Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2013r.

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Duda- Marciszewska

Protokolant: sekr. sądowy Marlena Budzyńska

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2013r. we Włocławku na rozprawie

sprawy J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 05 września 2012 roku znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 237/13

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2011 roku wnioskodawca J. B.wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 5 września 2012 roku znak: (...), odmawiającej mu prawa do wcześniejszej emerytury.

W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca wskazał, iż organ rentowy bezpodstawnie nie uwzględnił wnioskodawcy jako okresu pracy w warunkach szczególnych okresu od 26.11.1985r. do 30.11.1986r., tj. oddelegowania do pracy w NRD na budowie elektrowni atomowej.

Organ rentowy podtrzymał całkowicie zaskarżoną decyzję oraz wniósł o oddalenie odwołania.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. w odpowiedzi na odwołanie podniósł, że organ rentowy na podstawie przedłożonych dokumentów uwzględnił wnioskodawcy na dzień 01.01.1999 r. 31 lat, 8 m-cy i 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 14 lat, 9 m-cy i 19 dni okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Do wniosku o przyznanie świadczenia odwołujący dołączył świadectwo sporządzone przez (...) Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) w T. w którym wskazano, że w okresie od 07.11.1972 r. do 31.08.1988 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace spawalnicze i operatora dźwigu samochodowego - w tym w okresie od 26.11.985r. do 30.18.1986r. został oddelegowany do pracy w NRD na budowie elektrowni atomowej na stanowisko cieśli. Organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy jako okresu pracy w warunkach szczególnych okresu od 26.11.1985r. do 30.11.1986r., ponieważ w w/wym. świadectwie nie wskazano rodzaju wykonywanych przez wnioskodawcę prac, jak również wymienione stanowisko pracy (cieśla) nie odpowiada w pełni stanowisku wskazanemu w zarządzeniu resortowym (cieśla wykonujący prace na wysokości).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. B.urodził się w dniu (...)roku.

Dowód: wniosek J. B. w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) plik III k.-1-5.

Od dnia 26.11.1985 r. do dnia 30.11.1986 r. J. B., jako zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w T. gdzie wykonywał prace na stanowisku operatora dźwigu samojezdnego, został oddelegowany do pracy w NRD na budowie elektrowni atomowej na stanowisko cieśli, w tym także wykonującego pracę na wysokości.

Dowód: częściowo zeznania wnioskodawcy k.-24v-25, częściowo zeznania świadka Z. U. k.-23v-24, częściowo zeznania świadka K. R. k.-24-24v, świadectwo pracy w warunkach szczególnych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) plik III k.-8.

J. B. od dnia 11.01.2008r. pobiera świadczenie przedemerytalne.

Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 12.02.2008r. znak: (...) w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)plik II k.-117.

W dniu 27 sierpnia 2012 roku J. B. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie emerytury.

Dowód: wniosek J. B. w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) plik III k.-1-5.

W trakcie toczącego się postępowania emerytalnego J. B. udowodnił na dzień 01.01.1999r. uwzględnione przez organ rentowy 31 lat, 8 m-cy i 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 14 lat, 9 m-cy i 19 dni okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Dowód: raport ustalenia uprawnień do świadczenia w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)plik III k.-10, decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 5 września 2012 roku znak: (...)w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)plik III k.-11.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 5 września 2012 roku znak: (...) J. B.odmówiono przyznania emerytury na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227). W uzasadnieniu wskazano, iż organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy na dzień 01.01.1999 r. 31 lat, 8 m-cy i 19 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 14 lat, 9 m-cy i 19 dni okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Do wniosku o przyznanie świadczenia odwołujący dołączył świadectwo sporządzone przez (...) Przedsiębiorstwo Budownictwa (...)w T.w którym wskazano, że w okresie od 07.11.1972 r. do 31.08.1988 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace spawalnicze i operatora dźwigu samochodowego - w tym w okresie od 26.11.985r. do 30.18.1986r. został oddelegowany do pracy w NRD na budowie elektrowni atomowej na stanowisko cieśli. Organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy jako okresu pracy w warunkach szczególnych okresu od 26.11.1985r. do 30.11.1986r., ponieważ w w/wym. świadectwie nie wskazano rodzaju wykonywanych przez wnioskodawcę prac, jak również wymienione stanowisko pracy (cieśla) nie odpowiada w pełni stanowisku wskazanemu w zarządzeniu resortowym (cieśla wykonujący prace na wysokości).

Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 5 września 2012 roku znak: (...)w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)plik III k.-11.

J. B. nie pozostaje w stosunku pracy oraz nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Dowód: wniosek J. B. w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) plik III k.-1-5.

Sąd zważył, co następuje:

Powyżej ustalony stan faktyczny Sąd oparł na materiale dowodowym zgromadzonym w trakcie trwania postępowania i ujawnionym na rozprawie, przede wszystkim w postaci dokumentów zebranych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) . Przedmiotowy materiał Sąd uznał za rzetelny i wiarygodny. Strony bowiem w trakcie postępowania nie kwestionowały jego prawdziwości, a jedynie odmiennie go interpretowały oraz wyprowadzały z niego odmienne konkluzje o charakterze tak faktycznym jak i jurydycznym. Tym samym należy skonstatować, iż brak jest przesłanek by odmówić przymiotu wiarygodności dokumentom zgromadzonym w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...). W konsekwencji przedmiotowy materiał dowodowy pozwolił dokonać w znacznym zakresie rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Sąd meriti nadał również przymiot wiarygodności zeznaniom świadków Z. U. i K. R. oraz wnioskodawcy w tym zakresie w którym koherentnie relacjonują, iż od dnia 26.11.1985 r. do dnia 30.11.1986 r. J. B., jako zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w T. gdzie wykonywał prace na stanowisku operatora dźwigu samojezdnego, został oddelegowany do pracy w NRD na budowie elektrowni atomowej na stanowisko cieśli, w tym także wykonującego pracę na wysokości. W tym bowiem zakresie cechuje je spójność z dokumentami zebranymi w aktach emerytalnych organu rentowego o (...). W tym miejscu trzeba wskazać, iż Sąd zeznania wnioskodawcy oraz świadków w części dotyczącej charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy w okresie od dnia 26.11.1985 r. do dnia 30.11.1986 r. uznał za nie mogące stanowić podstawy wyrokowania w sprawie. W tej części Sąd miał na uwadze okoliczność, iż treść złożonych przez wymienionych zeznań w tym zakresie jest tylko przedstawieniem przez nich subiektywnej oceny stanu faktycznego, a nie jego rekonstrukcją. W tym zakresie treść zeznań w/w nie znajduje potwierdzenia w jakichkolwiek dokumentach zebranych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) oraz kompletnie zachowanych aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w T.. Po dokładnej analizie tych dokumentów Sąd uznał, iż nie można uznać, iż wnioskodawca wykonywał w przedmiotowym okresie pracę w warunkach szczególnych. Wskazują na to takie okoliczności jak brak jakiejkolwiek wzmianki o tym fakcie w angażach wnioskodawcy (trzeba zauważyć także, iż nie widnieją w nich jakiekolwiek wzmianki by otrzymywał on dodatkowe wynagrodzenie za pracę w warunkach szczególnych w inkryminowanym czasokresie). Wobec poczynionej wyżej konstatacji podkreślenia wymaga fakt, iż akta pracownicze wnioskodawcy prowadzone były z należytą starannością, świadczy o tym kompletność zachowanych dokumentów jak i skrupulatność w ich wypełnianiu.

Antycypując dalsze rozważania o charakterze merytorycznym należy w tym miejscu wskazać, iż spór pomiędzy stronami sprowadzał się do tego, czy wnioskodawca może wykazać się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca w trakcie procesu wywodził, że był zatrudniony przez okres ponad 15 lat w szczególnych warunkach pracując w takich warunkach m.in. od dnia 26.11.1985 r. do dnia 30.11.1986 r. w NRD na budowie elektrowni atomowej.

Pozwany organ rentowy wywodził z kolei, że wnioskodawcy nie należy się wcześniejsza emerytura, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Zgodnie z powołanymi przepisami ubezpieczonemu mężczyźnie urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli na dzień 1 stycznia 1999 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów w wymiarze co najmniej 15 lat oraz osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, a także nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz ma rozwiązany stosunek pracy.

Pozwany organ rentowy stanął na stanowisku, iż przy uwzględnieniu powyższych przepisów wnioskodawcy nie przysługuje prawo do emerytury.

Zdaniem Sądu Okręgowego ostatecznie na uwzględnienie zasługuje stanowisko prezentowane w toku procesu przez pozwany organ rentowy.

Mając na uwadze treść odwołania niniejszą sprawę prowadzono pod kątem spełniania przez wnioskodawcę uprawnień do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, w tym przede wszystkim zeznania świadków i zeznania wnioskodawcy oraz dokumenty zebrane w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) oraz kompletnie zachowanych aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w T., Sąd Okręgowy przyjął, że praca wnioskodawcy wykonywana od dnia 26.11.1985 r. do dnia 30.11.1986 r. w NRD na budowie elektrowni atomowej na stanowisko cieśli, nie była pracą wykonywaną na wysokości w pełnym wymiarze czasu pracy, a w związku z tym nie była pracą w szczególnych warunkach. Tylko bowiem okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 roku, II UK 133/08).

W tym kontekście należy pamiętać, iż jedynie praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymieniona w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (co nie zostało wykazane) oraz na stanowisku wymienionym w odpowiednim zarządzeniu resortowym (co nie zostało wykazane) może być uznana za pracę w warunkach szczególnych. Trzeba w tym miejscu nadto podnieść, iż przepisy regulujące materię ubezpieczeń społecznych mają charakter bezwzględnie obowiązujących; oznacza to, iż w sytuacjach w nich określonych muszą być one stosowane przez organ rentowy w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2006 roku, I UK 138/06).

Stanowisko uznane za stanowisko, na którym wykonywana jest praca w warunkach szczególnych na mocy wykazu A, dział V, poz. 5, pkt 3 – załącznika nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Dziennik Urzędowy MBiPMB z dnia 6 grudnia 1983 roku, nr 3, poz. 6-8) to bowiem ,,cieśla wykonujący prace na wysokości”, a charakter pracy zgodny ze wskazanym w wykazie A, dziale V, poz. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.) to ,,prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości”.

W tym kontekście należy zauważyć, iż sąd w postępowaniu cywilnym orzeka na podstawie zgromadzonego w wyniku inicjatywy stron procesowych materiału dowodowego. Obowiązek udowodnienia okoliczności z których strona wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne wypływa wprost z art. 6 kc. Zgodnie z tym przepisem to na wnioskodawcy spoczywał ciężar dowodu w zakresie ewentualnego dowodzenia charakteru jego pracy w okresie zatrudnienia w okresie od 26.11.1985 r. do 30.11.1986 r. jako pracy w szczególnych warunkach. Przenosząc wyrażony w art. 6 kc, tradycyjnie zaliczany do instytucji prawa materialnego obowiązek dowodzenia powoływanych przez stronę okoliczności na grunt prawnoprocesowy wskazać należy, że koresponduje on z wyrażoną w art. 232 kpc zasadą inicjatywy procesowej stron. Zgodnie bowiem z treścią przywołanego przepisu o proceduralnym charakterze strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Literalna wykładnia omawianego przepisu, jak również jednolite poglądy wyrażane przez doktrynę i orzecznictwo nie pozostawiają wątpliwości, że to strony są „gospodarzami” postępowania, a dopuszczenie przez sąd z urzędu dowodu nie wskazanego przez stronę może nastąpić jedynie w wypadkach wyjątkowych i dotyczy sytuacji, w której pomimo aktywności stron w procesie nie jest możliwe wyjaśnienie wszystkich okoliczności koniecznych do rozstrzygnięcia sprawy. W żadnym zaś razie przepis art. 232 kpc nie może być wykorzystywany jako swoista „furtka” do przerzucenia na sąd obowiązków, które ciążą na stronie i które służą jej interesom. Dla poparcia przedstawionego powyżej stanowiska wskazać należy, że w orzeczeniu z dnia 7 listopada 1997 roku [III CKN 244/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 52] Sąd Najwyższy stwierdził, że możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wskazanego przez strony nie oznacza, ze sąd obowiązany jest zastąpić własnym działaniem bezczynność strony, a skorzystanie przez sąd za swojego uprawnienia do podjęcia inicjatywy dowodowej jest możliwe jedynie w szczególnych sytuacjach procesowych o wyjątkowym charakterze. Z taką jednak sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowym postępowaniu. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie, prowadzone z inicjatywy stron, należy w opinii Sądu Okręgowego we Włocławku określić jako wyczerpujące i tym samym wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sporu.

