Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Magdalena Barska

po rozpoznaniu w dniu 12.012.2017r. sprawy T. J. (1) , syna J. i W., urodzonego (...), PESEL (...);

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 maja 2017 roku w G. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, co zostało potwierdzone dwukrotnym badaniem urządzeniem A. 6020, gdzie uzyskano wynik I badania 0,32 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,28 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a następnie ponownie zbadany urządzeniem pomiarowym A. A..0, gdzie uzyskano wynik I badania 0,29 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził pojazd marki V. o numerze rej. (...) w ruchu lądowym,

tj. o przestępstwo z art. 178a§1 k.k.

I.  Ustalając, że w okolicznościach nie budzących wątpliwości oskarżony T. J. (2) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, który stanowi występek określony w art. 178a§1 k.k. i przyjmując, że wina oskarżonego oraz społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, na podstawie art. 66§1 i 2 k.k. oraz art. 67§1 k.k. warunkowo umarza wobec niego postępowanie na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata.

II.  Na podstawie art. 67§3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 (jednego tysiąca) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

III.  Na podstawie art. 67§3 k.k. w zw. art. 39 pkt 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku.

IV.  Na podstawie art. 63§4 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13.05.2017r. do dnia 13.12.2017r.

V.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz na podstawie art. 1 i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 551/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2017 roku około godziny 24.00 T. J. (2), nic nie jedząc wcześniej, spożywał alkohol w postaci litra piwa marki K., które zawiera około 9% alkoholu. Około godziny 2.00 położył się spać. Następnego dnia miał pomagać wraz z żoną jako kelner w gastronomii. Około godziny 9.30 obudził go telefon, że szefowej w barze zabrakło surówek. W związku z powyższym o godz. 9.45 wraz z żoną wsiadł do swojego samochodu osobowego marki V. o numerze rejestracyjnym (...) i pojechał z miejsca zamieszkania tj. z B. na giełdę w G. przy ulicy (...). Tam też, prowadząc pojazd, został zatrzymany do rutynowej kontroli przez funkcjonariuszy policji. W czasie rozmowy od kierowcy wyczuwalna była woń alkoholu, wobec czego został poddany badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu za pomocą analizatora (...), które wykazało następujące stężania alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu:

-

o godzinie 9.49 – 0,32 mg/l,

-

o godzinie 10.08 – 0,28 mg/l.

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 2 – 2v), świadectwo wzorcowania (k. 3-4), wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) (k. 19, 65)

Kolejno ponowiono badanie urządzeniem marki „Alkometr 2.0”. Wyniki badań wskazały, iż T. J. (2) miał:

-

o godzinie 10.37 - 0,29 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

-

o godzinie 10.39 - 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Wobec powyższego zostało zatrzymane kierującemu prawo jazdy, a pojazd został zabezpieczony przez żonę oskarżonego K. J.. Następnie T. J. (2) został zatrzymany i doprowadzony do KP VII w G. celem przeprowadzenia dalszych czynności z jego udziałem. .

Dowód: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 9 – 9 v.), świadectwo wzorcowania (k. 10 – 10 v.), zeznania świadka M. S. (k. 11 v.), protokół zatrzymania osoby (k. 5 – 7),

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego T. J. (2) oświadczył, że rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) (k. 19)

W toku rozprawy głównej oskarżony T. J. (2) podał, iż podtrzymuje treść dotychczas złożonych wyjaśnień oświadczając jednocześnie, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu, dodatkowo złożył obszerne wyjaśnienia.

Wyjaśnienia oskarżonego T. J. (1) (k. 65).

T. J. (2) ma wykształcenie wyższe, jest żonaty, ma dwoje małoletnich dzieci, które pozostają na jego utrzymaniu. Posiada majątek w postaci samochodu osobowego o wartości około 20.000 zł oraz mieszkanie o powierzchni 70 metrów kwadratowych we współwłasności, obciążone kredytem hipotecznym. Pracuje jako magazynier w firmie (...), osiągając z tego tytułu dochód w wysokości około 2000 – 2300 zł netto miesięcznie. Nie był wcześniej leczony neurologicznie, psychiatrycznie, ani odwykowo. Nie był uprzednio karany.

Dowód: dane osobopoznawcze (k. 17 - 18), dane osobowe z protokołu rozprawy (k. 64), karta karna (k. 26).

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów Sąd przyjął, iż sprawstwo oskarżonego T. J. (1) odnośnie popełnienia przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości.

Zeznania złożone przez funkcjonariusza policji M. S. zostały uznane przez Sąd za w pełni wiarygodne. Świadek ten dokonywał zatrzymania do rutynowej kontroli oskarżonego i był słuchany bezpośrednio po zdarzeniu, a więc mógł szczegółowo opisać zdarzenie. M. S. jest również autorem notatki służbowej z przebiegu zdarzenia. W ocenie Sądu jego depozycje są spójne i nie ma podstaw, żeby je podważyć, nie były również kwestionowane przez strony w toku postępowania. Świadek wykonywał czynności w ramach swojej pracy, nie znał oskarżonego, co dodaje jego zeznaniom waloru autentyczności.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci danych o karalności, protokołów z przebiegu badania stanu trzeźwości, protokołu zatrzymania, danych osobo poznawczych. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka ujawnionych na rozprawie głównej oraz wyjaśnień złożonych przez T. J. (1), należało przyjąć, że dokumenty te stanowią podstawę do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu oskarżeniem czynu.

Odnosząc się do wyjaśnień złożonych przez T. J. (1), Sąd dał im wiarę w całości. Nie zachodziły bowiem jakiekolwiek okoliczności, które przemawiałyby za uznaniem, iż nie są one oparte na prawdzie. Oskarżony odniósł się do zdarzeń z dnia poprzedzającego jego zatrzymanie. Depozycje oskarżonego znajdują potwierdzenie w zgromadzonej dokumentacji z badania stanu trzeźwości i w ocenie Sądu należy dać im wiarę.

Na gruncie art. 178a§1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, karę ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115§16 k.k., zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony prowadził samochód będąc w stanie nietrzeźwości, o godz. 9.49 mając 0,32 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu, zatem nie ulega wątpliwości, że swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 178a§1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Biorąc pod uwagę okoliczności dotyczące popełnienia czynu przez T. J. (1), jak również jego właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd zważył, iż w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Zgodnie z treścią przepisu art. 66§1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Natomiast §2 tego artykułu statuuje, że warunkowe umorzenie stosowane jest do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że zostały spełnione warunki formalne warunkowego umorzenia, bowiem przestępstwo przypisane oskarżonemu jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2, nadto oskarżony nie był dotychczas karany, w szczególności zaś za przestępstwo umyślne. Ponadto w ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, jak i stopień jego zawinienia, nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego - w tym wyjaśnień oskarżonego przyznającego się do winy, nie budzą wątpliwości. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115§2 k.k., uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru oskarżonego. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że mimo tego, że T. J. (2) prowadził samochód osobowy w stanie nietrzeźwości, to nie uczynił tego w sposób przemyślany i zaplanowany. Na korzyść oskarżonego przemawia to, że alkohol spożywał poprzedniego dnia, a nie tuż przed jazdą. Od momentu spożycia alkoholu do rozpoczęcia jazdy samochodem minęło około 7 godzin. Co więcej, zawartość alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu, przy uwzględnieniu granicy błędu urządzenia pomiarowego, wykazywała określony ustawowo stan nietrzeźwości w dolnych granicach. Oskarżony nie został zatrzymany przez funkcjonariuszy z uwagi na naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, np. przekroczenie dopuszczalnej prędkości czy w związku z kolizją drogową, lecz z uwagi na rutynową kontrolę. Z tego też względu Sąd uznał, że społeczna szkodliwość czynu zarzucanego oskarżonemu oraz stopień jego zawinienia nie były znaczne.

Wychodząc poza ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, zwrócić należy uwagę na jego dotychczasowy sposób życia. T. J. (2) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Popełniony przez oskarżonego występek miał charakter incydentalny, bowiem do tej pory przestrzegał norm prawnych, o czym świadczy jego uprzednia niekaralność. Powyższe wskazuje na nienaganny tryb jego dotychczasowego życia i uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Na marginesie jedynie Sąd zważył, że T. J. (2) poniósł pewne dolegliwości związane ze swoim czynem, bowiem mieszka na przedmieściach i konieczny jest codzienny dojazd do pracy oraz zawiezienie dzieci do przedszkola. W związku z zatrzymaniem mu prawa jazdy oskarżony wraz z żoną myślą o zmianie miejsca zamieszkania. Zaznaczyć należy jednak, że nie jest to okolicznością łagodzącą, bowiem jako osoba dorosła i świadoma, oskarżony powinien liczyć się z konsekwencjami swojego nagannego zachowania.

Mając na uwadze całokształt powyższych rozważań, Sąd na podstawie art. 66§1 i §2 k.k. w zw. z art. 67§1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko T. J. (2) na okres 2 lat próby. Sąd uznał, iż taki właśnie czas będzie niezbędny do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania oskarżonego, stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 67§3 k.k., umożliwiająca Sądowi orzeczenie wobec oskarżonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju. Środek ten orzeka się w latach, od roku do 2 lat. W ocenie Sądu roczny okres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych będzie adekwatny do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oraz spełni zakładane cele wymierzenia tego środka. Długość tego zakazu, zdaniem Sądu, będzie też adekwatna do stopnia winy oskarżonego – w ocenie Sądu, orzeczenie zakazu na okres 3 lat, tj. minimalny okres przewidziany przy skazaniu, byłoby rażąco surowe i wiązałoby się ze zbyt dotkliwymi konsekwencjami dla T. J. (1). Sąd miał przy tym na uwadze to, że konsekwencje czynu popełnionego przez oskarżonego dotknęłyby również jego żonę i dzieci, które to przecież nie powinny odpowiadać za jego zachowanie. Na mocy przepisu art. 63§4 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonego środka w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 maja 2017 roku do dnia wydania wyroku.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67§3 k.k. o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Zdaniem Sądu obowiązek zapłaty orzeczonej kwoty 1.000 złotych wzmocni w oskarżonym przekonanie, że zastosowany środek probacyjny, choć nie stanowi skazania oskarżonego za popełnienie zarzucanego mu czynu, to jednak nie oznacza wykluczenia jakiejkolwiek formy jego odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa. W odniesieniu do orzeczonej kwoty, Sąd orzekł jej wysokość uwzględniając możliwości zarobkowe i materialne oskarżonego. Niemniej jednak Sąd zwrócił uwagę, że mimo zastosowania dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, oskarżony musi liczyć się z poniesieniem pewnego dyskomfortu w związku z popełnionym przez niego występkiem, co w przyszłości wzmocni jego czujność na takie sytuacje.

Sąd nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych i opłaty obciążył go tymi kosztami na podstawie obowiązujących przepisów.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz