Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2019 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w Wydziale X Karnym w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Barska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Gdańsk- W. w G. – A. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 listopada 2019 roku sprawy

A. B. (B.), syna A. i J., urodzonego (...) w G., pesel (...)

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 30 maja 2018 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt XK 523/18, za popełniony: (i) w dniu 15 listopada 2017 roku czyn z art. 279 § 1 k.k., gdzie wymierzono mu karę 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności, (ii) w dniu 15 listopada 2017 roku czyn z art. 223 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, ( (...)) w dniu 2 listopada 2017 roku czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne , za który wymierzono mu karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, (iv) za popełniony w dniu 15 listopada 2017 roku czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz wobec którego połączono kary jednostkowe i orzeczono karę łączną 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 listopada 2017 roku do dnia 30 maja 2018 roku; kara pozbawienia wolności wykonywana jest od 18 września 2018 roku do 30 grudnia 2022 roku;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 3 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt X K 446/19 za czyn z art. 178a § 1 k.k., popełniony w dniu 12 lipca 2018 roku, za który wymierzono mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności i środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; kara pozbawienia wolności będzie wykonywana od 30 grudnia 2022 roku do 27 kwietnia 2020 roku.

orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396)

***

I.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone wyrokami:

- Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 30 maja 2018 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt XK 523/18,

- Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 3 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt X K 446/19,

i w ich miejsce wymierza skazanemu A. B. (B.) karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności,

II.  na mocy art. 63 § 1 i 5 k.k. i art. 570 k.p.k. na poczet orzeczonej wobec skazanego w pkt I (pierwszym) wyroku kary łącznej pozbawienia wolności zalicza mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie o sygn. akt XK 523/18 od dnia 15 listopada 2017 roku do dnia 30 maja 2018 roku i od dnia 18 września 2018 roku do dnia 20 listopada 2019 roku, ustalając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 576 § l k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania,

IV.  na zasadzie art. 572 k.p.k. w pozostałym zakresie postępowanie umarza,

V.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 17 ust. 5, § 20 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. K. kwotę 147, 96 złotych (sto czterdzieści siedem złotych i 96/100) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu,

VI.  na podstawie art. 630 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego A. B. (B.) od konieczności zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych związanych z wydaniem wyroku łącznego, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X K 937/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. B. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 30 maja 2018 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt XK 523/18, za popełniony: (i) w dniu 15 listopada 2017 roku czyn z art. 279 § 1 k.k., gdzie wymierzono mu karę 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności, (ii) w dniu 15 listopada 2017 roku czyn z art. 223 § 1 k.k. i inne, za który wymierzono mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, ( (...)) w dniu 2 listopada 2017 roku czyn z art. 279 § 1 k.k. i inne , za który wymierzono mu karę 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, (iv) za popełniony w dniu 15 listopada 2017 roku czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz wobec którego połączono kary jednostkowe i orzeczono karę łączną 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 listopada 2017 roku do dnia 30 maja 2018 roku; kara pozbawienia wolności wykonywana jest od 18 września 2018 roku do 30 grudnia 2022 roku;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 3 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt X K 446/19 za czyn z art. 178a § 1 k.k., popełniony w dniu 12 lipca 2018 roku, za który wymierzono mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności i środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat; kara pozbawienia wolności będzie wykonywana od 30 grudnia 2022 roku do 27 kwietnia 2020 roku.

dowody: dane o pobytach w ZK k.9-18v, k.46,k.48-51; dane o karalności k.33-36; odpisy wyroków k.19-32; dane o wymierzonych karach i ich wykonaniu z akt spraw XK 446/19 i XK 523/18

Skazany A. B. został osadzony z dniem 18 września 2018 roku, do zakładu karnego został doprowadzony. Jego zachowanie w warunkach izolacji penitencjarnej należy ocenić jako przeciętne, a prognoza penitencjarna co do niego jest umiarkowana. Podczas odbywania kary był 15 razy nagradzany, był karany dyscyplinarnie jeden raz. Nie stosowano wobec niego środków przymusu bezpośredniego. Był zatrudniony nieodpłatnie na terenie zakładu karnego.

dowody: dane o karalności k.33-36; opinia o skazanym k.47; dane z (...) k.64

Sąd zważył co następuje:

Na wstępie należy wskazać, iż od dnia 01 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować przy orzekaniu po 01 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 01 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie A. B. został skazany wyrokami wydanymi w sprawach o sygn. akt XK 523/18 i XK 446/19, które zostały wydane po 01 lipca 2015 roku i dotyczyły czynów popełnionych po tym dniu. Tym samym prawomocne orzeczenia w/w sprawach zapadły wobec skazanego już pod rządami kodeksu karnego po jego nowelizacji stosownie do przepisów z dnia 20 lutego 2015 roku, a w rezultacie w przedmiotowej sprawie zachodziła możliwość orzekania wobec niego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 k.k. w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.

Jak zaznaczona wyżej w przedmiotowej sprawie wobec skazanego po dniu 01 lipca 2015 roku prawomocne stały się orzeczenia wydane w sprawach XK 523/18 i XK 446/19. Kary, orzeczone wobec skazanego w tych sprawach nie zostały w całości wykonane, a zatem stosownie do art. 85 § 2 k.k. mogły one stanowić podstawę orzekania w przedmiocie kary łącznej i podlegać łączeniu.

Sąd zważył również, że kary wymierzone skazanemu w sprawach II K 1586/10, II K 1724/10 i II K 455/11 zostały uprzednio połączone wyrokiem łącznym wydanym w sprawie o sygn. akt II K 1136/12, a w miejsce orzeczonych kar wymierzono mu w tym postępowaniu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Natomiast wyroki wydane wobec skazanego w sprawach II K 776/11 i II K 1000/11 zostały połączone w sprawie o sygn. akt II K 599/13, a w ich miejsce wymierzono skazanemu karę łączną w wysokości 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd zważył jednak, że w/w kary łączne zostały w całości wykonane – kara łączna orzeczona w sprawie II K 1136/12 w dniu 09 października 2014 roku, a kara łączna orzeczona w sprawie II K 599/13 w dniu 21 września 2017 roku. W rezultacie i przy uwzględnieniu treści cytowanego wyżej art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych nie mogły one zostać połączone z karami wymierzonymi skazanemu w sprawach XK 523/18 i XK 446/19. Tożsame wnioski należy wyciągnąć w stosunku do kar orzeczonych wobec skazanego w sprawach II K 885/05 i VIII K 600/08, albowiem również te kary zostały w całości wykonane wobec skazanego – odpowiednio w dniu 31 maja 2010 roku (po odwołaniu warunkowego przedterminowego zwolnienia) i w dniu 19 czerwca 2009 roku. W rezultacie kary orzeczone w tychże sprawach nie mogły stanowić przedmiotu badania Sądu w odniesieniu do łączenia kar orzeczonych wobec skazanego w sprawach XK 523/18 i XK 446/19.

Stwierdzić przy tym należy, iż od daty wydania wymienionych wyżej rozstrzygnięć nie zmieniła się sytuacja prawna skazanego w taki sposób, ażeby doszło do wydania wobec niego takich orzeczeń, które mogłyby stanowić podstawę dla wydania kolejnego wyroku łącznego obejmującego te orzeczenia , co sprawia, że niedopuszczalne jest ponowne orzekanie w tym zakresie stosownie do art. 575 § 1 i 2 k.p.k. - tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 stycznia 2008 roku, IV KK 498/07. W rezultacie, w przedmiotowej sprawie znalazł zastosowanie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. który stanowi, że postępowania nie wszczyna się, a wszczęte umarza, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się.

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej, jaka winna zostać orzeczona względem skazanego w miejsce kar objętych wyżej wymienionymi wyrokami podlegającymi łączeniu (XK 523/18 i XK 446/19) Sąd miał na względzie treść art. 86 § 1 k.k. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86 § 4 k.k.) do ich sumy, nie przekraczającej jednak 20 lat. Co do zasady zatem, kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolości (z uwagi na wyrok w sprawie XK 523/18) do 5 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar z wyroków wydanych w sprawach XK 523/18 i XK 446/19).

Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015 roku przepis art. 85a kk wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa w tym wypadku winien zostać ukształtowany na zasadzie asperacji. W tam zakresie znaczenie miał fakt, iż przestępstwa te nie godziły w te same dobra prawne (czyny przeciwko mieniu, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji i inne) i popełnione zostały w znacznej odległości czasowej. Wskazują one również na lekceważącą postawę skazanego wobec obowiązujących norm prawnych. Z tego też względu Sąd uznał, że wymierzona skazanemu kara łączna 5 lat pozbawienia wolności będzie karą adekwatną i sprawiedliwą. Sąd miał przy tym na uwadze również całość przestępczej działalności skazanego oraz jego postawę, m.in. w trakcie wykonywania kary pozbawienia wolności.

W pozostałym zakresie Sąd, na mocy art. 572 k.pk umorzył postępowanie, a na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawił. do odrębnego wykonania (w tym m.in. w zakresie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w sprawie XK 446/19).

Orzekając w przedmiocie kosztów, Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd miał na uwadze to, że pozostaje w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.

Nadto, Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze oraz § 17 ust. 5, § 20 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adwokata A. K. kwotę 147, 96 złotych (sto czterdzieści siedem złotych i 96/100) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu.