Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu w VIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Krzysztof Dąbkiewicz

Protokolant: sekr. sądowy Justyna Wierzbicka

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2019 roku

w sprawie:

D. G.

syna J. i D.z domu O.

ur. (...) w M. M.

obwinionego o to, że:

w dniu 10 lipca 2019 r. około godziny 20:53 w T. na ul. (...), na drodze publicznej prowadził pojazd marki T. o numerze rejestracyjnym (...) bez wymaganych przepisami świateł od zmierzchu do świtu

tj. za wykroczenie z art. 88 kw

orzeka:

I.  Obwinionego D. G. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu we wniosku o ukaranie tj. wykroczenia z art. 88 k.w. i za to na podstawie art. 88 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami postępowania w wysokości 100 (sto) złotych.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2019 r. funkcjonariusze Policji D. Z. oraz A. M. pełnili służbę w dyspozycji dyżurnego KMP w T.. Około godziny 20:53 w trakcie wykonywania patrolu na ul. (...) a (...), D. Z. zauważyła pojazd marki T. o nr rej. (...), którego kierowca nie stosował się do obowiązku używania świateł od zmierzchu do świtu. W efekcie stwierdzenia powyższego zatrzymano ww. pojazd do kontroli drogowej. Jego kierowcą okazał się D. G..

/dowód: zeznania świadka D. Z. k. 5 akt oraz zarejestrowane na rozprawie w dniu 27 listopada 2019 r.; zeznania świadka A. M. zarejestrowane na rozprawie w dniu 27 listopada 2019 r.; nagranie z monitoringu wizyjnego k. 7 akt).

Na rozprawę w dniu 27 listopada 2019 r. obwiniony nie stawił się. Nadesłał wniosek o zniesienie terminu rozprawy, gdyż z uwagi na czynności zawodowe nie może się stawić w dniu wezwania. Jak wskazał miał występować w charakterze pełnomocnika procesowego w sprawie II K 1374/18 przed Sądem Rejonowym w (...) (vide: k. 34 akt).

W ocenie Sądu powyższe nie stanowiło wystarczającego usprawiedliwienia. Fakt wykonywania czynności zawodowych przed innym sądem nie może być traktowany w kategoriach usprawiedliwionej nieobecności. W sytuacji gdy obwiniony będący jednocześnie radcą prawnym staje pod zarzutem popełnienia określonego wykroczenia, jest też wezwany we własnej sprawie do sądu, to winien podjąć czynności pozwalające mu na właściwe zabezpieczenie interesów reprezentowanej przez siebie strony w tym innym postępowaniu, tak by samemu móc stawić się w sądzie we własnej sprawie. Ten drugi obowiązek zyskiwał prymat nad obowiązkami zawodowymi. W przeciwnym wypadku każda osoba bez względu na wykonywany zawód, mogłaby się dowolnie uchylić od stawiennictwa w sądzie, pod pretekstem wykonywania czynności zawodowych, co nie tylko powodowałoby przewlekłość prowadzonego postępowania, ale mogłoby w dalszej perspektywie uniemożliwić jego rozpoczęcie i w ogóle finalne zakończenie.

Z tych wszystkich względów Sąd uznał, iż niestawiennictwo obwinionego nie zostało należycie usprawiedliwione i w myśl art. 71 § 4 k.p.s.w. przeprowadził rozprawę zaocznie.

Obwiniony D. G. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Będąc słuchanym w toku czynności wyjaśniających w dniu 14 sierpnia 2019 r. podał, iż w dniu zdarzenia prowadził pojazd z włączonymi światłami dziennymi. Jak wskazał inkryminowanego dnia według jego oceny warunki atmosferyczne były dobre, normalna przejrzystość powietrza, było też na tyle widno, żeby bezpiecznie jechać na światłach dziennych, do czego był upoważniony w tej sytuacji (vide: k. 11 akt). Powyższe wyjaśnienia stosownie do art. 74 § 2 k.p.s.w. odczytano na rozprawie w dniu 27 listopada 2019 r. (vide: k. 36 akt).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego albowiem stały one w sprzeczności z materiałem dowodowym zebranym i przeprowadzonym w toku postępowania sądowego, w szczególności z zeznaniami świadków D. Z. oraz A. M.. Powyższe depozycje wzajemnie ze sobą korespondowały i zazębiały co do poszczególnych szczegółów, tworząc jednolitą logicznie uzasadnioną całość.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności mogących podważać obiektywizm, a także w konsekwencji walor wiarygodności zeznań w/w osób. Obojej funkcjonariusze są osobami obcymi w stosunku do obwinionego, nie mieli z nim nigdy żadnych kontaktów, nie znali go, nie mieli żadnych konfliktów. Przeprowadzali rutynową kontrolę drogową w ramach wykonywanych czynności służbowych. W tym świetle oraz przy braku jakichkolwiek innych okoliczności mogących podważać ich rzetelność i profesjonalizm, nie sposób wręcz utrzymywać, że celowo i świadomie podjęli czynności mające na celu fałszywe pomówienie obwinionego o naruszenie przepisów z zakresu prawa o ruchu drogowym. Takie stanowisko jest tym bardziej nieuprawnione, gdy zważy się, że podejmując nieuzasadnione czynności narażali się na nie tylko odpowiedzialność prawną, ale też służbową – dyscyplinarną tj. na szczególnie ujemne konsekwencje w postaci utraty pracy włącznie. Ponadto podkreślić należy, że za składanie fałszywych zeznań funkcjonariuszom grozi odpowiedzialność karna, co z pewnością musi zniechęcać do kierowania wobec kogoś fałszywych oskarżeń. W ocenie Sądu nie można dopatrzyć się żadnych powodów dla których świadkowie mieli by podejmować, aż tak wielkie ryzyko, tylko po to by przypisać – w istocie rzeczy niewielkie – naruszenie reguł z zakresu ruchu drogowego kompletnie nieznanej sobie osobie, z którą nie byli w żaden sposób skonfliktowani. Świadkowie, których depozycjom Sąd przyznał walor wiarygodności rzeczowo i konkretnie opisali przebieg zdarzenie oraz podjęte czynności służbowe w stosunku do obwinionego, a także wskazali na powód kontroli, którym było nie korzystanie przez D. G. z wymaganych przepisami świateł od zmierzchu do świtu.

Walor wiarygodności przyznano dowodom w postaci monitoringu wizyjnego, nie znaleziono podstaw by kwestionować rzetelność zabezpieczonych nagrań.

Reasumując, w ocenie Sądu materiał dowodowy pozwala na przypisanie obwinionemu D. G. sprawstwa i winy w zakresie wykroczenia z art. 88 k.w. Stosownie do tego ostatniego przepisu odpowiedzialności podlega ten, kto na drodze publicznej prowadzi pojazd bez wymaganych przepisami świateł. Zachowanie obwinionego wyczerpało ustawowe znamiona powyższego typu czynu zabronionego. D. G. w dniu 10 lipca 2019 r. około godziny 20:53 w T. na drodze publicznej (ul. (...)) prowadził pojazd T. o nr rej. (...) bez wymaganych przepisami świateł od zmierzchu do świtu.

Uznając winę obwinionego Sąd wymierzył mu na podstawie art. 88 k.w. karę 200 złotych grzywny. Zdaniem Sądu jest to kara adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, stopnia zawinienia oraz nasilenia złej woli. Winna tym samym spełnić swe cele szczególno-prewencyjne, w szczególności spowodować, że obwiniony będzie w przyszłości przestrzegał obowiązujących przepisów prawa o ruchu drogowym.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 119 § 1 k.p.s.w. i art. 121 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) i § 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2001, Nr 118, poz. 1269), zasądzając od obwinionego kwotę 30 złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 100 złotych tytułem wydatków postępowania poniesionych w sprawie.