Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Nalepa

Protokolant: sekr.sądowy Witold Wojtak

przy udziale Prokuratora: xxx

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2018 roku sprawy

J. B. s. P. i J. z domu K. ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 16 stycznia 2018 r. w miejscowości T., gm. T., woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości prowadzącym o godzinie 09:24 do stężenia 0,29 mg/l i o godz. 09:42 do stężenia 0,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym motocyklem marki (...)o nr rej. (...)

tj. o czyn art. 178 a § 1 kk

orzeka

1.  oskarżonego J. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk, art. 67 § 1 kk postępowanie karne warunkowo umarza na okres próby 1 (jednego) roku;

2.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk orzeka wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 2000 (dwóch tysięcy) złotych;

3.  na podstawie art. 67 § 3 kk w z zw. z art. 39 pkt 3 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 (jednego) roku;

4.  na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego zakazu zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 16 stycznia 2018 roku;

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz wymierza mu opłatę w kwocie 60 (sześćdziesięciu) złotych.

UZASADNIENIE

ROZSTRZYGNIĘCIA O WARUNKOWYM UMORZENIU

Oskarżony J. B. kierował motorowerem w stanie nietrzeźwości, co uzasadniało przyjęcie, że wyczerpał znamiona występku z art. 178 a § 4 kk.

Przypisany oskarżonemu czyn nie cechowała znaczna społeczna szkodliwość, ponieważ poruszał się motorowerem a więc pojazdem należącym do kategorii mniej niebezpiecznych, pokonał krótki odcinek nie powodując niebezpiecznej sytuacji na drodze i co najważniejsze stopień intoksykacji alkoholowej jego organizmu niewiele przekroczył ustawowy próg 0,25 mg/l od którego mamy do czynienia z przestępstwem z art.178a § 1 kk Oskarżony nie był w przeszłości karany, przyznał się do sprawstwa , wyraził skruchę. Pozwala na pozytywne rokowania prognostyczne i założenie, że naruszenie porządku prawnego miało charakter incydentu, który nie powtórzy się w przyszłości.

Jednocześnie kara grożąca za przypisany występek nie przekracza 5 lat pozbawienia wolności.

Spełnione zostały zatem formalne i materialne przesłanki do uwzględnienia wniosku o warunkowe umorzenie postępowania z art. 66 § 1 i 2 kk.

Okres próby ustalono na rocznym poziomie uznając, iż brak jest podstaw do dłuższego kontrolowania oskarżonego.

W oparciu o art. 67 § 3 kk orzeczono wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 2000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 67 § 3 kk sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres jednego roku z uwagi na naruszenie zasady trzeźwości w ruchu, która ma charakter priorytetowy.

Z uwagi na stosunkowo niewielki stopień intoksykacji alkoholowej organizmu oskarżonego w czasie czynu, nie było celowym eliminowanie oskarżonego z ruchu na dłuższy okres.

Oba zastosowane środki mają spełnić wobec oskarżonego zadania represyjne i penalne, stanowiąc realną dolegliwość w związku z popełnionym przestępstwem. Realizują również walor wychowawczy wdrażając oskarżonego do przestrzegania zasad ruchu drogowego.

Uprzedzając zastrzeżenia prokuratora pod adresem wyroku, które mógł lojalnie wyrazić stawiając się na posiedzenie w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania, mówiąc o tym wprost, sąd wskazuje że w przypadku warunkowego umorzenia postępowania podstawą prawną orzekania obowiązków, zakazów, nawiązki i świadczenia pieniężnego jest jedynie przepis art. 67 § 3 kk. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 6 lutego 2014 r. w sprawie III KK 481/13 i postanowieniu z 29 stycznia 2002 r. w sprawie I KZP 33/01 (opublikowane w Legalis) uzasadniając swoje twierdzenie tym, że art. 67 § 3 kk jest przepisem szczególnym do art. 42 § 2 kk, który nie może być podstawą orzekania zakazu, gdyż stosujemy go tylko w przypadku skazania a warunkowe umorzenie nie jest skazaniem. Zbieżny pogląd można znaleźć w piśmiennictwie (por. Komentarz do Kodeksu Karnego pod red. A. Grześkowiak wyd. z 2018 r.)

Skoro, jak stwierdził Sąd Najwyższy, jedynie ten przepis jest podstawą prawną zakazu, to błędem jest uzupełnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia o inne przepisy w tym art. 42 § 2 kk. Odnieść to należy, w ocenie sądu rejonowego, również do pozostałych rozstrzygnięć, które w swojej treści przewiduje art. 67 § 3 kk będący swojego rodzaju arsenałem środków probacyjnych, do stosowania, wobec sprawcy przy warunkowym umorzeniu postępowania, gdyż brak racjonalnego uzasadnienia, aby różnicować zasady ich stosowania. W konsekwencji nie ma prawnego uzasadnienia, aby w przypadku orzekania świadczenia pieniężnego powoływać dodatkowo przepisu art. 43 a kk. Przepis ten przewiduje materialną podstawę orzeczenia świadczenia pieniężnego tylko w razie skazania a nie warunkowego umorzenia postępowania. Jeśli ustawodawca życzy sobie nawiązania do innego przepisu, który ma być zastosowany, niż ten w którym stanowi podstawę orzeczenia wyraźnie go wskazuje. Art. 67 § 3 kk odsyła przy świadczeniu pieniężnym do art. 39 pkt 7 kk i co najwyższej tylko ta norma, zgodnie z wolą autora ustawy, może uzupełniać podstawę prawną orzeczenia o świadczeniu pieniężnym a nie żadna inna. Gdyby ustawodawca chciał inaczej to by to napisał, a sąd rejonowy, tak jak każdy sąd nie ma prawa nadinterpertować przepisów i bez racjonalnej podstawy dekodować, że ustawodawca chciał żeby powoływać jeszcze jakiś inny przepis.

Warto też wspomnieć, iż nie ma praktycznych podstaw do odwoływania się do treści art. 43 a kk. Takie istniałyby, gdyby w art. 43 a kk znajdowała się taka treść bez której nie można byłoby skonstruować wykonalnego orzeczenia. Jak napisano, autonomia instytucji z art. 67 § 3 kk oznacza, że sąd stosując go, po pierwsze może a nie musi orzekać świadczenia pieniężnego przy przestępstwie z art. 178 a § 1 kk, po drugie nie wiążą go granice wysokości świadczenia z art. 43 a kk. Nie ma więc czego importować z art. 43 a kk, gdyż w art. 67 § 3 kk w zasadzie wszystko jest inaczej niż w art. 43 a kk poza nazwą środka. Gdyby przyjąć zdanie odmienne, należałoby w przypadku każdego stwierdzenia sprawstwa oskarżonego powoływać w wyroku art. 1 kk (żeby oddać, że wyczerpał znamiona czynu zabronionego i ponosi winę), wymierzenia każdej kary powoływać przepis art. 31 kk (żeby pokazać katalog kar z których sąd mógł korzystać) w przypadku grzywny art. 33 § 1 i 3 kk (bo określa liczbę stawek i to co bierzemy przy mierzeniu stawki), w przypadku kary pozbawienia wolności 37 kk (żeby czytający wyrok wiedział, który przepis mówi o jednostkach w jakich wymierza się tą karę) itp. z czym sąd rejonowy nigdy się nie spotkał w orzecznictwie sądów powszechnych, ani Sądu Najwyższego a także działalności prokuratury. Są to bowiem rzeczy oczywiste. Mimo takich „opuszczeń” i „braków” tysiące wyroków funkcjonuje w obrocie i jest wykonywane bez potrzeby wykładni czy też wyjaśniania wątpliwości w trybie art. 13 § 1 kkw.

Na podstawie art. 63 § 4 orzeczono o zaliczeniu oskarżonemu czasu zatrzymania prawa jazdy na poczet środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Sąd w oparciu o art. 627 obciążył oskarżonego kosztami postępowania w sprawie. Na wydatki w sprawie złożyły się:

- ryczałt za doręczenia w kwocie po 20 złotych za postępowanie przygotowawcze i sądowe ustalony w oparciu o treść § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U.03.108.1026);

- opłata za wydanie z Krajowego Rejestru Karnego danych o karalności w kwocie 30 złotych ustalona na podstawie § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U.03.151.1468),

- opłata w wysokości 60 złotych, którą wymierzono na podstawie art 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).