Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) w S. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwoty 5417,01 zł z ustawowymi odsetkami.

Powódka dochodziła zaległego czynszu za okres od grudnia 2017 do maja 2018r. z tytułu zawartej z pozwaną umowy najmu lokalu użytkowego położonego w S. przy ul. (...), na mocy której pozwana była zobowiązana uiszczać czynsz i inne opłaty za użytkowanie na rzecz powódki.

W dniu 27.12.2018r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił żądanie pozwu.

Na skutek braków w zarządzie pozwanej, postępowanie zawieszono i uchylono w całości nakaz zapłaty.

Postanowieniem z dnia 23.05.2019r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy podjął postępowanie, ustanowił kuratora dla pozwanej niemającej organów i wydał nakaz zapłaty.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w którym zaskarżyła go w całości, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, podnosząc zarzut niewykazania roszczenia, zaspokojenie należności oraz nienależytego umocowania członków zarządu pozwanej spółki zawierających umowę, nie wydania pozwanej lokalu i zarzut potrącenia

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 maja 2017r. powód (...) w S. zawarła z pozwaną (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S. umowę najmu lokalu użytkowego położonego przy ul. (...)/(...) w S., na czas nieokreślony, na cele magazynowe.

Miesięczny czynsz najmu został określony na kwotę 704,09 zł netto, który z dniem 1 stycznia każdego roku, począwszy od 2018 r., podlegać miał automatycznemu podwyższeniu o średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w roku poprzednim, publikowany przez Prezesa GUS. Do czasu opublikowania wskaźnika najemca płacić miał czynsz w dotychczasowej wysokości, a po opublikowaniu miał uiścić odpowiednie wyrównanie (§ 2).

Pozwany zobowiązać się opłacać również świadczenia dodatkowe związane z użytkowaniem przedmiotowego lokalu.

Czynsz i należne opłaty miały być uiszczane z góry do 10. dnia każdego miesiąca przelewem na rachunek bankowy w oparciu o wystawioną przez powódkę fakturę VAT.

Umowę w imieniu pozwanej zawarł P. C. i G. L., którzy w tamtym czasie byli członkami zarządu pozwanej spółki.

Dowód:

- umowa najmu (...),

- uchwała z dnia 16.03.2017r., k. 108.

Z tytułu czynszu najmu i opłat związanych z użytkowaniem najmowanego lokalu powódka wystawiła pozwanej faktury VAT, które zostały przesłane pod wskazany w umowie adres do doręczeń najemcy:

- nr (...) w dniu 4.12.2017r. na kwotę 867,29 zł,

- nr (...) w dniu 10.01.2018 r. na kwotę 884,61 zł,

- nr (...) w dniu 5.02.2018 r. na kwotę 895,98,

- nr (...) w dniu 5.04.2018 r. na kwotę 895,98 zł

- nr (...) w dniu 4.05.2018 r. na kwotę 895,98 zł,

Czynsz za marzec wyniósł 883,35 zł. Należności ujęte w fakturach obejmowały opłaty czynszowe oraz zaliczki na użycie wody i kanalizacji.

Dowód:

-faktury, potwierdzenia nadania i odbioru k. 31-41

- wydruk zadłużenia, k. 51-52,

- rozliczenie mediów, k. 117-120.

Pozwany nie zapłacił ww. należności wynikających z umowy. Pismem z dnia 15.01.2018r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty zaległości w łącznej wysokości 2453,49 zł

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 42.

Powódka pismem z dnia 23.04.2018r. wypowiedziała łączącą strony umowę najmu ze skutkiem na dzień 31 maja 2018 roku, jednocześnie wzywając pozwaną do opróżnienia lokalu.

Dowód:

- rozwiązanie umowy najmu, k. 45,

- kserokopie potwierdzenia odbioru k.46.

W odpowiedzi na wypowiedzenie umowy najmu pozwana pismem z dnia 31 lipca 2018 roku zwróciła się do powódki o rozłożenie zaległości czynszowych na raty i przedłużenie umowy najmu. Do ugody między stornami nie doszło.

Dowód:

- pisma pozwanej k. 48.

W dniu 8.12.2017r. i 8.02.2018r. pozwana wpłaciła tytułem zaległego czynszu łącznie kwotę 1743,44 zł, które powód zaliczył na zaległe opłaty za miesiące od maja 2017r. do listopada 2017r. Od maja do grudnia 2017r. (8 miesięcy) pozwany dokonał łącznie 5 wpłat tytułem czynszów, a w 2018r. dokonał wyłącznie jednej wpłaty.

Na dzień 30.06.2018r. powód, na podstawie odczytu liczników, sporządził rozliczenie zużycia mediów, i ustalił, że pozwany dokonał nadpłaty z tego tytułu w wysokości 51,78 zł.

Zaległość pozwanej wobec powódki z tytułu czynszu najmu i opłat za media za okres od grudnia 2017r. do maja 2018r. po uwzględnieniu wpłat pozwanej i odliczeniu nadpłaty z zaliczek na media, wynosiła 5131,23 zł, odsetki za opóźnienie w płatności wynosiły 234 zł.

Dowód:

- wydruk zadłużenia pozwanej k. 50-51,

- rozliczenie, k. 119.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Podstawą dochodzonego roszczenia była zawarta między stronami umowa najmu oraz przepis art. 659 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym (art. 669 § 1 k.c.).

W sprawie sporne było skuteczne zawarcie umowy najmu przez pozwaną, wydanie najmowanego lokalu, prawidłowe rozliczenie wpłacanych zaliczek na wodę i kanalizację, wpłaconej kaucji.

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów formułowanych przez kuratora pozwanej, sąd uznał, że bez wątpienia doszło do zawarcia ważnej umowy najmu. Wynika to nie tylko z przedłożonych przez powoda uchwał powołujących na członków zarządu G. L. i P. C., lecz również z faktu wpłacenia przez pozwaną kaucji na poczet tej właśnie umowy w dniu 4.05.2017r. Co więcej jak wynika z pisma pozwanej z dnia 31.07.2018r. wnosiła ona o przedłużenie trwania najmu. Tym samym niezależnie od tego, że obecnie ww. osoby nie są już członkami zarządu, co nie było w sprawie kwestionowane, a także wynika z domniemania art. 17 ustawy o KRS, jak również zasady kadencyjności członków zarządu (art. 202 ksh), to umowa najmu została zawarta skutecznie i niewątpliwie wiązała strony.

Z podobnych względów bezzasadny okazał się zarzut nie wydania przedmiotu umowy. Jak wynikało bowiem choćby z wyżej powołanego pisma pozwanej z dnia 31.07.2018r., czy też częściowo uiszczonych należności czynszowych za ten lokal, nie mogło budzić żadnych wątpliwości, że w istocie został on wydany, a pozwany z niego korzystał.

W zakresie zarzutu dotyczącego nieprawidłowego rozliczenia zaliczki na media, sąd uznał ten zarzut za częściowo uzasadniony. Jak wynikało z analizy dokumentów – faktur, rozliczenia wpłat i rozliczenia faktycznego zużycia wody i kanalizacji – w każdym miesiącu powód, zgodnie z umową, pobierał od pozwanego zaliczkę na poczet zużycia wody i kanalizacji. W dniu 30.06.2018r. nastąpiło rozliczenie według liczników, rzeczywistego zużycia tych mediów. Wynikało z niego, że w okresie od 1.01.2018r. do 30.06.2018r. pozwany zużył ich znacznie mniej, niż wyniosły obciążające go zaliczki, w związku z czym powstała nadpłata w wysokości 51,78 zł. Tymczasem z rozliczenia powoda, wynikało, że nie pomniejszym on należności dochodzonych z tytułów wynikających z faktur o tą nadpłatę. Jedynie za miesiąc grudzień 2017 r. powód zmniejszył wymiar dochodzonej należności. Dlatego co do kwoty 51,78 zł powództw zostało oddalone. Zdaniem sądu nie miało to jednak wpływu na wysokości dochodzonych odsetek, gdyż pozwany był zobowiązany do uiszczania stosownych zaliczek na media w każdym miesiącu, czego – w ww. zakresie – nie czynił. Stąd powód miał prawo naliczać odsetki od całej sumy nieuiszczonej w terminie faktury.

W zakresie zarzutu potrącenia wpłaconej kaucji, przede wszystkim uznano, że kurator ustanowiony w sprawie nie był upoważniony do składania oświadczenia materialnego w tym zakresie. Zdaniem sądu art. 69 § 3 kpc uprawnia kuratora do podejmowania wszelkich czynności procesowych związanych ze sprawą, co nie może rozciągać się na czynności materialnoprawne. Rozumienie tej normy w pełni szeroko, expressis verbis jako uprawniającej do podejmowania „wszelkich czynności” łączących się ze sprawą, w tym więc np. uznania powództwa, zawarcia ugody, a w konsekwencji np. wypłaty świadczenia na rzecz powoda, powodowałoby nieuprawnione wkraczanie, w sferę praw czy obowiązków materialnych zastępowanego. Nie jest pożądana ani społecznie, ani gospodarczo, sytuacja w której kurator mógłby kreować dla zastępowanego podmiotu, nowe wiążące go stosunki prawne. Tym samym uznano zarzut potrącenia za bezskuteczny.

Z uwagi na powyższe, w tym nie wykazania, że pozwana opłaciła należności wynikające ze spornych faktur, orzeczono jak w pkt I.

Podstawę zasądzonych ustawowych odsetek za opóźnienie liczonych od ww. kwot stanowi art. 481 k.c.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 kpc, mając na uwadze, że powód jedynie w nieznacznym zakresie ustąpił z żądanie, zasądzona na jego rzecz koszty procesu w pełnej wysokości.

O wynagrodzeniu kuratora orzeczono w stawce odpowiadającej stawce minimalnej wynagrodzenia radcy prawnego, zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. z 2015 poz. 1800 ze zm. w zw. z § 1 ust. 3 w. zw. z ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z dnia 14 marca 2018 r.). W pozostałym zakresie wniosek kuratora pozwanej o przyznanie wynagrodzenia sąd oddalił.

Na podstawie art. 113 u.k.s.c. w związku z art. 100 kpc i art. 98 kpc, nakazano ściągnąć od pozwanego, jako przegrywającego sprawę brakującą części wydatków (ponad uiszczoną zaliczkę) związanych z ustanowieniem kuratora.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)