Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka W. W. złożyła pozew przeciwko pozwanemu (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 24000zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami od dnia 13 stycznia 2015r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 9 kwietnia 2001r. doszło do wypadku w wyniku, którego E. S. – siostra powódki poniosła śmierć na miejscu.

Sprawca kolizji był ubezpieczony u pozwanego.

W toku postępowania pozwany wniósł o oddalenie w całości powództwa i kwestionował roszczenie co do wysokości. Pozwany proponował ugodowe rozstrzygnięcie sporu tj. zapłatę kwoty 7000zł tytułem zadośćuczynienia.

Do ugody jednak nie doszło.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 kwietnia 2001r. w Z. J. W. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując ciągnikiem siodłowym marki M. nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) z prędkością przekraczającą prędkość dozwoloną, nie dostosował prędkości do warunków drogowych i atmosferycznych oraz zastosował niewłaściwą technikę jazdy, w wyniku czego stracił panowanie nad pojazdem, a następnie w wyniku hamowania zjechał na lewą stronę jezdni, gdzie potrącił prawidłowo idącą E. S., która na skutek doznanych obrażeń ciała poniosła śmierć na miejscu.

Sprawca zdarzenia wyrokiem Sądu Rejonowego w Zawierciu II Wydziału Karnego z dnia 14.11.2001r. sygn. akt II K 664/01 został uznany winnym popełnienia czynu z art. 177 § 2 k.k. i skazany na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata.

Posiadacz pojazdu, którym kierował sprawca zdarzenia, w dacie wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej ze stroną pozwaną.

Powódka, reprezentowana przez (...) S.A. pismem z dnia 23.10.2014r. zgłosiła stronie pozwanej roszczenie w kwocie 50000zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią siostry. Strona pozwana decyzją z dnia 12.01.2015r. wypłaciła na rzecz powódki kwotę 6000zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć siostry.

Powódka słuchana w charakterze strony zeznała, iż w chwili wypadku jej siostra E. miała 14 lat, natomiast ona skończone 15 lat. Z siostrą łączyła powódkę bardzo silna więź emocjonalna. Śmierć siostry była dla powódki wielkim wstrząsem i ciosem, trudno było jej się z tym pogodzić. Od czasu śmierci siostry powódka stała się nerwowa, zamknęła się w sobie, unika towarzystwa, a wspomnienia wypadku wciąż do niej wracają.

W toku postępowania na wniosek powódki przesłuchano w charakterze świadków rodziców powódki M. S. oraz A. S.. Świadkowie potwierdzili silną więź emocjonalną, jaka istniała między ich córkami, dzieliła ich niewielka różnica wieku. Powódka po śmierci siostry przez dłuższy czas nie chodziła do szkoły, ciągle płakała, nie chciała nigdzie wychodzić. Po dzisiaj powódka nie pogodziła się ze śmiercią siostry, zostawiła sobie po niej pamiątki, często chodzi na cmentarz i rozmawia z siostrą.

Sąd dopuścił także dowód z opinii biegłego z zakresu psychologii. Z opinii biegłej W. D. wynika, iż z wszystkich przeprowadzonych badań (Badanie (...)2, Kwestionariusz (...), Skala Depresji B., Badanie Struktury Rodziny Pochodzenia i Rodziny Własnej) jednoznacznie wynika, że powódka wykazuje cechy myślenia depresyjnego. Jest wychowywana w rodzinie pełnej o strukturze prawidłowej, sama zaś wychowuje swoje dzieci w stylu nadopiekuńczym. Powódka dysponuje słabymi możliwościami radzenia sobie ze stresem. Jest to u powódki ściśle związane ze znaczeniem jakie powódka nadaje sytuacji dotyczącej poczucia straty bliskiej osoby (siostry). Sposób w jaki powódka myśli zależy od oceny sytuacji krzywdy/straty. Reasumując u powódki nie wyodrębnił się w pełni proces adaptacyjny czyli radzenia sobie, gdyż nie zmieniła się ocena pierwotna, która dotyczy utraty bliskiej osoby.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania jakie powódka i świadkowie złożyli w niniejszej sprawie oraz w oparciu o złożoną dokumentację medyczną i opinię biegłej.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki i świadków, gdyż te zeznania były logiczne, wzajemnie się uzupełniały i zostały potwierdzone ustaleniami, jakich dokonała biegła sadowa na podstawie analizy dokumentacji medycznej i dokonanych badań.

Sąd dał wiarę w całości opinii biegłej, gdyż zdaniem Sądu została ona sporządzona w sposób rzetelny i wyczerpujący. Żadna ze stron tej opinii nie kwestionowała.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 444 k.c. i art. 445 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, a ponadto może zostać przyznana poszkodowanemu odpowiednia suma tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W ocenie Sądu kwota jaka została zasądzona na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia, łącznie z kwotą wypłaconą przez pozwanego 6000zł, jest adekwatna do rodzaju cierpień jakich doznała powódka.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego zadośćuczynienie pieniężne powinno stanowić rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez poszkodowaną i powinno stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość.

Niewątpliwie zdarzenie spowodowało rozstrój zdrowia psychicznego powódki. Zdaniem Sądu okoliczności zdarzenia były drastyczne dla powódki.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 24000zł z odsetkami za opóźnienie od dnia wydania wyroku.

W pozostałym zakresie oddalono powództwo.

W ocenie Sądu uzasadnione jest zasądzenie od pozwanego odsetek od daty wydania wyroku, gdyż Sąd ustalił wysokość zadośćuczynienia według stanu na dzień zamknięcia rozprawy.

Taka możliwość została wskazana przez Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 04.09.1998r. II CKN 875/97, z dnia 09.09.1999r. II CKN 4777/98.

W ocenie Sądu kwota zasądzona w wyroku stanowi wystarczającą rekompensatę za dolegliwości jakich doznała powódka w związku ze śmiercią siostry.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc.