Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant: Mateusz Patelczyk

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2017 roku na rozprawie

sprawy:

1. R. G. , syna Z. i J. z domu K., ur. (...) w G., PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

1.  w okresie od 14 do 18 kwietnia 2011r. w miejscowości Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z terenu posesji zabrał w celu przywłaszczenia 43 sztuki rozpór budowlanych, 37 sztuk łączników rusztowań, drabinę stalową oraz 4 sztuki łączników krzyżowych rusztowań, tj. mienia o łącznej wartości około 5.000 zł, na szkodę W. T. (1),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

2.  w okresie od 14 do 18 kwietnia 2011r. w miejscowości Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z terenu posesji zabrał w celu przywłaszczenia około 91 do 110 sztuk rozpór budowlanych o łącznej wartości strat od 6.370 do 7.700 zł, na szkodę W. T. (1),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

2. K. B. , syna M. i K. z domu B., ur. (...) w N., PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

1.  w okresie od 14 do 18 kwietnia 2011r. w miejscowości Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z terenu posesji zabrał w celu przywłaszczenia 43 sztuki rozpór budowlanych, 37 sztuk łączników rusztowań, drabinę stalową oraz 4 sztuki łączników krzyżowych rusztowań, tj. mienia o łącznej wartości około 5.000 zł, na szkodę W. T. (1),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

2.  w okresie od 14 do 18 kwietnia 2011r. w miejscowości Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z terenu posesji zabrał w celu przywłaszczenia około 91 do 110 sztuk rozpór budowlanych o łącznej wartości strat od 6.370 do 7.700 zł, na szkodę W. T. (1),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

3.  w dniu 10 czerwca 2011r. w miejscowości S., na drodze publicznej ul. (...), kierował samochodem marki F. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,73 miligrama alkoholu w wydychanym powietrzu, na decymetr sześcienny oraz tym samym kierował samochodem będąc wcześniej prawomocnie skazanym za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., pomimo orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku o sygnaturze akt X K 865/07,

tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego R. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów z tym ustaleniem, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw, czyny te kwalifikuje z art. 278 § 1 k.k. i skazując go za te występki, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  oskarżonego K. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu w punkcie 1 i 2 aktu oskarżenia czynów z tym ustaleniem, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw, czyny te kwalifikuje z art. 278 § 1 k.k. i skazując go za te występki, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  oskarżonego K. B. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie 3 aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 178a § 1 i § 4 k.k. i skazując go za ten występek, na mocy art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1, 1a pkt 1, § 1 b, § 2 kk i art. 35 § 1 wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

IV.  na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,

V.  na mocy art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 10.000 zł (dziesięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

VI.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 3 k.k., art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach II i III wyroku kary ograniczenia wolności i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonych R. G. i K. B. do naprawienia części szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonego W. T. (1) kwoty 5.850 zł (pięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt złotych);

VIII.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt X K 1203/15

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 423 § 1a k.p.k., wobec złożenia wniosku o uzasadnienie przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach czynów przypisanych oskarżonym, zakres uzasadnienia ograniczono do części wyroku, w której zawarto rozstrzygnięcia dotyczące wskazanych kwestii.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. B. i R. G. w okresie od 14 do 18 kwietnia 2011r. w miejscowości Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z terenu posesji zabrali w celu przywłaszczenia 43 sztuki rozpór budowlanych, 37 sztuk łączników rusztowań, drabinę stalową oraz 4 sztuki łączników krzyżowych rusztowań, tj. mienia o łącznej wartości około 5.000 zł, czym działali na szkodę W. T. (1).

K. B. i R. G. w okresie od 14 do 18 kwietnia 2011r. w miejscowości Ż. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z terenu posesji zabrali w celu przywłaszczenia około 91 do 110 sztuk rozpór budowlanych o łącznej wartości strat od 6.370 do 7.700 zł, czym działali na szkodę W. T. (1).

Dodatkowo w dniu 10 czerwca 2011r. w miejscowości S., na drodze publicznej ul. (...) kierował samochodem marki F. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,73 miligrama alkoholu w wydychanym powietrzu, na decymetr sześcienny oraz tym samym kierował samochodem będąc wcześniej prawomocnie skazanym za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., pomimo orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku o sygnaturze akt X K 865/07.

dowody: zeznania świadków: W. T. (1) k. 125, k. 2-5 akt X K 220/15; G. T. k. 126, k. 64-65 akt X K 220/15; A. B. k. 25-27, 50-52, 117-119 akt X K 220/15; D. P. k. 46-49, 111-114 akt X K 220/15; G. H. k. 472-474 akt X K 220/15; A. T. k. 37-38 akt X K 220/15; G. W. k. 61-63, 67-68 akt X K 220/15; T. W. k. 257 akt X K 220/15; D. B. k. 260 akt X K 220/15; D. W. k. 14-15 akt X K 220/15; R. P. k. 256 akt X K 220/15; Z. K. k. 258 akt X K 220/15; L. S. k. 484-485 akt X K 220/15; protokołu z art X K 220/15; dane o karalności R. G. k. 86-89.

Wyrokiem z dnia 16 maja 2017 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

I.  oskarżonego R. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów z tym ustaleniem, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw, czyny te zakwalifikował z art. 278 § 1 k.k. i skazując go za te występki, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  oskarżonego K. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w punkcie 1 i 2 aktu oskarżenia czynów z tym ustaleniem, że zostały one popełnione w ciągu przestępstw, czyny te zakwalifikował z art. 278 § 1 k.k. i skazując go za te występki, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  oskarżonego K. B. uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w punkcie 3 aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 178a § 1 i § 4 k.k. i skazując go za ten występek, na mocy art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1, 1a pkt 1, § 1 b, § 2 kk i art. 35 § 1 wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

IV.  na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,

V.  na mocy art. 43a § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w wysokości 10.000 zł (dziesięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

VI.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 i 3 k.k., art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego w punktach II i III wyroku kary ograniczenia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonych R. G. i K. B. do naprawienia części szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz pokrzywdzonego W. T. (1) kwoty 5.850 zł (pięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt złotych);

VIII.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

R. G. ma wyksztalcenie zawodowe. Jest żonaty i ma troje małoletnich dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Pracuje dorywczo jako dekarz osiągając z tego tytułu dochód w wysokości około 3.000 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

dowody: Dane osobopoznawcze k. 77-79 akt X K 220/15; dane o karalności k. 85.

K. B. ma wyksztalcenie podstawowe. Jest kawalerem i ma jedno małoletnie dziecko pozostające na jego utrzymaniu. Pracuje jako murarz osiągając z tego tytuły dochód w wysokości około 1.800 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany, w tym za czyn z art. 178a § 1 k.k.

dowody: Dane osobopoznawcze k. 303-303v. akt X K 220/15; dane o karalności k. 86-89.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonych R. G. i K. B. odnośnie zarzucanych im czynów nie budziły wątpliwości.

Wobec zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał oskarżonych R. G. i K. B. za winnych popełnienia zarzucanych im kradzieży.

Odpowiedzialności przewidzianej w przepisie art. 278 § 1 kk podlega bowiem ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, przy czym wartość skradzionej rzeczy przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę. Tymczasem R. G. i K. B. wspólnie z D. P., A. B. i G. H. we wskazanych zarzutem okresach w Ż. dwukrotnie udali się na teren posesji oskarżyciela posiłkowego skąd zabrali, za pierwszym razem 37 sztuk łączników rusztowań, drabinę stalową oraz 4 sztuki łączników krzyżowych rusztowań o łącznej wartości około 5.000 zł, a następnie około 91 do 110 sztuk rozpór budowlanych o łącznej wartości od 6.370 do 7.700 zł. Niewątpliwe w/w działali przy tym w celu przywłaszczenia wskazanych przedmiotów, po ich zabraniu traktowali je bowiem jak swoją własność sprzedając je w skupie złomu. Tym samym każdy z oskarżonych wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k.

Zaznaczyć przy tym należy, iż Sąd stwierdził, że czyny przypisane R. G. i K. B., kwalifikowane z art. 278 § 1 k.k. stanowią ciągi przestępstw w rozumieniu art. 91§1 k.k. – popełnione zostały bowiem niewątpliwie w podobny sposób oraz w niewielkich odstępach czasu, a co do żadnego z tych czynów, nie zapadł wcześniej wyrok.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, kare ograniczenie wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony K. B. prowadził samochodem marki F. o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, którego zawartość wynosiła 0,73 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu. Jednocześnie należało stwierdzić, iż był on przy tym prawomocnie skazanym za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., w związku z czym, zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku o sygnaturze akt X K 865/07 obowiązywał go zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a 1 i 4 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Rozważając kwestię kary tak dla R. G., jak i K. B. za tak opisane czyny, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.

Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary, uwzględniając przy tym, że przestępstwo jakiego dopuścił się oskarżony jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat. W związku z powyższym Sąd wymierzył R. G. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. karę jednego roku ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze dwudziestu godzin w stosunku miesięcznym. Tożsamą karę uznał Sąd za adekwatną do zachowania K. B. zakwalifikowanego jako ciąg przestępstw z art. 278 § 1 k.k.

Orzekając w powyższym zakresie Sąd w wypadku obu oskarżonych miał na uwadze, iż społeczna szkodliwości ich czynów nie była niska – każdy z nich działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, tym samym w pełni świadomie łamiąc obowiązujący porządek prawny. Jednocześnie na korzyść oskarżonego R. G. przemawiał fakt, iż nie był on uprzednio karany. Sąd zważył dalej, iż skazanie oskarżonych za przypisane im ciągi przestępstw na kary pozbawienia wolności, nawet z warunkowym zawieszeniem wykonania, przekraczałoby stopień ich zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów. Chociaż bowiem Sąd uznał ten stopień za wysoki, to jednak równocześnie nie uzasadnia on zdaniem Sądu konieczności orzeczenia wobec oskarżonych najsurowszej rodzajowo kary pozbawienia wolności, nawet w przypadku zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. W przekonaniu Sądu kara ograniczenia wolności, jako realna dolegliwość, związana z koniecznością wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, winna stanowić dla R. G. i K. B. bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Posiada ona w ocenie Sądu również doniosły walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej, kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Rozważając kwestię kary dla K. B. za przypisany mu występek z art. 178 a § 1 i 4 k.k. Sąd również za celowe uznał wymierzenie mu kary ograniczenia wolności – w tym wypadku w wymiarze 1 roku, polegającej na wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym (na mocy art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1, 1a pkt 1, § 1 b, § 2 kk i art. 35 § 1 k.k.). Orzekając w tym zakresie Sąd doszedł do przekonania, iż w połączniu z orzeczonymi w związku z popełnieniem przez oskarżanego tego występku środkami karnymi, wskazana kara odniesie pożądane skutki w swetrze prewencji szczególnej. Choć bowiem K. B. świadomie wszedł w tym przypadku w konflikt z prawem i jednocześnie prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości i pomimo orzeczonego wcześniej za tożsame przestępstwo czteroletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, karę pozbawienia wolności należało uznać za nadmiernie surową. Kara ograniczenia wolności, jako obligująca oskarżonego do konkretnych, społecznie pożytecznych działań będzie natomiast niewątpliwie pozytywnie oddziaływać na K. B..

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie względem K. B. zastosowanie znajdowała norma art. 42 § 3 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju dożywotnio – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a § 4 k.k. Sąd uznał przy tym, iż w omawianym wypadku, nie zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami, który przemawiałby za ograniczeniem okresy obowiązywania rzeczonego zakazu. K. B. rozpoczynając w dniu 10 czerwca 2011 roku jazdę samochodem miał bowiem świadomość zarówno co do tego, że znajduje się w stanie nietrzeźwości, jak i obowiązującego go zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Oba fakty ignorował jednak, beż żadnych doniosłych powodów. Z tego też względu Sąd uznał, iż odstąpienie od orzeczenia całkowitego, dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych byłoby nieadekwatne i tym samym niecelowe.

Mając na uwadze treść art.43a § 2 k.k. Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 10.000 zł (ustalonej w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, do czego był zobligowany treścią wskazanego przepisu.

W związku z tym, że K. B. dopuścił się popełnienia ciągu przestępstw i występku z art. 178 a § 1 i 4 k.k., zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie VI uzasadnianego orzeczenia, połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę łączną 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym – przy zastosowaniu zasady asperacji. W ocenie Sadu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała z jednej strony okoliczność, iż wszystkich zarzucanych mu czynów oskarżony dopuścił się w krótkich odstępach czasu, z drugiej zaś fakt, iż skierowane były one przeciwko różnych dobrom prawnym. Nadto podkreślenia wymaga, iż Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji.

Ponadto Sąd uwzględniając wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł od K. B. i R. G. obowiązek naprawienia części wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz W. T. (1) kwoty 5.850 zł. Sąd wziął przy tym pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem. Sąd orzekając w tym przedmiocie zważył, iż oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, co spowodowało obciążenie ich solidarną odpowiedzialnością z tego tytułu zgodnie z art. 441 § 1 k.c. Z tego też względu Sąd obarczył ich solidarnym obowiązkiem naprawienia szkody we wskazanej części. Nie należało nadto zapominać, iż poza K. B. i R. G. w kradzieżach dokonywanych na szkodę W. T. (2) udział brały trzy inne osoby, okoliczność ta przemawiał bowiem za ograniczeniem obowiązku naprawienia szkody do wskazanej w uzasadnianym orzeczeniu kwoty.

Nadto Sąd na podstawie na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 1 i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) Sąd zwolnił obu oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa. W tym względzie, w przypadku R. G. znaczenie miało, iż choć osiąga on stały miesięczny dochód, jest on stosunkowy niewielki, zaś oskarżonym przy tym troje małoletnich dzieci na swoim utrzymaniu. Co zaś się tyczy K. B., mocą uzasadnianego wyroku będzie on min. zobowiązany do uiszczenia 10.000 zł świadczenia pieniężnego, co znacznie ograniczy jego możliwości finansowe.