Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2019 r. w G.

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 51.312,16 zł (pięćdziesiąt jeden tysięcy trzysta dwanaście złotych 16/100) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 49.717,79 zł od dnia 29 listopada 2018r. do dnia zapłaty oraz ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.594,37 zł od dnia 3 grudnia 2018r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 659 zł (sześćset pięćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygnatura akt: I C 281/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko K. D. domagając się od pozwanego zapłaty:

- kwoty 49.717,79 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 29 listopada 2018r. do dnia zapłaty,

- kwoty 480,94 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- kwoty 1.113,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że strony zawarły umowę kredytu nr (...) z dnia 22 lutego 2017r., lecz strona pozwana nie wywiązała się z zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w umowie. W związku z powstaniem zaległości powód bezskutecznie wezwał pisemnie stronę pozwaną do dobrowolnej spłaty zaległości, informując jednocześnie o możliwości restrukturyzacji zadłużenia zgodnie z art. 75c Prawa bankowego. W związku z brakiem restrukturyzacji i zapłaty zaległych rat, powód wypowiedział przedmiotową umowę, stawiając całą należność w stan wymagalności. Na roszczenie powoda składają się: kwota 49.717,79 zł tytułem należności głównej (niespłacony kapitał), kwota 480,94 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 8,79 % od dnia 24 września 2018r. do dnia 5 października 2018r. oraz kwota 1.113,43 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 14 % od dnia 24 września 2018r. do dnia 28 listopada 2018r.

(pozew k. 4-6)

W dniu 11 stycznia 2019r. w sprawie o sygnaturze akt VI Nc-e 2259775/18 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 7)

Pozwany wywiódł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwany podniósł, że nie uznaje w całości roszczenia co do zasady i co do wysokości, wskazał, że roszczenie nie zostało udowodnione w świetle art. 6 kc. Wedle pozwanego powód nie przedłożył dowodów potwierdzających istnienie długu i jego wysokości. Nadto, pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 8)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 lutego 2017r. pomiędzy powodem (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (jako kredytodawcą) a pozwanym K. D. (jako kredytobiorcą) została zawarta umowa konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...). Na podstawie przedmiotowej umowy powód udzielił pozwanemu na okres 108 miesięcy kredytu w kwocie 58.803,12 zł. Kredyt był oprocentowany według stałej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 8.79 % w stosunku rocznym (§ 2 ust.1). Raty kredytu były równe i płatne w okresach miesięcznych 24 dnia każdego miesiąca. Wysokość raty kredytu wynosiła 789,84 zł, poza pierwszą ratą wyrównawczą, która nie miała być wyższa niż 904,70 zł. Pierwsza rata kredytu była płatna do dnia 24 marca 2017r. (§ 3 ust. 2). Zgodnie z treścią umowy w przypadku, gdy w terminie wymagalności kredytobiorca nie zapewni na rachunku kredytu środków na pełne pokrycie należności i w związku z tym po stronie kredytobiorcy powstanie wymagalne zadłużenie, bank miał zaliczać wpłacane kwoty na rachunek kredytu aż do momentu pełnej spłaty zadłużenia w następującej kolejności: koszty opłat za wysłanie monitów i wezwań do zapłaty; odsetki podwyższone za opóźnienie; zaległe odsetki umowne; zaległe raty kapitałowe (§ 3 ust. 7). W przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy, bank pobierał od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań podwyższone odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ¹ kc (stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego). Odsetki podwyższone pobierane były począwszy od dnia następującego po wynikającym z umowy i wskazanym w harmonogramie spłat terminie wymagalności danego zobowiązania pieniężnego aż do dnia spłaty tego zobowiązania (§ 7). Bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłaty, za co najmniej jeden okres płatności pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie (§ 9 ust. 1 lit. a). Po upływie okresu wypowiedzenia umowy kredytowej kredytobiorca jest zobowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu (§ 9 ust. 2).

(dowód: umowa konsolidacyjnego kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 22 lutego 2017r. k. 23-26)

W związku z powstaniem zaległości w spłacie kredytu pismem z dnia 8 czerwca 2018r. (...) Bank S.A. wezwał pozwanego - pod rygorem wypowiedzenia umowy - do uregulowania w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia monitu zaległości w kwocie 1.720,27 zł obejmującej kwotę 920,67 zł tytułem należności kapitałowej, kwotę 797,09 zł tytułem odsetek umownych, kwotę 12,51 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej. Jednocześnie powód poinformował pozwanego o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Powód zastrzegł, że w przypadku braku spłaty całości należności i niezłożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w podanym terminie, umowa nr (...) zostanie wypowiedziana. Wezwanie zostało wysłane na adres G., ul. (...). O. – D. 18A/1.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 8 czerwca 2018r. wraz z kopią książki nadawczej k. 27-28)

W związku z nieuregulowaniem zaległości, pismem z dnia 7 sierpnia 2018r., (...) Bank S.A. wypowiedział umowę kredytu nr (...) z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Na dzień wypowiedzenia umowy zadłużenie obejmowało kwotę 1.233,62 zł z tytułu kapitału, kwotę 386,25 zł z tytułu odsetek umownych oraz kwotę 6,56 zł z tytułu odsetek za opóźnienie. Wypowiedzenie zostało podpisane przez pracownika powodowego banku (...), który na mocy pełnomocnictwa z dnia 12 kwietnia 2017r. był umocowany przez powoda do jednoosobowego składania oświadczeń woli w zakresie czynności związanych m.in. z wypowiedzeniami umów kredytowych. Wypowiedzenie zostało przesłane na adres zamieszkania pozwanego - G., ul. (...). O. – D. 18A/1 i doręczone w dniu 16 sierpnia 2018r. domownikowi (W. D.).

(dowód: oświadczenie banku o wypowiedzeniu umowy z dnia 7 sierpnia 2018r. wraz z zpo k. 29-30, pełnomocnictwo nr (...) k. 55-56)

Pismem z dnia 5 października 2018r. (...) Bank S.A. wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni od doręczenia wezwania całości należności obejmującej na dzień sporządzenia tego pisma kwotę 52.157,50 zł tytułem należności głównej, kwotę 480,94 zł tytułem odsetek umownych oraz kwotę 62,86 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 5 października 2018r. wraz z kopią książki nadawczej k. 31-32)

Na zadłużenie pozwanego z tytułu kredytu nr (...) składają się: niespłacony kapitał w kwocie 49.717,79 zł, odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 8,79 % od dnia 24 września 2018r. do dnia 5 października 2018r. w kwocie 480,94 zł oraz odsetki umowne za opóźnienie naliczone od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 14 % od dnia 24 września 2018r. do dnia 28 listopada 2018r. w kwocie 1.113,43 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku k. 20)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów prywatnych przedłożonych przez stronę powodową.

W ocenie Sądu orzekającego brak było podstaw do odmowy wiarygodności i mocy dowodowej dowodom w postaci umowy kredytowej, wezwań do zapłaty, wypowiedzenia umowy kredytowej wraz z dowodem doręczenia, mimo że powódka załączyła do akt nieuwierzytelnione kopie tych dokumentów. Jak wskazuje się w judykaturze dowody z określonych dokumentów załączonych do pozwu lub innego pisma procesowego w formie niepoświadczonych kserokopii wprawdzie nie stanowią dowodów z dokumentów, o których mowa w art. 244 i art. 245 kpc, nie są jednak pozbawione mocy dowodowej, w rozumieniu art. 232 w zw. z art. 308 kpc. Dopóki sąd ani strona przeciwna nie zakwestionuje ich i nie zażąda złożenia oryginałów dokumentów, stanowią one jeden ze środków dowodowych, przy pomocy których strona może udowodnić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Dowody te, jak każde inne, podlegają ocenie sądu na podstawie art. 233. Dopiero, jeżeli sąd zażąda przedstawienia oryginału dokumentu, strona jak również każda inna osoba, która go posiada, obowiązana jest, zgodnie z art. 248 kpc, przedstawić oryginał. Obowiązek złożenia oryginału dokumentu powstaje dla strony, która powołuje się na dokument, także w sytuacji wskazanej w art. 129 § 1 kpc, a więc wtedy, gdy strona przeciwna zażądała złożenia oryginału dokumentu (por. postanowienie SN z dnia 12 lutego 2019r., II PK 12/18, L.). W przedmiotowej sprawie pozwany nie zażądał przedstawienia oryginałów dokumentów. Takiej potrzeby nie dostrzegł również Sąd, który w ramach swobodnej oceny dowodów nie doszukał się żadnych podstaw do stwierdzenia, że załączone do akt sprawy kserokopie nie stanowią wiernego odwzorowania oryginałów dokumentów i zostały w jakikolwiek sposób zmanipulowane. Jednocześnie, z pisma procesowego pozwanego z dnia 21 maja 2019r. wynika, że pozwany potwierdza, że pomiędzy stronami została zawarta umowa kredytowa o treści jak w załączonej kopii.

Za wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał także wyciąg z ksiąg powodowego banku, który ma charakter dokumentu prywatnego. Jak wskazuje się w judykaturze wobec jednoznacznego brzmienia art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1988), dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, nie pozbawia to jednak tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2016r., I ACa 1758/15, L.). Dokument taki ma zatem moc dokumentu prywatnego i stanowi złożone w szczególnej formie oświadczenie wiedzy uprawnionych osób, dotyczące danych zaksięgowanych w księgach rachunkowych. W związku z powyższym, przedmiotowy wyciąg, podobnie jak pozostałe dokumenty prywatne, zgodnie z treścią art. 245 kpc, korzysta z domniemania autentyczności oraz domniemania pochodzenia oświadczeń zawartych w tych dokumentach od ich wystawców. Powyższe domniemania nie zostały w toku niniejszego postępowania obalone. Wprawdzie, przedmiotowy dokument prywatny nie dowodzi materialnej prawdziwości zawartych w nim oświadczeń, niemniej nie pozbawia ich to a limine wartości dowodowej. Materialna moc dowodowa dokumentów prywatnych zależy bowiem od ich treści merytorycznej i rozstrzyga o niej sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc). Podobnie jak w wypadku innych dowodów, to sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie (por. A. Góra-Błaszczykowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz. Art. 1-729, Warszawa 2016). W przedmiotowej sprawie, po rozważeniu całokształtu zebranego materiału dowodowego oraz przy braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, Sąd doszedł do przekonania, że przedłożony przez stronę powodową wyciąg z ksiąg banku, jest w pełni wiarygodnym środkiem dowodowym na okoliczność wysokości zadłużenia pozwanego. W aktach sprawy brak jest dowodów, które poddawałyby w wątpliwość wysokość zadłużenia wskazanego w tym wyciągu.

Sąd pominął natomiast dowód z przesłuchania pozwanego, albowiem mimo prawidłowego wezwania, pozwany nie stawił się na rozprawie i nie usprawiedliwił swojej nieobecności.

