Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 czerwca 2016r. powódka K. Z. wniosła o zobowiązanie pozwanych M. C., P. C. i Ł. C. do opuszczenia, opróżnienia i wydania powódce lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w P.. Powódka wniosła także o orzeczenie o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego według ustaleń przeprowadzonych w toku postępowania. Powódka domagała się również zasądzenia od pozwanych zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że przysługuje jej prawo własności nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), w tym do położonych na jej terenie lokali mieszkalnych, m.in. do lokalu nr (...). Podała, że przedmiotowy lokal zajmują pozwani M. C., P. C. i Ł. C.. Pozwani od marca 2015r. nie regulują czynszu oraz opłat eksploatacyjnych związanych z zajmowaniem lokalu. Powódka podniosła, że zaległość pozwanych z powyższych tytułów w październiku wynosiła ponad 6.000 zł i dotyczyła co najmniej 3 okresów płatności. Wyjaśniła, że pismem z dnia 16 listopada 2015r. wezwała pozwanych do zapłaty powyższych zaległości z jednoczesnym udzieleniem im dodatkowego miesięcznego terminu do spłaty zadłużenia oraz uprzedzeniem ich o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu. Podała, że pozwani w żaden sposób nie zareagowali na wezwanie. Powódka wskazała, że pismem z dnia 14 kwietnia 2016r. wypowiedziała pozwanym umowę najmu lokalu. Zaznaczyła, że pozwani zignorowali pismo powódki, nie dokonali spłaty zadłużenia, jak również nie opuścili, nie opróżnili i nie wydali powódce spornego lokalu.

Pismem z dnia 20 października 2016r. (k. 28-28v) Miasto P. zgłosiło interwencję uboczną po stronie powodowej. Interwenient wniósł o oddalenie powództwa, a w razie wydania wyroku nakazującego pozwanym opróżnić, opuścić i wydać sporny lokal mieszkalny o orzeczenie braku uprawnienia pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego. Interwenient domagał się także zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. Interwenient zakwestionował istnienie stosunku prawnego łączącego strony postępowania.

W piśmie procesowym złożonym dnia 7 listopada 2016r. (k. 34-34v) powódka wskazała, że M. C. wraz z rodziną (mężem P. C. i synem Ł. C.) wstąpiła w trybie art. 691 k.c. w stosunek najmu po zmarłej matce- A. J.. Wyjaśniła, że A. J. posiadała tytuł prawny do zajmowania lokalu nr (...) przy ul. (...) na podstawie decyzji (...) Dzielnicowego P. z dnia 24 sierpnia 1989 r. nr (...).G- (...) o przydziale na jej rzecz części lokalu (pok. nr I i nr II), poprzedzonej wcześniejszą decyzją dotyczącą lokalu nr III. Powódka wskazała, że A. J. zmarła około 1999r., a wystarczającym potwierdzeniem zgonu było dla niej było oświadczenie najemcy z dnia 1 lutego 2000r., w którym jako główny najemca figuruje M. C..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 24 sierpnia 1989 r. nr SL.G- (...) Urząd Dzielnicowy P. przydzielił A. J. pokój I i pokój II w lokalu nr (...) położonym w P. przy ul. (...) (obecnie N.), na poszerzenie dotychczas zajmowanej powierzchni mieszkalnej. A. J. wraz z rodziną zajmowała dotychczas pokój nr III. Do zajmowania lokalu uprawnieni zostali A. J., M. C., P. C., Ł. C. i R. C..

dowód: decyzja z dnia 24 sierpnia 1989 r. nr SL.G- (...) Dzielnicowego P. (k. 35).

Po śmierci A. J. w stosunek najmu przedmiotowego lokalu wstąpiła jej córka M. C.. Pozwani P. C. i Ł. C. tytuł prawny do zajmowania lokalu wywodzili ze stosunków rodzinnych łączących ich z najemcą.

okoliczność bezsporna, a nadto dowód: oświadczenie najemcy z dnia 1 lutego 2000 r. (k. 36).

Pozwani od marca 2015r. zaprzestali regulowania czynszu i innych opłat związanych z korzystaniem z lokalu na rzecz powódki. W związku z narastającymi zaległościami, które sięgnęły kwoty 6.194,70 zł za co najmniej 3 pełne okresy płatności powódka pismem z dnia 16 listopada 2015r. wezwała pozwanych do zapłaty powyższej kwoty oraz wyznaczyła dodatkowy, miesięczny termin do uregulowania bieżących i zaległych należności. Powódka uprzedziła pozwanych, że w przypadku nieuregulowania zaległości wraz z bieżącymi należnościami zamierza wypowiedzieć im umowę najmu w trybie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

okoliczność bezsporna, nadto dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 16 listopada 201 r. (k. 6).

Pozwani nie dokonali spłaty zaległości. W konsekwencji powódka pismem z dnia 14 kwietnia 2016r. wypowiedziała pozwanym umowę najmu przedmiotowego lokalu ze skutkiem na koniec maja 2016r.

okoliczność bezsporna, nadto dowód: pismo z dnia 14 kwietnia 2016r. (k. 7).

Pomimo wypowiedzenia pozwani w dalszym ciągu zamieszkują w przedmiotowym lokalu.

okoliczność bezsporna, nadto dowód: zeznania pozwanej M. C. (k. 67 – 68 w zw. z k. 41- 42).

Pozwana M. C. jest osobą schorowaną. Cierpi na tzw. łokieć golfisty, dyskopatię L-S z nawrotowymi neuralgiami, niedoczynność tarczycy w przebiegu choroby H., guz tarczycy. Pozwana w 2015 r. uzyskała dochody w łącznej kwocie 1.926,81 zł. Korzysta z pomocy finansowej córki. W 2016 r. podjęła pracę jako pomoc kuchenna, obecnie uzyskuje zarobki do 1.500 zł miesięcznie. Pozwana stara się spłacać zadłużenie na rzecz powódki, obecnie opłaca odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu oraz 300 zł miesięcznie na poczet zaległości.

dowód: kserokopia zaświadczenia lekarskiego z dnia 17 listopada 2016 r. (k. 51a), kserokopia zaświadczenia lekarskiego z dnia 7 grudnia 2016 r. (k. 53), kserokopia zaświadczenia lekarskiego z dnia 7 grudnia 2016 r. (k. 54), kserokopia historii zdrowia i choroby (k. 55), zaświadczenie o zarobkach M. C. (k. 52), pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego P. (k. 60), zeznania pozwanej M. C. (k. 67 – 68 w zw. z k. 41- 42).

Pozwani nie są zarejestrowani jako bezrobotni, nie korzystają z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie, a także z pomocy (...) Centrum (...).

Dowód: pismo Powiatowego Urzędu Pracy w P. (k. 25), pismo Miejskiego Ośrodka Pomocy w Rodzinie (k. 24), pismo (...) Centrum (...) (k. 26).

Sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie na podstawie wyżej wskazanych dowodów w postaci dokumentów prywatnych oraz urzędowych zgromadzonych w niniejszej sprawie oraz zeznań pozwanej M. C..

Sąd uznał za w pełni wiarygodne dokumenty urzędowe, które stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.). Ich mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron.

Dokumenty prywatne korzystały z domniemania określonego w art. 245 k.p.c. Należy podkreślić, że ich autentyczności i prawdziwości zapisów w nich nie negowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Dokumenty prywatne stanowiły jednak jedynie dowód tego, że osoba, która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Zeznaniom pozwanej M. C. Sąd dał wiarę w całości. Pozwana w sposób wiarygodny, znajdujący pokrycie w dokumentach zebranych w aktach sprawy, wskazywała na swój zły stan zdrowia oraz problemy finansowe. Pozwana nie zaprzeczyła, że otrzymała wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy najmu. Pozwana występowała w postępowaniu również jako pełnomocnik pozwanego P. C..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Roszczenie powódki znajdowało oparcie art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Prawo własności powódki nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) nie było przedmiotem sporu między stronami.

Pozwana M. C. wstąpiła w stosunek najmu lokalu nr (...) położonego w P. przy ul. (...) po zmarłej matce A. J. z dniem jej śmierci. Pozostali pozwani- P. C. i Ł. C. wywodzili swój tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu ze stosunków rodzinnych łączących ich z M. C..

Zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej OchrPrLokU) nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

W niniejszej sprawie fakt istnienia zaległości pozwanych z zapłatą czynszu oraz opłat eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem lokalu, a także ich wysokość przekraczająca co najmniej trzy pełne okresy płatności nie była przedmiotem sporu między stronami. Powódka, wypełniła przesłanki wypowiedzenia umowy najmu z art. 11 ust. 2 pkt. 2 OchrPrLokU – wezwała pozwanych do zapłaty zaległości przekraczających co najmniej trzy pełne okresy płatności, wyznaczyła dodatkowy, miesięczny termin zapłaty zaległości oraz uprzedziła pozwanych na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy najmu. Powódka wypowiedziała stosunek najmu po upływie niemal czterech miesięcy od bezskutecznego minięcia terminu zapłaty zaległości, umożliwiając pozwanym podjęcie w tym czasie działań zapobiegających wypowiedzeniu umowy.

Pomimo skutecznego rozwiązania stosunku najmu pozwani nie wydali powódce zajmowanego lokalu. W dalszym ciągu zamieszkiwali oraz nie opłacali należności za zajmowanie lokalu. Jedynie pozwana M. C. w lipcu 2016r., czyli już po rozwiązaniu stosunku najmu podjęła starania celem spłaty należności względem powódki.

Podsumowując, pozwani utracili skuteczny względem właściciela tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu. Zasadne było zatem roszczenie powódki, aby pozwani opuścili, opróżnili i wydali zajmowany przez nich lokal nr (...) położony w P. przy ul. (...), o czym Sąd orzekł w punkcie 1 wyroku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 OchrPrLokU w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Sąd, rozważając możliwość przyznania pozwanym lokalu socjalnego, dokonał j analizy ich sytuacji życiowej, zdrowotnej i majątkowej. Wyłącznie pozwana M. C. stawiła się na rozprawie i została przesłuchana w charakterze strony. Pozwani P. C. i Ł. C. pomimo wezwania do udokumentowania swojej sytuacji materialnej pod rygorem odmowy przyznania prawa do lokalu socjalnego oraz pomimo otrzymania wezwania do osobistego stawiennictwa pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania w charakterze strony nie stawili się w sądzie oraz w żaden inny sposób nie udokumentowali swojej sytuacji. Zebrane w sprawie dokumenty dotyczą wyłącznie sytuacji pozwanej M. C..

Pozwana M. C. znajduje się w trudnej sytuacji życiowej. Cierpi na liczne poważne schorzenia, które okresowo uniemożliwiają jej wykonywanie pracy zarobkowej. Uzyskiwane przez nią dochody nie są wysokie, część dochodów przeznacza na zakup leków. Pozwana korzysta z pomocy finansowej córki. M. C. z przyczyn przez siebie nie zawinionych nie jest w stanie zapewnić sobie mieszkania na wolnym rynku, zatem w ocenie Sądu przysługuje jej prawo do lokalu socjalnego (punkt 2 wyroku). Pozostali pozwani nie wykazali swojej sytuacji materialnej, a w konsekwencji Sąd orzekł, że P. C. i Ł. C. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego (punkt 3 wyroku).

Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 6 OchrPrLokU Sąd w punkcie 4 wyroku nakazał wstrzymanie wykonania punktu 1 wyroku w części dotyczącej M. C. do czasu przedstawienia tej pozwanej przez Miasto P. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 5 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Pozwani przegrali proces w całości, zatem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zobowiązani są do zwrotu powódce poniesionych przez nią kosztów. Na koszty procesu złożyły się opłata od pozwu ustalona na postawie art. 27 pkt. 11 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w wysokości 200 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 7 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu aktualnym na dzień wniesienia pozwu w kwocie 480 zł, a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W sprawie występował interwenient uboczny, który złożył wniosek o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Na koszty poniesione przez interwenienta złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 7 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu aktualnym na dzień wniesienia pozwu w kwocie 480 zł. Sąd orzekł, że pozwanym P. C. i Ł. C. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego, pozwani ci ulegli w zakresie żądań interwenienta ubocznego, a zatem zgodnie z art. 107 k.p.c. są zobowiązani do zwrotu poniesionych przez niego kosztów.

Pozwany Ł. C., pomimo wezwania nie stawił się na rozprawę, nie żądał rozpoznania sprawy w jego nieobecności, nie złożył odpowiedzi na pozew, ani innego pisma procesowego, w którym wskazałby swoje stanowisko w sprawie. Zgodnie z dyspozycją art. 339 § 1 k.p.c. wyrok wobec niego jest zaoczny.

SSR Ewa Markowicz