W ocenie Sądu meriti wnioskodawca nie wykazał nie tylko w postępowaniu przed organem emerytalnym ale także w postępowaniu jurysdykcyjnym żadnym środkiem dowodowym ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95), iż w ramach swojego zatrudnienia w pracował w szczególnych warunkach, tj. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy pracach wykonywanych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, na stanowisku wymienionym w odpowiednim zarządzeniu resortowym.

W tym miejscu należy zauważyć, odnosząc się do częściowej negacji konstatacji świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych (w zakresie oceny charakteru pracy wnioskodawcy w spornym okresie), iż zgodnie z aprobowanym przez Sąd meriti stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w wyroku z dnia 22 czerwca 2005 roku (sygn. akt I UK 351/04, publ. OSNP 2006/5-6/90), określanie dla celów emerytalnych stanowisk pracy jako "pracy wykonywanej w szczególnych warunkach" w rozumieniu wykazów stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) nie należy do kompetencji pracodawcy (czy też przechowawcy jego dokumentów). Należy także dodać, iż z treści cytowanego wyżej § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykazania, na podstawie posiadanej dokumentacji, okresów pracy w szczególnych warunkach, miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 kpc, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 kpc, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd meriti nie mógł zatem podzielić ustaleń odnośnie oceny charakteru pracy wnioskodawcy w inkryminowanym okresie zamieszczonych w dokumencie zawierającym konstatacje, które okazały się niezgodne z obiektywnym stanem faktycznym.

Wnioskodawca nigdy nie pracował na stanowisko cieśli wykonującego pracę stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na wysokości. Z wiarygodnego materiału dowodowego wynika jedynie, że od dnia 26.11.1985 r. do dnia 30.11.1986 r. J. B., jako zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w T. gdzie wykonywał prace na stanowisku operatora dźwigu samojezdnego, został oddelegowany do pracy w NRD na budowie elektrowni atomowej na stanowisko cieśli, w tym także wykonującego pracę na wysokości. Nie była to jednak praca stała i w pełnym wymiarze czasu pracy. Przedmiotowa okoliczność nie wynika z umowy o pracę na budowie eksportowej w NRD z dnia 22 listopada 1985 roku, w której jako stanowisko pracy wnioskodawcy wskazane zostało stanowisko cieśli, bez dalszego sprecyzowania warunków, w których praca ma być świadczona - w szczególności, czy ma się ona odbywać na wysokości ( vide umowa o pracę w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w T. k.-99). Nie wynika ona także z treści żadnego innego dokumentu.

Przedstawiona wyżej argumentacja prowadzi do wniosku, iż wnioskodawca nie spełnił wszystkich niezbędnych warunków do przyznania mu wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.) - wnioskodawca nie udowodnił wymaganego okresu 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze obniżającego wiek emerytalny.

Na marginesie należy dodać, iż wnioskodawcy nie należy się również emerytura na ogólnych zasadach, o których mowa w art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) gdyż zgodnie z nim emerytura na zasadach określonych w tym przepisie przysługuje mężczyźnie, który osiągnął wiek emerytalny wynoszący co najmniej 65 lat. Wnioskodawca urodził się w dniu (...) roku, a zatem nie spełnia wymogu posiadania określonego wieku emerytalnego.

Mając na uwadze powyższe rozważania, uznając decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 5 września 2012 roku znak: (...)za pozbawioną wad tak faktycznych jak i prawnych, na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzeczono jak w sentencji uzasadnianego wyroku. Nie stwierdzono bowiem żadnych podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy.