Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód P. Ż. wniósł przeciwko pozwanemu D. C. o zapłatę kwoty 17989,60 zł odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, tytułem zapłaty za dostarczony na zamówienie pozwanego towar.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnosił o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, zaprzeczając zawarciu jakiejkolwiek umowy z powodem na odpłatną dostawę towarów.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje żądania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód P. Ż. i pozwany D. C. są przedsiębiorcami i prowadzą działalności gospodarcze m.in. w zakresie handlu towarami.

Powoda i pozwanego od 2016 r. łączyła współpraca gospodarcza, zgodnie z którą powód sprzedawał pozwanemu różnego rodzaju odpady i surowce wtórne.

W dniu 4.06.2017r. pozwany zaoferował powodowi zakup 12,8 tony materiałów poprodukcyjnych w cenie 750 zł za tonę. Powód przyjął ofertę i sprzedał pozwanemu towar, wystawiając fakturę Vat na kwotę łączną 9600 zł – 12,8 tony po 750 zł.

Dowód:

- faktura Vat, k. 5,

- korespondencja mailowa, k. 39-40,

- przesłuchanie powoda, k. 51,

- fakty Vat z roku 2016r., k. 33-36.

W dniu 29.05.2017r. pozwany przyjął ofertę powoda zakupu 11 ton skrzynek ogrodowych – oznaczonych jako pom - za cenę 300 zł za tonę. Powód wystawiał w dniu 5.06.2017r. fakturę Vat na kwotę łączną 3300 zł – 11 tony po 300 zł.

Dowód:

- faktura Vat, k. 6,

- korespondencja mailowa, k. 41,

- przesłuchanie powoda, k. 51.

Następnie 5.06.2017r. powód sprzedał pozwanemu rolki foli w ilości 50 ton za cenę 1 zł za tonę i wystawił fakturę Vat na łączną kwotę 50 zł.

Dowód:

- faktura Vat, k. 6,

- przesłuchanie powoda, k. 51.

W dniu 5.07.2017r. pozwany odebrał zamówiony u powoda towar w postaci butelek z tworzywa o oznaczeniu PE i PP w ilości 15 ton. Strony ustaliły cenę sprzedaży na 50 zł za tonę. W związku z tym powód wystawił pozwanemu fakturę Vat na kwotę 750 zł.

Dowód:

- faktura Vat, k. 8,

- list CMR dotyczący dostawy towaru, k. 38

- przesłuchanie powoda, k. 51.

Dnia 15.07.2017r. powód zaoferował pozwanemu zakup materiału w postaci tacek i doniczek o oznaczeniu PS/PP za cenę 350 zł za tonę wraz z dostawą towaru w kontenerze. Pozwany zgodził się na dostawę lecz za cenę 280 zł, a tą ofertę powód zaakceptował. W dniu 21.08.2017r. powód wystawił fakturę Vat na kwotę 4289,60 zł tytułem nabycia tego towaru w ilości 15,32 ton za cenę 280 zł.

Dowód:

- faktura Vat, k. 9,

- korespondencja mailowa, k. 42-43,

- przesłuchanie powoda, k. 51.

Pozwany nie zapłacił należności za powyższe towary. Pismem z dnia 14.11.2018r. powód wezwał pozwanego do zapłaty m.in. z tytułu części ww. zobowiązań.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 10.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Strony postępowania łączyła umowa sprzedaży i dostawy towaru związana z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, opisanym w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług

W sprawie sporne było zawarcie przez strony umów zobowiązujących pozwanego do zapłaty dochodzonych pozwem wierzytelności.

Na tą okoliczność powód zaoferował dowody w postaci dokumentów oraz własnych zeznań. Zdaniem sądu tak przedstawione dowody, w kontekście postawy procesowej pozwanego, uzasadniały powództwo w całości.

Przede wszystkim należy wskazać, że nie mogła budzić wątpliwości współpraca gospodarcza między stronami. Jak wynikało chociażby z przesłuchania powoda i potwierdzających je dowodów zapłaty, pozwany co najmniej od 2016 r. nabywał od powoda towary i pozostawał z nim w stałych stosunkach gospodarczych. Skoro bowiem pozwany – prowadząc działalność gospodarczą (...) już od tego czasu uiszczał na rzecz powoda należności z tytułu kolejnych wystawianych przez niego faktur Vat, to fakt takiej współprac jest oczywisty. Już więc z tego powodu zarzut pozwanego w sprzeciwie, jakoby nie łączyła go z powodem jakakolwiek umowa, w tym obejmująca odpłatną dostawę towarów, został całkowicie obalony.

Na okoliczność istnienia zobowiązań dochodzonych pozwem, w tym istnienia stosunku zobowiązaniowego, powód przedłożył m.in. wydruki korespondencji mailowej prowadzonej między stronami, jak i listy przewozowe CMR obrazujące dostawę towarów. Analiza tych dowodów istotnie wykazała, że pozwany nabywał od powoda różnego rodzaju odpady i materiały poprodukcyjne. Wyraźnie wskazują na to maile pochodząca od powoda i od pozwanego z dnia 4.06.2017r., 29.05.2017r., 15.07.2017r. W ich treści pozwany lakonicznie, choć jednocześnie wyraża wolę nabycia oferowanych mu materiałów, negocjuje ceny, czy też akceptuje oferty powoda. Na tej podstawie nie mogło budzić żadnych wątpliwości zawarciu umowy dotyczącej: materiałów poprodukcyjnych za cenę 9600 zł, skrzynek ogrodowym (pom) za cenę 3300 zł, tacek i doniczek za cenę 4289,60 zł. W zakresie umowy na nabycie towaru w postaci butelek i rolek foliowych, powód przedstawił również dowody z listów CMR obrazujących ich dostawę do pozwanego, jak również potwierdzał zawarcie umowy własnymi zeznaniami.

W tym miejscu należy także wskazać, że pozwany w żaden sposób nie zaprzeczył prawdziwości ww. dowodów przedłożonych przez powoda, w szczególności nie zaprzeczył prowadzonej korespondencji mailowej, jak i faktycznej dostawie towarów. Co więcej nie zaprzeczył twierdzeniom powoda złożonym podczas jego przesłuchania. Nadto pozwany mimo prawidłowego wezwany na rozprawę w dniu 20.12.2019r., celem przesłuchania i umożliwienia mu przedstawienia własnych twierdzeń i zarzutów, nie stawił się bez żadnego usprawiedliwienia. Dodatkowo pozwany mimo zobowiązania, nie złożył prowadzonej ewidencji VAT, a tym samym stwierdzenie o nie zaksięgowaniu faktur powoda, uznano za bezpodstawne i nieznajdujące odzwierciedlenia w realiach. Mając powyższe na uwadze, zdaniem sądu postawa pozwanego nie wynikała z rzeczywistego negowania istnienia zobowiązań, lecz wyłącznie z woli przedłużenia postępowania i odwleczenia terminu zapłaty. Zgodnie z treścią art. 210 § 2 kpc każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Zgodnie zaś z treścią art. 230 kpc gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Strona więc w zasadzie powinna wypowiedzieć się szczegółowo co do konkretnych twierdzeń strony przeciwnej, zaś często stosowane w praktyce zaprzeczenie ogólne wszystkim twierdzeniom wyraźnie nie przyznanym jest obejściem powyższego obowiązku, a co za tym idzie jest pozbawione skutków wypowiedzenia się co do twierdzeń drugiej strony i nie pozbawia sądu możliwości skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 230 k.p.c. (tak Sąd Apelacyjnego w Gdańsku, w wyroku z dnia 29 grudnia 2016 r. I ACa 460/16). Tym samym sąd uznał również za przyznane fakty wynikające z zaoferowanych przez powoda dowodów, a mianowicie łączących strony umów, ich treści, jak i braku wykonania zobowiązań.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc, uznając, że powód wygrał sprawę w całości. Na koszty składało się wynagrodzenie pełnomocnika, opłata skarbowa i opłata od pozwu.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)