Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Magdalena Barska

po rozpoznaniu w dniu 13.06.2017r. sprawy M. W. (1) , syna J. i K., urodzonego (...), PESEL (...);

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 08 grudnia 2016r. w G. prowadził pojazd mechaniczny m-ki S. (...) o numerze rej. (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku sygn. akt II K 192/13 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obowiązującego od 29 grudnia 2011 roku do 28 grudnia 2023 roku, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie 09 października 2013 roku do 09 czerwca 2015 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wymienionym wyrokiem Sądu za przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

II.  w dniu 14 grudnia 2016r. w G. prowadził pojazd mechaniczny m-ki S. (...) o numerze rej. (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku sygn. akt II K 192/13 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obowiązującego od 29 grudnia 2011 roku do 28 grudnia 2023 roku, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie 09 października 2013 roku do 09 czerwca 2015 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wymienionym wyrokiem Sądu za przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

I.  Oskarżonego M. W. (1) uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie I oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 244 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

II.  Oskarżonego uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie II oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 244 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

III.  Ustalając, że czyny opisane w punktach I i II wyroku stanowią ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91§1 k.k., na podstawie art. 244 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych oraz wymierza mu opłatę w wysokości 300 (trzysta) złotych.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt X K 288/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Względem M. W. (2) wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 16 maja 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 192/13 orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Okres obowiązywania zakazu rozpoczął się w dniu 29 grudnia 2011 roku i zakończy w dniu 28 grudnia 2023 roku.

Dowody: odpis wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 16 maja 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 192/13 k. 56-59; pismo Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 06 marca 2017 roku k. 91.

Nie zważając na powyższe w dniu 08 grudnia 2016 roku M. W. (1) w godzinach wczesno wieczornych kierował samochodem marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Towarzyszyli mu znajomi – J. B., P. K. i M. K.. W pewnym momencie około godziny 19:12 jadąc ul. (...) w G. M. W. (1) zauważył patrol Policji i chcąc uniknąć kontroli wycofał pojazd tak, by zaparkować go na przyległym do ul. (...) parkingu. Funkcjonariusze pełniący służbę w zauważonym przez w/w patrolu – S. C., M. Z. i G. B. zainteresowali się jednak zachowaniem M. W. (2) i postanowili poddać go rutynowej kontroli drogowej. W jej toku ustalono, iż względem M. W. orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, który pozostaje aktualny. W związku z tym M. W. (3) zatrzymano, pouczono o jego prawach i obowiązkach i przewieziono do KP VII w G. celem podjęcia dalszych czynności z jego udziałem. Pojazd, którym kierował w/w został natomiast zabezpieczony poprzez oddanie kluczyków do niego jednemu z kolegów zatrzymanego i zarazem pasażerów – P. K..

Dowody: zeznania świadka S. C. k. 4v., 21-22; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 12-13, 34-35, 113; protokół zatrzymania osoby z dnia 08 grudnia 2016 roku k. 2-3.

W dniu 14 grudnia 2016 roku około godziny 13:00 M. W. (4) ponowienie kierował na terenie G. samochodem marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Razem z nim w charakterze pasażera jechał P. K.. Wskazany pojazd został dostrzeżony na ul. (...) przez funkcjonariuszy Policji – S. C. i A. K. pełniących w tym rejonie służbę w patrolu zmotoryzowanym. S. C. rozpoznał w kierującym pojazdem mężczyznę, którego kontrolował kilka dni wcześniej ujawniając wówczas obowiązywanie względem niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, w związku z czym Policjanci zatrzymali samochód marki S. (...) do kontroli na parkingu wewnętrznym hotelu (...) przy ul. (...). W jej toku potwierdzono, iż względem M. W. orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, który pozostaje aktualny. W konsekwencji M. W. (3) zatrzymano, pouczono o jego prawach i obowiązkach i przewieziono do KP VII w G. celem podjęcia dalszych czynności z jego udziałem. Pojazd, którym kierował w/w został natomiast zabezpieczony poprzez oddanie kluczyków do niego P. K..

Dowody: zeznania świadka S. C. k. 4v., 21-22; częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 12-13, 34-35, 113; protokół zatrzymania osoby z dnia 14 grudnia 2016 roku k. 15-16.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego M. W. (1) oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełniania zarzucanych mu czynów. Odmówił przy tym podania okoliczności ich popełnienia.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Wyjaśnienia oskarżonego M. W. (2) k. 12-13, 34-35, 113.

M. W. (1) ma wykształcenie zawodowe. Jest bezdzietnym kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Pracuje jako monter kadłubów okrętowych osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 3.000 zł miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry; nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 16 maja 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 192/13 min. za przestępstwo z art. 244 k.k., na karę łączną, którą to karę odbywał w okresie od 09 października 2013 roku do 09 czerwca 2015 roku.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 11-12; dane o karalności k. 37-40; odpisy orzeczeń k. 55, 56-59, 67-67v., 69-72, 73, 74-74v., 75, 76, 77-77v., 78, 79-79v., 92-95.

Sąd zważył, co następuje :

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności informacji dotyczących wcześniejszej karalności oskarżonego, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu występków, jak i wina M. W. (2), nie budzą wątpliwości.

Za kluczowe dla sprawy uznano zeznania S. C. – funkcjonariusza Policji, który zarówno w dniu 08 grudnia 2016 roku, jak i 14 grudnia 2016 roku przeprowadzał czynności z udziałem oskarżonego. Przytoczył on w sposób spójny i rzeczowy powody, dla jakich w obydwu przypadkach zdecydował się poddać oskarżonego rutynowej kontroli drogowej a następnie zatrzymać go. Co istotne, świadek wyraźnie wskazywał M. W. (2) jako kierującego pojazdem, jego twierdzenia w tym zakresie nie były zaś kwestionowane w toku postępowania. W związku z powyższym, jak i z faktem, iż omawiane zeznania znajdują potwierdzenie w treści danych zawartych w dokumentacji związanej z uprzednią karalności oskarżonego oraz odpisami wydanych względem niego w postępowaniach karnych orzeczeń, Sąd uznał je za wiarygodne i dokonał ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o ich treść.

Pominięte jako nie mające znaczenia dla sprawy zostały natomiast zeznania M. K., odnosił się on w nich bowiem do okoliczności nie mających związku z popełnieniem przez M. W. (2) zarzucanych mu występków.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393§1, 2 i 3 k.p.k., art. 394§1 i 2 k.p.k., w szczególności w postaci danych o karalności, protokołów znajdujących się w aktach sprawy i odpisów orzeczeń, których autentyczność, wiarygodność oraz rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Mając na względzie powyższe Sąd uznał, iż przyznanie się przez oskarżonego do winy nie budzi wątpliwości. Wobec zeznań S. C. oraz danych odnośnie uprzednich skazań M. W. (2) i orzekanych względem niego środków karnych Sąd uznał sprawstwo w/w za oczywiste. Jednocześnie, jako niemające związku ze sprawą pominięte zostały wyjaśnienia M. W. w zakresie, w jakim podawał on, w jakich okolicznościach wzszedł posiadanie dowodu osobistego M. K..

Sąd zważył dalej, iż czynu określonego w przepisie art. 244 k.k. dopuszcza się ten, kto

nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. W okolicznościach sprawy M. W. (1) zarówno w dniu 08 grudnia 2016 roku, jak i w dniu 14 grudnia 2016 roku niewątpliwie wypełnił znamiona wskazanego występku, każdorazowo prowadził bowiem pojazd mechaniczny marki S. (...) o numerze rej. (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku sygn. akt II K 192/13 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych obowiązującego od 29 grudnia 2011 roku do 28 grudnia 2023 roku.

Ponadto kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonemu należało uzupełnić o przepis art. 64§1 k.k. Stosownie do treści art. 64§1 k.k., jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Przesłanki, o których mowa powyżej, zostały w niniejszej sprawie w całości spełnione. Ustalono bowiem, iż M. W. (1) był wielokrotnie karany sądownie. Wydano wobec niego między innymi wyrok łączny Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 16 maja 2013 roku w sprawie sygn. akt II K 192/13 min. za przestępstwa z art. 244 k.k. orzeczoną tym wyrokiem karę pozbawienia wolności M. W. (1) odbywał w okresie 09 października 2013 roku do 09 czerwca 2015 roku. Tym samym spełnione zostały wszystkie warunki opisane w art. 64 § 1 kk, co uzasadniało uwzględnienie recydywy zarówno w kwalifikacji prawnej czynów M. W. (2), jak i w podstawie wymiaru kary.

Zaznaczyć przy tym należy, iż Sąd stwierdził, że czyny przypisane M. W. (2) w punktach I i II wyroku stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91§1 k.k. – popełnione zostały bowiem niewątpliwie w podobny sposób oraz w krótkich odstępach czasu, a co do żadnego z tych czynów, nie zapadł wcześniej wyrok.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu przypisanych mu czynów. Oskarżony jest zdolny ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu M. W. (1) był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Przechodząc do omówienia kwestii kar wymierzonych M. W. (2) za opisany wyżej ciąg przestępstw w pierwszej kolejności, wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 czerwca 2017 roku w zw. z art. 4§1 k.k. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez M. W. (2) przypisanego mu ciągu przestępstw zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy — Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw Dz.U. z 2017 r. poz. 966 – należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł w pierwszej kolejności, iż zwiększeniu uległo zagrożenie karne za przestępstwo kwalifikowane z art. 244 k.k. - przed nowelizacją była to bowiem kara pozbawienia wolności do 3 lat, aktualnie natomiast kara od 3 miesięcy pozbawienia wolności to lat 5. Co więcej, wskazaną ustawą dodano również art. 42 § 1a k.k. przewidujący min. obligatoryjne orzekanie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w razie skazania za przestępstwo określone w art. 244 k.k., jeżeli czyn sprawcy polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Tymczasem na podstawie unormowań obowiązujących w dacie popełniania przez M. W. (2) przypisanych mu czynów, orzeczenie rzeczonego środka w razie dopuszczenia się występku z art. 244 k.k. w ogóle nie było przewidziane. Tym samym należało uznać, że przepisy obowiązujące obecnie są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy dotychczasowe. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 czerwca 2017 roku w zw. z art. 4§1 k.k.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż Sąd na skutek omyłki nie wyszczególnił w podstawie orzekania przepisu art. 4§1 k.k.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 k.k., zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zgodnie z brzmieniem przepisów stanowiących podstawę skazania M. W. (5) podlegał karze pozbawienia wolności do 4 lat i 6 miesięcy (przy uwzględnieniu treści art. 64§1 k.k. oraz art. 91§1 k.k.). Uwzględniając przywołane powyżej dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k., Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za przypisany mu ciąg przestępstw będzie kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając M. W. (2) karę za przypisany mu ciąg przestępstw Sąd, jako okoliczność obciążającą uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów wyrażający się w sposobie i okolicznościach ich popełnienia, a także motywacji sprawcy. Zdecydowanie na niekorzyść oskarżonego przemawia okoliczność, iż przypisanych mu występków tego dopuścił się z winy umyślnej, tym samym w pełni świadomie łamał obowiązujący porządek prawny. Okolicznością obciągającą było nadto, iż oskarżony wcześniej wielokrotnie wchodził w konflikt z prawem czterokrotnie uprzednio naruszając przepis art. 244 k.k. w ramach łamania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Na niekorzyść poczytano mu przy tym również fakt, iż w niniejszej sprawie działał w ramach ciągu przestępstw i w warunkach powrotu do przestępstwa. Sąd nie znalazł nadto żadnych okoliczności przemawiających na korzyść M. W. (2). Wobec takich okoliczności, wskazana kara pozbawienia wolności orzeczona wobec M. W. (2) nie mogła być w ocenie Sądu poczytane za nieadekwatne, a w żadnym razie – za rażąco surową.

Jednocześnie Sąd doszedł do przekonania, iż brak jest w ustalonych okolicznościach podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Mając na uwadze treść art. 69§1 k.k. należało bowiem stwierdzić, iż M. W. (1) był wcześniej skazywany na kary pozbawienia wolności, zaś niniejszym orzeczeniem wymierzono mu kare pozbawienia wolności przekraczająca 1 rok, co wyklucza zastosowania unormowań tego przepisu w niniejszej sprawie. Nie mniej jednak, nawet, gdyby powyższa okoliczność nie zaistniała Sąd uznał za celowe wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Przesłanką zastosowania tej instytucji jest wszak przekonanie Sądu, iż zastosowanie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (art. 69§1 k.k.). Wprawdzie uprzednia karalność oskarżonego sama przez się nie przesądza o braku pozytywnej prognozy kryminologicznej, jednakże okoliczności niniejszej sprawy wskazują na to, iż oskarżonego cechuje lekceważący stosunek do porządku prawnego przejawiający się w notorycznym naruszaniu jego norm. Wymierzone uprzednio oskarżonemu kary nie odniosły skutku – oskarżony w dalszym ciągu nie przestrzega porządku prawnego, nie poddaje się on procesowi resocjalizacji i nie wyciąga wniosków z negatywnych konsekwencji swojego zachowania. W ocenie Sądu, nie sposób dopatrzyć się w zachowaniu oskarżonego jakichkolwiek przejawów pozytywnej prognozy kryminologicznej. W konsekwencji w ocenie Sądu, pozbawienie oskarżonego wolności na określony w wyroku okres jest zasadne nie tylko ze względów prewencji szczególnej, mającej na celu powstrzymanie oskarżonego od popełniania przestępstw w przyszłości, lecz także ogólnej.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 626§1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi oraz wymierzył mu opłatę uznając, iż jest on osobą czynną zawodowo i uzyskującą stały miesięczny dochód, zatem poniesienie wskazanych kosztów nie będzie stanowiło dla niego zbytniego obciążenia.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz