Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. Ś. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 marca 2005 roku w sprawie o sygn. akt VI K 74/05 za czyn z art. 284 § 2 i 3 kk popełniony w dniu 23 kwietnia 2002 roku na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Postanowieniem tego Sądu z dnia 8 czerwca 2006 roku w sprawie o sygn. akt VI Ko 283/06 karę ograniczenia wolności zamieniono na zastępczą karę 120 dni pozbawienia wolności.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 27 października 2005 roku w sprawie o sygn. akt VI K 1410/05 wymierzono skazanemu za czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony w dniu 25 sierpnia 2003 roku karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 2 lat próby. Następnie postanowieniem tego Sądu z dnia 31 marca 2008 roku w sprawie o sygn. akt VI Ko 2042/07 zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Dowód:

–

akta Sądu Rejonowego w Świdnicy, sygn. akt VI K 74/05

–

akta Sądu Rejonowego w Świdnicy, sygn. akt VI K 1410/05

–

dane o karalności, k. 80-82

Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 17 listopada 2005 roku w sprawie o sygn. akt VI K 1371/05 M. Ś. skazany został za czyn z art. 178a § 1 kk popełniony w dniu 23 sierpnia 2005 roku na karę grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych po 25 złotych każda.

Dowód:

–

akta Sądu Rejonowego w Świdnicy, sygn. akt VI K 1371/05

–

dane o karalności, k. 80-82

W dniu 23 lutego 2009 roku Sąd Rejonowy w Świdnicy wydał wyrok w sprawie o sygn. akt II K 572/08 na mocy którego uznał skazanego za winnego dwóch czynów z art. 278 § 1 kk popełnionych w lipcu 2008 roku i w dniu 24 lipca 2008 roku i wymierzył mu jedną karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby, którą to karę pozbawienia wolności zarządzono do wykonania postanowieniem tego Sądu z dnia 31 sierpnia 2011 roku w sprawie o sygn. akt II Ko 411/11.

Dowód:

–

akta Sądu Rejonowego w Świdnicy, sygn. akt II K 572/08

–

dane o karalności, k. 80-82

M. Ś. został skazany wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 14 kwietnia 2011 roku w sprawie o sygn. akt II K 78/11, za czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 5 października 2010 roku na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby.

Ponadto wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 18 lutego 2013 roku w sprawie o sygn. akt VI K 392/12 wymierzono skazanemu za czyn z art. 270 § 1 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk popełniony w dniu 4 lutego 2011 roku na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Dowód:

–

odpis wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 14.04.2011r., sygn. akt II K 78/11, k. 67

–

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 18.02.2013r., sygn. akt VI K 392/12, k. 89

Skazany karę pozbawienia wolności w sprawie II K 572/08 rozpoczął odbywać w dniu 14 stycznia 2012 roku. Podczas pobytu w placówce penitencjarnej przestrzegał wymogów regulaminu organizacyjno – porządkowego oraz ustalonego porządku wewnętrznego. Był nagradzany regulaminowo, nie był karany dyscyplinarnie. W stosunku do przełożonych był regulaminowy. W grupie skazanych funkcjonował bezkonfliktowo. Nie przynależał do podkultury przestępczej. Z nałożonych obowiązków wywiązywał się dobrze. Nie przejawiał agresywnych zachowań. Był krytycznie ustosunkowany do popełnionych przestępstw. Karę pozbawienia wolności odbywał w systemie programowego oddziaływania. Zdania realizował prawidłowo. M. Ś. z Aresztu Śledczego w I. został zwolniony w dniu 26 lipca 2012 roku.

Skazany obecnie zamieszkuje z konkubiną – K. S. – oraz córką w mieszkaniu komunalnym położonym w Ś. przy ul. (...). Zachowanie skazanego w miejscu zamieszkania nie budzi zastrzeżeń. M. Ś. prowadzi trzeźwy tryb życia, jest troskliwy i opiekuńczy w stosunku do konkubiny i dziecka, łoży na utrzymanie rodziny, jest bezkonfliktowy i nieagresywny w stosunku do sąsiadów. Większość czasu spędza w pracy, a czas wolny z konkubiną i dzieckiem. Odwiedza też rodziców z którymi ma bardzo dobry kontakt.

M. Ś. pracuje i osiąga dochód w deklarowanej wysokości 2500 zł – 3000 zł miesięcznie. Pieniądze w całości przeznacza na utrzymanie rodziny. K. S. posiada status osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku.

Dowód:

–

opinia o skazanym, k. 14-15

–

pismo z AŚ w I. z dn. 10.08.2012r., k. 53

–

kwestionariusz wywiadu środowiskowego, k. 92-95

–

odpis zupełny aktu urodzenia, k. 96

–

zaświadczenie z PUP w Ś. z dn. 6.05.2013r., k. 97

–

wyjaśnienia skazanego, k. 98

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 569 § 1 kpk wydanie wyroku łącznego jest możliwe wtedy, gdy zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów. Przepis art. 85 kk z kolei, pozwala na orzeczenie kary łącznej wtedy, gdy sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju. Punktem odniesienia przy wyroku łącznym nie może być jedynie pierwszy wyrok skazujący, jaki kiedykolwiek wydano wobec skazanego, lecz chodzi tu każdorazowo o ten wyrok, który jest chronologicznie pierwszy w odniesieniu do kolejnych przestępstw, za które został on prawomocnie skazany, a które tworzą grupę czynów zabronionych pozostających w zbiegu, w tym i w kolejnym.

Postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego w sytuacji spełnienia warunków, o których mowa powyżej ma charakter merytoryczny i wiąże się z ukształtowaniem na nowo kary z wyroków podlegających połączeniu, a zatem na nowo kreuje prawomocne skazanie. Z uwagi na fakt, iż kara łączna stanowi odrębną karę zastępującą wszystkie wymierzone kary jednostkowe za pozostające w zbiegu przestępstwa, konieczne jest ustawowe określenie granic wymiaru tej kary, a ściślej mówiąc ustawowe przesądzenie górnej i dolnej granicy, w ramach których Sąd dokona wymiaru kary łącznej.

Oceniając sytuację prawną skazanego Sąd przyjął, że zachodzą podstawy do wymierzenia dwóch kar łącznych.

W rozpoznawanej sprawie pierwszym wyrokiem wydanym wobec skazanego był wyrok Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 1 marca 2005 roku w sprawie o sygn. akt VI K 74/05. Przed tym dniem popełnił on w dniu 25 sierpnia 2003 roku czyn stanowiący przedmiot zapadłego wobec niego wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 27 października 2005 roku w sprawie o sygn. akt VI K 1410/05. W sprawach tych wobec skazanego orzeczono kary podlegające łączeniu zgodnie z dyspozycją art. 87 kk. W sprawie VI K 74/05 – 8 miesięcy ograniczenia wolności, a w sprawie VI K 1410/05 – 6 miesięcy pozbawienia wolności. Skoro wyrok w sprawie VI K 74/05 zapadł w dniu 1 marca 2005 roku, natomiast czyn za który skazano M. Ś. w sprawie VI K 1410/05 został popełniony przed tą datą spełnione zostały przesłanki z art. 85 kk warunkujące możliwość wydania wyroku łącznego obejmującego kary wymierzone za przestępstwa stanowiące przedmiot wymienionych postępowań.

Łącząc kary ograniczenia wolności i pozbawienia wolności wymierzone za przestępstwa stanowiące przedmiot wymienionych postępowań Sąd w punkcie I wyroku łącznego wymierzył M. Ś. karę łączną 9 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z art. 92 kk wydaniu wyroku łącznego nie stoi na przeszkodzie, że poszczególne kary wymierzone za należące do ciągu przestępstw lub zbiegające się przestępstwa zostały już w całości albo w części wykonane.

Mając powyższe na uwadze Sąd na poczet orzeczonej w punkcie I części dyspozytywnej wyroku łącznego kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okres pozbawienia wolności w sprawie VI K 74/05 od dnia 15 sierpnia 2006 roku do dnia 13 grudnia 2006 roku oraz w sprawie VI K 1410/05 od dnia 28 września 2009 roku do dnia 28 marca 2009 roku i uznał ją za odbytą w całości.

Istniały także podstawy do wymierzenia kary łącznej obejmującej wyroki zapadłe w sprawach II K 78/11 i VI K 392/12. Pierwszym chronologicznie wyrokiem był wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 14 kwietnia 2011 roku w sprawie II K 78/11. Czyn objęty wyrokiem wydanym w sprawie 392/12 został popełniony w dniu 4 lutego 2011 roku, a zatem przed dniem wydania wyroku w sprawie II K 78/11. Ponadto w każdej ze spraw wymierzono kary tego samego rodzaju. W sprawie II K 78/11 – 1 roku pozbawienia wolności, a w sprawie VI K 392/12 – 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Ustalając wymiar kary łącznej Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 kk, czyli cele wychowawcze i zapobiegawcze, które mają być osiągnięte wobec sprawcy oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd dysponował możliwością orzeczenia wobec skazanego kary w granicach od 1 roku pozbawienia wolności (najwyższa z kar jednostkowych) do 1 roku i 7 miesiąca pozbawienia wolności (suma kar jednostkowych).

Łącząc jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone za przestępstwa stanowiące przedmiot wymienionych postępowań Sąd w punkcie II wyroku łącznego wymierzył M. Ś. karę łączną 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności. W tej sytuacji za podstawę wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności Sąd przyjął zasadę kumulacji.

Zgodnie z art. 89 § 1 kk w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności, ograniczenia wolności albo grzywny z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania sąd może w wyroku łącznym warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej, jeżeli zachodzą przesłanki określone w art. 69 kk.

W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że w świetle art. 69 § 1 kk zasadniczą przesłanką decydującą o tym czy kara w danej wysokości ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy, a więc rozstrzygniecie o zawieszeniu musi znajdować uzasadnienie przede wszystkim w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. By zatem możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary Sąd musi nabrać przekonania, że sprawca nie powróci do przestępstwa i wykonanie wymierzonej kary nie będzie konieczne dla wdrożenia go do przestrzeganego porządku prawnego. Tego rodzaju przekonanie bazować zaś musi na ocenie postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa (zob. wyrok SA w Katowicach z dnia 20 listopada 2003r., II AKa 391/03).

Jako, że zachowanie skazanego w miejscu zamieszkania nie budzi zastrzeżeń, a także z uwagi na fakt, iż M. Ś. prowadzi trzeźwy tryb życia, jest troskliwy i opiekuńczy w stosunku do konkubiny i dziecka, łoży na utrzymanie rodziny, jest bezkonfliktowy i nieagresywny w stosunku do sąsiadów, pracuje i osiąga dochód, który w całości przeznacza na utrzymanie rodziny Sąd uznał, że wobec skazanego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna i M. Ś. powstrzymają się od kolejnego naruszania prawa. Groźba zarządzenia kar 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności w pięcioletnim okresie próby skutecznie powstrzyma skazanego od podejmowania jakichkolwiek działań, mogących naruszać porządek prawny.

W pozostałym zakresie rozstrzygnięcia zapadłe w wyrokach podlegających połączeniu, zgodnie z art. 576 § 1 kpk, Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Sąd na podstawie art. 572 kpk umorzył postepowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego wyroki wydane w sprawach VI K 1371/05 i II K 572/08, brak jest bowiem w tym zakresie warunków do objęcia tych wyroków wyrokiem łącznym.

Z uwagi na sytuację rodzinną skazanego Sąd w oparciu o art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zdecydował o zwolnieniu M. Ś. z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów postępowania oraz od uiszczenia opłaty.