Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2014 r.

Sąd Rejonowy w Bartoszycach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Wojtanowska

Protokolant: sekr. sąd. Elżbieta Mazur - Łukasik

przy udziale oskarżyciela publicznego za UC O. M. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 24 stycznia i 12 lutego 2014 r. sprawy

T. Ż. (1), syna L. i L. z domu C., urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

nie później niż 10.03.2013r. w miejscu bliżej nieokreślonym usunął spod dozoru celnego ze zbiornika autobusu o numerze rejestracyjnym (...) paliwo w postaci 136,05 litrów oleju napędowego zakupionego w Federacji Rosyjskiej i wprowadzonego na obszar Wspólnoty przez drogowe przejście graniczne w B. i złamał w ten sposób warunek zwolnienia od należności celnych i podatkowych określonego w treści art. 110 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. UE L 324 z 10.12.2009r.), art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 06 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3 z 2009r., poz. 11 ze zm.), art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług oraz nie ujawnił tym samym właściwemu Naczelnikowi Urzędu Celnego przedmiotu i podstawy opodatkowania, czym naraził na uszczuplenie należny podatek akcyzowy w wysokości 163,00 zł oraz należny podatek VAT w wysokości 148,00 zł,

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 54§3 k.k.s.

orzeka:

I.  na podstawie art. 414§1 k.p.k. w zw. z art. 17§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. oskarżonego T. Ż. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 4543/13

UZASADNIENIE

W oznaczonej wyżej sprawie T. Ż. (1) oskarżony był o to, że nie później niż 10.03.2013r. w miejscu bliżej nieokreślonym usunął spod dozoru celnego ze zbiornika autobusu o numerze rejestracyjnym (...) paliwo w postaci 136,05 litrów oleju napędowego zakupionego w Federacji Rosyjskiej i wprowadzonego na obszar Wspólnoty przez drogowe przejście graniczne w B. i złamał w ten sposób warunek zwolnienia od należności celnych i podatkowych określonego w treści art. 110 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. UE L 324 z 10.12.2009r.), art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 06 grudnia 2008r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3 z 2009r., poz. 11 ze zm.), art. 77 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług oraz nie ujawnił tym samym właściwemu Naczelnikowi Urzędu Celnego przedmiotu i podstawy opodatkowania, czym naraził na uszczuplenie należny podatek akcyzowy w wysokości 163,00 zł oraz należny podatek VAT w wysokości 148,00 zł, tj. o wykroczenie skarbowe z art. 54§3 k.k.s.

Sąd ustalił, co następuje:

Oskarżony T. Ż. (1) jeździł do Federacji Rosyjskiej i z powrotem do Polski przez przejście graniczne w B. autobusem o numerze rejestracyjnym (...), który należał do świadka D. K.. Oskarżony był najmowany przez właściciela autobusu tylko jako jego kierowca, ponieważ oskarżony miał prawo jazdy do kierowania autobusami. Oskarżony nie tankował paliwa, nie dysponował autobusem poza wyznaczoną trasą, którą pokonywał jako kierowca. Właściciel samochodu podróżował z oskarżonym za każdym razem do Rosji i z powrotem do Polski, ponadto, mimo że oskarżony T. Ż. (1) podpisywał deklaracje paliwa wwożonego do Polski i je składał organowi celnemu, to ilość paliwa, jakie należy zadeklarować, dyktował oskarżonemu właściciel D. K.. I w ten oto sposób w dniu 09.03.2013 r. oskarżony T. Ż. (1) jako kierowca wymienionego wyżej autobusu na teren Wspólnoty wprowadził 150 litrów oleju napędowego. Z kolei wyjeżdżając z Rzeczypospolitej Polskiej do Rosji w dniu 10.03.2013 r. oskarżony zadeklarował 300 litrów oleju napędowego. Na podstawie kontroli fizycznej funkcjonariusze celni ustalili ilość paliwa znajdującego się w zbiorniku autobusu o nr rej. (...) na poziomie 170 litrów. W związku z taką ilością, po odliczeniu średniego zużycia paliwa w ilości 13,95, Urząd Celny uznał, że spod dozoru celnego usunięto 136,05 litra oleju napędowego.

( dowody: decyzja Naczelnika Urzędu Celnego w O. nr (...) - (...)411- (...)/KK z 26.09.2013 r., wydruk z Ewidencji Spraw Karnych Skarbowych k. 23-30, wydruk z systemu (...) k. 33-39, dane o karalności k. 31, wyjaśnienia oskarżonego T. Ż. (1) k. 48-v, zeznania świadka D. K. k. 50-v, deklaracja, protokół przyjazdu i wyjazdu, kserokopia dowodu rejestracyjnego autobusu i postanowienie k. 9-15).

Oskarżony T. Ż. (2) w toku całego postępowania w niniejszej sprawie nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, że dostawał za każdym razem deklaracje od właściciela autobusu D. K., który mówił mu, ile wpisać stanu licznika i paliwa na deklaracji. Oskarżony był tylko kierowcą autobusu i nie wiedział, co właściciel robił z paliwem, nie miał na to żadnego wpływu i wiedzy o tym, czy autobus jeszcze gdzieś jeździł, czy właściciel zlał paliwo. Oskarżony podał, że w Rosji on nawet nie tankował, robił to właściciel D. K.. Oskarżony jeździł zawsze z właścicielem do Rosji i to świadek D. K. za każdym razem tankował autobus (wyjaśnienia oskarżonego k. 48-v).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego złożone w niniejszej sprawie zasługują na uwzględnienie, ponieważ są one zdaniem Sądu szczere i wiarygodne, zaś w świetle całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób ich w sposób pewny i jednoznaczny pozbawić tego przymiotu. Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego T. Ż. (1) są konsekwentnie, spójne i zgodne z pozostałymi dowodami w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne, a przy tym nie ma żadnych przesłanek do uznania ich za wynik ustalenia przyjętej linii obrony na użytek niniejszego postępowania. Oskarżony od początku nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Na rozprawie oskarżony wyjaśnił w sposób pełny i nie budzący wątpliwości, iż był o jedynie kierowcą autobusu, nie miał poza tym żadnej wiedzy, co się działo z autobusem, czy w Polsce ten autobus jeszcze gdzieś jeździł, czy właściciel spuścił paliwo. Oskarżony podał, że on nawet nie tankował, zatem nie miał żadnej wiedzy na temat tego, ile paliwa dokładnie może znajdować się w zbiorniku. Omówione wyjaśnienia oskarżonego są przy tym w pełni zgodne i korespondujące z zeznaniami świadka D. K., który został przez Sąd przesłuchany w postępowaniu sądowym (można tu poczynić uwagę, że może gdyby oskarżyciel publiczny przesłuchał tego świadka w dochodzeniu wówczas w stan oskarżenia nie zostałby w ogóle T. Ż. (1) postawiony). Otóż bowiem świadek D. K. w pełni potwierdził wyjaśnienia oskarżonego w zakresie tego, że to świadek mówił oskarżonemu, ile paliwa było w autobusie i ile trzeba zgłosić w deklaracji celnej przewożonego paliwa. Świadek nadto przyznał to, co mówił oskarżony, mianowicie, iż to świadek tankował ten autobus. Z zeznań świadka, które należy uznać za w pełni wiarygodne, bo są szczere, jednoznaczne i zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego, wynika, że oskarżony pełnił jedynie funkcję kierowcy autobusu. Świadek zeznał wręcz, że to on wypisywał deklaracje, a oskarżony się pod nimi podpisywał jako kierowca. W ocenie Sądu w kontekście wyżej omówionych wyjaśnień oskarżonego i zeznań właściciela autobusu nie można przypisać oskarżonemu winy co do zarzucanego czynu usunięcia paliwa spod dozoru celnego, ponieważ te dowody wykluczają sprawstwo oskarżonego. Należy podkreślić, że czyn z art. 54§3 k.k.s. może być popełniony z winy umyślnej, a w świetle omówionych wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka D. K. i informacji, że oskarżony właściwie nie miał wiedzy na temat ilości paliwa w zbiorniku, nie miał wglądu ani wpływu na to, co się działo z autobusem w czasie, kiedy on nim nie kierował, należy uznać, że absolutnie dowody w sprawie zgromadzone nie pozwalają na uznanie winy oskarżonego T. Ż. (1). Wprawdzie oskarżony nie kwestionował dokumentów dotyczących ustalenia należności podatkowej z k. 1-5, lecz zauważyć należy, że było to odrębne postępowanie, a w niniejszym postępowaniu wina oskarżonemu musi być udowodniona. Nie doszło do tego, co Sąd omówił szczegółowo w powyższej analizie dowodów. W świetle wyżej zgromadzonych dowodów i ich oceny, którą Sąd przedstawił, stwierdzić należy, że oskarżonemu nie udowodniono winy w zakresie zarzucanego mu czynu w niniejszym postępowaniu. Zatem nie zgromadzono w sprawie całkowitych, pewnych i nie budzących wątpliwości dowodów winy oskarżonego. Wydając orzeczenie uniewinniające Sąd kierował się dyrektywą art. 5§1 i 2 k.p.k., w myśl której oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem, zaś nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Udowodnienie w procesie karnym winy musi być całkowite, pewne i wolne od wątpliwości (wyrok SN z 24.02.1999 r., V KKN 362/97, Prokuratura i Prawo z 1999 nr., nr 7-8, str. 11). Sąd, rzecz jasna, doszedł do takiego stanowiska po rozpoczęciu przewodu sądowego, więc na podstawie art. 414§1 k.p.k. w związku z art. 17§1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. wyrokiem uniewinnił oskarżonego T. Ż. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Skoro zapadł wyrok uniewinniający, zgodnie z art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s. koszty procesu ponosi Skarb Państwa i tak orzeczono w punkcie II wyroku.