Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 sierpnia 2019r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Joanna Olszewska

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. D. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30.07.2019r. sprawy W. H. (1) ( (...)), syna S. i H., urodzonego (...), PESEL (...);

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 12 kwietnia 2018 roku w G. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 5,53 g, co stanowi co najmniej 55 porcji konsumpcyjnych,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

II.  w dniu 12 kwietnia 2018 roku w G. bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną typu alarmowo-gazowego w postaci pistoletu samopowtarzalnego marki R. model 725, kal. 9 mm P.A.K. wraz z magazynkiem oraz amunicję w postaci 7 sztuk nabojów bezpociskowych kal. 9 mm typu alarmowego marki W.,

tj. o przestępstwo z art. 263§2 k.k.

I.  Oskarżonego W. H. (1) uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie 1. oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

II.  Oskarżonego uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie 2. oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 263§2 k.k. i za na podstawie art. 263§2 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

III.  Na podstawie art. 85§1 i 2 k.k., art. 85a k.k. i art. 86§1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu w punktach I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

IV.  Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. i art. 70§1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego łącznej kary pozbawienia wolności zawiesza na okres 3 (trzech) lat tytułem próby.

V.  Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka od oskarżonego na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień dla (...) w G. nawiązkę w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych.

VI.  Na mocy art. 44§6 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci jednostki broni marki R. model 725, wskazanego w wykazie dowodów rzeczowych nr II/14/18/B pod poz. 2, znajdującego się w Magazynie (...).

VII.  Na mocy art. 44§2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci koperty z zawartością opakowań, w których znajdowały się narkotyki, wskazanego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 4.

VIII.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 596,09 zł. (pięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych 09/100) oraz opłatą w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt X K 178/19

UZASADNIENIE

W związku ze złożeniem przez oskarżyciela publicznego wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w trybie art. 422§2 k.p.k. ze wskazaniem, że wniosek dotyczy orzeczenia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu, Sąd stosownie do treści art. 424§3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia w sprawie.

Wobec przeprowadzonych dowodów, jak i przyznania się oskarżonego, nie ulega wątpliwości Sądu, że W. H. (2) dopuścił się popełnienia czynów zarzucanych mu oskarżeniem w niniejszej sprawie.

W kwestii kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1. oskarżenia Sąd zważył, że na gruncie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 852, ze zm.) – dalej jako „ustawa” – odpowiedzialność karną ponosi osoba, która wbrew przepisom ustawy posiada środek odurzający lub substancje psychotropową. Za tak opisany czyn na podstawie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można karę pozbawienia wolności do lat 3. Natomiast jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10 (art. 62 ust. 2 ustawy).

Ustawodawca różnicuje zagrożenie karne od ilości środków, do których odnosiło się dane zachowanie, gdyż niewątpliwie jest to główny element determinujący abstrakcyjny poziom społecznej szkodliwości tego rodzaju czynów.

Nie może dziwić, że odnosząc się do ilości środków ustawodawca posłużył się znamieniem nieostrym, wymagającym każdorazowej oceny dokonywanej in concreto przez sąd orzekający. Co ważne, omawiane znamię, mimo nieostrego i ocennego charakteru, nie jest znamieniem interpretowanym zupełnie dowolnie. Wypracowane w orzecznictwie reguły wykładni omawianego pojęcia nie pozostawiają wątpliwości, że kryterium decydującym o uznaniu ilości za znaczną jest ilość porcji konsumpcyjnych, jakie mogą być uzyskane z danej substancji ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 30 maja 2007r., sygn. akt II AKa 85/07, LEX nr 89157). Przyjmuje się też w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i sądów powszechnych, że ilość znaczna, to taka, która wystarcza dla wytworzenia co najmniej kilkudziesięciu porcji. Jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z 23 września 2009r., sygn. akt I KZP 10/09, LEX nr 169905).

W mieszkaniu u oskarżonego ujawniono substancje zawierające około 15% siarczanu amfetaminy, które to substancje w myśl ustawy stanowią substancje psychotropowe, a oskarżony przyznał, że świadomie je posiadał. Pojedyncza porcja amfetaminy (w postaci soli), wystarczająca do odurzenia jednego człowieka, wynosi 0,1 grama netto. Natomiast ujawnione u oskarżonego ilości środka odurzającego w postaci soli amfetaminy zawierające około 15% siarczanu amfetaminy to 36,85 gram netto tj. 5,53 gram siarczanu amfetaminy w czystej postaci, mogące stanowić 55 pojedynczych porcji środka psychoaktywnego. Zatem bez najmniejszych wątpliwości ujawnione u oskarżonego ilości środków odurzających i psychoaktywnych znacznie przekraczały jedną porcję narkotyku.

W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony W. H. (2) w dniu 12 kwietnia 2018r. posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5,53 grama, stanowiącą co najmniej 55 porcji konsumpcyjnych narkotyku, w G., w zajmowanym przez siebie mieszkaniu. W. H. (2) nie był przy tym we wskazanym okresie czasu uprawniony do posiadania wskazanych substancji. Tym samym swoim zachowaniem oskarżony W. H. (2) wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wobec przeprowadzonych dowodów nie ulega wątpliwości Sądu, że W. H. (2) w dniu 12 kwietnia 2018r. w G. bez wymaganego pozwolenia posiadał broń palną typu alarmowo-gazowego w postaci pistoletu samopowtarzalnego marki R. model 725, kal. 9mm P.A.K. wraz z magazynkiem oraz amunicję w postaci 7 sztuk nabojów bezpociskowych kal. 9mm typu alarmowego marki W.. Tym samym swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 263§2 k.k.. Czynu określonego w tym przepisie dopuszcza się ten, kto bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub amunicję.

Bezsporne jest w sprawie, że W. H. (2) posiadał sprawny pistolet samopowtarzalny marki R. model 725, kal. 9 mm P.A.K., produkcji niemieckiej po 1980r. z magazynkiem – bez numeru identyfikacyjnego, który to pistolet posiada wszystkie fabryczne elementy składowe, które nie noszą śladów przerabiania w celu zmiany kalibru lub przeznaczenia i stanowi broń palną typu alarmowo-gazowego oraz posiadał naboje - w ilości 7 sztuk – bezpociskowe, kal. 9 x 22 mm wzoru P.A. typu alarmowego tzw. hukowe produkcji niemieckiej firmy (...) po 1990r., które to naboje nie noszą śladów przerabiania w celu zmiany kalibru lub przeznaczenia i stanowią sprawną amunicję do broni palnej m.in. do pistoletu posiadanego przez oskarżonego i zabezpieczonego w toku niniejszego postepowania. Na posiadanie takiej broni, jaki i amunicji wymagane jest zezwolenie właściwego organu, którego to zezwolenia oskarżony nie miał.

Odnośnie kwestii świadomości oskarżonego, co do posiadania wymaganego zezwolenia na posiadanie broni i amunicji, na którą w toku niniejszego postepowania powoływał się, trafny zdaje się być pogląd Sądu Najwyższego, że zasadą jest przecież, że na posiadanie broni i amunicji wymagane jest pozwolenie ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2016r., sygn. akt III KK 135/16, Legalis nr 1460771).

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, z całą pewnością można stwierdzić, że W. H. (2) miał świadomość, że na posiadanie zarówno broni palnej jak i amunicji do tego typu broni konieczne jest uzyskanie pozwolenia. Wiedząc, że nie posiada on takiego zezwolenia w stosunku do pistoletu, wiedział tym samym, że nie ma również uprawnień na posiadanie samej amunicji do tej broni. Wchodząc w posiadanie przedmiotowej broni i amunicji, powinien upewnić się każdorazowo, że przedmioty te rzeczywiście spełniały kryteria broni bądź amunicji, do posiadania których nie jest potrzebne pozwolenie, czego nie uczynił.

Zważyć również należy, że występek z art. 263§2 k.k. polegający na nielegalnym posiadaniu broni palnej może być popełniony przez działanie (np. zabór broni innej osobie), bądź przez zaniechanie (np. sprawca nie oddaje broni, na którą nie ma pozwolenia). Dla popełnienia tego przestępstwa nie ma znaczenia też sposób, w jaki osoba, u której ujawniono broń lub amunicję znalazła się w jej posiadaniu. Pojęcie posiadania występuje w prawie karnym w znaczeniu potocznym, jako „mieć, trzymać, utrzymać czy dysponować”. Inaczej mówiąc, „posiadanie” w rozumieniu prawa karnego to faktyczne władanie mieniem bądź rzeczą, bez odwoływania się cywilistycznej konstrukcji posiadania ( por postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009r., sygn. akt II KK 170/09, Legalis nr 453346).

Rozważając kwestię wymiaru kary dla oskarżonego W. H. (2) Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenia potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Natomiast przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę m. in. sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz inne przesłanki, o których mowa w art. 115§2 k.k. Jednocześnie Sąd zważył, że sprawca czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10, zaś czynu z art. 263§1 k.k. – karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Sąd wziął pod uwagę stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez W. H. (2) czynów, który w odniesieniu do obu czynów był dość znaczny, w szczególności co do czynu kwalifikowanego z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd, wymierzając karę dla oskarżonego zważył także na okoliczności zarówno go obciążające jak i łagodzące. Za okoliczność łagodzącą poczytał Sąd postawę przyjętą przez oskarżonego w toku postępowania, tj. przyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz fakt, że amunicja, jaką nielegalnie posiadał, była w niewielkiej ilości (tj. 7 sztuk) i była to amunicja tzw. hukowa, podobnie posiadał broń w postaci tylko jednego pistoletu, który stanowi broń tzw. alarmowo-gazową. Ponadto Sąd miał na uwadze, że oskarżony nie popełnił przypisanych mu czynów zabronionych w celu uzyskania korzyści majątkowej. Niewątpliwie okolicznością łagodzącą jest również to, że zachowanie W. H. (2) w stosunku do obu czynów było incydentalne, bowiem nie wchodził on nigdy wcześniej w konflikt z prawem, o czym świadczy jego dotychczasowa niekaralność.

Mając na uwadze ogół powyżej przytoczonych okoliczności Sąd wymierzył W. H. (2) za czyn przypisany mu w punkcie 1. oskarżenia w niniejszej sprawie tj. z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani – karę roku pozbawienia wolności, natomiast za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 2. oskarżenia tj. z art. 263§2 k.k. – karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. W związku z tym, że W. H. (2) dopuścił się popełnienia kilku przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie III uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 85§1 k.k., art. 85a k.k. i art. 86§1 k.k. połączył orzeczone względem niego jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzekł, przy zastosowaniu zasady absorbcji, karę łączną roku pozbawienia wolności. W ocenie Sądu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała z jednej strony okoliczność, iż wszystkich zarzucanych mu czynów oskarżony dopuścił się w krótkich odstępach czasu, a de facto w tożsamym czasie (tj. tego samego dnia – 12 kwietnia 2018r.), z drugiej zaś fakt, że zachowanie jego było incydentalne, albowiem nie wchodził wcześniej z konflikty prawem, o czym świadczy, jak już wyżej wskazano, jego uprzednia niekaralność. Zatem Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonego żadnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar zasady asperacji lub też kumulacji.

Zgodnie z treścią art. 69§2 k.k. sąd, rozważając możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary, winien rozważyć przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd uznał, że w stosunku do oskarżonego W. H. (2) zachodzą przesłanki uzasadniające zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary. W. H. (2) jest osobą niekaraną, niezdemoralizowaną, prawidłowo funkcjonującą w społeczeństwie, albowiem wiedzie relatywnie stabilne życie rodzinne i zawodowe, wobec tego można przyjąć, że mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. W ocenie Sądu warunkowe zawieszenie wykonania kary powinno mieć pozytywny wpływ na oskarżonego, pozwalając mu na normalne życie w społeczeństwie, a jednocześnie powstrzymywać go przed naruszaniem porządku prawnego z obawy przed zarządzeniem wykonania kary. Zdaniem Sądu trzyletni okres próby pozwoli na zweryfikowanie zachowania oskarżonego.

Z kolei w punkcie V. wyroku Sąd korzystając z uprawnienia art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, według którego w razie skazania za przestępstwo określone m.in. w art. 62 ust. 2 rzeczonej ustawy sąd może orzec na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii nawiązkę w wysokości do 50.000 zł, Sąd orzekł od oskarżonego W. H. (2) nawiązkę w wysokości 5.000 zł na rzecz Stowarzyszenia (...), (...) i (...) Uzależnień dla (...) w G.. W opinii Sądu celowym było skorzystanie z możliwości nałożenia na oskarżonego przedmiotowej nawiązki, tak by dodatkowo uzmysłowić oskarżonemu niewłaściwość jego postępowania i osiągnąć pozytywny skutek wychowawczy wobec niego.

Sąd orzekł również zgodnie z dyrektywą art. 44§6 k.k. przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci jednostki broni marki R. model 725, który w przypadku skazania za przestępstwo polegające na naruszeniu zakazu wytwarzania, posiadania, obrotu, przesyłania, przenoszenia lub przewozu określonych przedmiotów jest obligatoryjny.

Ponadto na mocy art. 44§2 k.k. w punkcie VII. wyroku orzeczono przepadek narzędzi służących do popełnienia przestępstwa, a mianowicie - koperty z zawartością opakowań, w których znajdowały się narkotyki.

Na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt. 3 oraz art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. - Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi, w tym wydatkami w kwocie 596,09 zł. oraz opłatą w wysokości 180 zł. Sąd orzekając w tym przedmiocie zważył, że w przedmiotowej sprawie nie występowały przesłanki dla odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami procesu w sprawie. Stan majątkowy W. H. (2) świadczy, że konieczność ich uiszczenia przez oskarżonego nie będzie stanowiła nadmiernego obciążenie dla niego, czy ewentualnie dla jego bliskich.

(...)