Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód M. D. w pozwie z dnia 17 maja 2016r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na jego rzecz kwoty 4.800 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 3 marca 2016r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu żądania powód podał, że w dniu 30 września 2015r. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w następstwie którego doznał obrażeń ciała. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i w toku likwidacji szkody przyznał powodowi kwotę 1.200,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zdaniem powoda przyznana przez pozwanego kwota zadośćuczynienia nie jest odpowiednia i adekwatna do szkody, jaką poniósł. Żądanie odsetek od 3 marca 2016r. powód uzasadniał wydaniem w tym dniu przez pozwanego decyzji o przyznaniu odszkodowania na jego rzecz.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności jako ubezpieczyciel sprawcy szkody w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z wypadkiem z dnia 30 września 2015r. Pozwany podnosił, iż rozmiar krzywdy wynikający z doznanych przez powoda urazów nie uzasadnia zgłaszanego przez niego żądania pozwu, będącego zdaniem pozwanego wygórowane. Twierdzenia pozwu co do znacznego rozmiaru krzywdy są wyolbrzymione. Powód jest w doskonałej kondycji fizycznej i psychicznej, o czym świadczą publikowane przez niego zdjęcia na profilu na portalu F. informujące o sposobach spędzania wolnego czasu, w tym udziale w zjazdach motocyklowych, począwszy od kwietnia 2016r. Pozwany zakwestionował również roszczenie powoda o odsetki, wskazując na zasadność dochodzenia odsetek od daty wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 września 2015r. w Z. miał miejsce wypadek drogowy, gdzie kierujący pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) A. G. na łuku drogi pomiędzy miejscowościami P. a S. wpadł w poślizg kierowanym pojazdem przejeżdżając w sposób niekontrolowany na przeciwległy pas drogi, którym w kierunku przeciwnym poruszał się pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) kierowany przez M. D., w wyniku czego doszło do zderzenia się pojazdów, skutkiem którego A. G. i pasażerka pojazdu marki A. (...) M. L. ponieśli śmierć na miejscu. Natomiast kierujący pojazdem marki T. (...) M. D. i pasażerowie pojazdu- B. D. i nieletnia K. D. doznali obrażeń ciała.

Dowód: akta szkody- postanowienie o umorzeniu śledztwa z dn. 3.12.2015r. /k. 201-202 akt/.

Zaraz po uderzeniu w samochód powód zauważył, iż w samochodzie jest dużo dymu, nie mógł się ruszać. Nie czuł mocnego bólu. Spojrzał na siedmioletnią córkę, która była zawieszona na pasach i krzyczała: „nie chcę żyć, nie mam po co żyć, chcę umrzeć”. Wyciągnął córkę z samochodu, jego żona wyszła o własnych siłach. Żonę i córkę powoda zabrał Zespół (...) ( (...)) do Szpitala (...) w Z.. Powód po wypadku początkowo po zbadaniu nie został odwieziony do szpitala przez (...). Powód zgłaszał ból nosa i barku niewielkiego stopnia. Kilka godzin po wypadku powód po telefonie od żony o stanie zdrowia córki stracił świadomość i został przewieziony przez (...) do Szpitala (...) w Z. na Izbę Przyjęć, gdzie w Ambulatorium Chirurgicznym został zaopatrzony. Rozpoznano u powoda obrażenia w postaci: skręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia barku lewego. Po wykonaniu diagnostyki i rtg i zaopatrzeniu ortopedycznym powód został w dniu wypadku wypisany do leczenia ambulatoryjnego w (...) z zaleceniami chodzenia w kołnierzu ortopedycznym i kontroli. Powód leczył się w Poradni Przyszpitalnej Urazowo-Ortopedycznej w okresie od 7 października do 30 grudnia 2015r. W okresie od 30 września do 30 grudnia 2015r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Nie korzystał z rehabilitacji. Powód chodził w gorsecie ortopedycznym przez okres 3-ch miesięcy. W tym czasie wymagał pomocy przy czynnościach higienicznych, przy jedzeniu. Było to dla niego uciążliwe. Nie potrafił jeździć samochodem, musiał prosić brata, aby go podwoził lub jeździć taksówką. Powód w wyniku wypadku drogowego doznał obrażeń ciała skutkujących trwałym uszczerbkiem na zdrowiu na poziomie 7,5 % dotyczącym ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego w płaszczyźnie strzałkowej, które ogranicza ruch zginania i prostowania powyżej 20 stopni – deficyt wyprostu 10 st. i zgięcia powyżej 10 st. (ocena według rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r. o ocenie procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu; pozycja 89a- skręcenie kręgosłupa szyjnego). Na skutek odniesionych obrażeń powód miał dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i pleców o niewielkim nasileniu po unieruchomieniu kręgosłupa szyjnego w kołnierzu ortopedycznym, które nasilały się po zdjęciu kołnierza w celu wykonywania toalety higienicznej szyi (umycia) i wymagały zażywania leków przeciwbólowych i rozluźniających mięśnie szkieletowe przez okres 6 tygodni, a następnie objawowo w razie wystąpienia dolegliwości bólowych do około 3-ch miesięcy. Bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym i piersiowym pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z 30 września 2015r. U powoda po wypadku wystąpiły zmiany zwyrodnieniowe, które ograniczają zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego. Obrażenia doznane w wypadku spowodowały dolegliwości bólowe i ograniczenie funkcji ruchowej kręgosłupa szyjnego co spowoduje konieczność okresowego korzystania z zabiegów rehabilitacyjnych obecnie i w przyszłości.

