Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Sadowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – C. D.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2017 roku i 28 lipca 2017 roku sprawy

W. Ś. (Ś.), syna J. i W. z domu R., urodzonego (...) w G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 19 września 2012 roku w sprawie II K 435/12 za czyn popełniony w dniu 24 maja 2012 roku z art. 244 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 50 stawek po 10 złotych każda. Postanowieniem z dnia 14 lutego 2013 roku zamieniono karę grzywny na prace społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie przez okres 5 miesięcy. Postanowieniem z dnia 05 września 2014 roku zarządzono wykonanie kary zastępczej 22 dni pozbawienia wolności w zamian za grzywnę. Dnia 29 stycznia 2015 roku wykonano karę grzywny. Postanowieniem z dnia 15 grudni 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; 30 listopada 2016 roku wykonano karę pozbawienia wolności;

2.  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 26 października 2012 roku w sprawie II K 530/12 za czyn popełniony w dniu 10 lipca 2012 roku z art. 244 k.k. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 50 stawek po 10 złotych każda. 16 lutego 2015 roku wykonano karę grzywny. Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; 26 września 2016 roku wykonano karę pozbawienia wolności;

3.  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 14 grudnia 2012 roku w sprawie II K 514/12 za czyn popełniony w dniu 30 lipca 2012 roku z art. 244 k.k. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 50 stawek po 10 złotych każda. Postanowieniem z 09 sierpnia 2013 roku karę grzywny zamieniono na zastęczą karę pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; 30 czerwca 2016 roku wykonano karę pozbawienia wolności;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w dniu 11 grudnia 2013 roku w sprawie X K 483/13 za czyn popełniony w dniu 22 czerwca 2012 roku z art. 244 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 5 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 10 stawek po 10 złotych każda. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2016 roku karę grzywny zamieniono na karę pozbawienia wolności, a następnie postanowieniem z dnia 31 lipca 2015 roku umorzono grzywnę. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; 18 kwietnia 2016 roku wykonano karę pozbawienia wolności.

orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i art. 4 § 1 k.k. oraz przepisy ustawy – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku

***

I.  na mocy art. 85 k.k., art. 91 § 3 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone wyrokami:

a)  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 19 września 2012 roku w sprawie II K 435/12,

b)  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 26 października 2012 roku w sprawie II K 530/12,

c)  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 14 grudnia 2012 roku w sprawie II K 514/12,

d)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w dniu 11 grudnia 2013 roku w sprawie X K 483/13

i w ich miejsce wymierza skazanemu karę łączną 1 (jednego) roku i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na mocy art. 577 k.p.k. w zw. z art. 63 § 1 k.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I (pierwszym) niniejszego wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie X K 483/13 w okresie od 21 października 2015 roku do 18 kwietnia 2016 roku, w sprawie o sygn. akt II K 514/12 w okresie od 15 listopada 2013 roku do 18 listopada 2013 roku i od 18 kwietnia 2016 roku do 30 czerwca 2016 roku, w sprawie II K 530/12 w okresie od 29 stycznia 2015 roku do 16 lutego 2015 roku i od 30 czerwca 2016 roku do 26 września 2016 roku oraz w sprawie II K 435/12 w okresie od 07 stycznia 2015 roku do 29 stycznia 2015 roku i od 26 września 2016 roku do 30 listopada 2016 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności,

III.  na mocy art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania,

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 2, 3 4 ust. 1 i § 17 ust. 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adw. M. B. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 177, 12 złotych (sto siedemdziesiąt siedem złotych i 12/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu,

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt X K 457/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. Ś. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 19 września 2012 roku w sprawie II K 435/12 za czyn popełniony w dniu 24 maja 2012 roku z art. 244 k.k. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 50 stawek po 10 złotych każda. Postanowieniem z dnia 14 lutego 2013 roku zamieniono karę grzywny na prace społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie przez okres 5 miesięcy. Postanowieniem z dnia 05 września 2014 roku zarządzono wykonanie kary zastępczej 22 dni pozbawienia wolności w zamian za grzywnę. Dnia 29 stycznia 2015 roku wykonano karę grzywny. Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; 30 listopada 2016 roku wykonano karę pozbawienia wolności;

2.  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 26 października 2012 roku w sprawie II K 530/12 za czyn popełniony w dniu 10 lipca 2012 roku z art. 244 k.k. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 50 stawek po 10 złotych każda. 16 lutego 2015 roku wykonano karę grzywny. Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; 26 września 2016 roku wykonano karę pozbawienia wolności;

3.  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 14 grudnia 2012 roku w sprawie II K 514/12 za czyn popełniony w dniu 30 lipca 2012 roku z art. 244 k.k. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 50 stawek po 10 złotych każda. Postanowieniem z 09 sierpnia 2013 roku karę grzywny zamieniono na zastępczą karę pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; 30 czerwca 2016 roku wykonano karę pozbawienia wolności;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w dniu 11 grudnia 2013 roku w sprawie X K 483/13 za czyn popełniony w dniu 22 czerwca 2012 roku z art. 244 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 5 lat, zaś na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeczono karę grzywny w wymiarze 10 stawek po 10 złotych każda. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2016 roku karę grzywny zamieniono na karę pozbawienia wolności, a następnie postanowieniem z dnia 31 lipca 2015 roku umorzono grzywnę. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2014 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; 18 kwietnia 2016 roku wykonano karę pozbawienia wolności.

dowody: dane o karalności k.10-11, 81-83, 130-132; orzeczenia, dane o karalności i dotyczące wykonania kar z k.12-21 22-27,28-30,44-v, 64-66,152-154; dane o karalności i dotyczące wykonania kar z akt II K 514/12, II K 530/12, X K 483/13, II K 435/12

Zachowanie W. Ś. w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności zostało określone jako poprawne. Skazany karę odbywał w systemie programowego oddziaływania od 10.02.2016 roku, był 9 razy wyróżniany nagrodami, natomiast karany dyscyplinarnie był jeden raz. Do przełożonych odnosił się w sposób regulaminowy.

Po opuszczeniu zakładu karnego skazany udał się do miejsca swojego zamieszkania. Przeprowadzony tak wywiad kuratora wskazuje na to, że skazany dość często spożywa alkohol, były przeprowadzone w miejscu jego pobytu interwencje Policji, w tym również na skutek zgłoszeń skazanego.

dowody: opinia o skazanym k. 19-20,69-v, 153-154; wywiad kuratora k.85-89, 156-158

Sąd zważył co następuje:

Na początku swoich rozważań Sąd chce wskazać, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znalazł kodeks karny w jego brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie Kodeksu karnego i niektórych innych ustawy (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r., poz. 396). Wymieniony przepis przewiduje, że przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1 – tj. kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W przedmiotowej sprawie wobec skazanego po dniu 01 lipca 2015 roku nie doszło do wydania nowego, kolejnego wyroku. Po tej dacie nie zostało wydane również żadne inne orzeczenie, które skutkowałoby zmianą uprzedniego wyroku. W rezultacie zastosowanie znajdą wobec niego przepisy ustawy – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku.

Opierając się na w/w normach, w ich brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, Sąd zważył, iż postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Sąd zważył dalej, że przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z powyższym uregulowaniem, sąd wymierza karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy (chronologicznie), chociażby nieprawomocny wyrok skazujący, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary podlegające łączeniu (por. uchwała SN z dnia 25.02.2005, I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13). Innymi słowy, warunkiem wymierzenia kary łącznej jest wymierzenie podlegających łączeniu kar za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Jeżeli kary za przestępstwa pozostające w takim zbiegu zostały wymierzone w różnych wyrokach, Sąd wydaje wyrok łączny (art. 570 k.p.k.).

W przedmiotowej sprawie, Sąd oparł się na dokumentach zawartych w aktach sprawy oraz w aktach spraw II k 435/12, II K 530/12, II K 514/12 i X K 483/13, z których dopuszczono dowód: odpisach wyroków i orzeczeń wydawanych w postępowaniu wykonawczym, danych o karalności, informacji o pobytach skazanego w zakładach karnych, opinii o skazanym. Na podstawie tych dowodów, Sąd przyjął, iż chronologia kolejnych przestępstw popełnianych przez skazanego i kolejnych wyroków, na mocy których był on skazywany, wskazuje, że popełnił on przestępstwa pozostające w zbiegu realnym.

Sąd zważył dalej, iż pośród przestępstw popełnionych przez skazanego możliwość połączenia i orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności istniała w stosunku do tych, które pozostawały w zbiegu realnym, o którym mowa w art. 85 k.k. i objęte zostały wyrokami:

a)  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 19 września 2012 roku w sprawie II K 435/12,

b)  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 26 października 2012 roku w sprawie II K 530/12,

c)  Sądu Rejonowego w Kościerzynie w dniu 14 grudnia 2012 roku w sprawie II K 514/12,

d)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w dniu 11 grudnia 2013 roku w sprawie X K 483/13.

Sąd zważył dalej, iż – uwzględniając powyższe rozważania - chronologia kolejnych przestępstw popełnianych przez W. Ś. i kolejnych wyroków, na mocy których był on skazywany, wskazuje, że chronologicznie pierwszym wyrokiem podlegającym łączeniu w przedmiotowej sprawie było orzeczenie wydane w dniu 19 września 2012 przez Sąd Rejonowy w Kościerzynie w sprawie o sygn. akt II K 435/12. Czyn, objęty tym wyrokiem, został przez skazanego popełniony w dniu 24 maja 2012 roku. Dalej, czyn, za który W. Ś. został skazany w sprawie o sygn. akt II K 530/12 został popełniony w dniu 10.07.2012 roku, w sprawie o sygn. akt II K 514/12 w dniu 30 lipca 2012 roku, natomiast w sprawie o sygn. akt X K 483/13 w dniu 22.06.2012 roku. Tym samym wszystkie owe czyny został przez skazanego popełnione przed wydaniem orzeczenia w sprawie II k 435/12. Niewątpliwie zatem w stosunku do tychże skazań zachodziły warunki o których mowa w art. 85 k.k., a które stanowiły podstawę dla połączenia wymierzonych w nich kar jednostkowych pozbawienia wolności w karę łączną.

Sąd miał przy tym na względzie fakt, że kary pozbawienia wolności zostały wobec skazanego wykonane. Jednakże, stosownie do art. 92 k.k. wydaniu wyroku łącznego nie stoi na przeszkodzie, że poszczególne kary wymierzone za należące do ciągu przestępstw lub zbiegające się przestępstwa zostały już w całości albo w części wykonane.

Uznając, że wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt II K 435/12, II K 530/12, II K 514/12 i X K 483/13 kary jednostkowe pozbawienia wolności podlegają łączeniu Sąd przeszedł do rozważań odnośnie wymiaru kar łącznych pozbawienia wolności. Kara łączna pozbawienia wolności, zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. powinna mieścić się w granicach od najsurowszej z kar jednostkowych wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Uwzględniając powyższe uregulowania kara łączna, wymierzona skazanemu przy łączeniu kar jednostkowych w w/w sprawach mogła kształtować się od 6 miesięcy pozbawienia wolności do kary łącznej 1 roku i 5 miesięcy lat pozbawienia wolności (w przedmiotowej sprawie doszło do zarządzenia uprzednio zawieszonych kar pozbawienia wolności).

Sąd zważył dalej, iż wymierzając karę łączną nie rozważa się ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreśla się, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (zob. M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Jednocześnie instytucja wyroku łącznego nie jest pomyślana jako premia dla przestępcy popełniającego większą liczbę przestępstw, lecz służy racjonalizacji reakcji karnej, opierającej się na założeniu, że samo wydanie pierwszego wyroku skazującego, o którym mowa w art. 85 k.k. powinno być dla skazanego przestrogą przed popełnieniem nowego przestępstwa (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwała SN w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Im ściślejszy związek między czynami tym orzeczenie winno być bardziej zbliżone do zasady absorpcji. Natomiast im luźniejszy związek pomiędzy przestępstwami pozostającymi w zbiegu - gdy zostały popełnione w znacznych odstępach czasu, gdy godzą w różne dobra prawne lub w dobra różnych osób pokrzywdzonych - tym bardziej zasadne jest stosowanie zasady kumulacji. Nadto, sam fakt popełnienia wielu przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (zob. wyrok SN z dnia 25 października 1983 r., OSNKW 1984, nr 5-6, poz. 65; wyrok SN z dnia 11 stycznia 1986 r., OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 128).

Kierując się przedstawionymi wyżej zasadami wymierzania kary łącznej za pozostające w zbiegu realnym przestępstwa, Sąd uznał, że w zakresie połączenia jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzonych w sprawach o sygn. akt II K 435/12, II K 530/12, II K 514/12 i X K 483/13 wystąpiły przesłanki przemawiające za zastosowaniem wobec skazanego zasady kumulacji. Skazany popełnił zarzucane mu czyny na przestrzeni kilku miesięcy, a choć popełniane przez skazanego występki skierowane były przeciwko jednemu dobru prawnemu, to jednak świadczyły one w ocenie Sądu o rażąco lekceważącym stosunku skazanego do wydawanych orzeczeń sądowych. Skazany, mimo tego, że miał wiedzę i świadomość zakazu prowadzenia pojazdu mechanicznego, nagminnie naruszał ów zakaz. Sąd miał zatem jednocześnie na względzie to, że czyny te miały charakter występków umyślnych i stanowiły wyraz braku poszanowania również dla obowiązujących norm prawnych. Nie bez znaczenia pozostały też okoliczności związane z oceną postawy skazanego zaprezentowaną w wywiadzie kuratora po zwolnieniu skazanego z warunków izolacji penitencjarnej pozwalającej, zdaniem Sądu stwierdzić, że okres odbywania kary pozbawienia wolności przez skazanego nie przyniósł wobec niego pożądanych rezultatów.

Mając na względzie powyższe okoliczności przy łączeniu kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych wskazanymi wyżej wyrokami należało zdaniem Sądu zastosować zasadę kumulacji przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności. Uwzględniając to Sąd doszedł do przekonania, że karą współmierną i sprawiedliwą będzie kara 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

W dalszej części Sąd na mocy art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec skazanego łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie X K 483/13 w okresie od 21 października 2015 roku do 18 kwietnia 2016 roku, w sprawie o sygn. akt II K 514/12 w okresie od 15 listopada 2013 roku do 18 listopada 2013 roku i od 18 kwietnia 2016 roku do 30 czerwca 2016 roku, w sprawie II K 530/12 w okresie od 29 stycznia 2015 roku do 16 lutego 2015 roku i od 30 czerwca 2016 roku do 26 września 2016 roku oraz w sprawie II K 435/12 w okresie od 07 stycznia 2015 roku do 29 stycznia 2015 roku i od 26 września 2016 roku do 30 listopada 2016 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności.

Jednocześnie, na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. a contrario, Sąd pozostałe rozstrzygnięcia, w zakresie w jakim nie podlegały one łączeniu, pozostawił do odrębnego wykonania.

Dalej, Sąd na mocy art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 2, 3 4 ust. 1 i § 17 ust. 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adw. M. B. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 177, 12 złotych (sto siedemdziesiąt siedem złotych i 12/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu. Ponadto, mając na względzie treść art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił skazanego od ponoszenia wydatków w postępowaniu sądowym, mając na uwadze to, że pozostawał on w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.