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowił przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U. z 2018r. poz. 2187, dalej: Prawo bankowe), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz dalszych pismach procesowych pozwany podniósł szereg zarzutów dotyczących istnienia, wysokości i wymagalności roszczenia. Choć, jak wynika z treści pisma z dnia 21 maja 2019r., pozwany nie kwestionował samego faktu zawarcia z powodem umowy konsolidacyjnego kredytu gotówkowego, niemniej zarzucał powodowi nieudowodnienie powstania (istnienia) zadłużenia. W ocenie Sądu powyższy zarzut jest bezzasadny. W przedmiotowej sprawie na powodzie spoczywał jedynie ciężar wykazania, że pomiędzy stronami został nawiązany stosunek prawny, na podstawie którego pozwany otrzymał od kredytodawcy określone środki pieniężne. Okoliczności tej powód dowiódł przedkładając kopię umowy kredytowej, z której wynika, że bank udzielił pozwanemu kredytu w kwocie 58.803,12 zł z tytułu kredytu konsolidacyjnego z przeznaczeniem na cele konsumpcyjne i spłatę kredytów. Pozwany nie kwestionował tego, że otrzymał od powoda ww. kwotę kredytu zgodnie z treścią umowy, natomiast kwestionował istnienie długu we wskazanej w pozwie wysokości. Skoro tak, to na pozwanym spoczywał dowód wykazania, że spłacił całość kredytu i dług nie istnieje. Tymczasem pozwany nie zaoferował żadnych dowodów, które potwierdzałyby fakt spłaty zobowiązania, np. w postaci potwierdzeń przelewów bankowych czy historii operacji na rachunku bankowym przeznaczonym na spłatę zobowiązania. Mało tego pozwany nie stawił się nawet na rozprawie i nie złożył zeznań w tym zakresie.

Dalej, pozwany kwestionował również wymagalność roszczenia i fakt doręczenia mu wypowiedzenia umowy kredytowej, co było warunkiem postawienia całej niespłaconej należności w stan natychmiastowej wymagalności. Powyższy zarzut również należało uznać za bezzasadny. Zgodnie z treścią umowy bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia w razie opóźnienia kredytobiorcy z zapłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłaty, za co najmniej jeden okres płatności pod warunkiem wezwania kredytobiorcy przez bank do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych i braku spłaty zaległości w odpowiedzi na to wezwanie we wskazanym przez bank terminie. Bez wątpienia bank dochował powyższej procedury, albowiem pismem z dnia 8 czerwca 2018r. wezwał pozwanego - pod rygorem wypowiedzenia umowy - do uregulowania w terminie 14 dni roboczych od daty doręczenia tego monitu zaległości w kwocie 1.720,27 zł i jednocześnie poinformował pozwanego o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia, co zadośćuczyniło obowiązkowi określonemu w art. 75c Prawa bankowego. Wobec braku reakcji ze strony pozwanego w postaci spłaty zadłużenia bądź złożenia wniosku o restrukturyzację kredytu, pismem z dnia 7 sierpnia 2018r. powód wypowiedział umowę kredytu nr (...) z zachowaniem umownego okresu wypowiedzenia, który wynosił 30 dni. Ponadto, niewątpliwie zaistniały podstawy do wypowiedzenia umowy. Jak bowiem wynika z treści umowy wysokość pojedynczej raty kredytu wynosiła 789,84 zł, natomiast zadłużenie na dzień wypowiedzenia umowy wynosiło ponad dwukrotność pojedynczej raty i obejmowało kwotę 1.233,62 zł z tytułu kapitału, kwotę 386,25 zł z tytułu odsetek umownych oraz kwotę 6,56 zł z tytułu odsetek za opóźnienie (vide: wypowiedzenie umowy kredytowej).

Pozwany kwestionował także skuteczność doręczeń obu pism, jednak Sąd nie dopatrzył się w tym zakresie żadnych nieprawidłowości. Zważyć bowiem należy, iż zarówno wezwanie do zapłaty, jak i oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostały wysłane na aktualny adres pozwanego, podawany przez niego w składanych w niniejszej sprawie pismach procesowych tj. G., ul. (...). O. – D. 18A/1. Zgodnie z treścią art. 61 § 1 kc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. W rozumieniu przytoczonego przepisu możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia przez adresata nie może, z jednej strony, być utożsamiana z rzeczywistym zapoznaniem się przez niego z tym oświadczeniem (faktem zapoznania się), co oznacza, że skuteczne złożeniu oświadczenia woli następuje także, w sytuacji, w której co prawda adresat oświadczenia woli nie zna jego treści, ale miał realną możliwość zapoznania się z nią, gdyż doszła ona do niego w taki sposób, że mógł się z nią zapoznać. Jak podnosi się w judykaturze dwukrotne awizowanie przesyłki poleconej stwarza domniemanie faktyczne możliwości zapoznania się przez adresata z jego treścią, co oznacza przerzucenie na niego ciężaru dowodu braku możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005r., I PK 37/05, OSNP 2006/17-18/263). W judykaturze podnosi się, że dowód nadania przesyłki rejestrowanej stanowi uprawdopodobnienie doręczenia jej adresatowi, który może to domniemanie obalić wykazując, że nie miał możliwości zapoznania się z jej treścią (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2010r. II CSK 454/09, L.). Pozwany w niniejszym postępowaniu nie udowodnił, że nie miał możliwości zapoznania się z oświadczeniem woli powoda, albowiem na tę okoliczność nie zaoferował żadnych dowodów. Z kolei, powód do akt niniejszego postępowania załączył dowód nadania wezwania do zapłaty oraz potwierdzenie odbioru wypowiedzenia przez domownika pozwanego W. D.. W obu przypadkach, wobec przesłania korespondencji na prawidłowy adres, pozwany miał możliwość zapoznania się z treścią złożonych przez powoda oświadczeń, co w świetle art. 61 kc stanowi przesłankę skuteczności złożenia oświadczenia woli.

Strona pozwana podnosiła nadto, że nie wykazano, że osoba podpisująca wypowiedzenie legitymowała się stosownym pełnomocnictwem banku. Powód jednak wykazał, że wypowiedzenie zostało podpisane przez osobę umocowaną do składania tego typu oświadczeń w imieniu powoda, albowiem dołączył prawidłowo uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa udzielonego pracownikowi powodowego banku (...). Jak wynika z dołączonego dokumentu A. B. był umocowany m.in. do jednoosobowego składania oświadczeń woli w zakresie czynności związanych m.in. z wypowiedzeniami umów kredytowych.

Sąd nie znalazł również żadnych podstaw do kwestionowania wysokości roszczenia. Na tę okoliczność powód przedłożył przede wszystkim wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, z którego wynika, że na aktualne zadłużenie pozwanego składają się: niespłacony kapitał w kwocie 49.717,79 zł, odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 8,79 % od dnia 24 września 2018r. do dnia 5 października 2018r. w kwocie 480,94 zł oraz odsetki umowne za opóźnienie naliczone od kwoty niespłaconego kapitału w wysokości 14 % od dnia 24 września 2018r. do dnia 28 listopada 2018r. w kwocie 1.113,43 zł. Jak wskazano powyżej, pozbawienie wyciągu charakteru dokumentu urzędowego, nie dyskwalifikuje go jako wiarygodnego środka dowodowego. Jak wskazuje się bowiem w judykaturze zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przed bank wynika fakt zawarcia umowy pożyczki jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty, a także wykaz i sposób zarachowania kilkunastu dokonanych przez dłużnika wpłat. Pozwany nie wskazał, jakie konkretnie nieprawidłowości odbierają moc dowodową takiemu dokumentowi. Pozwany, jako dłużnik, który zaprzecza prawidłowości naliczenia odsetek, jest zobowiązany do przedstawienia merytorycznych argumentów na rzecz takiego zarzutu. Ma przy tym łatwą możliwość udowodnienia terminowości dokonanych wpłat, bowiem należy założyć, że może i powinien przedstawić dowody zapłaty każdej z uregulowanych rat, z których wynikałyby terminy spełnienia świadczenia – o ile twierdzi, że terminy wpłat w zestawieniu wierzyciela nie odpowiadają prawdzie i że w konsekwencji nastąpiło nieprawidłowe naliczenie należności odsetkowej. Takich dowodów pozwany w sprawie nie przedstawił, jak i nie formułował w tym względzie konkretnych twierdzeń faktycznych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 lutego 2018r., I ACa 278/17, L.).

W ocenie Sądu strona powodowa w dostateczny sposób udowodniła wysokość roszczenia. Z treści umowy kredytowej wynika, że wysokość kapitału kredytu wynosiła 58.803,12 zł, aktualnie natomiast powód domaga się kwoty niższej 49.717,79 zł. Podkreślić przy tym należy, iż możliwość domagania się spłaty całego kapitału kredytu jest skutkiem wypowiedzenia umowy kredytowej, albowiem z chwilą upływu okresu wypowiedzenia – w myśl § 9 ust. 2 umowy kredytowej – w stan natychmiastowej wymagalności zostaje postawiony cały niespłacony kapitał kredytu. Podstawa do pobierania odsetek umownych wynikała natomiast z § 2 ust.1 umowy kredytowej, zgodnie z którym kredyt był oprocentowany według stałej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 8.79 % w stosunku rocznym. Natomiast, odsetki za opóźnienie były przez powoda naliczane na mocy § 7 umowy, który stanowił, że w przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy, bank miał pobierać od kwoty niespłaconych w terminie zobowiązań podwyższone odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ¹ kc (stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego). Odsetki podwyższone pobierane były począwszy od dnia następującego po wynikającym z umowy i wskazanym w harmonogramie spłat terminie wymagalności danego zobowiązania pieniężnego aż do dnia spłaty tego zobowiązania. Za bezzasadne należało uznać zarzuty pozwanego dotyczące rozbieżności dotyczących wysokości i dat naliczania odsetek. Bez wątpienia, powód był uprawniony do naliczania odsetek za opóźnienie od całości kapitału po upływie okresu wypowiedzenia wynoszącego 30 dni, a zatem najwcześniej od dnia 16 września 2018r. Fakt, że powód przesunął tę datę początkową do dnia 24 września 2018r. stanowi jedynie korzyść dla pozwanego. Z kolei, różna kwota odsetek wskazywana w wezwaniach do zapłaty stanowi konsekwencję sposobu zaliczania wpłat określoną w § 3 ust. 7, gdzie wszelkie wpływy na rachunek zalicza się w pierwszej kolejności na poczet odsetek za opóźnienie. Podkreślić należy, iż mimo kwestionowania roszczenia co do wysokości pozwany nie podniósł w tym względzie żadnych zarzutów merytorycznych odnoszących się do przedstawionego przez powoda wyliczenia zadłużenia. Jednocześnie, strona pozwana nie złożyła żadnych dowodów, które pozwalałyby zakwestionować przedstawione przez powoda rozliczenie. W szczególności pozwany nie przedstawił dowodów wpłaty, nieuwzględnionych przez powodowy bank przy wyliczaniu wysokości zadłużenia. Przy uwzględnieniu zapisów umowy przedstawione przez powoda wyliczenie kapitału i należnych odsetek nie budzi żadnych wątpliwości. W związku z powyższym należało uznać, że wyciąg z ksiąg bankowych w powiązaniu z pozostałymi dowodami, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, pozwala na wyprowadzenie jednoznacznych ustaleń faktycznych co do wysokości dochodzonej pozwem wierzytelności. Strona pozwana w żaden sposób nie podważyła wiarygodności przedłożonych przez powoda dowodów.

Bezzasadny okazał się również podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że roszczenie powoda pozostaje w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (bankową). Zgodnie zaś z treścią art. 118 kc termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W przedmiotowej sprawie nie może być mowy o przedawnieniu roszczenia. Podkreślić bowiem należy, iż całe roszczenie z tytułu kredytu zostało postawione w stan natychmiastowej wymagalności z upływem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie zostało natomiast doręczone w dniu 16 sierpnia 2018r. Zważywszy, iż pozew został wniesiony w dniu 3 grudnia 2018r. niewątpliwie nie doszło do przedawnienia.

Mając zatem na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. 69 Prawa bankowego – Sąd uwzględnił powództwo w całości i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 51.312,16 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 49.717,79 zł od dnia 29 listopada 2018r. do dnia zapłaty oraz ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.594,37 zł od dnia wniesienia pozwu tj. dnia 3 grudnia 2018r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc.