Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku A. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek apelacji wnioskodawczyni

od wyroku Sądu Okręgowego w Przemyślu

z dnia 30 września 2013 r. sygn. akt III U 1072/13

o d d a l a apelację.

Sygn. akt III AUa 1384/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją wydaną 20 czerwca 2013r. odmówił A. W. przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Na uzasadnienie tak określonego stanowiska organ rentowy podniósł, przywołując treść art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz §4 rozporządzenia RM z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, że wnioskodawczyni na datę 1 stycznia 1999r. nie udowodniła 15 – lat pracy w szczególnych warunkach, wykazując na tę datę jedynie okres 12 lat, 4 miesięcy i 25 dni , dalej podał, że w oparciu o świadectwo pracy w warunkach szczególnych z 24 kwietnia 2001r. został ustalony wyżej określony okres , przy jednoczesnym wyłączeniu okresu korzystania z urlopu wychowawczego i okresów pobierania zasiłków chorobowych.

Jednocześnie organ rentowy podał, że pozostałe warunki określone w art. 184 wyżej oznaczonej ustawy emerytalno – rentowej, zostały spełnione przez wnioskodawczynię.

W odwołaniu od powyższej decyzji skierowanym do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu A. W. wniosła o jej zmianę i przyznanie na jej rzecz prawa do świadczenia emerytalnego. Dalej podała, że zaskarżona decyzja została wdana z naruszeniem prawa materialnego, przy wskazaniu na przepis art. 184 ustawy emerytalno – rentowej z 1998r. , co polegać miało na jego błędnej wykładni, a w konsekwencji „wadliwym zastosowaniu”. W uzasadnieniu odwołująca podniosła, przywołując treść przepisu art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, iż traktuje on „ o zatrudnieniu a nie o wykonywaniu pracy – co jako argument negatywnej decyzji powołuje organ rentowy”.

Końcowo wnioskodawczyni wskazała na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z 6 kwietnia 2006r. do sygn. oznaczonej nr. III UK 5/06, iż do okresu pracy w szczególnych warunkach uwzględnia się okres odbywania zasadniczej służby wojskowej, co w ocenie odwołującej stanowi o podobieństwie do sytuacji jej tyczącej – i co w konsekwencji winno przemawiać i uzasadniać zgłoszony w odwołaniu wniosek.

W odpowiedzi na odwołanie strona pozwana wniosła o jego oddalenie w uzasadnieniu przywołując tę samą argumentację , która stanowiła podstawę wydania zaskarżonej decyzji, dodatkowo podnosząc, że w okresach, które nie zostały zaliczone do zatrudnienia wykonywanego w szczególnych warunkach wnioskodawczyni nie świadczyła pracy, co uzasadnia ich nieuwzględnienie.

Rozpoznając odwołanie Sąd I instancji dopuścił dowód z akt emerytalnych wnioskodawczyni – prowadzonych przez stronę pozwaną, a następnie wyrokiem wydanym 30 września 2013r. oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu wskazał w pierwszej kolejności na niekwestionowane przez strony okoliczności dotyczące daty urodzenia A. W. – (...) jej zawodu - telefonistki, daty zgłoszenia wniosku o emeryturę – 10 czerwca 2013r., i dalej treści zalegającego w aktach organu rentowego świadectwa pracy wydanego 31 maja 2004r. przez ostatniego pracodawcę wnioskodawczyni , dokonując jego szczegółowego opisu, akcentując iż w dwu okresach korzystała ona z urlopu wychowawczego, a mianowicie od 2 grudnia 1983r. – 1 grudnia 1986 i od 17 lutego 1986r. – 16 lutego 1989r. , jednocześnie Sąd wskazał na treść świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach z daty 24 kwietnia 2001r. potwierdzającego jej wykonywanie nieprzerwanie w czasie trwania zatrudnienia do jego zakończenia tj. do 30 czerwca 1996r. na stanowisku telefonistki. Dalej Sąd ustalił, że na datę 1 stycznia 1999r. wnioskodawczyni legitymuje się łącznym okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym

20 lat 1 miesiąc i 21 dni oraz okresem pracy w szczególnych warunkach wynoszącym 12 lat, 4 miesiące i 25 dni. Sąd także ustalił, że w dacie zgłoszenia wniosku A. W. nie była członkiem OFE.

Dokonując oceny prawnej sprawy Sąd przywołał kolejno treść przepisu art. art. 184, 32 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz §§ 4 ust. 1, 2 ust.1 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz U nr 8 poz. 43 ze zm.). Dalej powołując się na utrwalony już pogląd judykatury podniósł, że pracą w szczególnym charakterze są również przerwy w pracy spowodowane przyczynami leżącymi, zarówno po stronie pracodawcy, jak również wynikające z przepisów prawa, co odniósł do urlopu wypoczynkowego i niezdolności do pracy z powodu choroby w czasie, to których pracownikowi wypłacane jest wynagrodzenie.

Odnosząc się do przerwy w pracy jaką wnioskodawczyni miała w związku z dwukrotnym korzystaniem z urlopu wychowawczego, Sąd I instancji wskazał na pogląd wyrażony przez SN w wyroku wydanym 6 czerwca 2006r. do sygn. I UK 338/05, którym to Sąd Najwyższy stwierdził, że do okresu pracy w szczególnym charakterze nie wlicza się okresu urlopu wychowawczego.

Dalej podniósł, że „Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przez pracę wykonywaną w szczególnym charakterze rozumie się pracę wykonywaną w tym charakterze. Skoro przez pracę w szczególnych warunkach rozumie się wykonywanie pracy o określonym charakterze, a nie pozostawanie w stosunku pracy, nie ma podstaw do zaliczenia urlopu wychowawczego do okresu pracy w szczególnych warunkach, skoro pracownik w czasie tego urlopu jest zwolniony z obowiązku świadczenia takiej pracy w takich, szczególnych warunkach. Ponadto, w okresie urlopu wychowawczego pracownik jest zwolniony z obowiązku świadczenia pracy w celu umożliwienia pracownikowi sprawowania osobistej opieki nad małym dzieckiem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2002 r., I PKN 11/01).

Cel urlopu wychowawczego jest więc inny od celu urlopu macierzyńskiego, zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy z powodu choroby lub urlopu dla poratowania zdrowia. Urlop wychowawczy nie jest okresem niezbędnym do regeneracji sił i zapewnienia możności dalszego wykonywania pracy, jak powyższe okresy.

Wreszcie, uprawnienie do wcześniejszej emerytury jest swoistym przywilejem przysługującym osobom, które przez określony czas wykonywały pracę w tzw. szczególnych warunkach lub charakterze. Ponadto, w okresie,
w którym ubezpieczona korzystała z urlopu wychowawczego przyjęty był pogląd, że z istoty urlopu bezpłatnego wynika, że w tym okresie następuje zawieszenie podstawowych praw i obowiązków stron wynikających ze stosunku pracy, jeżeli przepis wyraźnie nie stanowi inaczej. Okres ten bowiem nie jest - co do zasady - okresem prawnie równoważnym ze świadczeniem pracy. Toteż pracownica w okresie urlopu wychowawczego nie (...) zachowuje prawa do wynagrodzenia za pracę (wyrok SN z dnia 15 lipca 1987 r., I PR 30/87).

Jeszcze raz podkreślić zatem wypada, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku pracy. Od razu więc widać, że chodzi tu o faktyczne wykonywanie pracy, nie dość, że stale to i w pełnym wymiarze, zatem nie o formalne pozostawanie w stosunku pracy. Skoro tak, to tym bardziej formalne trwanie zatrudnienia nie jest wystarczającym argumentem za ujmowaniem (doliczaniem) do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu niewykonywania pracy w czasie korzystania z urlopu wychowawczego. Trzeba przy tym dostrzec, że przywilej emerytalny wynika ze szczególnych (szkodliwych i uciążliwych - art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) warunków pracy, zatem nie chodzi tylko o potwierdzenie, że rozwiązania wyjątkowe winny być interpretowane ściśle, co zresztą znamienne jest dla regulacji ubezpieczeń społecznych, lecz także
o to, że wprowadzenie zakładanego przez ubezpieczoną rozwiązania stanowiłoby wyjątek od wyjątku, który nie miałby przy tym granic, gdyż okresy niewykonywania pracy mogłyby wystąpić wielokrotnie i „zastępować” wymagany okres pracy w szczególnych warunkach, co nie jest założeniem prawidłowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2009 r., II UK 95/09).

Powyższe oznacza, że okres urlopu wychowawczego można uwzględnić wyłącznie w ogólnym stażu ubezpieczeniowym, ale okres ten nie stanowi okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Należało zatem do okresów pracy w szczególnych warunkach ustalonych zaskarżoną decyzją dodać okresy, kiedy ubezpieczona przebywała na zasiłkach chorobowych. Brak jednak było podstaw do uwzględnienia jako pracy w warunkach szczególnych okresów korzystania przez wnioskodawczynię z urlopów wychowawczych (od 2 grudnia 1983 r. do 1 grudnia 1986 r. oraz od 17 lutego 1986 r. do 16 lutego 1989 r.).

Ubezpieczona nie nabyła zatem prawa do emerytury na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zw. z art. 32 tej ustawy oraz w związku z § 1 - § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, gdyż na dzień
1 stycznia 1999 r. nie udokumentowała 15 lat pracy wykonywanej
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. „

Powyższe uzasadniało rozstrzygnięcie zawarte w wyroku w podstawie prawnej to którego Sąd, poza przepisami prawa materialnego powołał art. 477 ¹⁴ §1 kpc.

Wyrok powyższy apelacją do Sądu II instancji zaskarżyła A. W., zarzucając iż jego wydanie nastąpiło z naruszeniem prawa materialnego przy wskazaniu na przepis art. 184 ust. 1 w zw. z ary. 32 , 33, 39 i 40 ustawy

z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w zw. z art. 32 Konstytucji RP przez błędną jego wykładnię i błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, a w konsekwencji przyjęcie, „ że nie spełniam warunków do otrzymania emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym”.

Apelacja formułuje wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i przyznanie prawa do „należnej mi emerytury”. W uzasadnieniu apelująca podniosła, że „Sąd Okręgowy III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Przemyślu wyrokiem z dnia 30.09.2013 r. sygn. akt III U 1072/13 oddalił moje odwołanie od decyzji ZUS Oddział w R. Inspektorat w P. z dnia 20.06.2013 r. znak: (...)o przyznanie mi prawa do emerytury. Z takim wyrokiem Sądu Okręgowego zdecydowanie się nie zgadzam, gdyż stanowi on błędną interpretację art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 późn. zm.), który stanowi, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32,33, 39 i 40 - jeżeli na dzień 01 stycznia 1999 r. osiągnęli :

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wymagany w dotychczasowych przepisach dotyczących nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn,

2)  Okres składkowy i nieskładkowy określony w art. 27 ustawy.

W świetle przepisu art. 184 ust. 2 „wcześniejsza" emerytura przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Natomiast art. 32 i 33 określają prawo do niższego wieku emerytalnego uwarunkowanego zatrudnieniem w warunkach szczególnych.

Przepisy §3 i §4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) przewidują prawo do emerytury dla kobiet w wieku 55 lat, w tym przepracowanych co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Wszystkie kryteria określone powyżej przytoczonymi przepisami zostały w moim przypadku spełnione, a wskutek zastosowania błędnej interpretacji art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS zaskarżony wyrok analogicznie jak decyzja ZUS są dla mnie krzywdzące.

Reasumując podkreślam, że przepis art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego - jeżeli w dniu wejścia wżycie ustawy osiągnęli odpowiedni okres zatrudnienia, a więc jest tu mowa o pozostawaniu w zatrudnieniu. W czasie urlopu wychowawczego, byłam formalnie zatrudniona i mój stosunek pracy trwał.

Wobec tego okres urlopu wychowawczego powinien być wliczony do pracy w warunkach szczególnych - co jest główną przesłanką, na której opiera się niekorzystny dla mnie wyrok.

Chciałabym nadmienić, że błędna interpretacja dotycząca odmowy zaliczenia okresu urlopu wychowawczego do czasu pracy w warunkach szczególnych oparta o kryteria rozporządzenia RM z 07.02.1983 r. mówiące o wykonywaniu pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy nie mogą być i nie są żelazną zasadą. Myśląc kategoriami hierarchii aktów prawnych: akt niższego rzędu jakim jest rozporządzenie w stosunku do ustawy - nie może stanowić gorzej. Ponadto jest wiele przykładów będących odstępstwem od uregulowań owego rozporządzenia. Tak jak w odwołaniu do Sądu Okręgowego przytaczam stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 6 kwietnia 2006 (III UK 5/06) mówiące, że okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 32 ust. 1 ww. ustawy).

Wobec powyższego zaskarżony wyrok kontynuuje łamanie moich praw określonych w art. 32 i 33 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej gwarantujących równość wszystkich wobec prawa, równość traktowania przez władze publiczne, zakaz dyskryminacji oraz równość praw w życiu rodzinnym, politycznym społecznym i gospodarczym. Sądzę, że mogę w tym miejscu również zasygnalizować element lekceważenia podejścia prorodzinnego, ciągle eksponowanego w działaniach wszystkich przedstawicieli środowisk rządowych”.

Powyższe uzasadnia zgłoszony w apelacji wniosek.

Sąd II instancji zważył co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona i dlatego podlega oddaleniu, wydany bowiem przez Sąd I instancji wyrok zawiera trafne i zgodne z prawem rozstrzygnięcie, zaś w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie występują przesłanki zaskrzenia mogące wyrok ten wzruszyć w szczególności te które ze względu na treść art. 378 kpc Sąd II instancji ma na uwadze z urzędu.

Istotą sprawy była ocena uprawnienia A. W. do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Z uwagi na wiek wnioskodawczyni ( ur. (...)). ocena ta mogła być dokonana w oparciu o przepis art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz. U. 2013r. poz. 1440). Oznacza to iż na datę 1 stycznia 1999r. winna ona wykazać łącznie okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat oraz 15 - letni okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Wnioskodawczyni spełnia warunek tyczący legitymowania się na tę datę łącznego okresu składkowego i nieskładkowego, który przenosi 20 lat , we wniosku o przyznanie emerytury zawarła oświadczenie, że nie jest członkiem OFE.

Spór w sprawie sprowadza się do kwalifikacji prawnej okresu korzystania przez wnioskodawczynię z urlopu wychowawczego, który w obydwu okresach przypadał w czasie trwania zatrudnienia w szczególnych warunkach i do którego wróciła po zakończeniu urlopu wychowawczego.

Rozstrzygając kwestię sporną Sąd I instancji na powyższą tezę udzielił negatywnej odpowiedzi.

Tut. Sąd orzekający w całości akceptuje dokonane przez Sąd I instancji ustalenia przyjmując je jako swoje, jak również aprobuje ocenę prawną sprawy.

Przyjdzie jedynie powtórzyć za Sądem I instancji, że okres nieobecności wnioskodawczyni w pracy spowodowany jej czasową nieobecnością spowodowaną chorobą, wbrew stanowisku organu rentowego, winien być wliczony do okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, natomiast okres korzystania

z urlopu wychowawczego do tego rodzaju pracy nie może być zaliczony. Wnioskodawczyni bowiem, jak słusznie stwierdził Sąd I instancji w tym to czasie była zwolniona z obowiązku świadczenia pracy, celem urlopu wychowawczego, było umożliwienie sprawowania osobistej opieki na dziećmi. Istotą urlopu wychowawczego jest następstwo w postaci zawieszenia podstawowych - zarówno obowiązków jak i praw pracowniczych, co oznacza, że okres ten nie jest prawnie równoważny ze świadczeniem pracy, czego wyrazem jest m. innymi fakt, że pracownik w czasie jego trwania nie zachowuje prawa do wynagrodzenia za pracę.

Odnosząc się do apelacji, przyjdzie zwrócić uwagę, iż pracodawca wnioskodawczyni tj.(...) w R. - wydał dwa świadectwa pracy wykonywanej w szczególnych warunkach,

pierwsze;

- 24 kwietnia 2001r. dołączone przez A. W. do wniosku o emeryturę i drugie,

- 31 maja 2004r. dołączone na k. 4 do jej akt rentowych akt rentowych wnioskodawczyni – o odmiennej treści, potwierdzające wykonywanie przez nią pracy w szczególnych warunkach z wyłączeniem okresów korzystania z urlopów wychowawczych od 2 grudnia 1983r. – 1 grudnia 1986r, i od 17 grudnia 1986r. – 16 grudnia 1989r.

Okres ten został ustalony w oparciu o dane zawarte w wydanym wnioskodawczyni 31 maja 2004r. świadectwie pracy ( k.3) w pkt. 3 wskazującym na powyższe okresy, przy jednoczesnym wskazaniu w pkt. 8 na okres pracy w szczególnych warunkach z wyłączeniem tych okresów korzystania z urlopu wychowawczego.

Powyższe fakty wskazują w sposób jednoznaczny, że pracodawca wnioskodawczyni nie kwalifikował okresu korzystania z urlopu wychowawczego, jako okresu pracy w szczególnych warunkach.

Znamienne w sprawie jest, że skarżąca wniosek o emeryturę zgłosiła w czerwcu 2013r. i pomimo, iż była już w posiadaniu sprostowanego świadectwa pracy wydanego jej 31 maja 2004r., do wniosku o emeryturę dołączyła świadectw wydane 21 kwietnia 2001r. nie wyłączające okresów korzystania z urlopu wychowawczego z pracy w szczególnych warunkach, pomimo, jak zaznaczono wyżej

to wcześniejsze świadectwo zostało skorygowane kolejnym wydanym w maju 2004r.

Odnosząc się do tej części apelacji, w której skarżąca porównuje swoją sytuację z sytuacją przerwy w wykonywaniu zatrudnienia w szczególnych warunkach wywołanej odbywaniem zasadniczej służby wojskowej, a to w związku z poglądem SN wyrażonym w wyroku wydanym 6 kwietnia 2006r. przyjdzie stwierdzić, iż jest ona zasadniczo różna.

Konstytucja RP w art. 2 i 32 formułuje konstytucyjną zasadę demokratycznego państwa prawnego, która urzeczywistnia, tak zasady sprawiedliwości społecznej, jak i równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny, co obliguje ustawodawcę do ustanawiania takich regulacji prawnych, jak również wykładania przepisów prawa, które wykluczają możliwość pokrzywdzenia osoby z powodu wykonywania publicznego obowiązku obrony ojczyzny.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na fakt, iż obowiązek służby wojskowej rozpatrywany jest w kategoriach obowiązku, co oznacza w konkretnym czasie niemożność kontynuowania zatrudnienia w szczególnych warunkach wobec powołania do odbycia służby wojskowej.

Upraszczając powyższe stwierdzenie, należy je wyłożyć w ten sposób, że gdyby nie konieczność wykonywania publicznego obowiązku jakim i jest służba wojskowa – osoba powołana do jej odbycia wykonywałaby – pracę w szczególnych warunkach.

Sytuacja wnioskodawczyni jest diametralnie różna. Udzielenie urlopu bezpłatnego następuje na jej wniosek, a co zatem idzie korzystanie z urlopu wychowawczego nie może być porównywane do sytuacji żołnierza powołanego do odbycia zasadniczej służby wojskowej, który musi przerywać zatrudnienie wykonywane w szczególnych warunkach by po jej odbyciu powrócić do jego wykonywania. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że możliwość uwzględnienia okresu zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie zatrudnienia w szczególnych warunkach, jako pracy w szczególnych warunkach jest rezultatem utrwalonego już poglądu w orzecznictwie Sądu Najwyższego w przeciwieństwie do kwestii mającej znaczenie w okolicznościach rozpoznawanej sprawy odnośnie której Sąd Najwyższy stwierdził, że do okresu pracy w szczególnym charakterze nie wlicza się okresu korzystania z urlopu wychowawczego, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Powyższe w konsekwencji nie może upoważniać do uznania skuteczności zarzutu skarżącej, iż brak analogii do jej sytuacji i skutek w postaci zaakceptowania braku podstaw do przyznania na jej rzecz prawa do dochodzonej emerytury stanowi naruszenie zasady równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji.

W świetle wyżej naprowadzonych okoliczności apelacja nie może odnieść pożądanego skutku, a to wobec braku podstaw zarówno faktycznych jak i prawnych, dlatego orzeczono jak wyroku na podstawie art. 385 kpc.

Zarządzenie:

1.  (...)

2.  (...)