Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant Mateusz Patelczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2017 roku na rozprawie

sprawy J. K. , urodzonego (...) w G., syna W. i T. z domu G., PESEL (...)

o wydanie wyroku łącznego,

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 10.10.2000r. w sprawie IV K 1341/00 za przestępstwo z art. 278 § 3 k.k., na karę 5 miesięcy ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku X Zamiejscowego Wydziału Karnego w P. z dnia 02.02.2007r. w sprawie X K 104/07 za przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i 217 § 1 k.k. na kary 4 miesięcy ograniczenia wolności i 3 miesięcy ograniczenia wolności, wymierzono karę łączną 6 miesięcy ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 06.11.2013r. w sprawie X K 3/13 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. oraz z art. 279 § 1 k.k. na kary 8 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 40 zł oraz 1 rok i 3 miesiące pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 40 zł, wymierzono karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 5 lat oraz 200 stawek dziennych grzywny po 40 zł; postanowieniem z dnia 23.2017r. zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 28.04.2016r. w sprawie II K 223/16 za przestępstwo z art. 180a k.k. na karę 200 stawek dziennych grzywny po 10 zł;

5.  Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 14.09.2016r. w sprawie II K 619/16 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i z art. 180a k.k. na kary 3 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku ograniczenia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł i 1 miesiąca pozbawienia wolności, wymierzono karę łączną 3 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym;

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 11.10.2016r. w sprawie X K 442/16 za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł;

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 10.04.2017r. w sprawie II K 1299/16 za przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności.

orzeka:

I.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 i 4 k.k., art. 91 § 2 k.k. i art. 569 § 1 k.p.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone w wyrokach:

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 06.11.2013r. w sprawie X K 3/13,

- Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 14.09.2016r. w sprawie II K 619/16,

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 11.10.2016r. w sprawie X K 442/16,

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 10.04.2017r. w sprawie II K 1299/16

i wymierza skazanemu J. K. karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1, 2 i 4 k.k., art. 569 § 1 k.p.k. łączy kary grzywny orzeczone w wyrokach:

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 06.11.2013r. w sprawie X K 3/13,

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 28.04.2016r. w sprawie II K 223/16,

- Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 14.09.2016r. w sprawie II K 619/16,

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 11.10.2016r. w sprawie X K 442/16,

i wymierza skazanemu J. K. karę łączną grzywny w wysokości 400 (czterystu) stawek dziennych grzywny w wysokości po 20 zł (dwadzieścia złotych) za jedną stawkę;

III.  na podstawie art. 577 k.p.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczone skazanemu w sprawach podlegających łączeniu, w tym okres od dnia 28.04.2016r. od godz. 07.50 do dnia 29.04.2016r. do godz. 12.47 oraz od dnia 11.08.2016r. do dnia 9..11.2016r. zaliczony w sprawie II K 1299/16, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu;

IV.  w pozostałym zakresie orzeczenia zawarte w wyrokach ulegających połączeniu podlegają odrębnemu wykonaniu;

V.  na podstawie art. 572 k.p.k. w pozostałym zakresie umarza postępowanie w sprawie;

VI.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. w zw. z art. 624 § 1 k. p. k. zwalnia skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, które przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt X K 1030/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 10.10.2000r. w sprawie IV K 1341/00 za przestępstwo z art. 278 § 3 k.k., na karę 5 miesięcy ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku X Zamiejscowego Wydziału Karnego w P. z dnia 02.02.2007r. w sprawie X K 104/07 za przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i 217 § 1 k.k. na kary 4 miesięcy ograniczenia wolności i 3 miesięcy ograniczenia wolności, wymierzono karę łączną 6 miesięcy ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 06.11.2013r. w sprawie X K 3/13 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. oraz z art. 279 § 1 k.k. na kary 8 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 40 zł oraz 1 rok i 3 miesiące pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 40 zł, wymierzono karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 5 lat oraz 200 stawek dziennych grzywny po 40 zł; postanowieniem z dnia 23.2017r. zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 28.04.2016r. w sprawie II K 223/16 za przestępstwo z art. 180a k.k. na karę 200 stawek dziennych grzywny po 10 zł;

5.  Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 14.09.2016r. w sprawie II K 619/16 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i z art. 180a k.k. na kary 3 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku ograniczenia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł i 1 miesiąca pozbawienia wolności, wymierzono karę łączną 3 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym;

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 11.10.2016r. w sprawie X K 442/16 za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł;

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 10.04.2017r. w sprawie II K 1299/16 za przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności.

dowody: dane o karalności k. 125-128; informacjach o pobytach k. 26-27; odpisy wyroków k. 60-61, 64-65, 112--122.

Zachowanie J. K. w trakcie odbywania kary określane jest jako pozytywne. Skazany w czasie odbywania kary nie był karany, był natomiast 16 razy nagradzany, 8 razy otrzymał ulgę i 1 raz odstąpiono od nagrody. W środowisku współosadzonych funkcjonuje właściwie, ale w maju 2017r. poczyniono obserwację, że skazany posiadał inklinacje do dominacji wśród współosadzonych, dlatego zmieniono mu grupę wychowawczą. Skazany karę odbywa w systemie programowego oddziaływania, zadania realizuje pozytywnie. Uczestniczy w programie readaptacji społecznej poprzez terapeutyczne oddziaływania na skazanych używających narkotyków realizowany przez terapeutę ze Stowarzyszenia (...). Ukończył cykl szkoleniowo – aktywizacyjny w wymiarze 160h w ramach P. projekt: Podniesienie kwalifikacji zawodowych więźniów w celu ich powrotu na rynek pracy po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności, w tym kurs zawodowy Zagospodarowanie terenów zielonych (w tym obsługa kos i pił spalinowych). Skazany zatrudniony jest na terenie Zakładu Karnego jako ogrodnik. Skazany jest uzależniony od narkotyków, co wynika z opinii sądowo – psychiatrycznej, obecnie wyraża zgodę na leczenie, jednak zaznacza, że czuje się do tej decyzji przymuszany przez Zakład Karny, jego zgoda jest labilna. Deklaruje krytycyzm wobec dokonanych przestępstw. Przyjęta względem niego prognoza penitencjarna jest pozytywna.

dowody: opinia o skazanym k. 19, 99, zaświadczenia k. 139-141.

Skazany jest żonaty, przed osadzeniem mieszkał z żoną i córką, ma również syna z poprzedniego związku. Pracował dorywczo przy pracach budowlanych, nie miał stałej pracy. Nie ma wyuczonego zawodu, ukończył szkołę podstawową i gimnazjum. Skazany nie choruje. Przed osadzeniem nadużywał środków odurzających. W swoim środowisku jest postrzegany pozytywnie. Ojciec Skazanego choruje onkologicznie.

dowody: wywiad kuratora k. 52-53; dokumentacja medyczna ojca skazanego k. 129-138

Sąd zważył co następuje:

Na początku swoich rozważań Sąd chce podkreślić, że od dnia 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie J. K. został skazany m.in. wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 28 kwietnia 2016 roku, który uprawomocnił się dnia 14 maja 2016 roku w sprawie II K 223/16, wyrokiem Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 14 września 2016r., który uprawomocnił się w dniu 22 września 2016r. w sprawie II K 619/16, wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 11 października 2016r., który uprawomocnił się w dniu 19 października 2016r. w sprawie X K 442/16 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2017r., który uprawomocnił się w dniu 8 maja 2017r. w sprawie II K 1299/19. Niewątpliwie zatem w przedmiotowej sprawie zachodziła możliwość orzekania wobec skazanego w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że treść owego art. 19 ust. 1 w/w ustawy niewątpliwie rodzi pewne trudności interpretacyjne. Dotyczy to w szczególności rozumienia znaczenia zapisu "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Sąd, orzekając w przedmiotowej sprawie, rozważał jego dwojaką interpretację. I tak, pierwsza z nich sprowadza się do uznania, iż samo wydanie (lub uprawomocnienie się) wyroku po 1 lipca 2015 roku umożliwia w sprawie o wydanie wyroku łącznego orzekanie w tym przedmiocie na podstawie przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w jej znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i ze zmianami wprowadzonymi w dniu 15 kwietnia 2016 roku). Ów sposób rozumienia tego zapisu oznaczałby, że samo wydanie po 1 lipca 2015 roku prawomocnego orzeczenia, bez względu na rodzaj wymierzonej w nim kary, otwiera swoistą „furtkę”, pozwalającą na zastosowanie znowelizowanych przepisów art. 85 k.k. i kolejne (chyba, że Sąd uzna, iż korzystniejsze, stosownie do art. 4 § 1 k.k., są przepisy w ich uprzednim brzmieniu, tj. obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku). Druga z interpretacji tego zapisu jest w ocenie Sądu następująca: w przypadku wydania wobec skazanego po 1 lipca 2015 roku prawomocnego wyroku, Sąd, orzekając w sprawie o wydanie wyroku łącznego, obowiązany jest wpierw stwierdzić, czy w oparciu o znowelizowane przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny możliwe jest orzeczenie kary łącznej z karami, prawomocnie wymierzonymi skazanemu do 30 czerwca 2015 roku, a dopiero następnie ma możliwość prowadzenia rozważań w oparciu o art. 4 § 1 k.k., czy winno nastąpić orzekanie w oparciu o uprzednio obowiązujące przepisy tego rozdziału czy też przepisy znowelizowane i która z kar łącznych (tj. wydanych w oparciu o tzw. przepisy nowe czy też stare) jest wobec niego korzystniejsza.

W ocenie Sądu, tylko ta druga interpretacja zapisu „zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” jest prawidłowa i winna być stosowana. Warto przy tym zwrócić uwagę na zapis art. 575 § 1 k.p.k. Sąd miał na uwadze, że stosownie do utrwalonego orzecznictwa, art. 575 § 1 k.p.k. rozumie się w taki sposób, iż „ o potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego, który wówczas traci moc, nie decyduje fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nieobjętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, który spełnia przesłanki z art. 85 k.k. i w związku z tym nadaje się do połączenia, bądź to ze wszystkimi, bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym, co powoduje, że dotychczasowy węzeł prawomocnie połączonych kar ulega rozwiązaniu. Tylko przy braku podstaw do zastosowania art. 575 k.p.k. uprzednie prawomocne zakończenie postępowania o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary orzeczone w obu sprawach stanowi negatywną przesłankę procesową w postaci powagi rzeczy osądzonej” (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 lipca 2013 roku, sygn. akt II KK 14/13). Zwrócić należy uwagę, iż „wydanie wyroku łącznego” oznacza w przepisie art. 575 § 1 k.p.k. de facto „orzeczenie nowej kary łącznej”, albowiem w przypadku braku podstaw dla orzeczenia nowej kary łącznej wydane orzeczenie nie ma charakteru wyroku łącznego (patrz choćby art. 572 k.p.k.). Ustawodawca nie mówi przy tym o „wszczęciu postępowania o wydanie wyroku łącznego” albo o „orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego”, lecz o „wydaniu wyroku łącznego”. W ocenie Sądu ową interpretację należy, per analogia, stosować również do zapisu art. 19 ust. 1 w/w ustawy nowelizującej. Użycie przez ustawodawcę stwierdzenia „orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem” oznacza zatem, iż ów nowy, prawomocny wyrok wymaga wydania nowego wyroku łącznego i orzeczenia nowej kary łącznej. Warto przy tym zauważyć, że treść art. 575 § 1 k.p.k. ulegała zmianie z dniem 01 lipca 2015 roku w sposób, który potwierdza powyższe konkluzje Sądu – jego uprzednie brzmienie mówiło bowiem o tym, że jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodziła potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą jego wydania poprzedni wyrok łączny tracił moc. Oczywistym jest przy tym, iż owa potrzeba wydania nowego wyroku łącznego i wydania nowej kary łącznej musi ujawnić się na tle znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny; jest to szczególnie jasne przy uwzględnieniu cytowanego już art. 575 § 1 k.p.k. (choć ten ostatni ma charakter procesowy). Konkludując, w ocenie Sądu, prawomocne skazanie po 1 lipca 2015 roku umożliwia stosowanie przy orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w ich znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2015 roku) jedynie wówczas, gdy według owych „nowych przepisów” kara wymierzona tym wyrokiem podlega łączeniu z karami prawomocnie wymierzonymi skazanemu wyrokami wydanym przed 30 czerwca 2015 roku (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt II AKz 124/16 z dnia 31.05.2016 roku).

Jak zaznaczono na wstępie w przedmiotowej sprawie wobec skazanego po dniu 01 lipca 2015 roku wydane zostało orzeczenie w sprawach II K 223/16, II K 619/16, X K 442/16 i II K 1299/16– wyroki w tych sprawach zapadły odpowiednio w dniach 28.04.2016r., 14.09.2016r., 11.10.2016r. i 10.04.2017r. Co więcej, kary wymierzone w tych sprawach podlegają wykonaniu i teoretycznie mogły podlegać, zgodnie z art. 85 § 1 – 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k., łączeniu z karą wymierzoną mu w sprawie o sygn. akt X K 3/13. Niewątpliwie zatem Sąd dysponował możliwością stosowania wobec J. K. przepisów ustawy – kodeks karny, w jego brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2015 roku i zmodyfikowanym przez przepisy ustawy z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw. Sąd badał przy tym, stosownie do art. 4 § 1 k.k., możliwość połączenia kar wymierzonych skazanemu również w oparciu o przepisy ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obwiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, uznał jednakże, że nie byłoby to względniejsze.

Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 k.k. w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.

W niniejszej sprawie przesłanki warunkujące możliwość wydania wyroku łącznego, w ocenie Sądu, zachodzą zatem w stosunku do następujących wyroków:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 06.11.2013r. w sprawie X K 3/13;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 28.04.2016r. w sprawie II K 223/16;

3.  Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 14.09.2016r. w sprawie II K 619/16,

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 11.10.2016r. w sprawie X K 442/16,

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 10.04.2017r. w sprawie II K 1299/16.

W sprawach X K 3/13, II K 619/16, X K 442/16 i II K 1299/16 J. K. wymierzono kary pozbawienia wolności, a zatem kary, które można ze sobą połączyć. Nadto, żadna z tych kar w dniu 21 sierpnia 2017 roku, tj. w dacie wyrokowania, nie została jeszcze w całości wykonana. Podobna sytuacja dotyczy kar grzywny wymierzonych w sprawach X K 3/13, II K 223/16, II K 619/16 oraz X K 442/16.

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej, jaka winna zostać orzeczona względem J. K. w miejsce skazań objętych wyżej wymienionymi wyrokami Sąd miał na względzie treść art. 86 k.k., wyznaczającego jej granice. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86 § 4 k.k.) do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary pozbawienia wolności – 15 lat. Co do zasady zatem, kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 2 lat pozbawienia wolności do 5 lat i 7 miesięcy pozbawienia wolności. Kara grzywny powinna natomiast zostać wymierzona w granicach od 200 stawek dziennych do 550 stawek dziennych, przy czym maksymalna wysokość stawki dziennej określona na podstawie art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. nie powinna przekraczać 50 złotych.

Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015 roku przepis art. 85a kk wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa w tym wypadku winien zostać ukształtowany na zasadzie asperacji. W tam zakresie znaczenie miał fakt, iż przestępstwa te były popełniane w stosunkowo dużych odstępach czasu, jak i okoliczność, że jedynie częściowo godziły w tożsame dobra prawne (czyny tak przeciwko mieniu (jednak kwalifikowane z innych przepisów prawa), jak i przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji); nie zachodziła również tożsamość osób pokrzywdzonych. Nadto należało mieć na uwadze, jako okoliczności mające przemawiać za zastosowaniem zasady absorpcji, że skazany prezentuje zasadniczo właściwą postawę podczas odbywania kary pozbawienia wolności i w ocenie Dyrektora zakładu w którym przebywa jego prognoza penitencjarna jest obecnie pozytywna. W czasie pobytu w izolacji skazany był 16-krotnie wyróżniany nagrodami. Dodatkowo też, Sąd nie dopatrzył się względem skazanego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji, wymierzył mu karę łączną stosując właśnie zasadę asperacji. Z tego też względu Sąd uznał, że wymierzona skazanemu kara łączna 4 lat pozbawienia wolności oraz 400 stawek dziennych grzywny po 20 złotych, będzie karą adekwatną i sprawiedliwą.

W punkcie III w oparciu o treść art. 577 k.p.k. zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności, zaliczone w sprawach podlegających łączeniu oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu, w tym okres od dnia 28.04.2016r. od godz. 07.50 do dnia 29.04.2016r. do godz. 12.47 oraz od dnia 11.08.2016r. do dnia 9..11.2016r. zaliczony w sprawie II K 1299/16, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

W punkcie IV wyroku na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. ( a contrario) pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach określonych w punkcie I wyroku łącznego Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Sąd, w dalszej części orzeczenia, na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postepowanie w pozostałym zakresie.

Sąd, mając na względzie treść art. 626 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia wydatków w postępowaniu sądowym, mając na uwadze to, że pozostaje w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.