Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Jacek Myśliwiec

Protokolant: Lucyna Tomala

w obecności Agnieszki Sobieraj Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2019 r.

sprawy:

J. B. /B./

s. A. i Z.

ur. (...) w miejscowości B.

oskarżonego o czyn z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 25 czerwca 2019r. sygn. akt III K 147/19

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sędzia Jacek Myśliwiec

Sygn. akt V .2 Ka 596/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 25 czerwca 2019r. sygn. akt
III K 147/19 uznał oskarżonego J. B. za winnego tego, że w dniu
20 sierpnia 2018 roku w R. w mieszkaniu przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. P. pobił P. K. w ten sposób,
iż wielokrotnie uderzał pokrzywdzonego pięściami i kopał po całym ciele, narażając w/w na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania obrażeń określonych
w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 158 § 1 kk i za to na mocy art. 158 § 1 kk w zw. z art. 37b kk
w zw. z art. 34 § 1 i § la pkt 1 kk oraz art. 35 § 1 kk wymierzył mu jednocześnie karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 8 miesięcy ograniczenia wolności
z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne
w wymiarze 32 godzin w stosunku miesięcznym.

Tym samym wyrokiem, na mocy art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 5 kk, Sąd zobowiązał oskarżonego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu, a na mocy art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23/06/1973r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił go w całości od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J. B. , który na zasadzie art. 425 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k., zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Rybniku w całości i zarzucił mu:



na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orze­czenia a mający wpływ na jego treść polegający
na przyjęciu, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn tj. że w dniu 20 sierpnia 2018 r. w R. w mieszkaniu przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. P. pobił P. K. w ten sposób, iż wielokrotnie uderzał pokrzywdzonego pięściami i kopał po całym ciele, narażając w/w na bez­pośrednie niebezpieczeństwo powstania obrażeń określonych w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. w sytuacji kiedy to brak dowodów na okoliczność, że oskarżony wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu;



na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania,
a to art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie, iż okoliczności popełniania przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. przez oskarżonego J. B. nie budzą wątpliwości i przypisanie mu winy popełnienia zarzuconego występku, w sytuacji kiedy to prawidłowa, rzeczowa i całościowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, szczególnie w zakresie nastąpienia skutku z art. 156 lub 157 k.k.,
nie pozwala przypisać oskarżonemu winy w zakresie zarzuconego mu czynu;



na zasadzie art. 438 pkt. 4 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam rażącą niewspółmierność kary do wagi zarzuconego oskarżonemu czynu, której wymiar jest nieadekwatny.

Powołując się na powyższe podstawy, na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. skarżąca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu z art. 158 § 1 k.k. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania. Ponadto obrońca wniosła na zasadzie art. 624 k.p.k. o zwolnienie oskarżonego J. B. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała, bowiem
w zakresie w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku pozbawiona była słuszności.

Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że
sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego zaprzeczającego, aby dopuścił się zarzucanego mu czynu i ustalenia oparł na zeznaniach świadków M. P. i P. K., które zdaniem skarżącego budzą wątpliwości co do ich wiarygodności i rzetelności.

Skarżący kwestionował nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez
Sąd I instancji podnosząc, że zgromadzone w sprawie dowody oceniono przekraczając granice swobodnej oceny dowodów.

Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia należy przede wszystkim podkreślić, że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw Sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że Sąd orzekający oceniając dowody naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ocenie dowodów wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania sądowego, albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem Sąd ten wskazał dowody, na których się oparł co do przebiegu zdarzenia
i zachowania się w jego trakcie oskarżonego, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym.
Sąd I instancji – mając do wyboru przeciwstawne relacje dotyczące udziału oskarżonego w opisywanym zdarzeniu poczynił ustalenia opierając się na pewnym kompleksie dowodów - w tym zeznaniach pokrzywdzonego - uznając je za wiarygodne i rzetelne, zaś wyjaśnieniom oskarżonego tylko w niewielkim zakresie tego waloru odmówił.

Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów - do czego zresztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne, jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania, zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk.

W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób wieloaspektowy
i bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Odnośnie wyjaśnień oskarżonego, to w znakomitej większości sąd I instancji uznał je za wiarygodne, a tylko w nieznacznym zakresie, gdzie oskarżony stara się pomniejszać swój udział w zajściu, odmówił im wiarygodności.

Należy zwrócić uwagę, iż oskarżony w swoich pierwotnych wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i stanowisko to podtrzymywał również
w toku postępowania jurysdykcyjnego, aczkolwiek zaprzeczał aby miał kopać pokrzywdzonego i aby zajście miało miejsce w mieszkaniu pokrzywdzonego.
W tej części jednak sąd dokonując ustaleń faktycznych oparł się na pierwotnych wyjaśnieniach oskarżonego, w których nie tylko przyznał on, że kopał pokrzywdzonego, ale także, że bił P. K. także w drzwiach jego mieszkania. Te wyjaśnienia w pełni współgrają z zeznaniami pokrzywdzonego oraz innego uczestnika tego zajścia – M. P..

Należy zwrócić uwagę, iż narażenie na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania obrażeń określonych w art. 156§1 kk lub 157§1 kk ocenia się na podstawie przebiegu i dynamiki zdarzenia. Bez wątpienia w sytuacji gdy pokrzywdzony był nie tylko bity pięściami, ale również kopany po całym ciele, w tym również w rejony niezwykle newralgiczne dla funkcji życiowych jak głowa, stwarza to stan zagrożenia doznania obrażeń w rozumieniu art. 156§1 kk i art. 157§1 kk.

Ponadto przypomnieć jedynie należy, że realizacja znamion z art. 158§1 kk może polegać na różnych zachowaniach w trakcie zdarzenia, w tym również blokowanie możliwości ucieczki, przytrzymywanie. W przypadku oskarżonego bez wątpienia był to aktywny udział, którym ten oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 158§1 kk.

Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny
i sprowadziły się do prostej negacji ocen i ustaleń sądowych i zastępowanie ich ocenami i wnioskami własnymi w żadnym zaś razie nie podważają trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa.

Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Wymierzonej oskarżonemu kary ograniczenia wolności, zważywszy na wysoki stopień zawinienia, i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a także jego uprzedniej karalności – nie można uznać za rażąco surową.

Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary zachodzi bowiem tylko wówczas, gdy zastosowany ogół dolegliwości karnych za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowani świadomości prawnej społeczeństwa z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. A zatem, zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można podnosić zasadnie tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, osobowości sprawcy, jak i stopnia zawinienia – innymi słowy gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą.

Takich cech nie posiada orzeczona wobec oskarżonego kara ograniczenia wolności, dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Z powyżej naprowadzonych względów Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Sędzia Jacek Myśliwiec