Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesław Ruszała

Protokolant: Aleksandra Migacz

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2017 roku w Krośnie

sprawy F. W. s. T. i M. ur. (...) w D.

obwinionego o wykroczenia z art.86 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 Ustawy o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 31 lipca 2017 roku, sygn. akt II W 235/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  odnośnie czynu zarzucanego obwinionemu w pkt. 1 wniosku o ukaranie przyjmuje, iż skutkiem zderzenia się samochodu prowadzonego przez obwinionego z samochodem pokrzywdzonej było zarysowanie powierzchni blacharskiej nadkola koła tylnego lewego pojazdu R. (...) ,

2.  uniewinnia obwinionego F. W. od popełnienia wykroczenia z art. 97 kw zarzucanego mu w pkt. 2 wniosku o ukaranie ,

3.  wymierzoną obwinionemu karę grzywny obniża do kwoty 300 zł ( trzysta złotych ),

II.  w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy z wyjątkiem orzeczenia o opłacie ,

III.  zasądza od obwinionego F. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 30 zł ( trzydziestu złotych ).

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Krośnie rozpoznał sprawę F. W. obwinionego
o to, że:

1. w dniu 26 stycznia 2017 roku, około godziny 11:20, w miejscowości P., woj. (...), kierując samochodem marki I. o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zachował bezpiecznego odstępu podczas manewru omijania stojącego na pasie jezdni przeznaczonym dla przeciwnego kierunku ruchu samochodu osobowego marki R. (...) nr rej. (...) kierowanego przez M. C. doprowadzając do bocznego zderzenia się z omijanym pojazdem – tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

2. w miejscu i czasie jak wyżej kierując samochodem dostawczym marki I. o nr rej. (...) oddalił się z miejsca kolizji – tj. o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2017 r., sygn. akt II W 235/17, Sąd Rejonowy:

I.  uznał obwinionego F. W. za winnego popełnienia czynów opisanych wyżej w pkt. 1 i 2, a stanowiących wykroczenia odpowiednio z art. 86 § 1 k.w. i art. 97 k.w., przy czym pkt 2 uzupełnił o stwierdzenie, że obwiniony odjeżdżając z miejsca kolizji nie udostępnił również drugiemu uczestnikowi zdarzenia swoich danych osobowych oraz danych polisy ubezpieczeniowej,
w myśl art. 44 ust. 1 pkt 1 i pkt 4 ustawy prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w., przy zastosowaniu art. 24 § 1 i § 3 k.w., skazał go na karę grzywny w kwocie 500 złotych,

II.  Na zasadzie art. 118 k.p.w., art. 119 k.p.w. oraz art. 627 k.p.k. i art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973.r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych wydatków związanych z postępowaniem w kwocie 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 50 zł jak również zasądził kwotę 1.017,54 zł tytułem kosztów powołania biegłego S. G. (1).

Wyrok powyższy zaskarżył w całości apelacją obrońca obwinionego zarzucając mu:

I.  Obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 4 k.p.k. przez pominięcie przez ocenie materiału dowodowego stwierdzeń i wniosków zawartych w opinii biegłego S. G., a odnoszących się do rodzaju i miejsca uszkodzeń pojazdu R. (...) w odniesieniu do pojazdu obwinionego (pkt. 6 i 7 opinii),

2.  art. 7 k.p.k. przez jednostronne odmówienie wiarygodności zeznań świadków J. i J. oraz wyjaśnień obwinionego, a przyjęcie za całkowicie wiarygodne zeznań pokrzywdzonej M. C. pomimo, że jest ona bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem niniejszej sprawy podobnie jak obwiniony, a zeznania jej zostały podważone opinią biegłego, który wykluczył, aby w trakcie mającego zaistnieć zdarzenia objętego tą sprawą doszło do zarysowania drzwi przednich i tylnych jej pojazdu,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych mogący mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że obwiniony dopuścił się zarzucanych mu wykroczeń, mimo braku dowodów, że świadomie odjechał z miejsca zdarzenia oraz istotnych wątpliwości, czy istotnie pomiędzy pojazdami obwinionego i pokrzywdzonego
w trakcie wymijania doszło do styczności.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanych mu wykroczeń oraz art. 44 ust. 1 pkt. 1 ustawy o ruchu drogowym, ewentualnie
o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego jest jedynie częściowo uzasadniona i w związku z tym wniosek apelacji o uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanych mu wykroczeń jedynie częściowo zasługiwał na uwzględnienie.

Sąd I instancji, opierając się na zeznaniach pokrzywdzonej M. C., które zasługiwały na wiarę w części, w której opisywała ona okoliczności, w jakich doszło do kolizji samochodu R. (...), prowadzonego przez nią, z (...), prowadzonym przez obwinionego i na opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, ruchu drogowego i techniki motoryzacyjnej S. G. (1), który wskazał na niezachowanie przez obwinionego wymaganej w takich trudnych warunkach drogowych ostrożności i doprowadzenie w ten sposób do kolizji pojazdów, zasadnie uznał bowiem obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Ustalając jednak, że skutkiem kolizji drogowej, którą spowodował obwiniony było rozległe uszkodzenie pojazdu R., który został przerysowany niemal na całej długości lewego boku , które to uszkodzenie „koreluje ze sposobem konstrukcji pojazdu I.”, Sąd Orzekający niezasadnie powołał się na pinię biegłego S. G., która rzekomo wskazywać miała na taki skutek kolizji tych pojazdów.

Tymczasem, o ile biegły S. G., w swojej opinii istotnie stwierdził, że uszkodzenie nadkola koła tylnego lewego ( samochodu ) R. odpowiada i koreluje wysokością względem zawiasu ( samochodu I. )
i przetarcia powierzchni w jego bliskości i wzajemna korelacja możliwości kolizyjnego kontaktu tych i tylko tych elementów jest zachowana ( opinia k. 43 ), to wbrew wskazaniu Sądowi I instancji biegły nie wypowiedział się w taki sposób, co do możliwości kolizyjnego kontaktu obu pojazdów, obejmującego obszar lewych przednich drzwi i lewych tylnych drzwi samochodu R. i możliwości powstania w wyniku kolizji uszkodzeń tej części samochodu R..

Przeciwnie biegły wyraził pogląd, iż wysokość od podłoża zarysowań tych elementów karoserii samochodu R., a w szczególności odmienny kierunek zadziałania narzędzia powodują, że nie można przyjąć, aby zarysowanie drzwi przednich i tylnych ( lewych tego pojazdu ) mogło wystąpić w możliwym układzie kolizyjnym tych dwóch pojazdów ( opinia biegłego k. 42/2 i 43/2 ).

Sąd I instancji opinię biegłego S. G. uznał za niewątpliwą, wobec czego, mimo iż w zaskarżonym wyroku, odnoszącym się w tym zakresie do treści zarzutu 1. wniosku o ukaranie, nie wskazano jakie uszkodzenia samochodu R. były skutkiem kolizji drogowej spowodowanej przez obwinionego , opis przypisanego obwinionemu czynu należało zmienić tak, aby odpowiadał on zasadnym wnioskom opinii w tym zakresie, a nie błędnej konkluzji uzasadnienia, iż skutkiem kolizji pojazdów było przerysowanie prawie całego boku lewego samochodu R. (...).

Zasadnie apelacja obrońcy obwinionego podnosiła także brak dostatecznych podstaw do przypisania obwinionemu dopuszczenia się przez niego wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym.

Odnośnie możliwości przypisania obwinionemu jego oddalenia się
z miejsca kolizji, w pierwszym rzędzie zauważyć należy, iż ustalenia w tym zakresie poczynione zostały wyłącznie w oparciu o zeznania pokrzywdzonej, która przesłuchiwana na rozprawie zeznała, iż po kolizji pojazdów ( po usłyszeniu odgłosu zarysowania ) wysiadła z samochodu i zaczęła machać rękami w „ich kierunku”, jednak kierujący, mimo że patrzył w jej stronę, nie zareagował tylko dalej pojechał ( zeznania M. C. k. 36/2 ).

Zeznania pokrzywdzonej w tym zakresie nie były jednak w toku postępowania konsekwentne.

Przesłuchiwana w postępowaniu wyjaśniającym pokrzywdzona zeznała bowiem, że ( po kolizji pojazdów ) wysiadła z pojazdu, obejrzała uszkodzenia jej pojazdu, po czym pojechała dalej ( zeznania M. C. k. 4 ).

Pokrzywdzona nie wspominała zatem nic o podjętej próbie zatrzymania pojazdu prowadzonego przez obwinionego, mimo że niewątpliwie zwróciła na niego uwagę, skoro odnotowała numer rejestracyjny tego pojazdu.

Ponadto możliwości zorientowania się co do tego, że doszło do otarcia się obu samochodów, a pokrzywdzona zorientowała się co do tego właśnie po odgłosie, zdecydowanie inaczej przedstawiać musiały się we wnętrzu lepiej wyciszonego i stojącego samochodu osobowego, a inaczej w gorzej wyciszonej kabinie (...) ze skrzynią ładunkową, znajdującego się w ruchu i poruszającego się po nierównej w warunkach zimowych nawierzchni, zwłaszcza gdy z obwinionym jechało dwóch pasażerów, a do styczności samochodu I. z samochodem pokrzywdzonej miało dojść z jego końcowym elementem, a mianowicie zawiasem skrzyni ładunkowej tego samochodu.

W związku z tym brak było wystarczającej pewności co do tego czy obwiniony rzeczywiście wiedział o tym, iż doszło do kolizji prowadzonego przez niego pojazdu z pojazdem pokrzywdzonej, nawet jeżeli pokrzywdzona istotnie wysiadła ze swojego samochodu i zaczęła machać w jego kierunku.

Wątpliwości w tym zakresie powinien był natomiast dostrzec już Sąd I instancji i rozstrzygnąć je na korzyść obwinionego.

Ustalenie braku możliwości przypisania obwinionemu dopuszczenia się czynu zarzucanego mu w punkcie 2. wniosku o ukaranie zmuszało natomiast do dokonania także korekty orzeczenia o karze.

O ile bowiem wymierzona obwinionemu kara grzywny przedstawiała się jako adekwatna do przypisanych obwinionemu dwóch wykroczeń, to jako kara orzekana z jedynie pierwsze z nich , o to po skorygowaniu opisu czynu, co do skutków kolizji, kara ta przedstawia się jako rażąco surowa, zaś adekwatną do tego czynu i okoliczności jego popełnienia oraz sytuacji osobistej i materialnej obwinionego jest kara grzywny w kwocie 300 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy, na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k., art. 449 k.p.k. i 456 k.p.k. w zw. z art. 109 § 1 k.p.w. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że odnośnie czynu zarzucanego obwinionemu w pkt. 1 wniosku o ukaranie przyjął, iż skutkiem zderzenia się samochodu prowadzonego przez obwinionego z samochodem pokrzywdzonej było zarysowanie powierzchni blacharskiej nadkola tylnego lewego pojazdu R. (...), uniewinnił obwinionego F. W. od popełnienia wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym, zarzucanego mu w pkt. 2 wniosku o ukaranie, wymierzoną obwinionemu karę grzywny obniżył do kwoty 300 zł , a w pozostałym zakresie utrzymał zaskarżony wyrok w mocy z wyjątkiem orzeczenia o opłacie i zasądził od obwinionego F. W. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze, w tym wymierzył mu opłatę za obie instancje w kwocie 30 zł .

Orzeczenie kosztach procesu za postępowanie odwoławcze i opłacie znalazło podstawy w przepisach art. 636§ 1 k.p.k. z zw. z art. 119 k.p.w. i art. 10 i 21 pkt 2 a ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.