Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Barska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – I. R.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2018 roku, 09 kwietnia 2018 roku i 27 kwietnia 2018 sprawy

D. Ł. (1) (Ł.), syna M. i E. z domu K., urodzonego (...) w G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 grudnia 2009 roku w sprawie o sygn. akt XK 441/09 za popełnione w dniu 08 maja 2009 roku czyny z art. 278 § 1 k.k., za które na mocy art. 91 § 1 k.k. orzeczono wobec niego karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych każda; postanowieniem z dnia 10 marca 2011 roku zarządzono wykonanie wobec skazanego warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; kara grzywny została wykonana jako zastępcza kara pozbawienia wolności w dniu 09.08.2012 roku w całości;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 lutego 2010 roku w sprawie o sygn. akt XK 801/09 za popełniony w dniu 26 września 2009 roku czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku świadczenia nieodpłatnej, wskazanej przez Sąd pracy w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym i wobec którego orzeczono środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku; zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych został wykonany 11 lutego 2011 roku;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 10 sierpnia 2010 roku w sprawie o sygn. akt XK 694/10 za: (i) popełnione w okresie od 9 czerwca 2007 roku do 22 stycznia 2010 roku czyny z art. 278 § 2 k.k., za które orzeczono kary grzywny po 30 stawek dziennych, ustalając wysokość 1 stawki dziennej na kwotę 20 złotych, (ii) popełnione w okresie od 12.09.1999 roku do 22 stycznia 2010 roku czyny z art. 293 § 1 k.k., za które orzeczono kary grzywny po 30 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na 20 złotych, które to jednostkowe kary grzywny połączono i wymierzono skazanemu karę łączną grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, po 20 złotych każda; 28 grudnia 2011 roku kara grzywny została wykonana w całości;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt XK 509/10 za: (i) popełniony w dniu 11 września 2009 roku czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych w wysokości 10 złotych każda; (ii) popełnione w dniach 08 lutego 2009 roku i w nocy z 26/27 lipca 2009 roku czyny z art. 279 § 1 k.k., stanowiące ciąg przestępstw, za które przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 2 k.k. karę 160 stawek dziennych po 10 złotych każda; jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny połączono na moc art. 91 § 2 k.k. i wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 5 lat, oraz karę łączną 200 stawek dziennych grzywny w wysokości 10 złotych każda; postanowieniem z dnia 28 listopada 2011 roku wykonano karę grzywny, a postanowieniem z dnia 16 grudnia 2014 roku zarządzono wobec skazanego wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; wobec skazanego wydane zostało przez Sąd Okręgowy w Gdańsku 11 kwietnia 2017 roku postanowienie o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania obejmującego w/w karę;

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 22 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt II K 804/10 za popełniony w dniu 07 stycznia 2010 roku czyn z art. 278 § 5 k.k. i inne, za który orzeczono wobec niego karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych każda; 19 marca 2012 roku wykonano w całości karę grzywny; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono skazanemu dzień 01 marca 20110 roku; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie od 04 lutego 2011 roku do 03 grudnia 2011 roku;

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 02 października 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 77/14 za popełniony w dniu 11 listopada 2013 roku czyn z art. 278 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 10 złotych każda; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres od 17 maja 2017 roku do 26 lipca 2017 roku, okres pozbawienia wolności poza granicami kraju; początek kary pozbawienia wolności został wskazany na 17 maja 2017 roku; wobec skazanego wydane zostało przez Sąd Okręgowy w Gdańsku 11 kwietnia 2017 roku postanowienie o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania obejmującego w/w karę;

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 października 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 647/14 za popełniony w dniu 12 maja 2014 roku czyn z art. 226 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lat, a na mocy art. 71 § 1 k.k. karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych po 10 złotych każda; postanowieniem z dnia 23 czerwca 2016 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, a w dniu 23 czerwca 2016 roku wykonano w całości karę grzywny; wobec skazanego wydane zostało przez Sąd Okręgowy w Gdańsku 11 kwietnia 2017 roku postanowienie o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania obejmującego w/w karę;

oraz wobec którego zapadł wyrok łączny

8.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 28 listopada 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 769/11, w którym połączono kary pozbawienia wolności wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 441/09 i XK 801/09 Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku i w to miejsce wymierzono mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz w którym połączono kary grzywny wymierzono skazanemu w sprawach XK 694/10 (czyny IV i VII) i w sprawie X K 509/10 i w to miejsce wymierzono mu karę łączną grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 10 złotych każda oraz w którym połączono kary grzywny wymierzono mu w sprawie X K 694/10 (czyny z pkt I, II, III, V, VI, VII, IX i X) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku i w sprawie II K 804/10 Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku i w to miejsce wymierzono mu karę łączną grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 10 złotych każda; w dniu 10 maja 2012 roku wykonano karę grzywny (pkt II), a w dniu 01 sierpnia 2012 roku karę grzywny (pkt III); kara pozbawienia wolności była wykonywana od 03 października 2012 roku do 22 marca 2013 roku; postanowieniem z dnia 20 marca 2013 roku skazanego zwolniono w ramach warunkowego przedterminowego zwolnienia, które odwołano w dniu 23 stycznia 2015 roku (VI K. (...)).

orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i w oparciu o brzmienie przepisów ustawy – Kodeks karny obowiązujących do 30 czerwca 2015 roku

***

I.  na mocy art. 575 § 1 k.p.k. rozwiązuje węzeł kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 28 listopada 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 769/11,

II.  na mocy art. 575 § 1 k.p.k. rozwiązuje węzeł kary łącznej grzywny orzeczony w pkt II wyroku łącznego Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 28 listopada 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 769/11,

III.  na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 3 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności prawomocnie orzeczone wyrokami:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 grudnia 2009 roku w sprawie X K 441/09,

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 3 lutego 2010 roku w sprawie X K 801/09,

c)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2010 roku w sprawie X K 509/10,

i w ich miejsce wymierza skazanemu D. Ł. (1) karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

IV.  na mocy art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie III (trzecim) niniejszego wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 03 października 2012 roku do 22 marca 2013 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności,

V.  na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy samoistne kary grzywny prawomocnie orzeczone wobec skazanego:

a)  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 grudnia 2009 roku w sprawie X K 441/09,

b)  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2010 roku w sprawie X K 509/10,

c)  w pkt IV (czwartym) i VIII (ósmym) wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie X K 694/10,

i w ich miejsce wymierza skazanemu D. Ł. (1) karę łączną grzywny w wysokości 280 (dwustu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, a na mocy art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej ustala na kwotę 10, 00 złotych (dziesięć złotych),

VI.  na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 3 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone wyrokami:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 02 października 2014 roku w sprawie X K 77/14,

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 października 2014 roku w sprawie X K 647/14,

i w ich miejsce wymierza skazanemu D. Ł. (1) karę łączną 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

VII.  na mocy art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie VI (szóstym) niniejszego wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 17 maja 2017 roku do 30 kwietnia 2018 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności

VIII.  na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

IX.  na mocy art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania,

X.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 2, 3 4 ust. 1 i § 17 ust. 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adw. A. S. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 177, 12 złotych (sto siedemdziesiąt siedem złotych i 12/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu,

XI.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X K 1035/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. Ł. (1) został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 grudnia 2009 roku w sprawie o sygn. akt XK 441/09 za popełnione w dniu 08 maja 2009 roku czyny z art. 278 § 1 k.k., za które na mocy art. 91 § 1 k.k. orzeczono wobec niego karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych każda; postanowieniem z dnia 10 marca 2011 roku zarządzono wykonanie wobec skazanego warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; kara grzywny została wykonana jako zastępcza kara pozbawienia wolności w dniu 09.08.2012 roku w całości;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 lutego 2010 roku w sprawie o sygn. akt XK 801/09 za popełniony w dniu 26 września 2009 roku czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku świadczenia nieodpłatnej, wskazanej przez Sąd pracy w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym i wobec którego orzeczono środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku; zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych został wykonany 11 lutego 2011 roku;

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 10 sierpnia 2010 roku w sprawie o sygn. akt XK 694/10 za: (i) popełnione w okresie od 9 czerwca 2007 roku do 22 stycznia 2010 roku czyny z art. 278 § 2 k.k., za które orzeczono kary grzywny po 30 stawek dziennych, ustalając wysokość 1 stawki dziennej na kwotę 20 złotych, (ii) popełnione w okresie od 12.09.1999 roku do 22 stycznia 2010 roku czyny z art. 293 § 1 k.k., za które orzeczono kary grzywny po 30 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki dziennej na 20 złotych, które to jednostkowe kary grzywny połączono i wymierzono skazanemu karę łączną grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, po 20 złotych każda; 28 grudnia 2011 roku kara grzywny została wykonana w całości;

4.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt XK 509/10 za: (i) popełniony w dniu 11 września 2009 roku czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych w wysokości 10 złotych każda; (ii) popełnione w dniach 08 lutego 2009 roku i w nocy z 26/27 lipca 2009 roku czyny z art. 279 § 1 k.k., stanowiące ciąg przestępstw, za które przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. orzeczono karę 2 lat pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 2 k.k. karę 160 stawek dziennych po 10 złotych każda; jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny połączono na moc art. 91 § 2 k.k. i wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 5 lat, oraz karę łączną 200 stawek dziennych grzywny w wysokości 10 złotych każda; postanowieniem z dnia 28 listopada 2011 roku wykonano karę grzywny, a postanowieniem z dnia 16 grudnia 2014 roku zarządzono wobec skazanego wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; wobec skazanego wydane zostało przez Sąd Okręgowy w Gdańsku 11 kwietnia 2017 roku postanowienie o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania obejmującego w/w karę;

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 22 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt II K 804/10 za popełniony w dniu 07 stycznia 2010 roku czyn z art. 278 § 5 k.k. i inne, za który orzeczono wobec niego karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych każda; 19 marca 2012 roku wykonano w całości karę grzywny; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono skazanemu dzień 01 marca 20110 roku; kara pozbawienia wolności została wykonana w całości w okresie od 04 lutego 2011 roku do 03 grudnia 2011 roku;

6.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 02 października 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 77/14 za popełniony w dniu 11 listopada 2013 roku czyn z art. 278 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności i na mocy art. 33 § 2 k.k. karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 10 złotych każda; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres od 17 maja 2017 roku do 26 lipca 2017 roku, okres pozbawienia wolności poza granicami kraju; początek kary pozbawienia wolności został wskazany na 17 maja 2017 roku; wobec skazanego wydane zostało przez Sąd Okręgowy w Gdańsku 11 kwietnia 2017 roku postanowienie o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania obejmującego w/w karę; skazany zapłacił w całości grzywnę orzeczoną w/w wyrokiem w dniu28 marca 2018 roku;

7.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 października 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 647/14 za popełniony w dniu 12 maja 2014 roku czyn z art. 226 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 3 lat, a na mocy art. 71 § 1 k.k. karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych po 10 złotych każda; postanowieniem z dnia 23 czerwca 2016 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, a w dniu 23 czerwca 2016 roku wykonano w całości karę grzywny; wobec skazanego wydane zostało przez Sąd Okręgowy w Gdańsku 11 kwietnia 2017 roku postanowienie o wydaniu europejskiego nakazu aresztowania obejmującego w/w karę;

Nadto, Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 28 listopada 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 769/11, wydał wobec niego wyrok łączny, w którym połączono kary pozbawienia wolności wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 441/09 i XK 801/09 Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku i w to miejsce wymierzono mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz w którym połączono kary grzywny wymierzono skazanemu w sprawach XK 694/10 (czyny IV i VII) i w sprawie X K 509/10 i w to miejsce wymierzono mu karę łączną grzywny w wysokości 250 stawek dziennych po 10 złotych każda oraz w którym połączono kary grzywny wymierzono mu w sprawie X K 694/10 (czyny z pkt I, II, III, V, VI, VII, IX i X) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku i w sprawie II K 804/10 Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku i w to miejsce wymierzono mu karę łączną grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 10 złotych każda; w dniu 10 maja 2012 roku wykonano karę grzywny (pkt II), a w dniu 01 sierpnia 2012 roku karę grzywny (pkt III); kara pozbawienia wolności była wykonywana od 03 października 2012 roku do 22 marca 2013 roku; postanowieniem z dnia 20 marca 2013 roku skazanego zwolniono w ramach warunkowego przedterminowego zwolnienia, które odwołano w dniu 23 stycznia 2015 roku (VI K. (...)).

W stosunku do skazanego postanowieniem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 11 kwietnia 2017 roku wydano (...) Nakaz Aresztowania, w odniesieniu do wyroków wydanych w sprawach X K 77/14, X K 647/14, X K 509/10. D. Ł. (1) został zatrzymany na podstawie (...) w dni 17 maja 2017 roku na terenie Niemiec, a następnie przekazany na terytorium RP.

Podczas rozprawy w dniu 27 kwietnia 2018 roku skazany D. Ł. (1), pouczony o treści art. 607e § i 3 pkt 6 i 7 k.p.k. zrzekł się zasady specjalności i wyraził zgodę na ściganie go i objęcie wyrokiem łącznym kar, które nie zostały objęte Europejskim Nakazem Aresztowania.

Dowód: karta karna k.6-8,64-66; odpisy orzeczeń k.; informacja o pobytach i orzeczeniach k.31,33-35,68,69-70v; orzeczenia i dane dotyczące wykonania kar z akt sprawy k.31; potwierdzenie przelewu k.71; dane o orzeczeniach i wykonaniu kar z akt sprawy X K 647/14, X K 77/14, II K 769/11, II K 84/10, X K 441/09, X K 694/10, X K 509/10 i X K 801/09; informacje o wydaniu (...) i przekazaniu skazanego z akt sprawy IV Kop 19/17.

Zachowanie skazanego D. Ł. (1) w warunkach izolacji penitencjarnej należy określić jako zmienne. Skazany był trzykrotnie nagradzany i jeden raz karany dyscyplinarnie, albowiem przeprowadzony wobec niego test na zawartość środków odurzających/ substancji psychotropowych wykazał obecność amfetaminy. W kontaktach z przełożonymi jest regulaminowy, wśród współwięźniów funkcjonuje w sposób bezkonfliktowy. Jest nieodpłatnie zatrudniony w AŚ w G.. Odbywa karę w systemie zwykłym. Prezentuje krytyczny stosunek do swojego postępowania sprzed osadzenia. Jego prognoza penitencjarna została określona jako negatywna.

Dowód: opinie o skazanym k. 32,68v; zaświadczenie k.72; dyplom k.73

Sąd zważył co następuje:

Na wstępie podkreślenia wymaga, iż od 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie wobec D. Ł. (2) w dacie orzekania nie zapadł po 1 lipca 2015 roku żaden wyrok skazujący (żadne z orzeczeń nie uprawomocniło się również po tej dacie), a tym samym nie zachodziła możliwość orzekania wobec niego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny . W rezultacie zastosowanie znajdą wobec niego przepisy ustawy – Kodeks karny w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku.

Opierając się na w/w normach, w ich brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, Sąd zważył, iż postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Sąd zważył dalej, że przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z powyższym uregulowaniem, sąd wymierza karę łączną, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy (chronologicznie), chociażby nieprawomocny wyrok skazujący, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary podlegające łączeniu (por. uchwała SN z dnia 25.02.2005, I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13). Innymi słowy, warunkiem wymierzenia kary łącznej jest wymierzenie podlegających łączeniu kar za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Jeżeli kary za przestępstwa pozostające w takim zbiegu zostały wymierzone w różnych wyrokach, Sąd wydaje wyrok łączny (art. 570 k.p.k.).

Wydając niniejszy wyrok, Sąd bazował na dowodach w postaci dokumentów znajdujących się w aktach sprawy: odpisach orzeczeń, danych o karalności, opiniach o skazanym oraz informacjach o pobytach i orzeczeniach, a także na danych z akt Sądu Okręgowego w Gdańsku, a dotyczących wydanego wobec skazanego postanowienia w przedmiocie Europejskiego Nakazu Aresztowania. Wskazane dokumenty nie były bowiem kwestionowane w toku postępowania, zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, w zakresie ich kompetencji oraz upoważnień ustawowych, a ich wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Wskazane dowody przemawiały za ustaleniem, iż chronologia kolejnych przestępstw popełnianych przez skazanego D. Ł. (1) i kolejnych wyroków, na mocy których był on skazywany, wskazuje, że popełnił on przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Spośród przestępstw popełnionych przez skazanego w warunkach, o których mowa w art. 85 k.k., pozostawały zatem te, które zostały objęte wyrokami:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 grudnia 2009 roku w sprawie X K 441/09,

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 3 lutego 2010 roku w sprawie X K 801/09,

c)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2010 roku w sprawie X K 509/10,

a które pozostawały w pierwszym zbiegu realnym.

Ponadto, warunki, o których mowa w art. 85 k.k. zostały spełnione również w stosunku do kar orzeczonych następującymi wyrokami:

d)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 02 października 2014 roku w sprawie X K 77/14,

e)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 29 października 2014 roku w sprawie X K 647/14,

które pozostawały w tzw. drugim zbiegu realnym, natomiast w odniesieniu do wymierzonych skazanemu kar grzywny te, które zostały orzeczone:

f)  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 03 grudnia 2009 roku w sprawie X K 441/09,

g)  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 14 października 2010 roku w sprawie X K 509/10,

h)  w pkt IV (czwartym) i VIII (ósmym) wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie X K 694/10.

Na początku swoich rozważań Sąd pragnie wskazać, iż w niniejszej sprawie zaistniała konieczność rozwiązania węzła kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 28 listopada 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 769/11. W/w orzeczenie, z uwagi na treść art. 85 k.k., łączyło kary jednostkowe pozbawienia wolności, które przy zastosowaniu tego przepisu podlegały łączeniu z karą jednostkową, która wymierzona została w sprawie o sygn. akt X K 509/10. Z uwagi na powyższe i przy odpowiednim wykorzystaniu art. 575 § 1 k.p.k. Sąd uznał, że niezbędne będzie rozwiązanie w/w kary łącznej pozbawienia wolności.

Z tych samych względów rozwiązaniu uległ również węzeł kary łącznej grzywny, orzeczony w pkt II w/w wyroku łącznego. Zachodziła bowiem konieczność połączenia uprzednio połączonych kar grzywny z karą jednostkową wymierzoną w sprawie X K 441/09. Warto przy tym zaznaczyć, że rozwiązaniu uległ jedynie węzeł tej kary łącznej grzywny, orzeczonej w tym wyroku, nie zaś węzeł kary łącznej grzywny orzeczony w pkt III tego wyroku łącznego. Sąd zważył bowiem, iż w odniesieniu do pkt III wyroku łącznego wydanego w sprawie II K 769/11 nie zachodziła podstawa, stosownie do treści art. 575 § 1 k.p.k., do rozwiązania węzła kary łącznej grzywny, albowiem nie występowały inne jednostkowe kary grzywny, które ulegałyby połączeniu z karami jednostkowymi grzywny objętymi tą karą łączną – w szczególności zaś nie podlegały łączeniu z karami objętymi tą karą łączną grzywny kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 77/14 i X K 647/14.

Sąd zważył również, że w stosunku do skazanego postanowieniem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 11 kwietnia 2017 roku wydano (...) Nakaz Aresztowania, w odniesieniu do wyroków wydanych w sprawach X K 77/14, X K 647/14, X K 509/10. Tym samym, stosownie do treści art. 607e § 1 k.p.k. wyłącznie w odniesieniu do tychże wyroków zachodziła podstawa dla rozważania możliwości wydania wobec skazanego kary łącznej. Zasada specjalności stanowi bowiem przesłanek ujemną zarówno dal orzeczenia kary łącznej obejmującej kary pozbawienia wolności wymierzone za przestępstwo inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania na podstawie (...), jak i dla wykonania uprzednio już orzeczonej kary łącznej obejmującej kary jednostkowe za takie przestępstwa (patrz wyrok SA w Gdańsku z dnia 29 września 2015 roku, II AKo 154/15). Jednakże, podczas rozprawy w dniu 27 kwietnia 2018 roku skazany D. Ł. (1), pouczony o treści art. 607e § i 3 pkt 6 i 7 k.p.k. zrzekł się zasady specjalności i wyraził zgodę na ściganie go i objęcie wyrokiem łącznym kar, które nie zostały objęte Europejskim Nakazem Aresztowania. W rezultacie zaś Sąd uzyskał możliwość orzekania w przedmiocie kary łącznej w odniesieniu do wszystkich kar, które zostały orzeczone wobec tego skazanego przed datą jego przekazania stronie polskiej na podstawie (...) (tak też SN w wyroku z 20.01.2015 roku w sprawie o sygn. akt III KK 369/14).

Sąd zważył dalej, iż – uwzględniając powyższe rozważania - daty kolejnych przestępstw popełnianych przez D. Ł. (1) i kolejnych wyroków, na mocy których był on skazywany, wskazuje, że chronologicznie pierwszym wyrokiem podlegającym łączeniu w przedmiotowej sprawie było orzeczenie wydane w dniu 03 grudnia 2009 przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt X K 441/09. Dalej, czyn, za który D. Ł. (1) został skazany w sprawie o sygn. akt XK 801/09 został przez niego popełniony w dniu 26 września 2009 roku, natomiast występków, za które został skazany w sprawie o sygn. akt X K 509/10, dopuścił się w dniu 11 września 2009 roku oraz w daniach 08 lutego 2009 roku i w nocy z 26/27 lipca 2009 roku. Tym samym wszystkie owe czyny zostały przez skazanego popełnione przed wydaniem orzeczenia w sprawie X K 441/09. Niewątpliwie zatem w stosunku do tychże kar zachodziły warunki o których mowa w art. 85 k.k., a które stanowiły podstawę dla połączenia owych kar jednostkowych pozbawienia wolności i kary ograniczenia wolności, orzeczonej w sprawie X K 801/09, w karę łączną.

Sąd zważył dalej, że w sprawie o sygn. akt X K 694/10 wobec D. Ł. (1) zapadł wyrok, w którym orzeczono wobec niego wyłącznie kary grzywny, a tym samym, nie podlegał on łączeniu z karami pozbawienia wolności i ograniczenia wolności orzeczonymi w innych sprawach. Niemniej jednak kary orzeczone wobec tego skazanego w pkt IV i VIII tego wyroku podlegały łączeniu z karami grzywny orzeczonymi wobec niego w sprawach o sygn. akt X K 441/09 (pierwszy chronologicznie wyrok wydany wobec skazanego, w którym wymierzono karę jednostkową grzywny podlegającą łączeniu), a także w sprawie o sygn. akt X K 509/10.

Następnie Sąd zauważył, że w sprawie o sygn. akt II K 804/10 D. Ł. (1) wyrokiem z dnia 22 października 2010 roku wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny, w oparciu o art. 33 § 2 k.k., w wysokości 50 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda za popełniony w dniu 07 stycznia 2010 roku czyn z art. 278 § 5 k.k. i inne. Ów występek został zatem przez skazanego popełniony już po wydaniu wyroku w sprawie o sygn. akt XK 441/09 i, w związku z powyższym, nie podlegał łączeniu z karami orzeczonymi wobec skazanego w sprawach o sygn. akt X K 441/09, X K 801/09 i X K 509/10. Kara pozbawienia wolności orzeczona w tej sprawie nie podlegała również połączeniu z karami wymierzonymi wobec skazanego w sprawach o sygn. akt X K 77/14 i X K 647/14, albowiem czyny, za które D. Ł. (1) został skazany w tych sprawach, zostały przez niego popełnione w dniach 11 listopada 2013 roku i 12 maja 2014 roku, a zatem po wydaniu wyroku w sprawie II K 804/10.

Sąd zważył dalej, że łączeniu, stosownie do treści art. 85 k.k., podlegały także kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego w sprawach o sygn. akt X K 77/14 i X K 647/14, albowiem wyrok w sprawie o sygn. akt X K 77/14 zapadł w dniu 02 października 2014 roku, a zatem czyn, za który D. Ł. (1) został następnie skazany w postępowaniu toczącym się pod sygn. akt X K 647/14, został przez niego popełniony przed tą datą.

W zakresie wymierzonych skazanemu kar grzywny Sąd nie znalazł podstaw dla połączenia kary grzywny wymierzonej w sprawie XK 647/14 z karą grzywny orzeczoną w sprawie X K 77/14, co wynikało z faktu, iż kara grzywny w sprawie XK 647/14 została orzeczona na podstawie art. 71 § 1 k.k., a zatem nie jako kara samoistna (choćby wymierzana obok kary pozbawienia wolności na mocy art. 33 § 2 k.k.), lecz akcesoryjna i związana z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności.

Jednocześnie Sąd zważył, iż w stosunku do skazanego w sprawach o sygn. akt X K 441/09, X K 509/10 i X K 647/14 doszło do zarządzenia wykonania uprzednio zawieszonych kar pozbawienia wolności, a tym samym nie zachodzą w przedmiotowej sprawie okoliczności, które zmuszałyby Sąd do rozważania skutków związanych z łączeniem kar za przestępstwa popełnione przed 08 czerwca 2010 roku - z uwagi na znowelizowaną w tej dacie treść art. 89 § 1 k.k. i wprowadzenia nowego §1a tego artykułu.

Sąd stwierdził dalej, iż zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. kara łączna powinna mieścić się w granicach od najsurowszej z kar jednostkowych wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. Nadto, Sąd uwzględniając granice wymiaru kary łącznej przy łączeniu kar jednostkowych, tak pozbawienia wolności, jak i grzywny wziął pod uwagę to, iż czyny, za które D. Ł. (1) został skazany w sprawie o sygn. akt X K 441/09 i w sprawie o sygn. akt 509/10 popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k. Stąd też opisana wyżej zasada wymiaru kary łącznej, musiała uwzględniać tą okoliczność i podlegać modyfikacji, polegającej zgodnie z treścią art. 91 § 2 k.k. na jej wymiarze w granicach od najsurowszej z kar wymierzonej za poszczególne przestępstwo lub ciąg przestępstw do ich sumy. Przepis art. 91 § 2 k.k. regulujący kwestie wymiaru kary w przypadku realnego zbiegu ciągów przestępstw bądź ciągu z innym przestępstwem wprost odsyła do odpowiednio stosowanych przepisów rozdziału dotyczącego kary łącznej, a więc także do art. 86 § 1 k.k. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09 września 2010 roku, sygn. akt III KK 249/10). Odpowiednie stosowanie art. 86 k.k. oznacza, że w sytuacji określonej w art. 91 § 2 k.k. sąd ma wymierzyć karę łączną nie w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, z uwzględnieniem górnych granic poszczególnych rodzajów kar wskazanych w art. 86 § 1 k.k., lecz w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za ciąg przestępstw lub za jednostkowe czyny, w zależności od tego, która z nich jest surowsza, do sumy orzeczonych w danym postępowaniu kar za ów ciąg lub ciągi przestępstw i za czyny jednostkowe, oczywiście z uwzględnieniem górnych granic poszczególnych rodzajów kar (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 roku, sygn. akt: IV K 397/09). Przez wzgląd na powyższe zasadnym było wskazanie w podstawie wymiaru tak kary łącznej pozbawienia wolności, jak i grzywny, art. 91 § 2 k.k. (omyłkowo w treści wyroku łącznego w jego pkt III i VI wskazano na art. 91 § 3 k.k., co wynikało jednak wyłącznie z komputerowej techniki pracy, albowiem oczywistym jest, że winien być w tym miejscu zastosowany art. 91 § 2 k.k.).

Sąd zważył także, że § 2 art. 86 k.k. stanowi, że wymierzając karę łączną grzywny, sąd określa na nowo wysokość stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3; wysokość stawki dziennej nie może jednak przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio. Uwzględniając powyższe uregulowania kara łączna pozbawienia wolności, wymierzona skazanemu przy łączeniu kar jednostkowych w w/w sprawach mogła kształtować się: w odniesieniu do I zbiegu realnego przestępstw od 2 lat pozbawienia wolności do kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a w odniesieniu do II zbiegu realnego przestępstw od 1 roku pozbawienia wolności do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności (Sąd uwzględnił przy tym treść art. 87 § 1 k.k.). Natomiast kara łączna grzywny mogła kształtować się na poziomie od 160 stawek dziennych do 420 stawek dziennych, przy czym wysokość jednej stawki dziennej nie mogła przekroczyć kwoty 20, 00 złotych (z uwagi na fakt, że taka stawka dzienna została orzeczona w sprawie X K 694/10).

W zakresie wymiaru orzeczonych kar łącznych Sąd zważył, iż w doktrynie prawa karnego podkreśla się, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Zastosowanie natomiast właściwej zasady łączenia kar w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. Jednocześnie wymiar kary łącznej w oparciu o pełną absorpcję może mieć miejsce jedynie w tych przypadkach, w których granica pomiędzy realnym, a pomijalnym zbiegiem przestępstw nie jest zarysowana zbyt wyraźnie, gdy z pozostających w zbiegu przestępstw jedno wyraźnie dominuje w ocenie całości zdarzenia.

Sąd zważył dalej, że w przypadku łączenia kar jednostkowych pozbawienia wolności zasadnym było zastosowanie zasady asperacji zbliżonej do zasady absorpcji. Orzekając w tym zakresie Sąd zważył, iż niewątpliwie wszystkie pozostając w zbiegu realnym przestępstwa za które wymierzono kary pozbawienia wolności podlegające łączeniu zostały popełnione umyślnie, niemniej jednak w przypadku popełniania przez skazanego występków przeciwko mieniu (sprawy o sygn. akt X K 441/09, XK 694/10, X K 509/10 i X K 77/14) należało przyjąć, iż działał on z innych pobudek, aniżeli dokonując czynu z art. 178a § 1 k.k. (sygn. akt X K 801/09) czy czynu z art. 226 § 1 k.k. (sygn. akt X K 647/14). W dalszej kolejności Sąd zauważył, iż wiele spośród przypisanych mu występków godziło w tożsame prawnie chronione dobro, a czyny pozostające w zbiegach realnych popełnione zostały w krótkich odstępach czasu. Analizując wskazane okoliczności nie bez znaczenia pozostawał jednak brak tożsamości osób pokrzywdzonych.

Za przyjęciem przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności dla skazanego D. Ł. (1) zasady asperacji jako pośredniej pomiędzy zasadami kumulacji i absorpcji, przemawia również treść ujawnionych w toku postępowania opinii o skazanym, a także wyrażonej na ich podstawie prognozy penitencjarnej i postpenitencjarnej, które w ocenie Sądu kształtują się umiarkowanie pozytywnie (z uwagi na okoliczności w jakich doszło do ukarania skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej). Niemniej jednak w kontekście powyższego należy podkreślić, że regulaminowa postawa skazanego w okresie odbywania kary nie jest wystarczającym argumentem dla zastosowania wobec niego zasady pełnej absorpcji przy łączeniu kar jednostkowych – tego rodzaju zachowanie uznać bowiem należy za pożądane w danych okolicznościach i, niejako, normalne. Należy również podkreślić, że takie okoliczności, jak niebudząca zastrzeżeń postawa podczas wykonywania kary czy też regulaminowe nagrody, mają zasadnicze znaczenie raczej przy podejmowaniu decyzji o warunkowym przedterminowym zwolnieniu. Natomiast całkowite odstąpienie na tej podstawie od zasady asperacji na korzyść zasady absorpcji przy łączeniu wymierzonych kar pozbawienia wolności doprowadziłoby do bezzasadnej marginalizacji reakcji karnej za przestępstwa popełnione przez skazanego. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż stosowanie jednej z zasad - absorpcji czy też kumulacji, w pełnym zakresie, z wyłączeniem zasady przeciwnej, winno mieć miejsce jedynie wyjątkowo. Podzielając ten pogląd, Sąd przy uwzględnieniu przytoczonych powyżej okoliczności i rozważań, zastosował przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności zasadę asperacji, jako pośrednią pomiędzy zasadą kumulacji oraz absorpcji i wymierzył temu skazanemu karę łączną trzech lat pozbawienia wolności przy łączeniu jednostkowych kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności pozostających w I zbiegu realnym (pkt III wyroku) i karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności przy łączeniu jednostkowych kar pozbawienia wolności pozostających w II zbiegu realnym (pkt VI wyroku).

Wymierzając w/w karę łączną pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze również treść art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw, uznając, że przemawiają za tym względy celowości.

W dalszej części wyroku Sąd na mocy art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec skazanego w pkt III wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 03 października 2012 roku do 22 marca 2013 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności. Sąd dokonał również zaliczenia w odniesieniu do kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec skazanego w pkt VI wyroku. Na mocy art. 577 k.p.k. i art. 63 § 1 k.k. na poczet tej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 17 maja 2017 roku do 30 kwietnia 2018 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Te same względy co w przypadku wymierzenia kar łącznych pozbawienia wolności zadecydowały o wymierzeniu skazanemu kary łącznej grzywny w wysokości 280 stawek dziennych grzywny. Sąd zważył przy tym, że czyny, które zostały przypisane skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 441/09, X K 509/10 i pkt IV i VIII wyroku w sprawie X K 694/10 naruszały to samo dobro prawne i zachodziła między nimi niewielka odległość czasowa. Popełnione zostały jednakże na rzecz różnych pokrzywdzonych, co w ocenie Sądu przemawiało za zastosowaniem zasady asperacji. Uwzględniając przy tym ograniczone warunki zarobkowania skazanego Sąd orzekł, że jedna stawka dzienna winna wynosić 10 złotych.

W pkt VIII uzasadnianego wyroku Sąd umorzył na podstawie art. 572 k.p.k. postępowanie w pozostałym zakresie, ze względu na brak podstaw do wydania wyroku łącznego obejmującego zawarte w nim skazania. Natomiast na podstawie natomiast art. 576 § 1 k.p.k. stosowanego a contrario, pozostałe rozstrzygnięcia z połączonych wyroków, Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

W kolejnym punkcie wyroku Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 2, 3 4 ust. 1 i § 17 ust. 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adw. A. S. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 177, 12 złotych (sto siedemdziesiąt siedem złotych i 12/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu. Ponadto Sąd, mając na względzie treść art. . 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia wydatków w postępowaniu sądowym, mając na uwadze to, że pozostaje w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.