Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesław Ruszała /spraw./

Sędziowie: SSO Artur Lipiński

SSO Janusz Szarek

Protokolant: sekr. sądowy Renata Walczak-Wójcik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Krośnie – Wiesława Klaczaka

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 roku

sprawy N. C. s. A. i B. , ur. (...)
w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 275
§ 1 k.k., art. 276 k.k. i art. 286 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sanoku z dnia 7 czerwca 2017 roku, sygn. akt
II K 569/15

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego
z urzędu adw. K. B. kwotę 609,60 zł /sześćset dziewięć złotych i sześćdziesiąt groszy/, obejmującą podatek VAT,
tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu oskarżonego
za postępowanie odwoławcze,

III.  zwalnia oskarżonego N. C. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za II instancję, obciążając wydatkami postępowania Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Sanoku rozpoznał sprawę N. C., oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od dnia 7 maja 2015 r. do dnia 10 lipca 2015 r. w S., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem dokonał przywłaszczenia pieniędzy w łącznej kwocie 6545,26 zł w ten sposób, że przy użyciu karty bankomatowej banku (...) i karty bankomatowej banku (...), należących do S. J., a udostępnionych celem tankowania samochodu służbowego, dokonał kilkudziesięciu wypłat pieniędzy, czym działał na szkodę wymienionego,

- tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2.  w dniu 10 lipca 2015 r. w S., woj. (...) dokonał przywłaszczenia karty bankomatowej banku (...) i karty bankomatowej banku (...) na szkodę S. J.,

- tj. o czyn z art. 275 § 1 k.k.

3.  w dniu 10 lipca 2015 r. w S., woj. (...) dokonał ukrycia dokumentu CMR potwierdzającego realizację zlecenia transportowego nr (...) z dnia 26.06. 2015 r., którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać,

- tj. o czyn z art. 276 k.k.

4.  w dniu 14 lipca 2015 r. w S., woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej pod pretekstem zwrotu bezprawnie zabranego dokumentu przewozowego CMR, potwierdzającego realizację zlecenia transportowego nr (...) z dnia 26.06. 2015 r., zażądał od S. J. pieniędzy w kwocie 500 zł,

- tj. o czyn z art. 286 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 7 czerwca 2017 r., sygn. Akt II K 569/15, Sąd Rejonowy w Sanoku:

I.  uznał oskarżonego N. C. za winnego popełnienia czynu wyżej opisanego w pkt 1, przy czym przyjął , iż oskarżony dokonał przywłaszczenia pieniędzy w łącznej kwocie 6.427,16 złotych, co stanowi przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go na karę 7
miesięcy pozbawienia wolności.

II.  uznał oskarżonego N. C. za winnego popełnienia czynu wyżej opisanego w pkt 2, a stanowiącego przestępstwo z art. 275 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 275 § 1 k.k. skazał go na karę 4
miesięcy pozbawienia wolności,

III.  uznał oskarżonego N. C. za winnego popełnienia czynu wyżej opisanego w pkt 3, a stanowiącego przestępstwo z art. 276 k.k. i za to na podstawie art. 276 k.k. skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  uznał oskarżonego N. C. za winnego popełnienia czynu wyżej wymienionego w pkt 4, a stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 2 k.k. skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

V.  na podstawie przepisów art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeczone w pkt 1, 2, 3 i 4 kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  na podstawie przepisu art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego N. C. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. J. kwoty 6.427,16 zł ,

VII.  na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. 2013 poz. 461 ), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego D. S., Kancelaria Radcy Prawnego w S. kwotę 1.343,16 zł brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu,

VIII.  na podstawie przepisów art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm. ) zwolnił oskarżonego N. C. w części od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierzył mu opłaty.

Wyrok powyższy zaskarżył w całości apelacją obrońca oskarżonego zarzucając temu wyrokowi:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie zasady swobodnej oceny dowodów i dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także ukształtowanie przekonania Sądu z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia przez Sąd, że oskarżony dopuścił się zarzuconych mu przestępstw, podczas gdy taki wniosek jest nieuzasadniony, gdyż nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu przez Sąd że :

- oskarżony przy pomocy kart płatniczych udostępnionych przez S. J. mógł regulować jedynie wydatki związane z zakupem paliwa i eksploatacją samochodu, a pokrzywdzony nie zezwolił oskarżonemu na wypłacanie pieniędzy i opłacanie wydatków związanych z jego utrzymaniem w trasie, co skutkowało uznaniem przez Sąd, że oskarżony dopuścił się przestępstwa przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 6.427,16 zł podczas, gdy wniosek taki jest oparty jedynie na wzajemnych sprzecznych i niewiarygodnych zeznaniach pokrzywdzonego S. J. i nie znajduje potwierdzenia w pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym;

- oskarżony pozostawiając samochód służbowy S. J. na stacji benzynowej w Ś. nie pozostawił w samochodzie pieniędzy i kart bankomatowych stanowiących własność S. J. oraz dokumentu CMR o nr (...), co skutkowało uznaniem przez Sąd, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. podczas, gdy wniosek taki nie może być wyprowadzony z ocenionego prawidłowo materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie;

- oskarżony kontaktował się telefonicznie z S. J. żądając kwoty 500 zł w zamian za zwrot dokumentu CMR o nr (...), podczas gdy wniosek taki nie może być wyprowadzony z ocenionego prawidłowo materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconych mu przestępstw, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest nieuzasadniona i w związku z tym jej wnioski o uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wbrew twierdzeniu apelacji Sąd I instancji dokonał w niniejszej sprawie oceny materiału dowodowego, której nie sposób skutecznie zarzucić sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a w szczególności zasadnie za wiarygodne uznał zeznania pokrzywdzonego S. J..

Słusznie zauważył przy tym Sąd, że zeznania te znalazły wsparcie w zeznaniach świadka K. P. (1), którego zeznania, chociaż nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzeń, były istotne dla ustalenia faktu popełnienia przez oskarżonego czynów przypisanych mu w punktach III i IV zaskarżonego wyroku, w dokumentach dostarczonych do protokołu zawiadomienia o przestępstwie, w tym potwierdzeniach wykonania operacji kartami bankomatowymi, przekazanymi oskarżonemu przez pokrzywdzonego i bilingach uzyskanych z firmy (...) oraz ich analizie, wskazującej numery IMEI aparatów telefonicznych, z których realizowane były połączenia do pokrzywdzonego, jak też wskazującej logowania się tych telefonów do poszczególnych stacji BTS ( notatka urzędowa k. 67 H ).

Apelacja obrońcy, mimo formułowania twierdzeń o wzajemnej sprzeczności i niewiarygodności zeznań pokrzywdzonego S. J., nie przedstawia natomiast żadnych rzeczowych argumentów na poparcie tych twierdzeń , poza przeciwstawieniem tym zeznaniom wyjaśnień oskarżonego.

Wyjaśnienia te, w konfrontacji z pozostałym, prawidłowo ocenianym materiałem dowodowym, Sąd orzekający trafnie uznał tymczasem za niewiarygodne, w części, w której oskarżony zaprzeczał popełnieniu zarzucanych mu przestępstw.

Wbrew twierdzeniom apelacji o sprzeczności i niewiarygodności zeznań pokrzywdzonego nie świadczy przy tym fakt, iż mimo uzyskiwania przez pokrzywdzonego potwierdzeń dokonywania przez oskarżonego samowolnych płatności kartami bankomatowymi, pokrzywdzony nie zablokował kart oraz zawarł z oskarżonym kolejną umowę zlecenia.

Podnosząc taką argumentację apelacja całkowicie pomija bowiem przymusową sytuację pokrzywdzonego, który wysłał oskarżonego swoim samochodem na trasy zagraniczne i bez zapewnienia mu środków na paliwo i przedłużenia umowy łączącej ich, liczyć musiałby się nawet z utratą swojego samochodu, a co najmniej z jego pozostawieniem w odległym miejscu i bez zabezpieczenia przewożonego ładunku.

Z drugiej natomiast strony formułując twierdzenie o wiarygodności wyjaśnienia oskarżonego, co do celu pobrania kwoty ponad 800 Euro na terenie Niemiec, apelacja nie dostrzega, iż wypłacenie takiej kwoty w okolicach D., z uwagi na odległość do granicy z Polską, było całkowicie nieuzasadnione, nawet jeżeli oskarżony miał jeszcze wykonać trasy do kilku innych punktów, bowiem na terenie Polski dokonywanie płatności w walucie polskiej byłoby zdecydowanie prostsze.

Słusznie zatem wyjaśnienia te uznane zostały za niewiarygodne.

Dokonując w powyższy sposób oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sad I instancji najzupełniej poprawnie ustalił także stan faktyczny sprawy, uznając, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw.

Zasadnie ustalił zwłaszcza Sąd Orzekający w oparciu o zeznania pokrzywdzonego i przedstawiane przez niego potwierdzenia wykonania operacji bankowych, związanych z przekazanymi oskarżonemu kartami bankomatowymi, że oskarżony dokonał przywłaszczenia dostępnych na tych kartach środków finansowych w łącznej kwocie 6.427,16 zł, bez zgody pokrzywdzonego i wbrew jego ostrzeżeniom, aby tego nie czynił, dokonując płatności tymi kartami i wybierając z nich środki na swoje potrzeby.

Wskazane wyżej czterokrotne wypłacenie z karty pokrzywdzonego kwot po 204,99 Euro było natomiast najoczywistszym działaniem oskarżonego realizującym jego zamiar przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy oskarżonego.

W oparciu o zeznania pokrzywdzonego i świadka R. H. (1) zasadnie ustalił także Sąd Orzekający fakt przywłaszczenia przez oskarżanego powierzonych mu kart bankomatowych, których, jak zgodnie zeznali oni, nie znaleziono ani w kopercie pozostawionej na stacji paliwowej w Ś., ani w samochodzie pozostawionym na pobliskim parkingu, który pozostawał zamknięty na oryginalne zamki.

Dowody te dawały ponadto wystarczające podstawy do ustalenia, że ani w kopercie pozostawionej na stacji paliw, ani w samochodzie, nie pozostawił oskarżony kwoty około 700 Euro, z wybranych wcześniej w okolicach D. około 800 Euro.

Zeznania pokrzywdzonego i świadków R. H. i K. P., ale zwłaszcza treść SMS-ów przesłanych pokrzywdzonemu przez oskarżonego w dniu 14 lipca 2015 r., dawały również Sądowi Orzekającemu pełne podstawy do ustalenia, iż oskarżony zabrał z samochodu i ukrył dokument CMR o numerze (...), nie mając prawa nim dysponować, a następnie zażądał kwoty 500 zł za jego zwrot.

Sąd I instancji zasadnie zwrócił przy tym uwagę na fakt, iż wiadomości powyższe wysłane zostały z tego samego aparatu telefonicznego – o tym samym numerze IMEI, co przesłana pokrzywdzonemu w dniu 10 lipca 2015 r. wiadomości o pozostawieniu jego samochodu na parkingu, chociaż rzeczywiście instalowane w nim były karty o różnych numerach abonenckich, jak również zasadnie zwrócił uwagę na to, iż w SMS-ach z 14 lipca 2015 r. przekazywane były treści, które znane były tylko oskarżonemu.

Zauważyć wystarczy, iż w drugim z SMS-ów osoba wysyłająca wiadomość powoływała się na wartość frachtu N. – V., podczas gdy zatrzymany przez oskarżonego dokument CMR o nr (...), dotyczył właśnie frachtu z okolic N. do V. w Hiszpanii, o wartości 950 Euro.

Co więcej, z tego samego aparatu telefonicznego, z tą samą zainstalowaną w nim kartą SIM, o numerze abonenckim 537 927 242, kontaktowano się nie tylko 14 lipca 2015 r. z pokrzywdzonym, przesyłając SMS-y dotyczące brakującego dokumentu CMR i żądanie 500 zł za jego zwrot, ale również w okresie do 17 lipca 2015 r. utrzymywano kontakt z matką oskarżonego, nawiązując z jej aparatem telefonicznym 8 połączeń ( notatka urzędowa k. 67 zbioru H ).

W związku z tym wniosek Sądu I instancji, iż wiadomości SMS-owe w dniu 14 lipca 2015 r. wysłał do pokrzywdzonego oskarżony był w pełni uzasadniony.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy, na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k., art. 449 k.p.k. i art. 456 k.p.k. oraz art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy o płatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca
1973 r. ( Dz. U. z 1983 r. poz. 223 z późn. zm. ) utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw. K. B. kwotę 609,60 zł, obejmującą podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony oskarżonego za postępowanie odwoławcze oraz zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za II instancje , obciążając wydatkami postępowania Skarb Państwa.

Zwalniając oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i od uiszczenia opłaty, Sąd Odwoławczy miał na uwadze trudną sytuację materialną oraz sytuację rodzinną oskarżonego, wykazywaną przez niego we wniosku o ustanowienie obrońcy z urzędu i w toku przesłuchania przed Sądem I instancji, która powoduje, że uiszczenie przez oskarżonego tych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe.