Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Staszkiewicz

Protokolant: Agnieszka Zamojska

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2019 r. w Jeleniej Górze

sprawy z odwołania A. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.
na skutek odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 09 grudnia 2016 r. znak (...)

w przedmiocie zasiłku chorobowego

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 09 grudnia 2016 r. znak (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy A. S. (1) prawo do zasiłku chorobowego za okres 15 września 2016 r. do końca nieprzerwanej niezdolności do pracy,

II.  przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. roszczenie wnioskodawcy o odsetki jako właściwemu rzeczowo do jego rozpoznania,

III.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa,

IV.  zasądza od strony pozwanej na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 75,22 zł tytułem wydatków postępowania, oddalając w pozostałej części wniosek o zwrot kosztów przejazdu.

Sygn. akt IV U 55/18

UZASADNIENIE

Wnioskodawca A. S. (2) złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 09.12.2016 r., na podstawie której strona pozwana odmówiła mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 15.09.2016 r. do końca nieprzerwanej niezdolności do pracy.

Wnioskodawca podniósł, że od 16.03.2016 r. do 13.09.2016 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim w związku z urazem barku. W dniu 14.09.2016 r. przystąpił do pracy i wieczorem odczuł bóle kręgosłupa. Udał się do lekarza, który wystawił mu zaświadczenie lekarskie od dnia 15.09.2016 r. w związku z chorobą kręgosłupa.

Strona pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od wnioskodawcy kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że z dniem 13.09.2016 r. wnioskodawca wykorzystał okres zasiłkowy wynoszący 182 dni. Kolejna niezdolność do pracy powstała po jednodniowej przerwie. Według lekarza orzecznika niezdolność do pracy ma związek z niezdolnością do pracy, za którą wnioskodawca miał wypłacony zasiłek chorobowy. Zatem brak podstaw faktycznych do rozpoczęcia nowego okresu zasiłkowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. (2) był niezdolny do pracy z powodu choroby w okresie od 16.03.2016 r. do 13.09.2016 r. z związku z chorobą oznaczoną kodem M 75, tj. uszkodzenie barku.

Dowód: wykaz zaświadczeń lekarskich k. 4,

opinia biegłego ortopedy k. 22-23 i 107,

opinia biegłego neurologa k. 130-132.

Jest bezsporne, że z dniem 13.09.2016 r. A. S. (2) wykorzystał 182 dni okresu pobierania zasiłku chorobowego z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą.

A. S. (2) był następnie niezdolny do pracy z powodu choroby od dnia 15.09.2016 r. Niezdolność do pracy w tym okresie wynikała z choroby oznaczonej kodami G 54 (zaburzenia splotu ramiennego) i G 55 (ucisk korzeni nerwów rdzeniowych i splotów nerwowych w przebiegu chorób sklasyfikowanych gdzie indziej). Po dniu 15.09.2016 r. A. S. (2) był leczony z powodu zespołu korzeniowego szyjnego na podłożu zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych.

Dowód: wykaz zaświadczeń lekarskich k. 4,

opinia biegłego ortopedy k. 22-23 i 107,

opinia biegłego neurologa k. 130-132.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy zasługiwało na uwzględnienie.

Strona pozwana oparła zaskarżoną decyzję na treści przepisów art. 8 i art. 9 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie z art. 8 ustawy zasiłkowej, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. W myśl przepisów art. 9 ust. 1 i 2 tej ustawy, do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, w tym okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy zachodzi jedna ze wskazanych niżej okoliczności:

1.  niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy,

2.  przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowanymi tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

W ocenie Sądu, strona pozwana wydając zaskarżoną decyzję bezzasadnie przyjęła, że wnioskodawca od dnia 15.09.2016 r. był niezdolny do pracy w związku z tą samą chorobą, co w okresie pobierania zasiłku chorobowego od 16.03.2016 r. do 13.09.2016 r., a zatem okresy niezdolności do pracy należało zaliczyć do jednego okresu zasiłkowego. Zdaniem Sądu orzekającego w niniejszej sprawie przeczy temu cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym opinie biegłych z zakresu ortopedii i neurologii. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawca był niezdolny do pracy w okresie od 16.03.2016 r. do 13.09.2016 r., (wykorzystując pełen okres zasiłkowy) z powodu zespołu bolesnego barku. Wnioskodawca był następnie niezdolny do pracy od 15.09.2016 r. z powodu zespołu korzeniowego szyjnego na podłożu zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, który nie miał związku z urazem barku. Zdaniem Sądu, strona pozwana w żaden sposób nie podważyła tych okoliczności w toku niniejszego postępowania. Już choćby na podstawie tych okoliczności należało uznać, że niezdolność do pracy wnioskodawcy nie była spowodowana tą samą chorobą.

Wprawdzie w wyroku z dnia 06.11.2008 r. (II UK 86/09, OSNP 2010/9-10/124) Sąd Najwyższy wskazał, że „pojęcia "ta sama choroba" użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 ze zm.) nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (...) gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu”.

Ponadto z opinii biegłych sądowych jednoznacznie wynika, że we wskazanych powyżej okresach niezdolność do pracy wnioskodawcy wynikała z różnych chorób.

W tym miejscu należy podkreślić, że opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (patrz: wyrok SN z dnia 13.10.1987 r., II URN 228/87, opublikowany w systemie Lex). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny.

Sąd wskazuje przy tym, że w przebiegu chorób przewlekłych następują okresy nawrotu i remisji dolegliwości wynikających z tych chorób. Nie można tym samym uznać, aby w przypadku każdej niezdolności do pracy wnioskodawcy wynikała ona zawsze ze wszystkich schorzeń, które u niego występują.

W niniejszej sprawie biegli sądowi wydali kategoryczne opinie. Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających ich prawidłowość. Sąd przyjął opinie biegłych, jako podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Opinie powyższe charakteryzowały się spójnością, były szczegółowo uzasadnione, wnioski nie budziły wątpliwości. Podkreślenia przy tym wymaga, że powołani w sprawie biegli są doświadczonymi specjalistami w swojej dziedzinie, odpowiadającej kategorii schorzeń stwierdzonych u wnioskodawcy.

Powyższe okoliczności skutkowały zmianą zaskarżonej decyzji i orzeczeniem jak w punkcie I wyroku (art. 477 ¹⁴ § 2 kpc).

W mowie końcowej wnioskodawca wniósł o przyznanie mu zasiłku chorobowego wraz z odsetkami.

Zgodnie z art. 85 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, jeżeli Zakład w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych nie ustalił prawa do świadczeń lub nie wypłacił tego świadczenia, jest zobowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Wnioskodawca w odwołaniu nie zgłosił żądania wypłacenia mu świadczenia wraz z odsetkami. Strona pozwana nie odniosła się zatem do tego żądania wnioskodawcy w zaskarżonej decyzji.

Z tych względów Sąd w punkcie II wyroku przekazał roszczenie wnioskodawcy o odsetki do (...) Oddział w W., jako organu właściwego rzeczowo do jego rozpoznania.

Strony były reprezentowane w niniejszym postępowaniu przez zawodowych pełnomocników. Zgodnie z przepisami art. 98 § 1 i 3 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Biorąc pod uwagę przedmiot sporu koszty zastępstwa procesowego należało ustalić na podstawie § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. W tym zakresie stawka wynagrodzenia pełnomocnika wynosiła 180 zł.

Dodatkowo wnioskowana złożył wniosek o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów jego stawiennictwa na rozprawach w wysokości 451,33 zł oraz kosztów dojazdu do biegłego na badania w wysokości 514,85 zł.

Sąd uwzględnił ten wniosek jedynie w części. Należy wskazać, że wnioskodawca tylko raz został wezwany do osobistego stawiennictwa na rozprawie, zaś o pozostałych terminach rozprawy był zawiadamiany. Tym samym należało zasądzić na jego rzecz od strony pozwanej kwotę 75,22 zł (90 km x 0,8358 zł = 75,22 zł) tytułem zwrotu kosztów nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Z kolei koszty związane ze stawiennictwem u biegłego sądowego na wezwanie Sądu stanowią wydatki określone ustawą z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. W myśl art. 98 tej ustawy, w toku postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa.