Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Dariusz Wiśniewski

Protokolant Krystyna Szymczuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 01 sierpnia i 26 września 2019 roku

sprawy:

PrzemysławaWiszniewskiego , syna J. i A. z domu B., urodzonego w dniu (...) w B.,

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 20 marca 2019 roku około godziny 12:05 na drodze publicznej, w ruchu lądowym, w rejonie miejscowości A., gmina B., kierował samochodem osobowym marki F. (...), nr rej. (...), nie mając do tego uprawnień,

to jest o czyn z art. 94 § 1 k.w.,

II.  w dniu 20 marca 2019 roku około godziny 12:05 na drodze publicznej, w ruchu lądowym, w rejonie miejscowości A., gmina B., korzystał podczas jazdy samochodem osobowym marki F. (...) o nr. rej. (...) z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku,

to jest o czyn z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 1997 roku, Nr 98, poz. 602, ze zm.),

I.  Obwinionego uznaje za winnego popełnienia obu zarzuconych mu czynów – i za to na mocy art. 94 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu karę 1.000 (jednego tysiąca) złotych grzywny.

II.  Na mocy art. 94 § 3 k.w. orzeka wobec obwinionego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych objętych prawem jazdy kategorii „B” na okres 6 (sześciu) miesięcy.

III.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty i kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawie.

Sędzia :

II W 157/19

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 marca 2019 roku około godziny 12:05 P. W. poruszał się drogą publiczną w rejonie miejscowości A., gmina B., kierując w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Nie posiadał uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, a ponadto korzystał podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku. Ten ostatni fakt został dostrzeżony przez patrol Policji, który zatrzymał P. W. do kontroli.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

zeznań M. K. (k. 5, 45o), notatki urzędowej (k. 1) i informacji z Urzędu Miejskiego w B. (k. 14).

P. W. przyznał się do korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku, ale zaprzeczył, by prowadził pojazd mechaniczny pomimo braku uprawnień. Wyjaśnił (k. 42o), że polskie prawo jazdy wyrobił w 2010 roku. Później wymienił je (...), gdyż prowadził na terenie N. działalność gospodarczą. W 2014 roku ów dokument został mu zatrzymany przez polską Policję za „niewielką ilość alkoholu oraz przekroczenie prędkości”. Za taki czyn skazano go następnie wyrokiem polskiego Sądu, który orzekł wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów. Jego (...)prawo jazdy zostało wówczas przekazane do właściwego urzędu na terenie N.. Obwiniony oświadczył, że nie pamięta, na jaki okres orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów. Stwierdził też, że nie odebrał dokumentu prawa jazdy, ani nie przystąpił do ponownego egzaminu. Był jednak przekonany, że nadal posiada uprawnienia do kierowania pojazdami.

Sąd zważył, co następuje:

Wina P. W. nie budzi żadnych wątpliwości.

Poza sporem pozostaje, że w dniu 20 marca 2019 roku około godziny 12:05 obwiniony poruszał się po drodze publicznej w rejonie miejscowości A., kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr. rej. (...), a podczas jazdy korzystał z telefonu, trzymając jego słuchawkę przy uchu. Okoliczność ta wynika w sposób jednoznaczny z zeznań M. K. (k. 5, 45o), funkcjonariuszki Policji, która zatrzymała wówczas P. W. do kontroli drogowej, jak też z treści sporządzonej przez nią notatki (k. 1), a obwiniony jej nie kwestionował.

Nie ulega również wątpliwości, że wyrokiem Sądu Rejonowego w B., wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...), względem P. W. orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres od dnia 15 sierpnia 2014 roku do dnia 15 sierpnia 2016 roku. (...) prawo jazdy, zatrzymane obwinionemu już w dniu 15 sierpnia 2014 roku, razem z powyższym wyrokiem zostało przesłane do właściwego urzędu na terenie N.. P. W. miał świadomość tych okoliczności, a zarazem był informowany, że warunkiem odzyskania uprawnień jest zdanie egzaminu sprawdzającego kwalifikacje, lecz do niego nie przystąpił (k. 14).

W rozumieniu art. 94 § 1 k.w., za osobę nie mającą uprawnień do prowadzenia pojazdów uważa się też osobę, w stosunku do której orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów lub której zatrzymano prawo jazdy – albo inny odpowiedni dokument – oraz której cofnięto takie uprawnienia.

Prawa jazdy wydawane przez państwa członkowie Unii Europejskiej są przez owe państwa wzajemnie uznawane, ale stanowią jedynie dokument stwierdzający uprawnienie do kierowania określonymi pojazdami, nie są zaś źródłem tego uprawnienia. Na terenie Polski źródłem uprawnień do kierowania pojazdem jest spełnienie wszystkich przesłanek określonych w przepisach ustawy z dnia 05 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (t.j. Dz.U. z 2019 roku, poz. 341, z późn. zm.). Zgodnie zaś z art. 49 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 tego aktu prawnego, w przypadku P. W., z uwagi na orzeczenie wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat, odzyskanie uprawnień do prowadzenia takich pojazdów wymagało poddania się przez niego sprawdzeniu kwalifikacji w formie egzaminu państwowego. Dodać tu należy, że w świetle art. 11 ust. 2 i 4 dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 roku w sprawie praw jazdy, cofnięcie uprawnień do kierowania w jednym państwie członkowskim ma bezwzględny skutek na terenie całej Unii Europejskiej.

Wykroczenie z art. 94 § 1 k.w. może być popełnione także nieumyślnie, jednak teza podniesiona przez P. W., iż był przekonany o tym, że nadal posiada uprawnienia do kierowania pojazdami, jawi się jako niewiarygodna i nie zasługuje na uwzględnienie. Obwiniony miał wiedzę o orzeczeniu wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów, był też informowany o tym, co jest warunkiem odzyskania uprawnień. Aktualnie nie mieszka również i nie przebywa na terenie N., nie podejmował nawet próby odzyskania (...)prawa jazdy – i na dzień 20 marca 2019 roku nie dysponował de facto żadnym dokumentem, w oparciu o który mógłby kształtować swoje przekonanie o dalszym posiadaniu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi.

Reasumując, zgromadzony w trakcie postępowania materiał dowodowy dał podstawę do przyjęcia, że P. W. w dniu 20 marca 2019 roku około godziny 12:05 na drodze publicznej przebiegającej w rejonie miejscowości A., gmina B., kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...):

─

nie mając do tego uprawnień, przez co dopuścił się wykroczenia z art. 94 § 1 k.w.,

─

korzystając podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku, czym zrealizował znamiona wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2018 roku, poz. 1990, z późn. zm.).

Sąd, uwzględniając dyspozycję art. 9 § 2 k.w., wymierzył P. W. karę 1.000 zł grzywny, uznając, iż będzie ona w pełni adekwatna do stopnia jego winy i całokształtu okoliczności przypisanych mu wykroczeń.

Przesłanką obciążającą była wielokrotna karalność oskarżonego, świadcząca o wysoce lekceważącym podejściu do obowiązujących norm prawnych (k. 17 – 18). Sąd miał także na uwadze fakt, że obwiniony działał umyślnie, a korzystając podczas jazdy samochodem z telefonu wymagającego trzymania słuchawki w ręku, bez wątpienia stwarzał znaczne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Okolicznością łagodzącą był z kolei fakt, że P. W. częściowo przyznał się do winy – chociaż wagę tej przesłanki osłabia ujęcie go na gorącym uczynku. Kształtując wymiar kary grzywny Sąd nie stracił także z pola widzenia możliwości zarobkowych obwinionego – który zadeklarował, że dochody w wysokości do 2.000 zł czerpie wyłącznie z prac dorywczych, a na swoim współutrzymaniu ma małoletnią córkę – i jego sytuacji majątkowej (z jego oświadczenia wynika, że istotnego majątku de facto nie posiada).

Kierując się dyspozycją art. 94 § 3 k.k., uznając, że obwiniony nie daje rękojmi powstrzymania się od poruszania się pojazdami silnikowymi i zaniechania dalszego naruszania przepisów, przez co stanowi znaczne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego, Sąd orzekł względem niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych objętych prawem jazdy kategorii „B” na okres 6 miesięcy.

O kosztach rozstrzygnięto zgodnie z art. 118 § 1 k.p.w., w tym o wysokości opłaty w myśl art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223, z późn. zm.), a o kwocie zryczałtowanych wydatków postępowania – uwzględniając treść § 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. z 2017 roku, poz. 2467).

Sędzia :