Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 192/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb z dnia 9 grudnia 2019r. sygn. II K 193/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

W. A. (1)

Oskarżony W. A. (1), w chwili podejścia do jego samochodu członka Komisji Wyborczej świadka A. R. (1), trzymał w ręce, a potem na siedzeniu kierowcy - pomiędzy swoimi udami biało-szarą chustę tzw. Arafatkę, którą wcześniej miał w schowku w bocznych drzwiach pojazdu. Jednocześnie przez moment trzymał w ręce co najmniej jedną kartę do głosowania, która mógł zgnieść widząc nadbiegającego członka Komisji - czyn zarzucony W. A.-

wyjaśnienia uzupełniające W. A. (1),

zdjęcie z nagrania z telefonu komórkowego A. R.

k.244v-245,

k.239

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia uzupełniające W. A. (1) k.244v-245

Wyjaśnienia W. A. (1) co do tego, jaki przedmiot trzyma w ręce w chwili podbiegnięcia do jego samochodu Przewodniczącego Komisji świadka A. R. (1) i dlaczego mógł zgnieść trzymaną w ręce kartę do głosowania są przekonujące i logiczne. Ponadto korespondują z nagraniem dokonanym przez świadka A. R. (1) telefonem komórkowym - nagranie zawarte na płycie CD k.22 akt. Po dokonanych ponownych oględzinach w/w płyty CD, a w szczególności przy zatrzymaniu nagrania w chwili najazdu telefonem na osobę oskarżonego i dokonaniu zbliżenia obrazu, na zdjęciu widoczny jest miękki i elastyczny przedmiot w kolorze białym z niewielkimi ilościami - w postaci wąskich pasków - koloru szarego, zgnieciony w kulę, który nie jest zgniecioną kartą papieru, choć wyglądem może ją przypominać. Ów przedmiot pojawia się na siedzeniu kierowcy, pomiędzy udami oskarżonego W. A. chwilę po tym, kiedy na nagraniu widać, jak oskarżony kieruje swoją lewą rękę w stronę bocznych drzwi. Oskarżony dostatecznie przekonująco wyjaśnił, iż była to biała chusta tzw. "Arafatka", którą otrzymał w prezencie z wyjazdu zagranicznego, a którą woził w kieszeni w bocznych drzwiach kierowcy. Ponadto w/w szczerze przyznał, iż widząc nadbiegającego członka Komisji wpadł w panikę, bo wiedział, że nie wolno wynosić kart do głosowania z lokalu wyborczego, a taką właśnie kartę chwilę wcześniej wsadził do jego pojazdu H. G. (1). Wiedząc, że może mieć kłopoty z tego tytułu, podając mu kartę, która wypadła po schyleniu się H. G. przez otwarte okno do wnętrza pojazdu, widząc jednocześnie nadbiegającą osobę, w panice zareagował nieracjonalnie. Przyznał, iż mógł wówczas zgnieść kartę trzymając ją jeszcze w ręce. Czuł wówczas, że z powodu wyniesienia karty do głosowania może być skandal, działał w panice, stąd także jego próba wyjazdu z terenu przedszkolnego podwórza.

nagranie - płyta CD k.22, zdjęcie z nagrania k.239

Nagranie, choć bardzo krótkie, to przy powolnym jego odtworzeniu, na zasadzie "stop-klatka" oraz powiększeniu zatrzymanego obrazu (zdjęcie z k.239) wskazuje, iż pomiędzy udami W. A. (1), w chwili dobiegnięcia do pojazdu świadka A. R. (1), znajduje się przedmiot tylko przypominający zgniecioną kulę papieru z napisami. Jest to jednak przedmiot miękki i elastyczny, w wąskie szare paski, który chwilę wcześniej W.. A. sięga z bocznych drzwi kierowcy.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 7 k.pk. i art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i ocenienia go w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, w szczególności poprzez:

- pominięcie zeznań K. R. (1),

- pominięcie rozbieżności w wyjaśnieniach H. G. (1) i W. A. (1), co do momentu spotkania w dniu wyborów,

- niedostateczne uwzględnienie okoliczności pożyczania długopisu przez pierwszego z w/w oskarżonych,

- uznanie nielogicznej wersji ucieczki z miejsca zdarzenia,

- brak możliwości jednoznacznego ustalenia, co takiego W. A. (1) przekazywał mężczyźnie o ps. (...),

- pominięcie słów siostry H. G. (1) wypowiedzianych po zatrzymaniu jego brata.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji jest całkowiciue poprawna i jako taka korzysta z ochrony, jaką daje przepis art. 7 k.p.k. Wbrew twierdzeniom skarżącego w sprawie nie doszło także do obrazy art. 410 k.p.k. Obraza art. 410 k.p.k. ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy wyrok oparty został na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też gdy doszło do pominięcia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych (tak przykładowo wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 31 stycznia 2020 r., II AKa 469/19 opul. Legalis Numer 2288120, czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2006 r., IV KK 454/05 opubl. Legalis Numer 106979). W przedmiotowej natomiast sprawie nawet sam skarżący nie wskazywał, jakie konkretnie okoliczności miałyby nie zostać ujawnione przed ostatecznym wyrokowaniem w sprawie.

Odnosząc się do zarzutu błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, sąd odwoławczy zauważa, iż poza oskarżonym W. A. (1), tak współoskarżony H. G. (1), jak i jedyny naoczny ustalony świadek zdarzenia K. R. (1) znajdowali się w stanie nietrzeźwości, bądź po użyciu alkoholu. Okoliczności tej nie kwestionowała żadna ze stron procesu. Jeśli chodzi o oskarżonego H. G. (1) to jego stan nietrzeźwości został dodatkowo ustalony przez interweniujących funkcjonariuszy policji i o godzinie 13:37 (a więc około godziny po zdarzeniu i na jego miejscu) wynosił ponad 2 promile alkoholu we krwi. Analiza pisemnych motywów wydanego orzeczenia wskazuje, iż ustalono, że także K. R. (1) nie był osobą całkowicie trzeźwą, pomijając już schorzenia neurologiczne świadka (jego zeznaniom, w których konsekwentnie informował o powyższym, w całości dano wiarę).Tym samym depozycje owych osób, co do przebiegu zdarzenia, a dokładnie co do jego szczegółów, mogą być już choćby z tej właśnie przyczyny niespójne i stanowić próbę ich uzupełnienia "po czasie". Nie zmienia to jednak tego, iż wyjaśnienia oskarżonych i zeznania świadka K. R. (1), co do niemal wszystkich wątków, co ważne tych najistotniejszych - kiedy i gdzie spotkali się w dniu zdarzenia, po co, którędy i w jakim składzie pojechali samochodem W. A., tak jak i okoliczności udania się H. G. (1) na głosowanie i wyniesienia z lokalu wyborczego do samochodu kart do głosowania są spójne i wzajemnie się uzupełniające. Wskazywane przez apelanta rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonych i zeznaniach świadka mają charakter absolutnie ubocznych. Nie da się wykluczyć, iż świadek K. R. także kibic Polonii, jednak nie znał innego kibica Polonii o ps. (...). Choć kibice jednej drużyny, niewielkiego osiedla raczej powinni się znać, to przecież takiego braku znajomości, czy też braku rozpoznania osoby siedzącej na przednim fotelu pasażera, przez osobę nie do końca trzeźwą wykluczyć się nie da. Wszyscy zgodnie przyznawali przecież, iż jeszcze jeden mężczyzna znajdował się już w samochodzie, kiedy wsiadali do niego: najpierw K. R., a potem H. G. (obaj przy tym nietrzeźwi w tym momencie, bądź co najmniej osoba mocno nietrzeźwa i osoba po spożyciu alkoholu, dodatkowo - jak sama podaje - z niedowładem części ciała i guzem mózgu). W/w źródła osobowe zgodnie opisywały po co i dlaczego z osiedla (...), oskarżony W. A. pojechał konkretnymi ulicami najpierw w kierunku swojego domu (chciał się przebrać, po drodze sprawdzał sprzedaż nieruchomości przez dłużnika - co dłużnik potwierdził), zanim zamierzali pojechać na niedzielny mecz oraz gdzie spotkali H. G.. Oskarżyciel podnosił, iż oceniając wiarygodność w/w materiału osobowego Sąd Rejonowy niedostatecznie uwzględnił okoliczność pożyczenia przez H. G. (1) długopisu i przyniesienia go do pojazdu W. A., jeszcze zanim H. G. wszedł do lokalu wyborczego. Wbrew temu, okoliczność tą zauważył i prawidłowo ocenił sąd meriti. Faktycznie, z perspektywy czasu, takie przyniesienie długopisu do pojazdu mogło zapowiadać, iż H. G. (1) zamierza wypełniać karty do głosowania w samochodzie. Z drugiej jednak strony, równie przekonująco brzmią słowa W. A., iż było to dziwne, ale też nikt nie reagował, bo wówczas nic niewłaściwego się jeszcze nie działo. Logicznym jest także, że kiedy głosuje osoba mająca ponad 2 promila alkoholu we krwi, to może zachowywać się nieracjonalnie i dziwacznie. To dopiero demonstracyjne wyniesienie kart do głosowania z lokalu wyborczego do samochodu stojącego na podwórzu, widoczne przecież dla wszystkich dookoła, wręcz nieprawdopodobne i po prosu głupie, sprawiło, że oskarżony W. A. miał prawo się przestraszyć konsekwencji powyższego. Skoro H. G. szedł do jego pojazdu i nachylił się z trzymanymi tak kartami do głosowania do otwartego okna po stronie pasażera (prawdopodobnie chciał sięgnąć ów długopis), a dodatkowo wysypał tam te karty (jakąś ich część) - to W. A. mógł zostać powiązany przez otoczenia z takim irracjonalnym zachowaniem. Widać natomiast biegnącego w tym samym momencie w stronę pojazdu członka komisji (osoba wybiegająca z lokalu i nagrywająca otoczenie telefonem komórkowym) W. A. miał prawo, jak to sam opisał: "wpaść w panikę", wiedział bowiem, że nie wolno wynosić kart do głosowania, interweniuje właśnie ktoś z nadzorujących głosowanie i może być "skandal" - (jak to sam określił w uzupełniających wyjaśnieniach). Strach przed konsekwencjami tego, co uczynił właśnie kolega mógł uzasadniać nerwowe ruchy samego W. A. - oskarżony nie wykluczył, iż mógł na widok biegnącego członka komisji zgnieść karty, które wpadły do pojazdu pomiędzy siedzących z przodu i właśnie chciał oddać je H. G.. Mija się z prawdą skarżący, gdy podnosi, iż obaj oskarżeni mieli podejmować zachowania polegające na " próbie zniszczenia kart, wyrzucenia ich do kosza na śmieci i uniemożliwienia odebrania kart przez przewodniczącego". Szczegółowa analiza zgromadzonych dowodów wskazuje, iż W. A. nie wysiadał z pojazdu, tym samym nie mógł nawet podejmować prób wyrzucenia kart do kosza na śmieci znajdującego się na zewnątrz, czy fizycznego uniemożliwienia ich odebrania przez A. R.. Świadek A. R. zeznał przecież, iż karty do głosowania kierowca (W. A.) - po tym jak "chyba" otrzymał je od podchodzącego do pojazdu (H. G.), zgniótł na widok podchodzącego i oddał je stojącemu przy samochodzie i to dopiero ów stojący (H. G.) poszedł z nimi do kosza, a tam świadek A. R. i mężczyzna wyrywali je sobie z ręki. Nie można więc, jak to oczekuje apelant, próby wyrzucania do kosza, czy wyrywania kart do głosowania z ręki członka Komisji Wyborczej, przypisywać osobie oskarżonego W. A.. Sam oskarżony przesłuchiwany ponownie na etapie postepowania odwoławczego przyznał, iż mógł w panice na widok nadchodzącego członka komisji (który nagrywał wszystko telefonem, a dodatkowo krzyczał o zamknięciu bramy) zgnieść karty/kartę, którą właśnie oddawał H. G.. Ustalono, iż przedmiot, który oskarżony położył pomiędzy swoimi udami w chwili podejścia do pojazdu A. R., nie był zmięta karta do głosowania, choć mógł tak wyglądać "na pierwszy rzut oka" (zdjęcie k.239). W. A. to osoba prowadząca działalność gospodarczą (pracodawca dla innych osób), która mogła obawiać się, iż posądzenie choćby o współudział w wynoszeniu i niszczeniu kart do głosowania, może narazić na szwank jego dobrą opinię w oczach osoby, której jest budowlanym podwykonawcą (gdzie główny przedsiębiorca zajmuje się budownictwem wielorodzinnym). Samo stwierdzenie, iz fakt, że osoba majętna i poważana w swej branży (W. A.) w dzień wyborów, podjeżdża pod lokal go głosowania swoim samochodem z osobami niemajętnymi, a dodatkowo nietrzeźwymi podwożąc kogoś na głosowanie, czy nawet wyniesienie przez taką osobę karty do głosowania, to jeszcze za mało, by w sytuacji dostatecznego i logicznego wyjaśnienia okoliczności takiego przypadkowego spotkania i braku powiązania W. A. z jakimkolwiek komitetem wyborczym, czy działalnością samorządową, mogło skutecznie doprowadzić do odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych, nie mówić już o wnioskach w zakresie celowego działania polegającego na bezprawnej sprzedaży/kupnie głosów w wyborach. Sąd rejonowy dostatecznie także i przekonująco uwzględnił słowa siostry H. G., co do możliwej skłonności brata do działań "za butelkę wódki". Nie jest także tak, jak stwierdza to apelant, iż siostra H. G. (1) oświadczyła w trybie oznajmiającym: " to jej brat, który za butelkę wódki wyniósł karty", lecz miała powiedzieć (zeznania M. S. k.3v), iż : " to jest jej brat, który prawdopodobnie za butelkę wódki wyniósł te karty". Sama M. G. (1) nie zeznała już o takich choćby przypuszczeniach, a jedynie o tym, że jej brat " lubi sobie wypić" (k.190v) i nic poza tym. Przekonująco i zbieżnie z innym materiałem dowodowym oceniono także wiarygodność osobowego materiału dowodowego przez pryzmat tego, iż przypadkowy świadek widział podawanie przedmiotu, wyglądającego jak banknot 50 zł., lecz nie H. G. (1), tylko mężczyźnie o ps. (...), który oddalił się z pojazdu, kiedy zaczęło się zamieszanie.

Przywołane wyżej okoliczności przekonują zatem, iż nie doszło do przekroczeniem granic zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślenia wymaga również, iż ocena dowodów zawarta w sporządzonym przez sąd I instancji pisemnym uzasadnieniu wyroku jest staranna i wieloaspektowa, uwzględnia zależności pomiędzy poszczególnymi dowodami i nie pozostaje w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Apelujący, formułując zarzuty, zdaje się nie dostrzegać koherentności przywołanych dowodów i forsuje tezy, które, znajdując oparcie wyłącznie w występującej praktyce "kupna" głosów w wyborach od osób skłonnych do ich sprzedaży za przysłowiowa "butelkę wódki", a nie zainteresowanych samym wynikiem głosowania, zostały przez sąd I instancji całkowicie zdezawuowane.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który był pełny i wyczerpujący został oceniony poprawnie i pozwolił na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych, zgodnie z którymi oskarżeni nie dopuścili się zarzucanych im czynów.

3.2.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego ustalenia faktyczne, co do braku wyczerpania przez oskarżonych znamion czynów, o jakich mowa w art. 250 a § 1 i 2 k.k. i art. 248 pkt 5 k.k. są poprawne. Przepis art. 248 pkt 5 k.k. był reakcją ustawodawcy na pojawiające się w wyborach przypadki nieprawidłowych zachowań wyborców, którzy odstępowali karty do głosowania innym osobom - najczęściej samym kandydatom w wyborach, czy osobom związanym z określonym komitetem wyborczym, właśnie po to, by owe inne osoby same wykorzystały je w głosowaniu. (...) to inaczej zrzeka się, czy użycza, czy wreszcie odsprzedaje, a "pozyskuje" to: wchodzi w posiadanie takiej karty, choć w przypadku odpowiedzialności z art. 248 pkt 5 k.k. wchodzi w grę odstąpienie i pozyskanie jedynie w celu wykorzystania konkretnej karty następnie w trwającym głosowaniu (a więc nie chodzi tu o posiadanie tj. trzymanie czyjejś karty fizycznie w ręku). Czyn, o jakim mowa w art. 250 a to wyborcze łapownictwo, które także wymaga celowego działania przyjęcia bądź udzielenia korzyści za głosowanie w określony sposób. Apelujący, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych, który miał doprowadzić do nieuzasadnionego uniewinnienia oskarżonych, utracił jednak z pola widzenia wymienione przez sąd I instancji okoliczności oraz dowody, których kompleksowa i prawidłowa ocena słusznie nie pozwoliła na przyjęcie, iż oskarżeni dopuścili się zarzucanych im czynów. Przypomnieć należy, iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego innego od ustalonego przez sąd I instancji poglądu, nie może automatycznie prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak: Sąd Najwyższy I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). Przestępstwo określone w art. 250a k.k. może być popełnione jedynie umyślnie i tylko z zamiarem bezpośrednim (zob. J. Skorupka, Przestępstwo…, s. 47–48).W doktrynie pojawił się pogląd, według którego w sytuacji art. 250 a § 1 k.k. (ale już nie § 2 k.k.) możliwe są obie postacie zamiaru, albowiem sprawca przyjmując korzyść może nie przewidywać, że otrzymuje ją za określony sposób głosowania, lecz na to się godzi ( R. S. , Przestępstwo korupcji wyborczej…, s. 75; J. S. , Przestępstwo korupcji…, s. 113). Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w którym obaj oskarżeni konsekwentnie i przekonująco twierdzili, iż żaden z nich ani nie sprzedawał (próbował sprzedać), ani nie kupował (próbował kupić) głosu w wyborach, a okoliczności pojawienia się znajomych kibiców pod lokalem do głosowania zostały dostatecznie logiczne wyjaśnione, nie można wywodzić wniosku, o ich świadomym i celowym działaniu w postaci bezprawnego pozyskania głosu w wyborach samorządowych. Samo wyniesienie kart do głosowania przez H. G., czy nawet próba ich niszczenia, nie zostały objęte przedmiotowym zarzutem (opis zawarty w akcie oskarżenia), stąd niecelowe są nawet rozważania w zakresie tego, czy takie zachowanie (samo wyniesienie kart i próba ich zniszczenia) stanowi czyn zabroniony oraz jaki. Karalne odstąpienie i karalne pozyskanie karty do głosowania również musi nastąpić w ściśle konkretnym celu - wykorzystania karty w wyborach przez osobę, której karta nie przysługiwała (zgodnie z prawem wyborczym). W przedmiotowej sprawie, zgodnie z dokonanymi ustaleniami taką kartę H. G. wyniósł z lokalu wyborczego, a następnie fizycznie wsadził (schylając się z nią w ręku przez otwarte okno) do pojazdu W. A., równie dobrze jednak H. G. mógł powyższe uczynić, jak to ujął sąd rejonowy z własnej "fantazji", czy też z powodu braku okularów (okoliczność potwierdzona przez M. G.) i chęci uzyskania pomocy znajomych w odnalezieniu na liście wybranego kandydata (próbę poszukiwania takiej pomocy już w lokalu wyborczym także sygnalizowała M. G.), nie zaś właśnie po to, by kartę do głosowania udostępnić w bezprawny sposób wymieniony w art. 248 pkt 5 k.k. Sąd odwoławczy ma na uwadze, że wielokrotnie o rzeczywistych intencjach sprawców nie decyzją ich własne wyjaśnienia, lecz okoliczności towarzyszące określonym zachowaniom - w przedmiotowej jednak sprawie okoliczności ustalone w sposób pewny nie pozwalały na przypisanie oskarżonym świadomego i ściśle intencjonalnego zachowania, o jakie zostali oskarżeni.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który był pełny i wyczerpujący został oceniony poprawnie i pozwolił na dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych, zgodnie z którymi oskarżeni nie dopuścili się zarzucanych im czynów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

całość wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

żaden z zarzutów nie okazał sie być zasadny

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

Wobec wniosku o przyznanie oskarżonemu W. A. (1) zwrotu kosztów udzielonej mu na etapie postepowania odwoławczego obrony - i przy utrzymaniu w mocy wyroku go uniewinniającego, koszty te w wysokości minimalnego wynagrodzenia w kwocie 840 zł. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz W. A. (art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.).

pkt 3

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej jedynie przez prokuratora wydatki poniesione w sprawie w postepowaniu odwoławczym przejęto na rachunek Skarbu Państwa (art. 636 § 1 k.p.k.).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana