Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 1236/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Szociński – Klein

w obecności protokolanta starszego sekretarza sądowego Joanny Woźniak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2020 roku

na rozprawie

sprawy:

M. F. , syna P. i M. z domu D., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że

1.  w nocy 06 grudnia 2019 roku w P., woj. (...), znieważył słowami wulgarnymi i obelżywymi funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w P. sierż. sztab. M. J. i sierż. T. P., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

2.  w nocy 06 grudnia 2019 roku w P., woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste tzw. marihuany o wadze 0,17 grama netto,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019r poz. 852)

M. P. (1) , syna H. i H. z domu S., urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

3.  w nocy 06 grudnia 2019 roku w P., woj. (...), znieważył słowami wulgarnymi i obelżywymi funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w P. sierż. sztab. M. J. i sierż. T. P., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

I.  oskarżonego M. F. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z pkt 1 wyroku wyczerpującego dyspozycję art. 226 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego M. F. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z pkt 2 wyroku wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019r poz. 852) i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019r poz. 852) skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k., 85 a k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone w punkcie I i II wyroku kary pozbawienia wolności łączy i jako karę łączną wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. wykonanie tak orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres roku tytułem próby;

V.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 116 k.k. orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 15 (piętnaście) złotych;

VI.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonych M. J. i T. P. w terminie jednego miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;

VII.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019r poz. 852) orzeka przepadek dowodów rzeczowych ujawnionych i szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją 1 i zarządza jego zniszczenie oraz opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją 1-2;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 7 grudnia 2019 roku w godz. od 0:55 do 17:36;

IX.  oskarżonego M. P. (1) uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z pkt 3 wyroku wyczerpującego dyspozycję art. 226 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 226 § 1 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres roku tytułem próby;

XI.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 10 (dziesięć) złotych;

XII.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonych M. J. i T. P. w terminie jednego miesiąca od uprawomocnienia się wyroku;

XIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 7 grudnia 2019 roku w godz. od 0:55 do 17:53;

XIV.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych ustalając, iż wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1236/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. F.

4.  w nocy 06 grudnia 2019 roku w P., woj. (...), znieważył słowami wulgarnymi i obelżywymi funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w P. sierż. sztab. M. J. i sierż. T. P., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

5.  w nocy 06 grudnia 2019 roku w P., woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste tzw. marihuany o wadze 0,17 grama netto,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019r poz. 852)

2

M. P. (1)

6.  w nocy 06 grudnia 2019 roku w P., woj. (...), znieważył słowami wulgarnymi i obelżywymi funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w P. sierż. sztab. M. J. i sierż. T. P., podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

odstąpiono w oparciu art. 424 § 3 k.p.k.

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

odstąpiono w oparciu art. 424 § 3 k.p.k.

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

odstąpiono w oparciu art. 424 § 3 k.p.k.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

odstąpiono w oparciu art. 424 § 3 k.p.k.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

X

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I, II i IX

M. F. ( pkt. I i II )

M. P. (1) ( pkt IX )

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Obu oskarżonym ( odpowiednio w pkt. I i IX wyroku ) przypisano sprawstwo przestępstwa określonego w art. 226 § 1 k.k.

Przedmiotem czynu z art. 226 § 1 k.k. może być funkcjonariusz publiczny lub osoba przybrana mu do pomocy. Zniewaga musi przybierać postać aktywnego okazywania braku szacunku, a nie stanowić subiektywne mniemanie o sobie określonego funkcjonariusza lub osoby przybranej mu do pomocy (zob. wyrok SN z dnia 17 lutego 1993 r., III KRN 24/92, OSNKW 1993, nr 10, poz. 81). Zniewaga ma nastąpić podczas pełnienia obowiązków służbowych przez funkcjonariusza publicznego lub osobę przybraną mu do pomocy i w związku z nimi, jak również w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, chociaż nie podczas ich pełnienia. Znieważanie może nastąpić w obu postaciach zamiaru, podczas gdy poniżanie tylko w zamiarze bezpośrednim. Zarówno znieważanie, jak i poniżanie musi być publiczne, tj. dokonywane w miejscu ogólnie dostępnym dla nieokreślonych indywidualnie osób. Z publicznym charakterem zachowania sprawcy mamy do czynienia nie tylko wówczas, gdy jego treść docierała do wspomnianych wyżej osób, lecz również w takich sytuacjach, gdy miejsce lub sposób jego realizowania taką możliwość stwarzały. Nadto zniewaga musi być skierowana do osób będących funkcjonariuszami publicznymi, a także być dokonane podczas i w związku z pełnieniem przez te osoby obowiązków służbowych.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż swoim zachowaniem każdy z oskarżonych wypełnił znamiona przestępstwa, które zostało opisane w pkt. I i IX wyroku. Ich zachowanie polegające na wypowiadaniu pod adresem funkcjonariuszy policji: M. J. i T. P. słów wulgarnych z pewnością znieważało ich osobiście. Odbyło się to zaś tylko dlatego, że osoby te są funkcjonariuszami policji właśnie i że podejmowały one w ramach swych obowiązków i kompetencji konkretne działania względem oskarżonych. Również dobór słów oraz fakt, iż oskarżeni zaczęli je wypowiadać dokładnie wówczas, gdy interwencję względem nich podjęli wskazani funkcjonariusze dowodzi, iż powodem owej agresji słownej było wykonywanie przez funkcjonariuszy policji swoich obowiązków służbowych względem oskarżonych i padły one pod adresem funkcjonariuszy podczas i w związku z ich wykonywaniem i właśnie dlatego, że osoby te były funkcjonariuszami publicznymi.

W niniejszej sprawie oskarżeni znieważyli funkcjonariuszy publicznych, gdyż kierowali oni słowa wulgarne i obelżywe do funkcjonariuszy policji, a zgodnie z brzmieniem art. 115 § 13 pkt 7 k.k. funkcjonariuszem publicznym jest funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej. Skoro zaś policja jest organem państwowym powołanym do ochrony bezpieczeństwa publicznego, to każdy policjant ( a w opisanych wyżej przypadkach jak wskazano wyżej osoby przeciwko którym działał oskarżony w zakresie czynu przypisanego mu w punkcie I były zatrudnione na stanowisku policjanta, co nie było w niniejszej sprawie kwestionowane ), jest funkcjonariuszem publicznym ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 9 lutego 2000 r., II AKa 252/99, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2000/4 poz. 37, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2000/4 poz. 38, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2000/4 poz. 40, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2000/4 poz. 45, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2000/4 poz. 46 ).

Bez wątpienia również funkcjonariusze ci dokonywali wówczas czynności prawnej służbowej polegającej na zwróceniu uwagi głośno zachowującym się oskarżonym, próbie ich wylegitymowania ( do czego mieli prawo na podstawie przepisów ustawy o policji ), a następnie z uwagi na zachowanie oskarżonych i podjętą przez nich próbę ucieczki, podjęciu interwencji i zatrzymaniu oskarżonych. Funkcjonariusze ci byli uprawnieni do tego typu działań i mogli je podjąć, a oskarżeni podejmując określone zachowania uczynili to podczas wykonywania przez nich czynności służbowych.

Powyższe przesądza, iż swoimi działaniami oskarżeni wyczerpali całość znamion przestępstwa określonego w art. 226 § 1 k.k.

Powyższe przestępstwo można popełnić z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. I z takim właśnie nastawieniem i zamiarem działali oskarżeni. Oskarżeni bowiem, wychowani w kręgu europejskiej kultury musieli zdawać sobie sprawę zarówno ze znaczenia dokonanej czynności, jak i z faktu niedopuszczalności wypowiadania pod czymkolwiek adresem słów wulgarnych i obelżywych, a zwłaszcza pod adresem policjantów. Ich zachowanie świadczy o tym, iż to właśnie taki cel – znieważenie policjantów, którzy podjęli pod ich adresem interwencję i czynności służbowe sprawił, że oskarżeni zaczęli używać słów wulgarnych kierując je do interweniujących policjantów. Uczynili tak, mimo, że mieli obiektywną możliwość zachowania się zgodnego z prawem, co świadczy o istnieniu po ich stronie zamiaru bezpośredniego.

Nadto w pkt. II wyroku oskarżonemu M. F. przypisano również przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, który stanowi, iż kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Przedmiotem ochrony art. 62 jest zdrowie publiczne / T.L. C., M. M., Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii... , s. 305/ lub według innego stanowiska zabezpieczenie społeczeństwa przed swobodnym, niekontrolowanym, nielegalnym posiadaniem środków odurzających, psychotropowych / M. B., W. R., P...., s. 255 /.

Czynność sprawcza z art. 62 wskazanej ustawy polega na niezgodnym z ustawą posiadaniu środków odurzających lub substancji psychotropowych, tj. środków i substancji wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy. Czynność sprawcza określona w art. 62 jest realizowana "wbrew przepisom ustawy", czyli wówczas, jeżeli pozostaje w sprzeczności z dopuszczalnymi ustawą zachowaniami, związanymi z dozwolonym posiadaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych.

Przedmiotem czynności wykonawczej są środki odurzające, substancje psychotropowe. Czyn z art. 62 jest przestępstwem formalnym. Podmiotem czynu zabronionego z art. 62 ust. 1-3 może być każda osoba fizyczna, zdolna do ponoszenia odpowiedzialności karnej, jest to bowiem przestępstwo powszechne, które popełnić można tylko umyślnie / z zamiarem bezpośrednim lub z zamiarem ewentualnym / T.L. C., M. M., Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii..., s. 306 /.

W ocenie Sądu w świetle zgromadzonego materiału dowodowego uznać należy, iż wina oskarżonego w tym zakresie nie budzi wątpliwości. Z faktu przyznania się oskarżonego do dokonania zarzucanych mu czynów, jak też z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań świadków i dowodów nieosobowych, które Sad uznał za w pełni wiarygodne, wynika niezbicie, iż oskarżony był w posiadaniu środka odurzającego w postaci 0,17 grama marihuany. Oskarżony musiał wiedzieć, iż w Polsce ( podobnie jak w innych krajach ) zabroniony jest jakikolwiek kontakt ze środkami psychotropowymi i innymi tego typu środkami. Świadczy o tym fakt, iż posiadane przy sobie środki odurzające, oskarżony ukrył w okolicach miejsc intymnych, w bieliźnie którą miał na sobie. Zdecydował się on na to mając możliwość zachowania zgodnego z prawem. Tym samym w ocenie Sądu chciał on złamać obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa.

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. F.

I

I

Odnosząc się do wymiaru kary wskazać należy, iż to sami oskarżeni zdecydowali się skorzystać z dobrodziejstwa art. 387 k.p.k. i dobrowolnie poddali karzę. Sąd poddając analizie złożony wniosek, uznał, że zaproponowane przez oskarżonych kary i środki karne są odpowiednie i wnioski oskarżonych podzielił, co skutkowało wydaniem wyroku w trybie art. 387 k.p.k., czyli trybie o którym wspomina art. 424 § 3 k.p.k., co znajduje odzwierciedlenie w zakresie sporządzonego przez Sąd uzasadnienia. Przechodząc do omówienia kwestii kar, Sąd kierując się dyrektywami zawartymi w art. 3 i 53 § 1 i 2 k.k. doszedł do wniosku, iż adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia sprawcy będzie zaproponowana kara trzech miesięcy pozbawienia wolności. Jako podstawę przyjętego rozumowania, Sąd z jednej strony jako okoliczności obciążające sprawcę przyjął, iż przypisany oskarżonemu czyn zawiera wysoki stopień społecznej szkodliwości z uwagi na fakt, że przestępstwo, którego dopuścił się oskarżony godzi tak w nienaruszalne i zagwarantowane konstytucyjnie każdemu mieszkańcowi naszego kraju prawo poszanowania jego godności, jak i jednocześnie podważa zaufanie obywateli do działań wymiaru sprawiedliwości, utrudniając je. Poza tym do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, iż oskarżony działał z niskich pobudek – chęci uniknięcia odpowiedzialności za swoje zachowanie. Nadto do okoliczności obciążających Sąd zaliczył niezwykłą determinację przejawiającą się w tym, iż oskarżony dążąc do uniknięcia odpowiedzialności nie zrezygnował z podejmowania działań niezgodnych z prawem, nawet po jego obezwładnieniu oraz to, że nawet w obecności policji nie bał się on wypowiada w przestępczy sposób. Za okoliczność obciążającą uznano również stale rosnącą na terenie kognicji tutejszego Sądu liczbę tego typu przestępstw, co uzasadnia surowszą reakcję karną.

Jako okoliczności łagodzące Sąd zaliczył fakt przyznania się do dokonania zarzucanego mu czynu, już na etapie postępowania przygotowawczego, złożenie szczerych wyjaśnień oraz wyrażenie szczerej – zdaniem Sądu – skruchy i chęć przeproszenia policjantów, nieutrzymywanie kontaktów ze środowiskiem przestępczym.

M. F.

II

II

Odnosząc się do wymiaru kary wskazać należy, iż to sami oskarżeni zdecydowali się skorzystać z dobrodziejstwa art. 387 k.p.k. i dobrowolnie poddali karzę. Sąd poddając analizie złożony wniosek, uznał, że zaproponowane przez oskarżonych kary i środki karne są odpowiednie i wnioski oskarżonych podzielił, co skutkowało wydaniem wyroku w trybie art. 387 k.p.k., czyli trybie o którym wspomina art. 424 § 3 k.p.k., co znajduje odzwierciedlenie w zakresie sporządzonego przez Sąd uzasadnienia. Przechodząc do omówienia kwestii karz, Sąd kierując się dyrektywami zawartymi w art. 3 i 53 § 1 i 2 k.k. doszedł do wniosku, iż adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia sprawcy będzie zaproponowana kara trzech miesięcy pozbawienia wolności.

Jako okoliczności obciążające Sąd uwzględnił znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów z uwagi na fakt, że przestępstwo, których dopuścił się oskarżony godzi z jednej strony we wiarę obywateli w skuteczność przepisów prawa w tym zakazów posiadania określonych substancji, a z drugiej godzi również w podstawowe zagwarantowane konstytucyjnie każdemu obywatelowi prawo do poszanowania jego życia i zdrowia. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył również stale rosnącą liczbę tego typu przypadków na terenie kognicji Sądu orzekającego.

Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył natomiast prowadzenie przez oskarżonego ustabilizowanego trybu życia, nie utrzymywanie przez niego kontaktów ze środowiskiem przestępczym, oraz jego dotychczasową niekaralność.

M. P. (1)

IX

IX

Odnosząc się do wymiaru kary wskazać należy, iż to sami oskarżeni zdecydowali się skorzystać z dobrodziejstwa art. 387 k.p.k. i dobrowolnie poddali karzę. Sąd poddając analizie złożony wniosek, uznał, że zaproponowane przez oskarżonych kary i środki karne są odpowiednie i wnioski oskarżonych podzielił, co skutkowało wydaniem wyroku w trybie art. 387 k.p.k., czyli trybie o którym wspomina art. 424 § 3 k.p.k., co znajduje odzwierciedlenie w zakresie sporządzonego przez Sąd uzasadnienia. Przechodząc do omówienia kwestii kar, Sąd kierując się dyrektywami zawartymi w art. 3 i 53 § 1 i 2 k.k. doszedł do wniosku, iż adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zawinienia sprawcy będzie zaproponowana kara trzech miesięcy pozbawienia wolności. Jako podstawę przyjętego rozumowania, Sąd z jednej strony jako okoliczności obciążające sprawcę przyjął, iż przypisany oskarżonemu czyn zawiera wysoki stopień społecznej szkodliwości z uwagi na fakt, że przestępstwo, którego dopuścił się oskarżony godzi tak w nienaruszalne i zagwarantowane konstytucyjnie każdemu mieszkańcowi naszego kraju prawo poszanowania jego godności, jak i jednocześnie podważa zaufanie obywateli do działań wymiaru sprawiedliwości, utrudniając je. Poza tym do okoliczności obciążających Sąd zaliczył fakt, iż oskarżony działał z niskich pobudek – chęci uniknięcia odpowiedzialności za swoje zachowanie. Nadto do okoliczności obciążających Sąd zaliczył niezwykłą determinację przejawiającą się w tym, iż oskarżony dążąc do uniknięcia odpowiedzialności nie zrezygnował z podejmowania działań niezgodnych z prawem, nawet po jego obezwładnieniu oraz to, że nawet w obecności policji nie bał się on wypowiada w przestępczy sposób. Za okoliczność obciążającą uznano również stale rosnącą na terenie kognicji tutejszego Sądu liczbę tego typu przestępstw, co uzasadnia surowszą reakcję karną.

Jako okoliczności łagodzące Sąd zaliczył fakt przyznania się do dokonania zarzucanego mu czynu, już na etapie postępowania przygotowawczego, złożenie szczerych wyjaśnień oraz wyrażenie szczerej – zdaniem Sądu – skruchy i chęć przeproszenia policjantów, nieutrzymywanie kontaktów ze środowiskiem przestępczym.

M. F.

III

III

Art. 85 k.k. stanowi, iż jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Art. 86 § 1 k.k. przewiduje z kolei, iż Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności;

Działając w oparciu o podane przepisy Sąd wymierzone oskarżonemu w pkt. I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i jako karę łączną pozbawienia wolności orzekł karę czterech miesięcy pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu kara łączna w takiej wysokości z jednej strony spełni cele prewencji szczególnej, da bowiem oskarżonemu czas na przemyślenie własnego postępowania i prezentowanych postaw społecznych, z drugiej zaś strony spełni również cele prewencji ogólnej i da innym osobom wyraźny sygnał, iż takie działania polegające na naruszaniu godności ludzi, którzy poświęcili się służbie publicznej nie będzie przez organy Państwa traktowane pobłażliwie.

Z drugiej strony kara łączna orzeczona w wymiarze zbliżonym do minimalnego nie może być uznana za karę rażąco surową. Wniosek taki jest tym bardziej uzasadniony, jeżeli uwzględni się fakt, iż to sam oskarżony wnioskował o orzeczenie takiej właśnie kary.

M. F.

M. P. (2)

IV

X

IV

X

Jednocześnie nie tracąc z pola widzenia zarówno wskazanych wyżej okoliczności łagodzących dotyczących każdego z oskarżonych i mając na względzie dyrektywę z art. 58 § 1 k.k., Sąd uznał za zasadne w oparciu o art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesić każdemu z oskarżonych na stosowny okres próby. Mając na uwadze, że żaden oskarżonych nie był uprzednio karany, obaj prowadzą na co dzień ustabilizowany tryb życia, uznać należało, że ich zachowanie, jakkolwiek naganne, miało charakter incydentalny i nie wymaga ostrzejszej reakcji karnej. Z tych też względów, Sąd podzielił wniosek oskarżonych w tym zakresie i ustalił okres próby na minimalny przewidziany prawem okres wynoszący rok. Zdaniem Sądu, fakt, iż oskarżeni będą mieli świadomość, iż w razie kolejnego konfliktu z prawem, a w szczególności popełnienie przestępstwa podobnego będzie skutkowało zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności, będzie środkiem wystarczającym do zapewnienia przestrzegania przez nich porządku prawnego, a w szczególności zapobiegnie popełnieniu kolejnego przestępstwa.

M. F.

M. P. (2)

V

XI

V

XI

Aby wyrok nie mógł być odczytany przez ogól społeczeństwa, jako zbyt łagodny, Sąd w oparciu o art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego F. grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 zł., a wobec oskarżonego P. grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. W ocenie Sądu uwzględniając złą sytuację materialną oskarżonych, nieuzyskiwanie przez nich regularnych dochodów, konieczność pozyskania środków na zapłatę orzeczonych grzywien będzie dla oskarżonych wystarczającą dolegliwością, pomimo orzeczenia grzywien na stosunkowo niskim poziomie i skłoni ich do przestrzegania porządku prawnego. Dlatego też podzielił wnioski oskarżonych również w tym zakresie.

M. F.

M. P. (2)

VI

XII

VI

XII

Z treści art. 72 § 1 pkt 2 k.k. wynika, iż zawieszając wykonanie kary, sąd może zobowiązać skazanego do przeproszenia pokrzywdzonego.

Oskarżeni zasadnie objęli swoimi wnioskami również nałożenie takiego obowiązku. Sąd podziela w pełni zasadność jego nałożenia, gdyż bez wątpienia odniesie to względem nich pozytywny skutek wychowawczy, stanowiąc jednocześnie realną formę satysfakcji dla pokrzywdzonych.

M. F.

VII

VII

Art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019r poz. 852) stał się dla Sądu podstawą do orzeczenia przepadku dowodów rzeczowych ujawnionych i szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją 1 i zarządza jego zniszczenie oraz opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod pozycją 1-2. Jako że dyspozycja tego przepisu zawiera dla Sądu obligatoryjny nakaz wydania takiego rozstrzygnięcia, Sąd uwzględnił wniosek oskarżonego F. również w tym zakresie.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. F.

M. P. (2)

VII

XIII

VIII

XIII

Jako, że oskarżeni byli w niniejszej sprawie zatrzymani, Sąd stosownie do dyspozycji art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet kary grzywny ( która obecnie jest jedyną podlegającą wykonaniu karą ) zatrzymanie w dniu 7 grudnia 2019r. w godzinach od 0.55 do odpowiednio: 17:36 i 17:53.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XIV

Orzeczenie o kosztach uzasadnione jest treścią art. 624 k.p.k. Artykuł ten stanowi, że Sąd może zwolnić oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego w całości lub w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla nich zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie została spełniona przesłanka zawarta w przytoczonym artykule. Jak wynika z akt sprawy, oskarżeni to osoby które nie osiągają jakichkolwiek dochodów, jak też nie posiada ją własnego majątku, co za tym idzie nie będą oni w stani uiścić kosztów, a tych, w przeciwieństwie do orzeczonej kary grzywny, nie można wykonać w formie zastępczej.

6.  1Podpis