Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 9 czerwca 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński

Protokolant: Agata Trawka

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2020 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa W. D.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda W. D. kwotę 5099,91 zł (pięć tysięcy dziewięćdziesiąt dziewięć zł dziewięćdziesiąt jeden gr) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 września 2019 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2905,80 zł (dwa tysiące dziewięćset pięć zł osiemdziesiąt gr) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XI GC 1533/19

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu „zwykłym”

Pozwem z dnia 18 września 2019 r. powód W. D. wniósł przeciwko (...) w W. o zapłatę kwoty 5507,68 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 18 września 2019 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał iż dnia 15 maja 2019 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku, którego uszkodzeniu uległ pojazd marki H. nr rej. (...). Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego ustalił wysokość szkody na kwotę 7062,67 zł. Poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelał na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody. W sporządzonej kalkulacji naprawy, wskazano koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 12 178,13. Z tytułu sporządzenia kalkulacji, powód poniósł koszt 300 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 27 września 2019 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o jego uchylenie, oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakład ubezpieczeń podniósł, że wypłacona dotychczas kwota odszkodowania w pełni rekompensuje szkodę, zaś kwota 300 zł stanowiąca koszt sporządzenia opinii nie jest zasadna. W ocenie pozwanego wysokość odszkodowania winna zostać ustalona w oparciu o faktycznie poniesiony przez poszkodowanego koszt naprawy lub w przypadku zbycia pojazdu na podstawie ubytku jego wartości. Finalnie pozwany zakwestionował żądanie w zakresie dochodzonych odsetek.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 15 maja 2019 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku, którego uszkodzeniu uległ pojazd marki H. nr rej. (...), należący do P. H.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwanym. Poszkodowany w dniu 15 maja 2019 r dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego ustalił wysokość szkody na kwotę 7062,66 zł, przyznając ją poszkodowanemu decyzją z dnia 17 lipca 2019 r.

Dowód:

- akta szkody nr (...), płyta CD k. 38;

- kalkulacja (...) z dnia 3 lipca 2019 r., k. 32-37;

- decyzja (...) z dnia 17 lipca 2019 r. k. 30-31;

Dnia 2 sierpnia 2019 r. P. H. zawarł z powodem W. D. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelał na rzecz powoda wierzytelność przysługująca mu z tytułu zdarzenia z dnia 15 maja 2019 r. w stosunku do (...) w W..

Dowód:

- umowa cesji k. 8;

- pełnomocnictwo k. 9;

- oświadczenie z dnia 2 sierpnia 2019 r. k. 10;

Powód zwrócił się do (...) sp. z o.o. w S. o ustalenie kosztu naprawy przedmiotowego pojazdu.

W sporządzonej dnia 18 września 2019 r. kalkulacji, ustalono wysokość kosztu naprawy pojazdu marki H. nr rej. (...) na kwotę 12 178,13 zł brutto.

Dnia 18 września 2019 r. (...) sp. z o.o. w S. wystawił na rzecz powoda fakturę VAT nr (...) na kwotę 369 zł tytułem sporządzonej opinii technicznej .

Dowód:

- kalkulacja k. 11-15;

- faktura VAT nr (...) k. 16;

Hipotetyczny koszt naprawy pojazdu marki H. (...) nr rej. (...) w zakresie uszkodzeń będących wynikiem zdarzenia z dnia 15 maja 2019 r. przy użyciu do naprawy wyłącznie nowych, oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu wynosił 12 239,79 zł brutto.

Hipotetyczny koszt naprawy omawianego pojazdu z użyciem do niej części o jakości Q był taki sam, gdyż części takie na datę szkody nie były dostępne.

Przedmiotowy pojazd był wyposażony w chwili szkody w ogumienie marki Y. o rozmiarze 215/60R/17, którego cena w stanie nowym wynosiła 427,64 zł netto i była niższa od ceny ogumienia montowanego fabrycznie wynoszącej 612,71 zł netto. Koszt naprawy w zakresie przywracającym stan pojazdu sprzed szkody, to jest z użyciem ogumienia marki Y. wynosił 12 071,33 zł brutto.

Średnia rynkowa wartość pojazdu marki H. (...) nr rej. (...) według jego stanu bezpośrednio przed zdarzeniem z dnia 15 maja 2019 r. wynosiła 58 100 zł brutto.

Dowód:

- opinia biegłego sadowego W. S. k. 73-90

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w przeważającej części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanego ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego.

Zgodnie z art. 509 §1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie § 1 art. 510 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (§2). Stosownie do art. 882 §4 k.c. poszkodowany może dochodzić odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy. Jest to samodzielne odrębne roszczenie, które może być przedmiotem obrotu. Fakt nabycia wierzytelności przez powoda wynika z przedstawionej umowy przelewu. Nabycie wierzytelności przez powoda, nie było kwestionowane przez pozwanego na etapie postępowania likwidacyjnego ani w toku procesu.

Powód w pozwie domaga się zapłaty dalszych kosztów z tytułu odszkodowania uznając, że wypłacona przez pozwanego kwota 7062,67zł brutto była niewystarczająca do naprawienia szkody.

Spór dotyczy więc nie zasady odpowiedzialności pozwanego ale wysokości odszkodowania.

Bezsporny jest fakt zaistnienia szkody częściowej. Strony różnią się w określeniu kosztów naprawy.

Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił je w oparciu o dowód z opinii biegłego.

Biegły określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 12 071,33zł. Zaznaczyć przy tym należy, że koszt ten uwzględnia rodzaj ogumienia, które pojazd posiadał w momencie uszkodzenia. Istotnym jest także, że w zakresie niezbędnym do naprawy dostępne były jedynie części oryginalne sygnowane znakiem producenta pojazdu czyli O, nie były dostępne części (...), co wyjaśnił biegły. Żadna ze stron mimo zobowiązania i zakreślenia terminu nie ustosunkowała się do opinii biegłego, przyjąć więc należy, że strony jej nie kwestionowały.

Reasumując należne odszkodowanie to kwota 12 071,33zł brutto. Rozliczenie w kwocie brutto nie jest sporne między stronami i wynika z obowiązujących przepisów. Dotychczas wypłacono kwotę 7062,67zł, powodowi przysługuje więc dalsze odszkodowanie w kwocie 5008,66zł. Odsetki od tej kwoty przyznano na podstawie 817 k.c. Powód w pozwie domagał się skapitalizowanych odsetek od kwoty 5115,46zł. Biorąc pod uwagę obniżenie zasądzonej kwoty, również odsetki ustawowe za opóźnienie w kwocie 91,25zł naliczono od kwoty zasądzonej. Łącznie zasądzeniu podlegała kwota 5099,91zł (5008,66zł+91,25zł) z dalszymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa.

Żądanie pozwu uznano za nieuzasadnione co do kwoty 300zł tytułem sporządzonej kalkulacji naprawy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z 18 maja 2014 r. (III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Każdorazowo należy więc ocenić, czy w danej sprawie poniesienie tego wydatku było obiektywnie konieczne. Obowiązek wykazania takiej konieczności spoczywa na żądającym zwrotu takich kosztów (art. 6 k.c.), a więc w tym przypadku na powodzie. W uchwale 7 sędziów z dnia 29 maja 2019r sygn. akt III CZP 68/18 Sąd Najwyższy stwierdził, że nabywcy - w drodze przelewu - wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. W uzasadnieniu wskazano, że oceniając celowość zlecenia przez cesjonariusza przedsiębiorcę osobie trzeciej wyceny kosztów naprawy pojazdu oraz określenia wysokości szkody doznanej wskutek uszkodzenia pojazdu należy mieć na względzie nie tylko to - co się często podnosi zarówno w piśmiennictwie, jak i orzecznictwie (zob. np. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., III CZP 75/11) - że ciężar określenia zakresu naprawy powypadkowej spoczywa zwykle na osobie podejmującej się naprawy, ale i to, że o ile łatwiej dowieść, że za celowością zlecenia przez poszkodowanego ekspertyzy o tak określonym przedmiocie przemawia w danym przypadku brak po stronie poszkodowanego odpowiedniej wiedzy, o tyle trudniej wykazać przedsiębiorcy, który nabył od poszkodowanego roszczenie wobec ubezpieczyciela, dlaczego, dysponując wykwalifikowaną kadrą i odpowiednim sprzętem nie był w stanie bez pomocy rzeczoznawcy ocenić zakresu uszkodzeń pojazdu i koniecznej jego naprawy (por. wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 3 grudnia 2008 r., III Ca 1119/08, nie publ.).

Sam fakt poniesienia kosztów nie przesądza automatycznie o tym, że zakład ubezpieczeń powinien je zwrócić. W niniejszej sprawie powód nie naprowadził żadnych dowodów mogących prowadzić do ustalenia, że wydatek na prywatną ekspertyzę był wydatkiem koniecznym i uzasadnionym. Tymczasem powód jest podmiotem, który w ramach prowadzonej działalności trudni się m.in. nabywaniem i dochodzeniem roszczeń od zakładów ubezpieczeń i są to – jak wskazuje praktyka sądowa – przeważnie roszczenia dotyczące zwrotu kosztów naprawy pojazdu. Powód nabywając wierzytelności odszkodowawcze musi więc znać ich wartość. Taki stan faktyczny uzasadnia zdaniem Sądu ocenę, że powód, jako profesjonalista na rynku ubezpieczeń, ma wiedzę i możliwości by samodzielnie oszacować koszt naprawy pojazdu. W tych warunkach zlecanie takiej czynności już po zawarciu umowy cesji podmiotowi zewnętrznemu jawi się jako wydatek nieuzasadniony. Znamiennym jest, że w spółce (...), która sporządziła kalkulację i wystawiła fakturę wspólnikami są powód i pełnomocnik powoda. Powód pełni tam też funkcję Prezesa Zarządu. Miejsce działalności powoda i (...) sp. z o.o. są tożsame. Idąc tokiem rozumowania powoda, należałoby przyjąć, że nie ma on wiedzy żeby jako osoba fizyczna wycenić koszty naprawy ale w ramach powołanej do tego spółki z o.o. już tak. Sąd takiego dysonansu nie podziela. Zdaniem Sądu koszt kalkulacji nie stanowi elementu szkody i nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem ubezpieczeniowym.

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron dowody z dokumentów oraz dowód z opinii biegłego. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu. W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłową opinię uwzględniając zgromadzony w aktach materiał.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.2 k.p.c., gdyż powód uległ tylko nieznacznie.

Na zasądzone koszty składa się opłata od pozwu 400zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, połowa kosztów biegłego 688,80zł oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 1800zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) .

Pozostała część zaliczek zostanie zwrócona stronom po uprawomocnieniu się wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3. (...)