Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z 30 października 2019 roku

Powódka A. B. (1) wniosła (w ostatecznie sprecyzowanym pozwie) o zasądzenie od pozwanych A. B. (2) i A. M. kwoty 38.276,35‬ zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 30.479,29 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty, a od kwoty 7.797,06 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając swoje żądanie powódka wskazała, że wraz z pozwanym A. B. (2) była współwłaścicielką lokalu mieszkalnego w W.. Pomiędzy stronami zostało zawarte porozumienie zgodnie, z którym pozwany uprawniony był do samodzielnego zajmowania tego lokalu w zamian za pokrywanie wszelkich kosztów związanych z tym lokalem. W lokalu zamieszkiwała córka pozwanego (pozwana) wraz z dziećmi. Pozwani doprowadzili do zadłużenia lokalu skutkiem czego były liczne sprawy sądowe i egzekucyjne prowadzone również przeciwko powódce. Na ich skutek powódka uiściła:

- 9 września 2016 roku kwotę 27.737,29 zł na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej O. 14 tytułem zaległości za czynsz, wodę oraz koszty postępowań,

- 2.742 zł na rzecz Wspólnoty tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie I C 2790/16 wytoczonej wobec niej i pozwanego przez Wspólnotę,

- 31 października 2017 roku kwotę 7.797,06 zł tytułem zużycia wody.

W odpowiedzi na pozew pozwany A. B. (2) wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W ocenie pozwanego powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem:

- powództwo jest przedawnione w zakresie należności wymagalnych do dnia 5 lutego 2014 roku,

- pomiędzy stronami nigdy nie doszło do zawarcia porozumienia dotyczącego obowiązku powoda do pokrywania wszelkich kosztów związanych z przedmiotowym lokalem,

- sprzeczności żądania zasadami współżycia społecznego, albowiem wartość lokalu jest w dużej mierze efektem nakładów na nie czynionych przez pozwanego oraz pokrycia w całości przez niego kosztów wykupu mieszkania,

- powódka nie udowodniła roszczenia, tj. nie wykazała obowiązku zapłaty z tytułu czynszu, zaliczek i innych opłat z rozbiciem za jakie okresy kwoty te były należne i w jakim stopniu przypadały na strony,

- pomiędzy pozwanym a pozwaną nie zachodzi współodpowiedzialność solidarna.

Ponadto pozwany wskazał, że jego odpowiedzialność wobec – w razie nieskuteczności powyższych zarzutów – powódki ograniczona jest do połowy kwot uiszczonych przez powódkę (zgodnie z udziałami we własności) i tylko za okres, gdy pozostawał on współwłaścicielem lokalu.

Na dalszym etapie postępowania pozwana A. M. przychyliła się do stanowiska pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powódka i pozwany byli po ½ współwłaścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w W.. Lokal ten nabyli w drodze dziedziczenia po ich ojcu W. B. zmarłym 15 lipca 2005 roku.

okoliczność niesporna

Mieszkanie zakupił W. B. za własne środki w wysokości 4.777.178 starych złotych 22 maja 1990 roku. W okresie w którym doszło do zakupu W. B. przebywał na rencie. Jednocześnie Pozwany A. B. (2) był wówczas (od 1989 roku) założycielem oficyny (...).

dowód: odpis aktu notarialnego z 22 maja 1990 r. k. 88-89; zeznania powódki A. B. (1), k. 121; częściowo zeznania pozwanego A. B. (2), k. 121-122

Pozwany dokonywał po 1990 roku nakładów na mieszkanie. Początkiem lat 90. wyremontował łazienkę i kuchnię. Około 2010 roku zmodernizował ogrzewanie.

dowód: zeznania świadka K. B., k. 114-115, zeznania świadka J. B. (1), k. 115; zeznania pozwanej A. M. k. 142; zeznania pozwanego A. B. (2), k. 121-122

Pozwany w przedmiotowym lokalu nie zamieszkuje od 1986 roku. Wtedy wprowadziła się tam jego była żona J. B. (1) wraz z dwoma córkami (w tym z pozwaną) zamieszkiwał tam również jej teść, a ojciec stron - W. B.. Od 1997 roku W. B. zamieszkał u swojej siostry K. B., a od 2009 roku w lokalu zamieszkuje jedynie córka pozwanego A. M. wraz z dziećmi. Powódka jeszcze w latach 70. wyjechała na (...). Od tego czasu nie mieszkała w przedmiotowym lokalu, ani nie partycypowała w jego utrzymaniu.

okoliczność niesporna; a nadto dowód: zeznania świadka K. B., k. 114-115; zeznania świadka J. B. (1), k. 115; zeznania świadka J. B. (2); zeznania powódki A. B. (1), k. 121

Pozwana A. M. nie uiszczała opłat za mieszkanie, albowiem zawsze zajmował się tym jej ojciec lub dziadek. Pozwany A. B. (2) obiecał jej, że będzie uiszczał stosowne opłaty. Natomiast sama pozwana nie była świadoma istniejącego zadłużenia zadłużenia.

dowód: zeznania pozwanej A. M. k. 142; zeznania pozwanego A. B. (2), k. 121-122

Strony pozostawały w zadłużeniu wobec Wspólnoty Mieszkaniowej O. 14 w zakresie wydatków na utrzymanie nieruchomości wspólnej oraz zaliczek i rozliczeń za zużycie wody.

W dniu 4 grudnia 2012 roku wobec stron wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zobowiązujący ich do solidarnej zapłaty kwoty 15.928,32 zł wraz z odsetkami i kwoty 2.616,25 zł tytułem kosztów postępowania na rzecz Wspólnoty. W sprawie wszczęto następnie postępowanie egzekucyjne, które umorzono z dniem 24 czerwca 2016 roku wobec powódki A. B. (1).

dowód: nakaz zapłaty w sprawie II Nc 36279/12 tut. Sądu, k. 150; zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z 14 czerwca 2013 r., k. 151; postanowienie o przekazaniu sprawy egzekucyjnej z 8 kwietnia 2014 r., k. 152; postanowienie o umorzeniu częściowym sprawy egzekucyjnej z 24 czerwca 2015 r., k. 153;

W dniu 15 maja 2014 roku wobec stron wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zobowiązujący ich do solidarnej zapłaty kwoty 15.835,57 zł wraz z odsetkami i kwoty 2.616,25 zł tytułem kosztów postępowania na rzecz Wspólnoty. Nakaz ten zaskarżyła powódka sprzeciwem i w tym zakresie postępowanie uległo umorzeniu.

dowód: nakaz zapłaty w sprawie II Nc 605/14 z 15 maja 2014 r. k. 24 akt I C 620/14

W dniu 3 lipca 2015 roku w kolejnej sprawie z powództwa Wspólnoty przeciwko powódce i pozwanemu strony zwarły ugodę. Na jej podstawie A. B. (2) zobowiązał się spłacić kwotę 10.509,76 zł stanowiącą należność dochodzoną w sprawie od powódki i pozwanego wraz z odsetkami. Jednocześnie pozwany zobowiązał się w ramach zapłaty tej kwoty, zwolnić powódkę A. B. (1) z jej zobowiązania w stosunku do Wspólnoty w kwocie 5.254,88 zł. Jednocześnie ugoda wyczerpywała wszelkie roszczenia Wspólnoty wobec powódki i pozwanego za okres od 1 grudnia 2013 roku do 31 października 2014 roku.

dowód: protokół rozprawy i ugody w sprawie I C 395/15 z 3 lipca 2015 r. k. 88-91 akt I C 395/15;

W dniu 12 maja 2015 roku powódka złożyła wniosek o dział spadku po zmarłym W. B. (ojcu stron) i zniesienie współwłasności przedmiotowego lokalu. Powódka nie przedstawiła we wniosku innych roszczeń związanych z posiadaniem przedmiotowego lokalu. Jednocześnie w toku tej sprawy 30 lipca 2015 roku doszło do licytacji z udziału w przedmiotowym lokali przysługującego dłużnikowi A. B. (2) (pozwanemu). Udział przysługujący pierwotnie A. B. (2) przypadł (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Uczestnik A. B. (2) został zwolniony od udziału w sprawie a w jego miejsce wstąpiła wyżej wskazana spółką. W dniu 8 czerwca 2016 roku A. B. (1) i spółka (...) zwarli ugodę dotycząca zniesienia współwłasności, przenosząc ja na spółkę ze spłatą kwoty 160.00 zł na rzecz powódki.

dowód: wniosek o dział spadku i zniesienie współwłasności, protokół licytacji, protokół rozprawy i ugody oraz postanowienie Sądu z 8 czerwca 2016 r. w sprawie I Ns 603/15, k. 1-5, 35-38, 80-81, 82 akt I Ns 603/15

W dniu 18 lutego 2016 roku wobec stron wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zobowiązujący ich do zapłaty kwoty po 6.259,15 zł wraz z odsetkami (każde z nich osobno) i solidarnie kwoty 3.779,25 zł tytułem kosztów postępowania na rzecz Wspólnoty. Nakaz ten zaskrzyła powódka sprzeciwem i w tym zakresie postępowanie uległo umorzeniu, niemniej zostały zasadzone od niej koszty na rzecz Wspólnoty w wysokości 2.742 zł. Powódka uiściła tę kwotę na rzecz zarządcy nieruchomości firmy (...) 24 stycznia 2017 roku.

dowód: pozew i nakaz zapłaty w sprawie II Nc 4663/16, sprzeciw, postanowienie z 9 stycznia 2017 r. i postanowienie z 2 listopada 2016 r. k. 2-5, 28, 31-32, 68, 62 akt I C 2790/16; potwierdzenie wpłaty k. 10

W dniu 9 września 2016 roku powódka A. B. (1) uregulowała zaległości z tytułu opłat za użytkowanie lokalu w części przypadającej na jej udział w kwocie 27.737,29 zł za okres od do września 2016 roku, tj. dopóki była współwłaścicielem przedmiotowego lokalu.

dowód: zaświadczenie z 15 września 2016 r. k. 11; analizy konta lokalu k. 127-138

Z kolei 31 października 2017 roku uregulowała zaległość z tytułu zużycia wody przypadającą na jej udział w kwocie 7.797,06 zł za okres od stycznia do września 2016 roku, tj. dopóki była współwłaścicielem przedmiotowego lokalu.

dowód: potwierdzenie wpłaty k. 50; korespondencja e-mail k. 51; przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 55; odpowiedź do wezwania o zapłatę k. 53-54

Powódka wzywała bezskutecznie pozwanych na etapie przedsądowym do zapłaty kwoty 27.737,29 zł.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 12-17;

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dowodów w postaci dokumentów urzędowych, prywatnych oraz zeznań świadków i zeznań stron.

Sąd odstąpił od oceny dowodów w zakresie dokumentów, albowiem nie odmówił żadnemu z nich wiarygodności ani mocy dowodowej (art. 328 § 2 k.p.c.).

Odnosząc się natomiast do zeznań świadków i stron należy wskazać na trzy okoliczności.

Po pierwsze Sąd – na podstawie zeznań świadków i stron – tylko w niewielkim zakresie był w stanie odtworzyć zakres prac przeprowadzonych przez pozwanego w lokalu. Pozwany, pozwana oraz świadek J. B. (1) (była żona pozwanego, matka poznawanej) zgodnie zeznali, że prace dotyczyły remontu kuchni i łazienki na początku lat 90 (choć tutaj pojawiały się rozbieżności co do konkretnych dat), jak również modernizacji ogrzewania około 2010 roku. Jednocześnie świadek K. B. nie była w stanie podać konkretnych informacji dotyczących nakładów na przedmiotowy lokal (kontakt z nią – z uwagi na jej wiek – był utrudniony), z kolei świadek J. B. (2) od lat 80-tych nie był w przedmiotowym lokalu i nie miał wiedzy na temat jego użytkowania. Jednocześnie powódka potwierdziła fakt zainstalowania ogrzewania przez pozwanego, nie była w stanie jednak wskazać innych nakładów, albowiem nie przebywała w tym lokalu do lat. 70. Stąd Sąd uznał, że pozwany rzeczywiście dokonał przedmiotowych nakładów po roku 90. w zakresie modernizacji ogrzewania i remontu łazienki wraz z kuchnią.

Po drugie Sąd nie ustalił, aby do wykupu mieszkania doszło za pieniądze pozwanego. Brak jest jakiegokolwiek dowodu na piśmie, który by uprawdopodabniał ten fakt. Zgodnie z umową sprzedaży z 1990 roku środki na wykup mieszkania wyłożył ojciec stron W. B.. Należy zauważyć, że tylko pozwany twierdzi, że to on wyłożył środki na zakup mieszkania, natomiast wszyscy świadkowie tj. K. B., J. B. (2) i J. B. (1) wskazali, że wiedzę o wykupie mieszkania pa środki pozwanego A. B. (2) posiadają nie od kogo innego, jak właśnie bezpośrednio od A. B. (2). Tego typu informacje powzięte bezpośrednio od zainteresowanego są – w ocenie Sądu – niewystarczającym źródłem dowodowym. Należy zauważyć, że co prawda okoliczności faktyczne sprawy mogą uprawdopodabniać wersję, że pieniądze na wykup pochodziły od pozwanego, albowiem w 1990 roku jego sytuacja majątkowa była prawdopodobnie lepsza (założyciel oficyny (...)) niż W. B. (wówczas na rencie), należy mieć jednak na względzie, że kwota wykupu mieszkania – choć znaczna, nie była wygórowana i wynosiła niecałe 5 mln starych złotych, to jest około wartość 3 przeciętnych ówczesnych wynagrodzeń. Tym samym środki takie mógł posiadać również W. B..

Po trzecie wreszcie – Sąd nie ustalił, aby między stronami doszło do zawarcia porozumienia w sprawie korzystania z lokalu i ponoszenia wydatków na nie. Nie jest takim porozumieniem ugoda z 3 lipca 2015 roku, która nie obejmuje całości rozliczeń między stronami z tego tytułu, a dotyczyła jednie jednaj ze spraw wytoczonych przez Wspólnotę i to za zamknięty okres. Wskazać należy, że jedynie z zeznań powódki wynika, że pozwany zobowiązał się do pokrywania całości kosztów użytkowania mieszkania. Pozwany wskazał z kolei, że strony uzgodniły, że mieszkanie będzie dla jego córki – pozwanej A. M.. Taki los mieszkania miał być zgodny z nieformalną wola zmarłego W. B., na co zwrócił uwagę w zeznaniach pozwany A. B. (2) oraz świadkowie J. B. (1) i K. B.. Jednocześnie jednak w sprawie nie doszło w żaden sposób do formalnego przekazania użytkowania lub własności tego lokalu na rzecz pozwanej A. M..

Sąd z tych przyczyn uznał na tej samej zasadzie, że ani pozwani w zakresie wykupu mieszkania, ani powódka w zakresie porozumienia odnośnie ponoszenia kosztów utrzymania tego mieszkania nie udowodnili swoich twierdzeń zgodnie z ich oświadczeniami złożonymi w pismach procesowych i na rozprawach w myśl art. 6 k.c.

Sąd pominął dowód z postanowienia tut. Sądu z 3 lutego 2016 roku w sprawie II Co 746/15 i postanowienia tut. Sądu z 25 stycznia 2011 roku w sprawie I Ns 339/09, albowiem dotyczyły ona okoliczności niespornych (przysądzenie współwłasności przedmiotowego lokalu od pozwanego na rzecz spółki (...) oraz stwierdzenie nabycia spadku po zmarłym W. B.), a uzyskanie akt z ich oryginałami było utrudnione.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlegało oddaleniu.

Z uwagi na brak porozumienia pomiędzy stronami odnośnie posiadania i pokrywania kosztów użytkowania przedmiotowego lokalu, w niniejszej sprawie zastosowanie mogły mieć jedynie przepisy ogólne k.c.

Należy przy tym rozróżnić jakich kwot domaga się powódka i z jakiego tytułu.

Zasadniczo dotyczą one:

- wydatków i ciężarów obciążających właścicieli lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej,

- zużycia mediów przez osoby zajmujące lokal mieszkalny,

- kosztów sądowych wynikających ze spraw prowadzonych przez Wspólnotę przeciwko powódce i pozwanemu.

Ustalenie na podstawie którego tytułu powódka domaga się poszczególnych sum było niemożliwe. Powódka nie przedstawiła stosownego dokumentu stanowiącego rozliczenie. Z kolei dokument analiza konta lokalu, o którą – na wniosek powódki - zwrócił się Sąd do zarządcy nieruchomości nie wyszczególnia sposobu rozliczania poszczególnych kwot. Dlatego wskazać należy, że powódka wprost wykazała jedynie, że

- 24 stycznia 2017 roku uiściła kwotę 2.742 zł tytułem kosztów sądowych należnych od niej na rzecz Wspólnoty w sprawie I C 2790/16,

- 31 października 2017 roku uiściła kwotę 7.797,06 zł z tytułu zużycia wody w wysokości przypadającą na jej udział za okres od stycznia do września 2016 roku.

Odnosząc się do wydatków i ciężarów obciążających właścicieli lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej należy zauważyć, że ustawa z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali nie zawiera określenia w jaki sposób te wydatki i ciężary obciążają współwłaścicieli. Zastosowanie znajdzie zatem norma ogólna art. 207 k.c., zgodnie z którą pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Przepis ten w żaden sposób nie uzależnia obciążenia wydatkami i ciężarami od posiadania rzeczy. Tym bardziej, że współwłaściciele uprawnieni są do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 k.c.).

Jeżeli w ocenie powódki posiadanie lokalu przez pozwanego (lub wykonująca to posiadanie w jego imieniu pozwaną) był sprzeczne z jej prawem do współposiadania powinna mu ten fakt zakomunikować i ewentualnie wnieść o zapłatę wynagrodzenia z tytułu posiadania lokalu ponad przysługujący mu udział (zgodnie z art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 225 k.c.). Jednakże brak jest podstaw do przerzucenia – bez wcześniejszego porozumienia stron – obciążeń wynikających z własności rzeczy tylko na jednego ze współwłaścicieli jedynie z uwagi na zakres jego posiadania. Brak jest podstaw prawnych do uznania takiego żądania. Wskazać przy tym należy, że powódka uiszczając kwoty na rzecz Wspólnoty (zarządcy nieruchomości) dokonywała płatności jedynie tej części zadłużenia, który przypadał na jej udział.

Dodatkowo należy podkreślić, że wydatki i ciężary świadczone przez współwłaścicieli lokalu na rzecz Wspólnoty są w istocie niezależne od posiadania tego lokalu, a wynikają z prawa współwłasności, które powódce w spornym okresie przysługiwało. Nie można stracić z pola widzenia faktu, że w skład prawa własności nie wchodzi tylko prawo do posiadania (którego powódka nie wykonywała), ale również prawo dysponowania i czyste prawo własności. Te dwie okoliczności sprawiają, że choć powódka nie korzystała fizycznie z lokalu (i związanej z nim własności w częściach nieruchomości wspólnych), to w dalszym ciągu powinna ponosić ciężary związane z jego własnością, albowiem wciąż spoczywał on w jej majątku i cały czas mógł zostać przekazany (darmo lub odpłatnie) innej osobie. Jednocześnie działania Wspólnoty polegające na utrzymaniu substancji części wspólnych nieruchomości, na co przeznaczane są opłaty, prowadziły do utrzymania użyteczności lokalu mieszkalnego oraz do wzrostu jego wartości (względnie do ograniczenia spadku jego wartości), co okazało się bezpośrednią korzyścią dla majątku powódki przy sprzedaży przysługującego jej udziału w lokalu.

Odnosząc się do opłat uiszczanych na rzecz Wspólnoty należy wskazać, że oprócz opłat stałych (ciężarów i wydatków związanych z nieruchomością wspólną, czy utrzymaniem biurowości Wspólnoty) istnieją jeszcze wydatki związane z zużyciem mediów przez osoby zajmujące lokal, które w rzeczywistości nie są nakładami koniecznymi na rzecz, gdyż wynikają jednie z korzystania z rzeczy i to w określony sposób (tu zużycie wody i opłaty kanalizacyjne). W ocenie Sądu rozliczenie tych wydatków możliwe jest (w braku umowy czy porozumienia) jedynie w oparciu o przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Zgodnie z art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. W przedmiotowej sprawie wzbogacona jest pozwana A. M. (i jej dzieci) a zubożona powódka A. B. (1), wzbogacenie polega na możliwości używania wody i kanalizacji w przedmiotowym lokalu bez ponoszenia opłat z tego tytułu. Zwrot takiego świadczenia nie jest możliwy w naturze, zatem pozwana winna byłaby dokonać zwrotu wartości wzbogacenia, to jest kosztów zużycia wody i kosztów kanalizacji. Zgodnie jednak z art. 409 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu. Biorąc pod uwagę specyfikę przedmiotu wzbogacenia – dostęp do wody i kanalizacji – należy stwierdzić, że pozwana jednocześnie uzyskując wzbogacenie, zużywała go. Jednocześnie nie można mówić po jej stronie o wiadomości obowiązku zwrotu, albowiem była przekonana, że wszelkie rachunki płaci jej ociec A. B. (2).

Odnosząc się do zapłaty przez powódkę kosztów Sądowych należy wskazać, że kosztami takimi została obciążona jedynie w sprawie I C 2790/16, albowiem w pozostałych sprawach (3) wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, co doprowadzało do umorzenia postępowania przed sądem(w tym raz do zawarcia ugody), albo do umorzenia postępowania na etapie egzekucji. Powódka w bezsporny sposób wykazała zapłatę kosztów jedynie w sprawie I C 2790/16. Postanowienie o zasądzeniu kosztów wydane w tej sprawie dotyczyło tylko jej i wydane zostało w postępowaniu rozpoznawczym toczącym się tylko z jej udziałem jako pozwanej (po wniesieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty). Stąd Sąd nie dostrzegł podstaw do zasądzenia tej kwoty od pozwanych na rzecz powódki.

Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 102 k.p.c. zwalniając od nich stronę przegrywającą to jest powódkę. W ocenie Sądu powódka mimo, że przegrała proces – z uwagi na niewykazanie części okoliczności i brak podstawy prawnej do uznania jej roszczeń – mogła pozostawać w usprawiedliwionym przeświadczeniu co do zasadności swojego powództwa. Tym bardziej, że pozwani rzeczywiście użytkowali przedmiotowy lokal z jej wyłączeniem. Stąd też obciążanie jej kosztami jawi się jako niezasadne.

Zarządzenie (22.11.2019)

Sekretariat, proszę:

- doręczyć odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia pełnomocnikowi pozwanych.