Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Ewa Milczarek

Protokolant – st.sekr.sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2020 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

odwołania: M. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 6 sierpnia 2019 r., znak: (...)

w sprawie: M. H.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 3125/19

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu M. H. dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227). W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11.07.2019 r. ubezpieczony został uznany za osobę zdolną do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony, który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nadal nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej, ponadto wskazał, że jego choroba może postępować.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony M. H. (wykonujący ostatnio zawód hydraulika) do dnia 30.04.2019 roku uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, w dniu 15.03.2019 roku złożył w pozwanym organie rentowym wniosek o dalsze przyznanie prawa do renty. Pozwany organ rentowy poddał go badaniu przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie uznali ubezpieczonego za osobę niezdolną do wykonywania zatrudnienia.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: neurologa i specjalisty medycyny pracy.

Biegli w wydanej w dniu 5.12.2019 roku opinii rozpoznali u ubezpieczonego:

-chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią lędźwiową L3/L4/L5/S1.

-przewlekły zespół bólowy lędźwiowo-krzyżowy.

W ocenie biegłych, na podstawie przeprowadzonego badania i po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską zawartą w aktach sprawy i ZUS oraz dostarczoną przez badanego biegli stwierdzili, iż stan jego zdrowia nie upośledza sprawności organizmu w stopniu ograniczającym zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli wskazali, że choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią lędźwiową L3/L4/L5/S1 i przewlekły zespół bólowy lędźwiowo-krzyżowy u ubezpieczonego z częstymi zaostrzeniami w aktualnym stopniu zaawansowania nie powoduje u ubezpieczonego istotnego upośledzenia sprawności psychofizycznej i zdolności do zatrudnienia na ostatnio zajmowanym stanowisku. Powyższe schorzenia w okresie zaostrzenia mogą powodować dolegliwości opisywane przez ubezpieczonego ale powodować mogą czasowe odsunięcie go od pracy. Ubezpieczony nie został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego i zastosowano wobec niego leczenie zachowawcze i rehabilitacyjne.

Biegli uznali, że ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji a w jego stanie zdrowia nastąpiła poprawa i dlatego zgodzili się z orzeczeniem Lekarza Orzecznika i Komisji Lekarskiej ZUS.

-dowód; opinia biegłych k. 18-19 akt sądowych

Ubezpieczony nie zgłosił żadnych merytorycznych zastrzeżeń do opinii biegłych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została należycie uzasadniona, a wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu stosowanego badania ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili. Biegli stwierdzili zgodnie, że stan zdrowia ubezpieczonego uległ poprawie i jest on obecnie zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Dowód z opinii biegłych, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie Sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046). Biorąc pod uwagę przedstawione kryteria należy stwierdzić, że przeprowadzony dowód z opinii zespołu biegłych jest w pełni przydatny dla ustalenia stanu faktycznego sprawy. Biegli wchodzący w skład szerokiego zespołu wydali opinię po gruntownej analizie akt sprawy, uwzględniając całą dostępną dokumentację lekarską i wywiad z ubezpieczonym, a przede wszystkim dokonali jego badania przedmiotowego.

Nie budzi wątpliwości, iż ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny). Jednakże ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy całkowicie czy też częściowo musi uwzględniać także inne elementy, o których mowa będzie poniżej, niezwiązane ze stanem zdrowia. Ocena taka ma charakter prawny i może jej dokonać wyłącznie sąd a nie biegły, stąd też nie było już konieczności dalszego dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej, albowiem zastrzeżenia ubezpieczonego nie dotyczyły konieczności wyjaśnienia kwestii medycznych, co do których biegli nie zajęliby przekonującego stanowiska (por. wyrok SN z dnia 8 maja 2008 r., I UK 356/07, OSNP 2009/17-18/238). Należy także podnieść, iż stosownie do art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Tak w piśmiennictwie jak i w judykaturze wskazuje się, że nie ma dowolności w powoływaniu kolejnych biegłych, a u podstaw takiej decyzji leżeć powinny racjonalne argumenty takie np. jak niejasność, niezupełność czy sprzeczności występujące w opiniach (por. np. T. Ereciński [w:] Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego, tom I, Warszawa 2002, str. 567-568; czy wyroki SN z dnia 24 czerwca 2008 r., I UK 373/07, Lex nr 496398; z dnia 1 września 2009 r., I PK 83/09, Lex nr 550988; z dnia 16 września 2009 r., I UK 102/09, Lex nr 537027). Należy przyjąć, że wykazywanie okoliczności uzasadniających powołanie opinii uzupełniającej, czy kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To właśnie strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie, ewentualnie uzasadniają powołanie opinii dodatkowych. Takich okoliczności ubezpieczony, po złożeniu opinii przez zespół biegłych nie przedstawił, poprzestając na negowaniu opinii biegłych, z powołaniem się na własną, odmienną interpretację stanu swego zdrowia, co jednakże uznać należy za niewystarczające dla jej skutecznego podważenia. W tej sytuacji Sąd nie znalazł podstaw do powołania w sprawie kolejnego zespołu biegłych, uznając, że stan zdrowia ubezpieczonego, został prawidłowo oceniony przez biegłych, którzy wydali jednobrzmiącą opinię medyczną. Sad Okręgowy w celu ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonego powołał dowód z opinii biegłych i wydając wyrok w sprawie opierał się na tym właśnie orzeczeniu.

Zgodnie z przepisem art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.(-art.12 w/w ustawy) Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Przy ocenie niezdolności do pracy zarobkowej zgodnie z paragrafem 5 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 08. 08. 1997 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy do celów rentowych / Dz. U. Nr 99 poz. 612/ bierze się pod uwagę łącznie:

1)charakter i przebieg procesów chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu,

2)sprawność psychofizyczną organizmu oraz stopień przystosowania do ubytków anatomicznych, kalectwa, skutków choroby,

3)posiadane kwalifikacje, wiek, zawód, wykonywane czynności i warunki pracy oraz możliwości dalszego wykonywania pracy zarobkowej,

4)możliwość przywrócenia zdolności do pracy przez leczenie i rehabilitację lub przekwalifikowanie zawodowe.

Stosownie zaś do § 6 ustęp 1 cytowanego rozporządzenia celowość przekwalifikowania zawodowego orzeka się, jeżeli osoba ubiegająca się o świadczenie trwale utraciła zdolność do pracy zarobkowej w dotychczasowym zawodzie i może odzyskać zdolność do pracy po przekwalifikowaniu.

W ocenie Sądu Okręgowego przy ocenie niezdolności do pracy ubezpieczonego biegli uwzględnili wszystkie powyższe zasady orzekania i uznali, że ubezpieczony jest aktualnie osobą zdolną do wykonywania zatrudnienia.

Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że należy podzielić wnioski opinii biegłych, że schorzenia ubezpieczonego wskazane przez biegłych nie ograniczają jego możliwości zarobkowania w wyuczonym zawodzie. Jak z powyższego wynika ubezpieczony nie spełnia przesłanek uzasadniających przyznanie mu prawa do dalszej renty wymienionych w art. 57 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.)

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie, i oddalił je zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

SSO Ewa Milczarek