Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 24 lutego 2020r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2020r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: A. R.

przeciwko: Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda A. R. kwotę 1.000,00 zł (jeden tysiąc złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30 maja 2017r. do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od powoda A. R. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą
w W. kwotę 2.753,59 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt VGC 2076/18

UZASADNIENIE

W dniu 08 czerwca 2018 r. (data wpływu) powód A. R. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpił przeciwko Towarzystwu (...)
i (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 10.280,00 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi: od kwoty 9.800,00 zł od dnia otrzymanie przez pozwanego zawiadomienia o szkodzie do dnia zapłaty oraz od kwoty 480,00 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego ubezpieczyciela na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 27 kwietnia 2017 r. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uległ uszkodzeniu jego samochód marki V. (...) nr rej. (...). W dniu zdarzenia powód posiadał aktualne ubezpieczenie Autocasco (AC) u pozwanego. Powód podniósł, że jedyną sporną kwestią jest ustalenie wartości pojazdu po szkodzie. Wskazał, że pozwany ustalił tą wartość na kwotę 45.800,00 zł brutto. On zaś w wykupionym pakiecie AC miał tzw. opcję utrzymania wartości rynkowej samochodu przez 12 miesięcy, więc miał ubezpieczone auto na kwotę stałą 88.560,00 zł. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel przyznał
i wypłacił mu odszkodowanie za uszkodzony pojazd w kwocie 42.760,00 zł. Powód poprzez (...) serwis (...) w K. wielokrotnie próbował sprzedać wrak za wskazaną przez pozwanego kwotę, jednakże bezskutecznie, o czym ubezpieczyciel został powiadomiony. Ostatecznie pozostałość pojazdu została sprzedana za kwotę 30.000,00 zł.
Z uwagi na fakt, że ustalona przez pozwanego wartość samochodu po szkodzie została znacznie zawyżona, powód zlecił sporządzenie opinii niezależnemu rzeczoznawcy, który ustalił ta kwotę na 36.000,00 zł. Powód wskazał, że w związku z tym domaga się dopłaty do odszkodowania w kwocie 9.800,00 zł oraz zwrotu kosztów prywatnej opinii w wysokości 480,00 zł.

W piśmie z dnia 17 lipca 2018 r. (data wpływ) pełnomocnik powoda na zobowiązanie Referendarza Sądowego sprecyzował żądanie pozwu w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 9.800,00 zł i wniósł o ich zasądzenie od dnia 30 maja 2017 r. do dnia zapłaty i podtrzymał roszczenie w pozostałym zakresie.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 18 lipca 2018 r. wydanym
w sprawie sygn.. akt V GNc 3031/18 Referendarz Sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 10 sierpnia 2018 r. (data wpływu) złożył sprzeciw,
w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany ubezpieczyciel wskazał, że przyjął zawiadomienie o szkodzie i po przeprowadzeniu postepowania likwidacyjnego ustalił, iż w pojeździe powoda wystąpiła szkoda całkowita. Wartość rynkowa pojazdu została ustalona na kwotę 88.560,00 zł, zaś wartość pozostałości na kwotę 45.800,00 zł. Pozwany zakwestionował wyliczenie wartości wraku zawarte w prywatnej opinii załączonej do pozwu wskazując, iż została ona ustalona metodą stopnia uszkodzenia na kwotę 42.600,00 zł ale rzeczoznawca bezzasadnie zastosował tzw. współczynnik ekspercki, którym skorygował ją do kwoty 36.200,00 zł. Podniósł, że sposób realizacji świadczenia z polisy AC oraz ustalania jego wysokości jest określony w Ogólnych Warunkach Ubezpieczenia i na ich podstawie została przez niego ustalona wysokość należnego powodowi odszkodowania.

Nadto pozwany zakwestionował roszczenie w zakresie zwrotu kosztów prywatnej opinii sporządzonej na zlecenie powoda wskazując, że nie jest ono objęte ochroną ubezpieczeniowa wynikająca z dobrowolnego ubezpieczenia AC.

W toku procesu strony podtrzymały dwoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. R. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w K. w oparciu o wpis do (...). Zaś pozwany Towarzystwo (...)
i (...) S.A. z siedzibą w W. jest wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(fakty bezsporne).

W dniu 27 kwietnia 2017 r. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uległ uszkodzeniu samochód marki V. (...) nr rej. (...) stanowiący własność powoda A. R..

(fakty bezsporne).

W dniu zdarzenia powód posiadał aktualne u pozwanego ubezpieczenie Autocasco. Integralną częścią umowy były Ogólne Warunki Ubezpieczenia zatwierdzone uchwałą Zarządu (...) S.A. nr (...).

(fakty bezsporne, a nadto polisa nr (...) k. 42-43).

Zgodnie z §1 ust. 13 OWU, które miały zastosowanie w łączącej powoda z pozwanym umowie ubezpieczenia szkodą całkowitą (całkowitym zniszczeniem pojazdu) jest szkoda, dla której wyliczone w programie A., E., DAT koszty naprawy, liczone według cen nowych części oryginalnych producenta pojazdu, wymiaru koniecznej robocizny i jej cen w autoryzowanych stacjach naprawy właściwych dla danej marki oraz miejsca zarejestrowania pojazdu, z uwzględnieniem podatku od towarów i usług (VAT), przekraczają 70% wartości rynkowej pojazdu z chwili zaistnienia szkody.

W myśl §1 ust. 20 OWU wartość pozostałości po szkodzie całkowitej – wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wyliczana w systemie eksperckim (...) Ekspert lub E.. A. może ustalić wartość pozostałości na podstawie oferty zakupu uzyskanej podczas aukcji wskazując ubezpieczonemu ofertę nabycia pozostałości.

Natomiast zgodnie z §8 ust. 2 ppkt 1 OWU odszkodowanie jest należne w kwocie równej wartości rynkowej nieuszkodzonego pojazdu, nie większej od sumy ubezpieczenia, aktualnej na dzień powstania szkody, pomniejszonej o wartość pozostałości po szkodzie całkowitej, z zachowaniem warunków określonych w ust. 6, przy czym obydwie wartości są określane według wartości na dzień powstania szkody.

(dowód: Ogólne Warunki Ubezpieczenia w aktach szkodowych ubezpieczyciela płyta CD k. 57).

Powód zgłosił szkodę pozwanemu w dniu 27 kwietnia 2017 r. Ubezpieczyciel przyjął za nią odpowiedzialność. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego stwierdził
w pojeździe powoda szkodę całkowitą. Pismem z dnia 11 maja 2017 r. poinformował go, że wartość pojazdu przed szkodą została ustalona na kwotę 88.560,00 zł, wartość pozostałości na kwotę 45.800,00 zł, zaś wysokość przysługującego powodowi odszkodowania na kwotę 42.760,00 zł.

(fakty bezsporne, nadto: pismo k. 9-10, kalkulacja k. 11).

Decyzją z dnia 31 maja 2017 r. pozwany przyznał powodowi odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia Autocasco w wysokości 42.760,00 zł. Płatność została przelana na rzecz (...) S.A.

(fakty bezsporne, a nadto: decyzja k. 13-14).

Powód otrzymał informację od pozwanego, że pozostałość pojazdu powinien wystawić na platformie internetowej. Ubezpieczyciel nie wskazał kwoty, za jaką ma być wystawiony wrak. Samochód stał ok. 3 miesięcy. Było kilku chętnych, ale nie za wystawioną kwotę.

(dowód: przesłuchanie powoda A. R. k. 72, e-protokół rozprawy z dnia 06.12.2018r. 00:01:27-00:09:10).

Uszkodzony samochód nie był wystawiany przez firmę (...).j. D. I., M. I. z siedzibą w K. na żadnej platformie sprzedażowej ani stronach motoryzacyjnych.

(dowód: informacja k. 131).

W dniu 05 września 2017 r. powód sprzedał pozostałość uszkodzonego samochodu za kwotę 30.000,00 zł brutto.

(dowód: faktura VAT k. 12).

Pismem z dnia 13 września 2017 r. powód poinformował, iż w dniu 04 września 2017 r. spłacił całość zadłużenia wobec tego podmiotu i nabył własność uszkodzonego pojazdu. Jednocześnie zawiadomił ubezpieczyciela, że w dniu 05 września 2017 r. sprzedał pozostałość uszkodzonego samochodu za kwotę 30.000,00 zł brutto i wezwał go do dokonania dopłaty do wypłaconego wcześniej świadczenia w wysokości 15.800,00 zł.

(dowód: pismo k. 39).

W odpowiedzi na wezwanie pozwany poinformował, że nie znajduje podstaw do dopłaty różnicy między analityczną wyceną pozostałości pojazdu a faktyczną ceną jego zbycia.

(dowód: pismo k. 40-41).

Powód zlecił rzeczoznawcy (...) Związku (...) sporządzenie opinii na okoliczność oszacowania wartości uszkodzonego samochodu. Wartość pojazdu przed szkodą została ustalona na kwotę 88.560,00 zł, zaś wartość pozostałości na kwotę 52.400,00 zł. Za sporządzenie tej opinii (...) Związek (...) w dniu 11 stycznia 2018 r. wystawił powodowi fakturę VAT nr (...) na kwotę 480,00 zł netto, tj. 590,40 zł brutto. Jako formę płatności wskazano przelew. Termin płatności został oznaczony na dzień 18 stycznia 2018 r.

(dowód: opinia wraz z załącznikami k. 15-37, faktura VAT k. 38).

Powód nie przedłożył do akt dowodu potwierdzenia zapłaty faktury za sporządzenie prywatnej opinii technicznej.

(fakt bezsporny).

W wyniku zdarzenia z dnia 27 kwietnia 2017 r. został uszkodzony samochód osobowy V. (...), nr rej. (...) o pojemności silnika 1968 cm ³ i przebiegu 14.247 km. Jego pierwsza rejestracja miała miejsce dniu 16 lutego 2015 r.

Wartość samochodu uszkodzonego program (...) Ekspert ustala w procentach
w stosunku do wartości przed szkodą. Uzgodniona przez strony wartość w wysokości 88.560,00 zł jest kwotą umowną, ustalona pomiędzy właścicielem pojazdu
i ubezpieczycielem. Rzeczywista wartość rynkowa samochodu przed szkoda była inna, niż ustalona w polisie. Skutkowało to ustaleniem innej wartości pozostałości pojazdu, obliczonej od kwoty 88.560,00 zł. Kwota ta nie może stanowić podstawy do ustalenia wartości wraku. Wartość ta winna być określona w oparciu o wartość rynkową pojazdu, jaką posiadał przed szkodą.

Wartość rynkowa samochodu przed szkodą wynosiła 83.100,00 zł, zaś wartość pojazdu uszkodzonego 44.800,00 zł. Zatem wysokość odszkodowania wynosi 43.760,00 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego wraz
z załącznikami k. 83-99, kalkulacja naprawy k. 100-104, wycena k. 105-106).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów: dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, dokumentach w aktach szkodowych ubezpieczyciela, przesłuchania powoda A. R. oraz pisemnej opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego J. P..

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, ani nie była kwestionowana przez strony (art. 230 kpc).

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda, że zlecił sprzedaż pozostałości uszkodzonego samochodu firmie (...).j. D. I., M. I. z siedzibą w K., gdyż jest to sprzeczne z udzieloną przez nią w toku procesu informacją. W pozostałym zakresie uznał jego zeznania za prawdziwe.

Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Sama opinia nie może być źródłem materiału faktycznego sprawy ani stanowić podstawy ustalenia okoliczności będących przedmiotem oceny biegłych. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233§1 kpc, lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych
w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie SN
z dnia 07 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001/4/64). Specyfika oceny tego dowodu wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej.

Po doręczeniu opinii biegłego pełnomocnik powoda zgłosił do niej zastrzeżenia wskazując, że nie zgadza się ze stanowiskiem biegłego, który wskazał, że wyniki rynkowej wyceny aukcyjnej należy traktować jako nadrzędne. Podniósł, że biegły nie odniósł się szczegółowo do zakresu uszkodzeń pojazdu oraz nie załączył kalkulacji jego naprawy ani do kwestii tzw. współczynnika eksperckiego, który skorygował wartość wraku do kwoty 36.200,00 zł.

Wniósł jednocześnie o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. S. na okoliczność ustalenia zakresu uszkodzeń samochodu powoda, zwrócenie się do serwisu (...) w K. oraz do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.
o udzielenie informacji, czy przedmiotowy pojazd był przez niego wystawiany na platformach aukcyjnych lub innych stronach motoryzacyjnych z ofertą sprzedaży, a jeżeli tak, to to na jakich warunkach, za jaką cenę, czy były osoby zainteresowane jego kupnem,
a następnie, po przeprowadzeniu zawnioskowanych dowodów, dopuszczenie dowodu
z uzupełniającej opinii biegłego sądowego.

Pełnomocnik pozwanego nie kwestionował opinii biegłego.

Na rozprawie w dniu 24 lutego 2020 r. Sąd oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika powoda. Odnosząc się do stanowiska pełnomocnika powoda, że nie zgadza się
z twierdzeniem biegłego, że wyniki rynkowej wyceny aukcyjnej należy traktować jako nadrzędne podnieść należy, iż biegły wydając opinię w sprawie wyliczył wartość pojazdu
w stanie uszkodzonym w profesjonalnym programie eksperckim (...)Ekspert. Zatem zarzut ten jest nieuzasadniony. Również nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut, że biegły nie odniósł się szczegółowo do zakresu uszkodzeń pojazdu. Zakres ten nie był sporny pomiędzy stronami. Nadto pełnomocnik powoda nie objął go swoim wnioskiem dowodowym. Wbrew twierdzeniom strony powodowej biegły sporządził kalkulację naprawy uszkodzonego pojazdu i dołączył ją do sporządzonej przez siebie opinii. Odnosząc się natomiast do kwestii tzw. współczynnika eksperckiego, przyjętego w opinii sporządzonej na zlecenie powoda, który skorygował wartość wraku do kwoty 36.200,00 zł „z uwagi na sytuację podażowo-popytową na rynku uszkodzonych pojazdów dla pojazdu o przedmiotowych parametrach techniczno-eksploatacyjnych” wskazać należy, iż winien on mieć zastosowanie wyłącznie
w sytuacji, gdy program może nie ująć jakiegoś czynnika, okoliczności specjalnej czy sytuacji nietypowej. Ta ewentualna korekta odbywa się w ten sposób, że wyliczona przez program ekspercki wartość uszkodzonego pojazdu jest przemnażana przez współczynnik ekspercki, według uznania wyceniającego. Sytuacja popytu podaży na rynku pojazdów uszkodzonych w kontekście wyceny wartości pojazdu, a więc określenia jego wartości na danym rynku jest niczym innym jak „masłem maślanym”. Program ekspercki właśnie określa jakiej wartości jest dany wrak na danym rynku. Co za tym idzie sam z siebie odnosi się do sytuacji popytu
i podaży na danym rynku. Podkreślić przy tym należy, iż przyjęcie takiego współczynnika eksperckiego jest odstępstwem od zasady to więc to powód, zgodnie z treścią art. 6 kc i art. 232 kpc, powinien udowodnić i uzasadnić konieczność jego zastosowania, czego
w przedmiotowej sprawie nie uczynił.

Mając na względzie powyższe Sąd podzielił opinię biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr inż. J. P.. W ocenie Sądu opinia biegłego jest jasna i logiczna, a nadto została sporządzona fachowo i rzetelnie. Wnioski wywiedzione w opinii są należycie uzasadnione i wolne od błędów logicznych oraz wewnętrznych sprzeczności, co świadczy o dużym doświadczeniu zawodowym i rzetelnej wiedzy fachowej biegłego. Biegły ustalił wartość pojazdu w stanie po szkodzie, wyczerpująco uzasadniając przyjęte kryteria. Dlatego też Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego. Pełnomocnik powoda nie złożył zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 kpc w zakresie oddalenie tego wniosku dowodowego.

Pismem z dnia 30 sierpnia 2019 r. (...) Sp. z o.o. w odpowiedzi na zobowiązanie Sądu poinformował, że w celu podania żądanych informacji potrzebuje numeru aukcji. Kopię tego pisma Przewodnicząca nakazała doręczyć pełnomocnikowi powoda i zobowiązała go do podania w terminie 7 dni do wskazania tego numeru – pod rygorem oddalenia wniosku dowodowego. Zakreślony termin upłynął bezskutecznie
a wniosek dowodowy pełnomocnika powoda w tym zakresie został oddalony na rozprawie w dniu 24 lutego 2020 r. Pełnomocnik powoda nie złożył zastrzeżeń do protokołu w trybie art. 162 kpc w zakresie oddalenie tego wniosku dowodowego.

Również na rozprawie w dniu 24 lutego 2020 r. Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. S. na okoliczność ustalenia zakresu uszkodzeń samochodu powoda albowiem nie była to okoliczność kwestionowana przez strony, zaś
w pozwie na tą okoliczność strona powodowa powołała wyłącznie dokumenty w aktach szkodowych ubezpieczyciela. Nadto wniosek ten był spóźniony i spowodowałby zwłokę
w rozpoznaniu sprawy (art. 207§6 kpc). Podkreślić w tym miejscu należy, iż doręczając pełnomocnikowi powoda odpis sprzeciwu Przewodnicząca zobowiązała go do złożenia
w terminie 14 dni od doręczenia wezwania odpowiedzi na sprzeciw, w której winien powołać wszelkie twierdzenia i dowody na ich poparcie pod rygorem późniejszego ich pominięcia i sutków z art. 6 kc i art. 210§2, 229,232 i 233 kpc. W zakreślonym terminie pełnomocnik powoda nie wykonał zobowiązania. Pełnomocnik powoda złożył zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 kpc w zakresie oddalenie wniosku dowodowego
o przesłuchanie K. S. w charakterze świadka.

Przy ustalaniu wysokości odszkodowania należnego powodowi Sąd pominął przedłożoną przez niego opinię prywatną, opracowaną na jego zlecenie, gdyż zgodnie
z obowiązującym orzecznictwem stanowi ona jedynie umotywowane stanowisko strony (tak wyrok SN z dnia 09 maja 2007 r., II CSK 77/07, L., wyrok SA w Warszawie z dnia 27 września 2011 r., I ACa 133/11).

Sąd zważył, co następuje:

Powód w przedmiotowej sprawie dochodził od pozwanego ubezpieczyciela odszkodowania na podstawie dobrowolnej umowy A..

Między stronami bezsporna była kwestia odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela za szkodę powstałą w pojeździe powoda, wynikającą z łączącej ich umowy ubezpieczenia AC. W przedmiotowej sprawie sporna była zaś wysokość szkody, a co za tym idzie wysokość odszkodowania przysługującego powodowi od pozwanego.

Zgodnie z treścią art. 805 kc przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (§1). Świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniu majątkowym polega
w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§2 pkt 1).

Przez szkodę w rozumieniu art. 361§2 kc należy rozumieć różnicę między stanem majątkowym poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. Odszkodowanie winno zrekompensować w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę.

W przedmiotowej sprawie na skutek zdarzenia z dnia 27 kwietnia 2017 r. w pojeździe stanowiącym własność powoda wystąpiła szkoda całkowita.

W dniu zdarzenia powód posiadał u pozwanego aktualne ubezpieczenie AC. Zgodnie
z §8 ust. 2 ppkt 1 OWU odszkodowanie jest należne w kwocie równej wartości rynkowej nieuszkodzonego pojazdu, nie większej od sumy ubezpieczenia, aktualnej na dzień powstania szkody, pomniejszonej o wartość pozostałości po szkodzie całkowitej, przy czym obydwie wartości są określane według wartości na dzień powstania szkody. Wartość rynkowa pojazdu została przez strony ustalona umownie na kwotę 88.560,00 zł (opcja utrzymania wartości rynkowej).

Wartość nieuszkodzonego samochodu powoda została przez strony określona na kwotę 88.560,00 zł. W sporządzonej w sprawie opinii biegły określił wartość pojazdu po szkodzie
z dnia 27 kwietnia 2017 r. na kwotę 44.800,00 zł. Tym samym wysokość odszkodowania wynosi 43.760,00 zł. Powodowi została już wypłacona przez pozwanego ubezpieczyciela kwota 42.760,00 zł brutto. Ubezpieczyciel winien więc dopłacić powodowi kwotę 1.000,00 zł tytułem naprawienia szkody (43.760,00 zł – 42.760,00 zł).

W przedmiotowej sprawie powód domagał się również zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii na jego zlecenie.

Wskazać w tym miejscu należy, iż powód nie wykazał, by poniósł te koszty (art. 6 kc
w zw. z art. 232 kpc). Przedłożył fakturę VAT na kwotę 480,00 zł netto wystawioną za sporządzenie na jego zlecenie prywatnej kalkulacji, jednakże nie przedłożył żadnego dowodu na to, że uiścił tą kwotę. Dlatego tez jego roszczenie w tym zakresie zostało oddalone.

Reasumując, powodowi należy się tytułem odszkodowania kwota 1.000,00 zł, którą to kwotę Sąd zasądził na jego rzecz od pozwanego ubezpieczyciela (pkt 1 sentencji wyroku)
i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2 sentencji wyroku).

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481§1 kc, zgodnie z którym wierzyciel może żądać odsetek, jeżeli dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia. Natomiast w myśl art. 817§1 kc i §8 ust. 14 OWU zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o szkodzie. Przy czym data początkowa odsetek żądanych przez powoda nie była kwestionowana przez pozwanego.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 kpc, zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 514,00 obliczona zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 473 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.), kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).oraz koszty opinii biegłego w wysokości 886,10 zł (przy czym powód uiścił zaliczkę na poczet opinii biegłego w kwocie 1.000,00 zł).

Na rozprawie w dniu 24 lutego 2020 r. pełnomocnik powoda wniósł o nieobciążanie powoda kosztami procesu w oparciu o art. 102 kpc, jednakże Sąd nie znalazł w niniejszym przypadku natomiast podstaw do jego zastosowania.

W doktrynie przyjmuje się, że przepis ten ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu i jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on wprawdzie pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawia jednak ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, Sądowi (por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366). Do okoliczności branych pod uwagę przez Sąd przy ocenie przesłanek zastosowania dyspozycji omawianego przepisu według doktryny zaliczyć można nie tylko te związane z samym przebiegiem postępowania, lecz także dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.

Pełnomocnik powoda nie wykazał, że w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki uzasadniające odstąpienie od obciążenia powoda kosztami procesu, ograniczając się do samego złożenia wniosku w tym zakresie.

Pozwany ubezpieczyciel przegrał proces w 10%, zaś powód w 90% i w takiej części winni ponieść jego koszty. Mając na względzie powyższe Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.753,59 zł tytułem zwrotu kosztów procesu od oddalonej części powództwa (pkt 3 sentencji wyroku).

Nadto, zarządzeniem z dnia 24 lutego 2020 r. Przewodnicząca nakazała zwrócić pełnomocnikowi powoda kwotę 113,90 zł tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet opinii biegłego.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława