Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Barska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Olsztynie – M. Z.

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2017 roku na rozprawie sprawy

A. P. (P.), syna Z. i D. z domu D., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od 13 grudnia 2016 roku do 22 grudnia 2016 roku w C., gm. C. i w G., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru używał jako autentyczne podrobiony litewski dowód osobisty nr (...) wystawiony na nazwisko i imię A. G. oraz litewskie prawo jazdy nr (...) wystawione na nazwisko i imię A. G. i tak:

- w dniu 13 grudnia 2016 roku w G. zawierając umowę z (...) S.A. GoAuto o nr (...) na ubezpieczenie samochodu m-ki R. (...) o nr rej. (...) nr (...) używał dowodu osobistego wystawionego na nazwisko i imię A. G., na której to umowie w miejscu ubezpieczającego złożył podpis A.,

- w dniu 22 grudnia 2016 roku w miejscowości C., gm. C. woj. (...) będąc poddany kontroli przez funkcjonariuszy Policji użył jako autentycznego dowód osobisty nr (...) wystawiony na nazwisko i imię A. G. oraz litewskie prawo jazdy nr (...) wystawione na nazwisko i imię A. G., tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,

II.  w dniu 22 grudnia 2016 roku na odcinku od G. do C. na drodze publicznej kierował pojazdem mechanicznym m-ki R. (...) o nr rej. (...), czym nie zastosował się do decyzji nr SLp.5430.2.685.2012 o cofnięciu uprawnień o kierowaniu pojazdami kategorii B wydanej w dniu 23.10.2012 r. przez Prezydenta Miasta G., tj. o czyn z art. 180a k.k.

orzekając na podstawie przepisów ustawy – Kodeks karny w ich brzmieniu obowiązującym do dnia 31 maja 2017 roku i art. 4 § 1 k.k.

***

I.  oskarżonego A. P. (P.) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I (pierwszym) aktu oskarżenia, który kwalifikuje jako występek z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 270 § 1 k.k. wymierza mu za to karę 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  oskarżonego A. P. (P.) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II (drugim) aktu oskarżenia, który kwalifikuje jako występek za art. 180a k.k. i za to skazuje go, a na mocy art. 180a k.k. wymierza mu za to karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonemu w pkt I (pierwszym) i II (drugim) wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i w to miejsce wymierza oskarżonemu A. P. (P.) karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na postawie art. 44 § 1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci podrobionych dokumentów tj. litewskiego dowodu osobistego nr (...) wystawionego na nazwisko i imię A. G. oraz litewskiego prawo jazdy nr (...) wystawionego na nazwisko i imię A. G., wpisanych do wykazu dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr VI/81/17/P pod pozycjami 19 i 20 (dowody rzeczowe nr 592-593/17), a przechowywanych w składnicy KWP w O. do sprawy o sygn. akt 1 Ds.40.2016,

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1010, 00 złotych (jeden tysiąc dziesięć złotych, 00/100), w tym kwotę 300 złotych (trzysta złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt: X K 665/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nieustalonym czasie, jednak nie później niż 13 grudnia 2016 roku, A. P. za pośrednictwem portalu Allegro nabył od nieustalonego mężczyzny podrobiony, litewski dowód osobisty nr (...) wystawiony na nazwisko A. G. oraz prawo jazdy o nr (...) wystawiony na te same dane osobowe. W dokumentach tych umieszczone zostało zdjęcie A. P., które ten przesłał owemu nieustalonemu mężczyźnie. A. P. nabył owe dokumenty, gdyż chciał ich używać jako autentycznych, okazując je np. przy kontrolach drogowych oraz przy zawieraniu umów, w tym także ubezpieczenia.

Dowód: opinia z zakresu badań technicznych dokumentów k. 88-100; częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. P. k. 84-86, 147v., 206-207, 208-209.

W dniu 13 grudnia 2016 roku A. P. udał się do placówki (...) w G., gdzie przedkładając podrobiony dowód osobisty wystawiony na nazwisko A. G. zawarł umowę ubezpieczenia z (...) S.A. potwierdzoną polisą nr (...) dotyczącą samochodu marki R. (...) o nr rej. (...) nr (...). Przy zawieraniu umowy ubezpieczenia A. P. złożył również podpis na wniosku – polisie nr (...). Przy zawieraniu rzeczonej umowy w imieniu (...) w G. występowała A. Z..

dowód: informacje z (...) k. 137-139; kopia polisy k. 135-136; pismo (...) S.A. k. 133; wniosek – polisa k. 36,64; częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. P. k. 84-86, 147v., 206-207, 208-209.

Decyzją Prezydenta Miasta G. z dnia 23 października 2012 roku wydaną w sprawie (...).5430.2.685.2012.DS A. P. cofnięto uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie kategorii B – do czasu wykazania się posiadaniem wymaganych kwalifikacji. A. P. do dnia 22 grudnia 2016 roku (jak i w późniejszym okresie) nie przystąpił do egzaminu sprawdzającego kwalifikacje do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie kategorii B.

dowody: kopia decyzji z dnia 23 października 2012 roku k. 130-130v.; pismo z Urzędu Miasta G. k. 129.

A. P. w godzinach wieczornych w dniu 22 grudnia 2016 roku w G. rozpoczął jazdę samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), którym to zawiózł na stację paliw (...) w C. K. J.. Na terenie rzeczonej stacji A. P. został zauważony przez funkcjonariuszy Policji poruszających się nieoznakowanym radiowozem, w tym m.in. P. W., którzy zdecydowali się poddać go kontroli. W jej toku A. P. okazał funkcjonariuszom litewski dowód osobisty nr (...) wystawiony na nazwisko A. G. oraz prawo jazdy o nr (...) wystawiony na te same dane osobowe, jednocześnie podając, że jest obywatelem Litwy mieszkającym od 10 lat w Polsce. Celem zweryfikowania tych danych w/w funkcjonariusze Policji podjęli telefoniczną próbę potwierdzenia jego danych. Następnie udali się wraz z A. P. do Komendy Powiatowej Policji w O., a następnie do Komendy Powiatowej Policji w N., zamierzając sprawdzić jego tożsamości za pomocą systemu M.-touch. W trakcie przejazdu do w/w jednostki Policji A. P. przyznał, że dokumenty, którymi się legitymował były podrobione i podał swoje prawdziwe dane osobowe. Na ich podstawie w/w funkcjonariusze Policji ustalili, że prowadził on pojazd pomimo wydanej względem niego decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie kategorii B.

W konsekwencji doszło do zatrzymania i zabezpieczenia dokumentów, którymi posłużył się A. P. w czasie kontroli oraz samochodu, którym się poruszał.

dowody: zeznania świadków: P. W. k. 116v.-117v., 207-208; K. J. k. 144v.; częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. P. k. 84-86, 147v., 206-207, 208-209; protokół zatrzymania osoby k. 5-5v., 6-6v.; protokół przeszukania osoby wraz z załącznikami k. 19-21; protokół oględzin rzeczy k. 31-32v.; protokół zatrzymania rzeczy k. 36-40.

Wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego A. P. oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełnienia czynu z art. 270 § 1 k.k. Jednocześnie podał, w jaki sposób i w jakim celu wszedł w posiadania podrobionych dokumentów.

Słuchany ponowienie w charakterze podejrzanego podał, że rozumie treść stawianych mu zarzutów, jednak nie będzie się do nich odnosił.

W toku rozprawy, słuchany w charakterze oskarżonego A. P. oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełniania zarzucanych mu czynów. Stwierdził nadto, że nie używał tych dokumentów w celu popełnienia żadnego oszustwa oraz, że nie przeczy, iż w dniu 22 grudnia 2016 roku prowadził wskazany zarzutem pojazd.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego A. P. k. 84-86, 147v., 206-207, 208-209.

A. P. ma wykształcenie średnie. Jest bezdzietnym kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Prowadzi własno działalność gospodarczą osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 2.000-3.000 zł. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio karany.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 82-84; dane o karalności k. 152-153v.; odpisy orzeczeń k. 104, 106v.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś zeznań K. J. i P. W. oraz opinii z zakresu badań technicznych dokumentów, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu występków, jak i wina A. P. nie budzą wątpliwości.

Przechodząc do omówienia zeznań P. W. – funkcjonariusza Policji, który w dniu 22 grudnia 2016 roku legitymował A. P., a następnie dokonał jego zatrzymania, Sąd uznał, że w całości zasługiwały one na wiarę. Sąd pragnie zaznaczyć, iż świadek skupiał się wyłącznie na znanych sobie faktach, nie zaś własnych domysłach czy też ocenach; nie starał się on również obciążać oskarżonego ponad miarę. Dobitnie o powyższym świadczy fakt, że P. W. wprost zaznaczył, że w dniu 22 grudnia 2016 roku, przebywając na terenie stacji paliw LOTOS nie widział, aby A. P. jechał – kierował samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), lecz widział go jedynie siedzącego za kierownicą tego pojazdu, podczas gdy jego silnik nie był uruchomiony. Jednocześnie z zeznań świadka wynikało jednak w sposób oczywisty, z jakich względów nie miał wątpliwości co do tego, iż to właśnie oskarżony przyjechał tym pojazdem na stacją paliw – jak podał, A. P. siedział w pojeździe sam, zajmując miejsce kierowcy i oświadczył temu świadkowi, iż przyjechał na stację wraz z pasażerem – autostopowiczem. Ponadto, świadek, któremu odtworzono zapis monitoringu (k.117) rozpoznał oskarżonego jako osobę, która – zaraz po zatrzymaniu się tego pojazdu na stacji paliw – tankowała paliwo do tego pojazdu. Ponadto, powyższe depozycje świadka znalazły potwierdzenie zarówno w zeznaniach K. J., jak i oświadczeniach samego oskarżonego, złożonych w toku postępowania przygotowawczego, a zatem brak było podstaw dla ich kwestionowania. Warto przy tym podkreślić, że świadek potwierdził również, iż to oskarżony by osobą, która okazała mu podczas kontroli litewskie prawo jazdy i dowód osobisty wystawione na nazwisko G. A.; również te oświadczenia procesowe świadka są zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego i, jako polegające na prawdzie, zasługują na wiarę.

Za podstawę ustaleń stanu faktycznego Sąd uznał również zeznania K. J., który zeznając na okoliczność popełniania przez oskarżonego drugiego z zarzucanych mu czynu podał, że przyjechał w dniu 22 grudnia 2016 roku na stację paliw w C. samochodem marki R. (...) z mężczyzną imieniem A.. Świadek kategorycznie stwierdził przy tym, że rzeczony (...) kierował tym pojazdem. Konfrontacja tych informacji z zapisem z kamer monitoringu ze stacji paliw LOTOS i treścią zeznań P. W. doprowadziła natomiast do wniosku, iż osobą, o której zeznawał ów świadek był oskarżony A. P.. Jednocześnie Sąd stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie nie ujawniono jakichkolwiek danych, które dawałby podstawę by przypuszczać, iż K. J. miał interes w tym, by wbrew prawdzie obciążać oskarżonego. Warto przy tym mieć na uwadze, że z treści wyjaśnień A. P. wynikało wręcz, iż mężczyźni ci są dla siebie obcy.

Podobnie, Sąd nie miał zastrzeżeń co do wiarygodności opinii z przeprowadzonych badań technicznych dokumentów. W swojej opinii biegły w sposób kategoryczny i poprzedzony wyjaśnieniem zastosowanej metodologii wskazał, iż dokumenty którymi posługiwał się oskarżony, w postaci litewskiego prawa jazdy i dowodu osobistego, wystawionych na dane (...), nie są dokumentami autentycznymi. Opinia ta nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości, została bowiem sporządzona przez biegłego w zakresie jego specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia. Zaprezentowane zaś wnioski korespondują z całokształtem materiału dowodowego w zakresie, w jakim został on uznany za wiarygodny. Z tych względów, Sąd uznał ją za miarodajny dowód na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na jej podstawie.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobo poznawczych, protokołów znajdujących się w aktach sprawy oraz decyzji Prezydenta Miasta G. z dnia 23 października 2012 roku wydaną w sprawie (...).5430.2.685.2012.DS. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka oraz co do zasady wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Jednocześnie Sąd dokonał również w niniejszej sprawie ustaleń na podstawie dokumentów w postaci litewskiego dowodu osobistego nr (...) wystawionego na nazwisko A. G. oraz prawa jazdy o nr (...) wystawionego na te same dane osobowe. Dowody te mają szczególny charakter, gdyż w korelacji z umowami ubezpieczenia oraz wskazaniami opinii z badań technicznych dokumentów, stanowią jedną z podstaw do ustalenia sprawstwa A. P. w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 270 k 1 k.k.

Mając na względzie przedstawioną powyżej ocenę materiału dowodowego Sąd uznał przyznanie się przez oskarżonego do winy w zakresie obu zarzucanych mu czynów za niebudzące wątpliwości. Jednocześnie, analizując treść wyjaśnień A. P., Sąd uznał, że nie zasługiwało na wiarę oświadczenie oskarżonego, jakoby nie pamiętał on, czy prowadził pojazd mechaniczny w dniu 22 grudnia 2016 roku (k.208v) – uwzględniając bowiem fakt, że oskarżony nie miał problemów z odtworzeniem pozostałych zdarzeń tego dnia, w szczególności zaś tego, że po przybyciu na stację paliw i podczas kontroli przez funkcjonariuszy Policji legitymował się litewskim prawem jazdy i dowodem osobistym na nazwisko (...) stwierdzić należy, że tego rodzaju postawa stanowi wyłącznie wyraz przyjętej przez A. P. linii obrony. Ponadto, nie sposób uznać, ażeby A. P. w sposób selektywny był w stanie zapamiętywać wydarzenia tego dnia. Należy także zauważyć, że zgodnie z innymi wyjaśnieniami A. P. w dacie tej miał on przyjechać na stację paliw w C. z obcą sobie osobą, rzeczony pojazd był zaś stale użytkowany przez niego (co potwierdza treść wyjaśnień oskarżonego z dnia 07 kwietnia 2017 roku oraz okoliczność ubezpieczenia go przez A. P. przy użyciu fałszywych danych). Co więcej, jak przyznał sam oskarżony, owe podrobione dokumenty były mu potrzebne właśnie na wypadek kontroli przez Policję, gdy będzie on jechał samochodem (k.85), a zatem przyjęcie, że tego dnia znalazł się w miejscowości C. w inny sposób, niż prowadząc swój samochód, byłoby sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd w całości dał natomiast wiarę tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których opisał on okoliczności, w jakich wszedł on w posiadanie podrobionych dokumentów, a także odnośnie celów, dla jakich chciał on je wykorzystywać – brak było bowiem w przedmiotowej sprawie innych, wiarygodnych danych, które przeczyłyby tym depozycjom.

Na podstawie przedstawionej powyżej oceny materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony A. P. dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 270 § 1 k.k.

W myśl tego przepisu karze podlega ten, kto w celu użycia za autentyczny podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżony wyczerpał swoim działaniem przesłanki z art. 270 § 1 k.k., jednocześnie działając w warunkach czynu ciągłego; już nabywając bowiem podrobiony litewski dowód osobisty nr (...) wystawiony na nazwisko i imię A. G. oraz litewskie prawo jazdy nr (...) wystawione na nazwisko i imię A. G. powziął on zamiar używania ich jako autentycznych, zarówno przy zawieraniu umów, jak i w czasie kontroli drogowych, który to zamiar następnie konsekwentnie zrealizował. I tak, w dniu 13 grudnia 2016 roku w G. zawierając umowę z (...) S.A. GoAuto o nr (...) na ubezpieczenie samochodu m-ki R. (...) o nr rej. (...) nr (...) używał on dowodu osobistego wystawionego na nazwisko i imię A. G., na której to umowie w miejscu ubezpieczającego złożył podpis A., zaś w dniu 22 grudnia 2016 roku w miejscowości C., będąc poddany kontroli przez funkcjonariuszy Policji użył jako autentycznego dowód osobisty nr (...) wystawionego na nazwisko i imię A. G. oraz litewskie prawo jazdy nr (...) wystawionego na nazwisko i imię A. G.. Z tego też względu Sąd przyjął, że owo zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona występku kwalifikowanego z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Niewątpliwie również oskarżonemu można przypisać winę w odniesieniu do tego popełnienia przez niego tego występku, albowiem, mimo możliwości zachowania się zgodnego z prawem, oskarżony zdecydował się na nabycie, za sumę kilku tysięcy złotych, podrobionych dokumentów, ze z góry powziętym zamiarem, że będzie się o nimi w przyszłości posługiwał jak autentycznymi. A. P. przypisać można było zatem również bezpośredniość zamiaru w odniesieniu do w/w czynu.

Sąd doszedł również do przekonania, że oskarżony dopuścił się drugiego z zarzucanych mu czynów, a kwalifikowanego z art. 180a k.k. Karze za wskazany występek podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami. Jak wynika bowiem z zeznań świadków K. J. i P. W., w dniu 22 grudnia 2016 roku A. P. kierował on pojazdem mechanicznym m-ki R. (...) o nr rej. (...). Z akt sprawy wynika przy tym, że wobec oskarżonego wydana została w dniu 23.10.2012 r. przez Prezydenta Miasta G. decyzja nr SLp.5430.2.685.2012 o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii B, co z kolei w pełni wpisuje się w znamiona występku z art. 180a k.k. Owa decyzja została przy tym wydana przez uprawniony do tego organ, Prezydenta Miasta G. (miasta na prawach powiatu), i oparta została o ówcześnie obowiązującą treść art. 140 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym. Stosownie do tego przepisu starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia utraty kwalifikacji, na podstawie wyniku egzaminu państwowego, do którego oskarżony w ogóle nie przystąpił, a zatem z którego nie uzyskał wyniku pozytywnego. Warto przy tym podkreślić, że oskarżony miał świadomość tego, że uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii B zostały mu w/w decyzją cofnięte, albowiem odebrał decyzję z dnia 23 października 2012 roku osobiście (k.130v). Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać zatem również można winę w popełnieniu przypisanego mu czynu. Oskarżony jest zdolny ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Przechodząc do omówienia kwestii kar wymierzonych A. P. za opisane wyżej występki w pierwszej kolejności, wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 czerwca 2017 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy — Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2017 r. poz. 966 – należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż wobec obowiązujących aktualnie przepisów Sąd zobligowany jest do orzeczenie względem sprawcy występku z art. 180a k.k. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Wskazana konstrukcja nie była zaś przewidziana przez przepisu obowiązujące przed dniem 01 czerwca 2017 roku. Tym samym należało uznać, że przepisy obowiązujące obecnie są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy dotychczasowe. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało, przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 czerwca 2017 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Sąd, przy określaniu kar, które należało wymierzyć oskarżonemu za przypisane mu występki, miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W ocenie Sądu, w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w przedmiotowej sprawie, na niekorzyść oskarżonej przemawiał w ocenie Sądu wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu wyrażający się w sposobie i okolicznościach jego popełnienia, ich zaplanowanym i metodycznym charakterze. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał to, że oskarżony okazał lekceważący stosunek do porządku prawnego, a także fakt, iż działał on z bezpośrednim, kierunkowym zamiarem. Na niekorzyść oskarżonego poczytano również jego uprzednią karalność, w tym za czyn z art. 180a k 1 k.k. Sąd uwzględnił również ustawowe zagrożenie czynów przypisanych oskarżonemu. Uwzględniając wskazane dyrektywy, Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego za czyn kwalifikowany z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. będzie kara 11 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 180a k.k. – kara 4 miesięcy pozbawienia wolności. Tym samym, w ocenie Sądu nie mogło być mowy o wymierzeniu oskarżonemu kar łagodniejszego rodzaju aniżeli właśnie kary pozbawienia wolności we wskazanych wymiarach.

W związku z tym, że A. P. dopuścił się popełnienia dwóch przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie III uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności – przy zastosowaniu zasady asperacji zbliżonej do zasady pełnej kumulacji. W ocenie Sądu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała z jednej strony okoliczność, iż oba występki popełnione zostały w krótkich odstępach czasu; z drugiej zaś, że były one skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym. Nadto podkreślenia wymaga, iż Sąd nie dopatrzył się względem oskarżanego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji.

Z uwagi na wysokość orzeczonej wobec A. P. kary, jak i fakt, że był on uprzednio karany na karę pozbawienia wolności, nie było potrzeby rozważania celowości warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności (art. 69 § 1 k.k.).

W pkt IV wyroku Sąd orzekł natomiast przepadek dowodów rzeczowych w postaci podrobionych dokumentów tj. litewskiego dowodu osobistego nr (...) wystawionego na nazwisko i imię A. G. oraz litewskiego prawo jazdy nr (...) wystawionego na nazwisko i imię A. G..

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 1.010 zł. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. A. P. jest osobą młoda i zdolna do pracy zarobkowej, nadto nie ma nikogo na swoim utrzymaniu, zatem w ocenie Sądu zobowiązanie go do poniesienia wskazanych kosztów nie będzie stanowiło dla niego zbytniego obciążenia.