Dowód: opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego lek. med. J. K. (1) z zakresu ortopedii i traumatologii i opinia uzupełniająca /k. 358-361, 376 akt/, dokumentacja medyczna powoda /k. 9-13, 342-348 akt/, zeznania powoda M. D. /k. 305-307 akt/.

W związku z wypadkiem powód nie korzystał z pomocy psychologa czy psychiatry. Powód odbył w dniu 24 listopada 2015r. jednorazową wizytę diagnostyczną u psychologa klinicznego, który stwierdził u powoda istnienie łagodnych zaburzeń adaptacyjnych (w postaci podwyższonego napięcia nerwowego i nadmiernej koncentracji na przewidywaniu ewentualnej kolizji drogowej), będących konsekwencją silnie stresującego wydarzenia, jakim był wypadek komunikacyjny z dnia 30 września 2015r. Powód odczuwa taki lęk, że jak widzi, że jedzie samochód, który wyjeżdża z zakrętu to się boi, że w niego wjedzie. Teraz ten lęk jest słabszy z uwagi na upływ czasu od wypadku. W marcu 2016r. powód zaczął jeździć na motorze. Jazda na motorze jest jego pasją od około 6-8 lat. Obecnie jeżdżąc na motocyklu, już nie wybiera jak przed wypadkiem długich tras, musi robić częstsze przerwy podczas jazdy. Powód zamieszcza swoje zdjęcia z jazdy motocyklem na profilu internetowym F., które są dla niego ważne i istotne. Wypadek jest przykrą sprawą dla powoda, chciałby wszystko wymazać z pamięci.

Dowód: opinia psychologiczna /k. 339/, zeznania powoda M. D./k. 306-307 akt/, wydruki z profilu internetowego F. powoda /k. 37-52 akt/.

W następstwie zgłoszonej szkody pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. przyznał powodowi w toku postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 3 marca 2016r. kwotę 1.200,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Dowód: akta szkody: decyzja pozwanego z dn. 3.03.2016r. /k. 63 akt/.

Ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie wskazanej wyżej dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, uzupełniając swoją wiedzę w oparciu o zeznania powoda. Nie ujawniono żadnych okoliczności podważających wiarygodność złożonych dokumentów, czy też zeznań.

W kwestii wysokości uszczerbku na zdrowiu, jak i innych konsekwencji wypadku, w którym uczestniczył powód, Sąd oparł się na opinii biegłego ortopedy i traumatologa lek. med. J. K. (1). Opinia ta została sporządzona w oparciu o akta sprawy, z wykorzystaniem i po szczegółowej analizie zgromadzonej dokumentacji medycznej powoda oraz w oparciu o osobiste badanie powoda. Cechowała się rzetelnością i fachowością oraz logicznością i jasnością wniosków, które zostały uzasadnione przez biegłego w sposób prawidłowy i przekonujący. Należy podnieść, że została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę i doświadczenie z zakresu dziedziny medycyny, będącej przedmiotem jego specjalności i biegły w sposób wyczerpujący udzielił odpowiedzi na pytania Sądu. Co prawda strona pozwana wnosiła zarzuty do opinii, lecz biegły odniósł się do nich w sposób szczegółowy w swojej opinii uzupełniającej, motywując swoje stanowisko przekonywującymi i logicznymi argumentami. Biegły początkowo wskazywał, że powód na skutek wypadku doznał uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15% i wyjaśnił, że obrażenia ciała dotyczą skręcenia kręgosłupa szyjnego. W opinii uzupełniającej zmienił powyższe wnioski , gdyż przyjął, że 15% to uszczerbek na zdrowiu powoda, związany ze stanem jego kręgosłupa. Skoro powód w okresie przed wypadkiem miał zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa to biegły przyjął , że na te zmiany nałożył się uraz, związany z wypadkiem i przyjął, że 15% uszczerbek uwzględnia także zmiany zwyrodnieniowe. Biegły określił, że zmiany zwyrodnieniowe i uraz po połowie mają wpływ na udział procentowy w ograniczeniu ruchomości kręgosłupa, co oznacza, że na skutek wypadku biegły przyjął 7,5 % uszczerbek na zdrowiu powoda.

Zdaniem Sądu takie ustalenie jest wystarczające na potrzeby niniejszego postepowania. Powód nie domaga się zasądzenia renty czy też wysokiej kwoty zadośćuczynienia. Bezspornym jest to, że powód przez okres 7.10.-30.12.2015r. ( po wypadku) leczył się w (...) i przebywał na zwolnieniu lekarskim. Brak jest wpisów w jego dokumentacji co do tego, aby leczył się w okresie przed wypadkiem na dolegliwości kręgosłupa ( opinia uzupełniająca biegłego).

Sąd zważył, co następuje:

Zasada odpowiedzialności pozwanego nie była w niniejszym postępowaniu sporna. Na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał powodowi kwotę 1.200,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sporna pomiędzy stronami była jedynie kwota należnego powodowi zadośćuczynienia.

Podstawą roszczenia powoda jest art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c. Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (art. 444 k.c.), sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zgodnie z drugim ze wskazanych przepisów w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Z analizy art. 445 § 1 k.c. w nawiązaniu do art. 444 k.c. wynika, iż chodzi tu o krzywdę – szkodę niemajątkową – ujmowaną, jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) oraz cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi). Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ale jego wysokość nie może być dowolna, ściśle musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy. Dlatego też ustawodawca wyraźnie zastrzegł, że ma to być odpowiednia suma tytułem zadośćuczynienia. Jest to rekompensata za całą krzywdę i przyznaje się ją jednorazowo. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z 28.08.2001 r., III CKN 427/00, LEX nr 52766).

Zadośćuczynienie winno uwzględniać doznaną krzywdę poszkodowanego, na którą składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 3.11.1994 r., III APr 43/94, OSA 1995/5/41, LEX nr 23784).

W ocenie Sądu żądanie zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę uzasadnione jest co do zasady, jak i co do wysokości. W świetle okoliczności przedmiotowej sprawy uznać należało, że dochodzona pozwem kwota nie jest kwotą wygórowaną. W tym względzie Sąd miał na uwadze rozmiar doznanych przez powoda cierpień – tak fizycznych jak psychicznych - stanowiących następstwo wypadku komunikacyjnego. Powód w związku z wypadkiem komunikacyjnym doznał obrażeń ciała w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia barku lewego. W związku z powyższym wymagał leczenia w Poradni Urazowo-Ortopedycznej przez okres 3-miesięcy, przebywając w tym czasie na zwolnieniu lekarskim, zażywania leków, odczuwał ból. W tym okresie musiał nosić kołnierz ortopedyczny. Spowodowało to ograniczenia i uciążliwości przy wykonywaniu codziennych zwykłych czynności związanych z higieną i jedzeniem. Wypadek pociągnął za sobą, jak stwierdził biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii trwałe następstwa w postaci uszczerbku na zdrowiu na poziomie 7,5 % i dotyczy ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego. Biegły stwierdził również wystąpienie zmian zwyrodnieniowych ograniczających zakres ruchomości kręgosłupa szyjnego. Nadto stwierdził, że doznane przez powoda obrażenia w wyniku wypadku, które spowodowały dolegliwości bólowe i ograniczenie funkcji ruchowej kręgosłupa szyjnego skutkują koniecznością okresowego korzystania z zabiegów rehabilitacyjnych obecnie i w przyszłości.

Cierpieniom o charakterze fizycznym towarzyszą też cierpienia psychiczne. Każdy wypadek komunikacyjny jest niewątpliwie dużym przeżyciem psychicznym łączącym się z ogromnym stresem, tym bardziej jeżeli jest to wypadek, w którym są ofiary śmiertelne. Stres u powoda potęgowało również to, iż w wypadku zostali poszkodowani także najbliżsi powoda- żona i małoletnia córka powoda. Sąd dał wiarę powodowi, że po wypadku przez krótki okres czasu występowały u niego zaburzenia adaptacyjne (w postaci podwyższonego napięcia nerwowego i nadmiernej koncentracji na przewidywaniu ewentualnej kolizji drogowej). Bezspornym jest, że wypadek był tragiczny w skutkach. Śmierć dwóch osób i znaczne uszkodzenia samochodu powoda o tym świadczą. Powód z czasem wrócił do swojej wieloletniej pasji, jaką jest jazda na motocyklu. Okoliczność ta nie może umniejszać doznanym przez powoda cierpieniom wskutek zaistniałego wypadku tak fizycznym jak i tym psychicznym.

Mając na względzie całokształt okoliczności sprawy, Sąd uznał, że żądana przez powoda kwota 6000 zł jest kwotą odpowiednią tytułem należnego mu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Skoro powodowi wypłacono 1200 zł to uzasadnionym jest obecnie zasądzenie kwoty 4 800 zł. Kwota ta stanowi dla powoda wymierną wielkość i realizuje wszelkie warunki kompensacji krzywdy, rekompensując mu przeżyte cierpienia i dolegliwości związane z procesem leczenia oraz związane z doznanymi obrażeniami, a jednocześnie odpowiada aktualnej stopie życiowej społeczeństwa, nie prowadząc przy tym do bezpodstawnego jego wzbogacenia. Podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c., uwzględniając w tym zakresie zasadne żądanie pozwu. Skoro pozwany w dniu 3.03.2016r. uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodowi kwotę 1200 zł tytułem zadośćuczynienia to oznacza to, że zajął ostateczne stanowisko co do wysokości należnej powodowi kwoty.

Sąd oddalił wnioski pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii oraz z zakresu radiologii jako zbędne, mające jedynie na celu przedłużenie postępowania. Zdaniem Sądu opinia biegłego ortopedy J. K. jest wystarczająca na potrzeby niniejszego postępowania. Natomiast zagadnienia jakie zgłoszono przez pozwanego dla biegłego radiologa zostały zasadniczo wyjaśnione w opinii biegłego ortopedy, który przeanalizował dostępną dokumentację medyczna powoda. Domaganie się w piśmie pełn. pozwanego z dnia 5.03.2018r. (k.367akt), aby biegły radiolog przesądzał o mechanizmie powstawania zmian kręgosłupa szyjnego i ustalał wysokość uszczerbku na zdrowiu z tego tytułu oraz decydował o dolegliwościach bólowych jest zdumiewające. Regułą jest, że lekarz radiolog nie leczy pacjentów tylko przeprowadza badania radiologiczne na zlecenie lekarzy określonych specjalności.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. , zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.073,69 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 1.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Na pozostałe koszty złożyły się kwoty: 240 zł tytułem opłaty sądowej, 600 zł tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego i kwota 16,69 zł tytułem zwrotu kosztów dostarczonej dokumentacji medycznej.