Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2019 r. w G.

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. w W.

przeciwko M. O.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego M. O. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Dnia 25 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni stwierdza, że niniejszy tytuł uprawnia do egzekucji w zakresie pkt. II na rzecz wierzyciela M. O. (PESEL (...)) przeciwko dłużnikowi Bank (...) S.A. w W. (KRS (...)) oraz poleca wszystkim organom, urzędom oraz osobom, których to może dotyczyć, aby postanowienia tytułu niniejszego wykonały, a gdy o to prawnie będą wezwane udzieliły pomocy. Koszty postępowania klauzulowego należne wierzycielowi od dłużnika wynoszą 126zł (słownie: sto dwadzieścia sześć złotych).

Orzeczenie podlega wykonaniu jako prawomocne.

Sędzia Sądu Rejonowego w Gdyni

Małgorzata Żelewska

Tytuł wykonawczy wydano pełnomocnikowi wierzyciela adw. P. Ł..

Sygn. akt I C 859/17

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. w W. domagał się od pozwanego M. O. zapłaty kwoty 49.482,55 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10 % rocznie od dnia 06 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty od kwoty 46.274,67 zł, a także zwrotu kosztów sądowych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dnia 07 stycznia 2015 roku udzielił pozwanemu pożyczki gotówkowej nr (...) w wysokości 49.495,50 zł. W związku z nieterminową spłatą dnia 07 kwietnia 2016 roku skierował do pozwanego wypowiedzenie umowy, a zobowiązanie dnia 31 maja 2016 roku stało się wymagalne w całości. Dnia 06 czerwca 2016 roku powód bezskutecznie wezwał pozwanego do zapłaty.

(pozew – k. 3v.-5)

Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 28.02.2017r. uwzględnił powództwo. W całości

(nakaz zapłaty – k. 6)

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zaprzeczył istnieniu roszczenia powoda, zarzucił mu brak legitymacji czynnej z uwagi na brak stosunku zobowiązaniowego pomiędzy stronami i z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia. Nadto w późniejszym piśmie procesowym zakwestionował moc dowodową przedłożonych kopii dokumentów.

(sprzeciw – k. 8v.-9, pismo – k. 113-114)

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Sąd nie miał możliwości ustalenia stanu faktycznego, albowiem przedłożone przez powoda dokumenty zostały pominięte wobec zakwestionowania ich autentyczności przez pełnomocnika pozwanego. Dokumenty złożone przez powoda nie stanowiły dokumentów lub ich odpisów w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem, nie było pewne, czy stanowią odzwierciedlenie oryginałów, czy są kompletne, czy zostały sporządzone przez uprawnione osoby, czy pochodzą od wskazanego w nich autora, czy też zostały doręczone stronie pozwanej.

Powód domagał się zapłaty od pozwanego kwoty określonej pozwem na podstawie umowy pożyczki zawartej dnia 07 stycznia 2015 roku przez pozwanego.

Podstawę prawną roszczenia powoda w stosunku do pozwanego stanowiły przepisy art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Przy czym stosownie do art. 78 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U.2015.128 ze zm.) do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. W niniejszej sprawie zastosowanie miały również przepisy ustawy o kredycie konsumenckim. W myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Zdaniem Sądu powód nie wykazał tego, aby dochodzone roszczenie rzeczywiście mu przysługiwało. Powód nie przedstawił bowiem żadnych dowodów wskazujących na istnienie wierzytelności wobec strony pozwanej, zwłaszcza w zakresie istnienia stosunku zobowiązanego, jego wymagalności oraz wysokości.

Zważyć trzeba, że w myśl przepisów kodeksu postępowania cywilnego dokumentem jest wyłącznie oryginał. Kserokopia, jako odwzorowanie oryginału, może być uznana wyłącznie za odpis dokumentu. Z kolei odpis dokumentu jest dokumentem wskazującym na istnienie dokumentu oryginalnego. Niepoświadczona podpisem strony kserokopia nie jest dokumentem. Jeżeli zaś pismo nie może być uznane za dokument, nie może być ono też podstawą do prowadzenia dowodu w trybie art. 308 k.p.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2000 r. IV CKN 59/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 557/08). Dla uznania kserokopii za dokument niezbędne jest oświadczenie o istnieniu oryginału o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Dopiero po umieszczeniu na kopii poświadczenia zgodności z oryginałem można uznać kserokopię za dokument świadczący o istnieniu oryginału.

Złożone przez powoda kserokopie w postaci m.in. umowy pożyczki, wezwania do zapłaty czy wypowiedzenia umowy pożyczki, a także dowodu doręczenia wypowiedzenia nie zostały w żaden sposób poświadczone za zgodność z oryginałem, nie można zatem uznać ich za wiarygodne dowody świadczące o przysługiwaniu powodowi wierzytelności względem pozwanego przy stanowisku przez niego konsekwentnie od początku prezentowanym.

Powód nie wykazał więc, aby doszło do zawarcia umowy pożyczki, by została ona wypowiedziana wobec powstania zaległości w spłacie tego zobowiązania i by było ono wymagalne we wskazanej wysokości.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności należy uznać, iż powód nie wykazał tego, że przysługuje mu względem pozwanego dochodzona pozwem wierzytelność. Zgodnie zaś z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa bowiem na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Warto zwrócić uwagę, że strona powodowa twierdziła, że oryginały umowy pożyczki, a także jej wypowiedzenia wraz z potwierdzeniem odbioru zostały doręczone stronie pozwanej. Sąd mając na uwadze pismo pozwanego z dnia 20 listopada 2018 roku oraz jego oświadczenia z dnia 25 marca 2019 roku nie dał wiary twierdzeniom powoda w tym zakresie. Strona powodowa miała również inne możliwości wykazania, że doszło do zawarcia stosunku zobowiązaniowego w postaci umowy pożyczki.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd oddalił powództwo w punkcie I. wyroku na podstawie art. 29 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w zw. art. 720 § 1 k.c. oraz art. 6 k.c. a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie/radców prawnych (Dz.U.2015.1800 (...) ze zm.) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od przegrywającego niniejsze postępowanie powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł, na co składają się: opłata za czynności fachowego pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).