Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 88/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 15 listopada 2019 r. o sygn. akt III K 44/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. zarzut rażącej niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego M. H. kary 8 lat pozbawienia wolności wymierzonej za popełnienie zbrodni kwalifikowanej z art.13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, jak i jednostkowych kar po 3 miesiące pozbawienia wolności za pozostałe czyny, bez uwzględnienia wszystkich dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 kk, w szczególności bez uwzględnienia okoliczności i sposobu popełnienia przestępstwa, motywacji i zachowania oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstwa, zwłaszcza popełnienia przestępstwa na szkodę osób najbliższych, z którymi z wspólnie zamieszkiwał, w tym także charakteru naruszonego dobra prawnego godzącego w życie ludzkie, w tym bez uwzględnienia zachowania oskarżonego, który dokonał przestępstwa realizując zamiar jego popełnienia wcześniej wypowiadany wielokrotnie w słowach gróźb kierowanych wobec L. H. i jego żony, braku jakiejkolwiek skruchy czy refleksji po zdarzeniu i pomimo wyrządzenia nieodwracalnej krzywdy nie tylko fizycznej, ale i psychicznej u K. H., przy braku, poza wiekiem i opinią psychiatryczną potwierdzającą ograniczenie w stopniu znacznym jedynie zdolności kierowania swoim postępowaniem, jakichkolwiek okoliczności łagodzących, które to ustalenia winny przemawiać przeciwko orzekaniu kary w dolnym progu ustawowego zagrożenia przewidzianego przez ustawodawcę za zbrodnię z art. 148 § 1 kk i prowadzić do orzeczenia kary surowszej, nie mniejszej niż 15 lat pozbawienia, co powoduje, iż orzeczone kary jednostkowe i kara łączna nie spełnią swoich celów zapobiegawczych, wychowawczych oraz społecznego oddziaływania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do stanowiska oskarżyciela publicznego trzeba przede wszystkim podkreślić, że analizując okoliczności, jakie należy uwzględnić wymierzając karę, w całości prokurator pomija (choć dla porządku wymienia) stopień winy oskarżonego. Tymczasem (obok stopnia społecznej szkodliwości czynu) jest to jedna z dwóch najważniejszych, tzw. sprawiedliwościowych dyrektyw wymiaru kary. Została wysunięta na pierwszy plan i stanowi pierwsze kryterium, jakie należy brać pod uwagę przy wymiarze kary zgodnie z art. 53 § 1 k.k. W związku z tym, na pierwszy plan wybija się tzw. funkcja limitująca winy. Wina określa bowiem maksymalną, nieprzekraczalną granicę sankcji, także w zakresie jej rodzaju oraz wysokości (kom. do art. 53 k.k. [w:] Kodeks karny..., red. A. Grześkowiak, K. Wiak, Legalis 2018; J. Wojciechowski, Kodeks..., 1997, s. 117; zob. także wyrok SA we Wrocławiu z 13.10.1994 r., II AKr 316/94, KZS 1995/7–8, poz. 69; wyrok SA w Lublinie z 17.11.1999 r., II AKa 183/99, OSA 2000/4, poz. 25; wyrok SA w Krakowie z 23.11.2000 r., II AKa 147/00, KZS 2001/1, poz. 24; wyrok SA w Krakowie z 24.10.2002 r., II AKa 258/02, KZS 2002/12, poz. 33). Innymi słowy, niedopuszczalne jest orzeczenie kary, która przekraczałaby ustalony w sprawie stopień zawinienia sprawcy, nawet jeżeli takie rozstrzygnięcie mogłoby być zasadne w świetle dyrektywy prewencji szczególnej i ogólnej (I. Zgoliński [w:] V. Konarska-Wrzosek, Kodeks karny. Komentarz. Wydanie II, WKP 2018).

Tymczasem, w niniejszej sprawie, co prokurator stara się pomijać w wywodach apelacji, wyraźnie zaburzony (niemożliwy do kontrolowania w chwili każdego z przypisanych czynów) był proces podejmowania decyzji przez oskarżonego. Nie tylko M. H. kierował się w swym postępowaniu (podkreślanymi przez prokuratora) nieadekwatnymi do rzeczywistości ocenami działań swoich i innych, zwłaszcza obciążając inne osoby, w tym oboje pokrzywdzonych, odpowiedzialnością za problemy i niepowodzenia życiowe, ale przede wszystkim - wskutek zmian chorobowych wynikających z uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego spowodowanych przebytym udarem - nie był w stanie pokierować swoim postępowaniem w chwili czynu. Jest to okoliczność umożliwiająca zastosowanie przez Sąd I instancji nadzwyczajnego złagodzenia kary (choć nie obligująca do takiej decyzji). Ustawodawca, nakazując uwzględniać stopień winy przy wymiarze kary, stwarza zarazem możliwość nadzwyczajnego jej złagodzenia w razie wystąpienia w niepełnym zakresie okoliczności wyłączających winę, czyli nie w stopniu, który uniemożliwiałby jej przypisanie. Daje więc wskazówkę, że stopień winy, pełniąc funkcję limitującą wymiar kary, konsekwentnie wpływa na możliwość obniżenia karalności w stosunku do zagrożenia przewidzianego w przepisie części szczególnej (zob. A.Piaczyńska, Kryteria stopniowania winy, PiP nr 9/2012, s. 50-67).

Takiego obniżenia dokonał Sąd I instancji. Wyraźnie w uzasadnieniu wyroku podkreślił bowiem wszelkie dane wskazujące na wysoki stopień szkodliwości społecznej czynów oskarżonego (świadome zaostrzanie konfliktu z rodziną, planowane działanie, godzenie w dobra osób bliskich, zamieszkałych w tym samym domu, brak skruchy) jednocześnie wskazując na niemożność kontrolowania swoich działań przez oskarżonego w czasie popełniania czynów, co wyraźnie obniża stopień winy M. H.. Wyważając nakazy wynikające z dwóch sprawiedliwościowych zasad wymiaru kary (stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy), które określają dolną i górną granicę kary wymierzonej oskarżonemu, Sąd Okręgowy doszedł do słusznego przekonania, iż kara winna być istotnie obniżona w stosunku do tej wymierzanej osobie nieograniczonej w kontrolowaniu swych działań w takiej samej sytuacji ale jednocześnie nie powinna być nadzwyczajnie złagodzona ze względu na niemożliwy do pominięcia stopień szkodliwości społecznej działań M. H..

Niewątpliwie działanie w stanie ograniczonej poczytalności stanowi tylko jedną z przesłanek mających wpływ na wymiar kary i nie może umniejszać znaczenia pozostałych przesłanek. Nie może im jednak także całkowicie ustępować, jak zdaje się sugerować prokurator w apelacji. Wysuwane na pierwszy plan kryteria takie jak cele wychowawcze i zapobiegawcze, jakie mają być osiągnięte wobec oskarżonego czy społeczne poczucie sprawiedliwości nie mogą być uznane za istotniejsze kryteria niż stopień zawinienia, a ten u M. H. zgodnie z opinią biegłych przedstawioną po obserwacji psychiatrycznej - niewątpliwie był obniżony. Pod tym kątem należy także oceniać brak skruchy po popełnieniu czynu czy wręcz wrogie i pogardliwe nastawienie oskarżonego do pokrzywdzonej. Nie można jednak też pomijać podobnego podejścia obojga pokrzywdzonych do oskarżonego, co także zostało w niniejszej sprawie wykazane.

W związku z tym, zarówno w odniesieniu do gróźb karalnych i naruszenia nietykalności cielesnej przypisanych oskarżonemu w punktach 1. i 2. części dyspozytywnej wyroku jak i wobec usiłowania zabójstwa pokrzywdzonej kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do zawinienia M. H., uwzględnia stopień społecznej szkodliwości jego działania i adekwatnie realizuje cele ogólno- i szczególnoprewencyjne skazania. Zarzut jej niewspółmierności, a tym bardziej rażącej niewspółmierności nie mógł więc zostać uwzględniony.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez podwyższenie wymierzonej oskarżonemu M. H. kary za zarzucane mu przestępstwo z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk do 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, z art.190 § 1 kk w zb. z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk do 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, z art.13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk do 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności i utrzymanie w mocy wyroku w pozostałym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek opiera się na przekonaniu prokuratora, że samo wypełnienie znamion czynu zabronionego przy motywacji sprawcy - niewątpliwie wrogiej wobec pokrzywdzonej i niechętnej wobec pokrzywdzonego - oraz jego obojętnym zachowaniu po popełnieniu przestępstwa, które zostało zaplanowane, czyni karę wymierzoną w dolnych granicach zagrożenia sankcją rażąco niewspółmierną. Nie można podzielić takiego przekonania głównie ze względu na adekwatną ocenę stopnia zawinienia oskarżonego jakiej dokonał Sąd I instancji, dostosowanie do niego rozmiaru sankcji przy uwzględnieniu pozostałych kryteriów wymiaru kary i właściwe uargumentowanie jego stanowiska w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W związku z tym, wniosek o zmianę wymiaru kary musiał zostać uznany za całkowicie niezasadny.

3.2.

II. W zakresie wszystkich trzech czynów wskazanych w części dyspozytywnej wyroku:

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, wyrażający się w ustaleniu, iż stopień społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonemu jest bardzo wysoki podczas gdy w świetle treści zeznań E. A. i R. H., nie kwestionowanych przez sąd meriti, z uwagi na wieloletni konflikt pomiędzy pokrzywdzonymi i oskarżonym, brak szacunku i prowokowanie oskarżonego przez pokrzywdzonych, w tym po zmianie zachowania oskarżonego po przebytym udarze i treść opinii sądowo-psychiatrycznej wskazującej na zaburzenia osobowości oskarżonego, przejawiające się w chwiejności i zmienności emocji, osłabionej samokontroli oraz obniżeniu uczuciowości wyższej, które to zmiany dostrzegali świadkowie, stopień społecznej szkodliwości czynu oceniać należy na niższy, aniżeli przyjął to sąd meriti.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca w przytoczonym powyżej zarzucie skupia się przede wszystkim na stopniu społecznej szkodliwości czynu. Niezasadnie jednak pomija pozostałe kryteria decydujące o sądowym wymiarze kary wskazane w art. 53 k.k. Podkreślić trzeba, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym zarzut ten nie może polegać na polemice z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Sama więc możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 11 marca 2019 r., sygn. akt II AKa 290/18, LEX nr 2668873). Obrońca w swej apelacji podejmuje zaś wyłącznie polemikę z ustaleniami Sądu I instancji nie przedstawiając żadnych okoliczności, ktre mogłyby przekonać o błędnych ustaleniach faktycznych.

Tymczasem już sama konstrukcja zarzutu sugeruje, że jako okoliczności decydujące o rozmiarze społecznej szkodliwości czynu obrońca uznaje wieloletni konflikt i brak szacunku pokrzywdzonych dla oskarżonego i jego stanu po przebytym udarze oraz stwierdzone przez biegłych chwiejność, osłabioną samokontrolę i obniżenie uczuciowości wyższej u oskarżonego. Tymczasem, zgodnie z art. 115 § 2 k.k., przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę zupełnie inne okoliczności - rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Okoliczności podnoszone przez obrońcę można co najwyżej uznać za elementy wpływające na postać zamiaru i motywację sprawcy, co jednak w żadnym stopniu nie przekonuje do uznania, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest niższy od ustalonego przez Sąd Okręgowy. Niewątpliwie długotrwałe zaangażowanie w konflikt rodzinny, który oskarżony sam – jak ustalili biegli, świadomy znaczenia swych działań – intensyfikował, a także stan zaburzeń osobowości jakie były skutkiem przebytego udaru wpływają na ocenę (podnoszonego w uzasadnieniu apelacji) stopnia winy oskarżonego, ale nie mogą prowadzić do oceny, iż stopień szkodliwości społecznej czynu był niższy od ustalonego przez Sąd I instancji.

Co więcej, z treści apelacji wynika, że obrońca de facto podziela ustalenia faktyczne sądu, a jedynie nie akceptuje wymiaru kary - orzeczonej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, bez nadzwyczajnego jej złagodzenia. W istocie więc – podobnie jak prokurator – sugeruje rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, tyle że uznaje ją za niewspółmiernie surową, a nie łagodną.

Podnieść więc trzeba, by nie powtarzać argumentów przytoczonych w odniesieniu do zarzutu prokuratora, że stopień winy sprawcy jest jednym z najistotniejszych wyznaczników wymiaru kary, ale nie jest jedynym kryterium, jakie sąd musi brać pod uwagę podczas orzekania. Sąd I instancji prawidłowo wyważył okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia. Dokonał adekwatnego obniżenia kary ze względu na stwierdzone przez biegłych działanie przez oskarżonego w warunkach art. 31 § 2 k.k. objawiające się niemożnością kierowania swoim postępowaniem i (podnoszonym przez obrońcę) podporządkowaniem się emocjom oraz obniżeniem samokontroli w jego decyzjach. Jednocześnie jednak właściwie dostosował wymiar kary do społecznej szkodliwości działania M. H., który wyróżnia się zaplanowanym i konsekwentnym dążeniem do pozbycia się rodziny z domu, a biegli potwierdzili, że w czasie czynu oskarżony miał świadomość znaczenia i skutków swego działania, jedynie nie mogąc nim w pełni pokierować.

Nie można zgodzić się z przekonaniem obrońcy, iż postawa pokrzywdzonych, którzy niewątpliwie mieli wpływ na decyzje oskarżonego i popełnienie przez niego przestępstw może być uznana za czynnik decydujący o postawie M. H., który sam także przyczyniał się do eskalacji konfliktu rodzinnego, a jego niekaralność, relacje z sąsiadami czy podeszły wiek nie mogą być czynnikami umniejszającymi zawinienie w tak znacznym stopniu, by za sprawiedliwą uznać karę nadzwyczajnie złagodzoną.

Wobec tego należy zgodzić się z oceną Sądu Okręgowego, że zasadne było wymierzenie sankcji w najniższym wymiarze ale sprzeczne z zasadami wymiaru kary byłoby jej nadzwyczajne złagodzenie.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zastosowanie wobec oskarżonego, na podstawie art. 60 § 7 kk, instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 2-3, 7 i 8, środka kompensacyjnego lub przepadku,

- ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I. instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było żadnych podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy, bowiem jego ocena kary wymierzonej oskarżonemu opiera się na wysunięciu na pierwszy plan istotnych ale nie najważniejszych okoliczności mających wpływ na wymiar sankcji. Domaganie się zmian w adekwatnie określonym przez Sąd I instancji wymiarze kary nie znajduje podstaw w realiach niniejszej sprawy, a w związku z tym nie może być podstawą do zmiany wyroku. Z kolei zasadność zarówno ustaleń faktycznych, jak i wymiaru kary, które znalazły wyraz w zaskarżonym wyroku, nie daje żadnych podstaw do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.3.

III. W zakresie czynu objętego pkt 1. części dyspozytywnej wyroku:

- zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego M. H. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, przy wymiarze której Sąd nienależycie ocenił stopień winy sprawcy i społecznej szkodliwości czynu pomijając okoliczność, iż z powodu stwierdzonych organicznych zaburzeń osobowości oskarżony miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność kierowania swoim postępowaniem, w rozumieniu art. 31 § 2 kk, co w konsekwencji powyższego, w świetle wyjątkowych okoliczności niniejszej sprawy, winno skutkować zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 2-3, 7 i 8, środka kompensacyjnego lub przepadku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ, zarzut III. tj. zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej za czyn objęty pkt 1. części dyspozytywnej wyroku, w swej istocie – przez powołanie się na te same okoliczności mające wpływać na potrzebę nadzwyczajnego złagodzenia kary – zamyka się w treści zarzutu II., a jedynie ogranicza się do jednego z trzech czynów przypisanych oskarżonemu – aktualne w całości w odniesieniu do zarzutu III. pozostają rozważania dotyczące zarzutu II.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zastosowanie wobec oskarżonego, na podstawie art. 60 § 7 kk, instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 2-3, 7 i 8, środka kompensacyjnego lub przepadku,

- ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I. instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek odpowiada w swej treści wnioskowi odnoszącemu się do wszystkich trzech przestępstw przypisanych oskarżonemu, w związku z czym powody uznania pierwszego z wniosków obrońcy za niezasadny w pełni odnoszą się także do ww. wniosku.

3.4.

IV. W zakresie czynu objętego pkt 2. części dyspozytywnej wyroku:

- zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego M. H. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, przy wymiarze której Sąd nienależycie ocenił stopień winy sprawcy i społecznej szkodliwości czynu pomijając okoliczność, iż z powodu stwierdzonych organicznych zaburzeń osobowości oskarżony miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność kierowania swoim postępowaniem, w rozumieniu art. 31 § 2 kk, co w konsekwencji powyższego, w świetle wyjątkowych okoliczności niniejszej sprawy, winno skutkować zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 2-3, 7 i 8, środka kompensacyjnego lub przepadku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ, zarzut IV. tj. zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej za czyn objęty pkt 2. części dyspozytywnej wyroku, w swej istocie – przez powołanie się na te same okoliczności mające wpływać na potrzebę nadzwyczajnego złagodzenia kary – zamyka się w treści zarzutu II., a jedynie ogranicza się do jednego z trzech czynów przypisanych oskarżonemu – aktualne w całości w odniesieniu do zarzutu IV. pozostają rozważania dotyczące zarzutu II.

Wniosek

- o zastosowanie wobec oskarżonego, na podstawie art. 60 § 7 kk, instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego wymienionego w art. 39 pkt 2-3, 7 i 8, środka kompensacyjnego lub przepadku,

- ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I. instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek odpowiada w swej treści wnioskowi odnoszącemu się do wszystkich trzech przestępstw przypisanych oskarżonemu, w związku z czym powody uznania pierwszego z wniosków obrońcy za niezasadny w pełni odnoszą się także do ww. wniosku.

3.5.

V. W zakresie czynu objętego pkt 3. części dyspozytywnej wyroku:

- zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego M. H. kary 8 lat pozbawienia wolności, przy wymiarze której Sąd nienależycie ocenił stopień winy sprawcy i społecznej szkodliwości czynu pomijając okoliczność, iż z powodu stwierdzonych organicznych zaburzeń osobowości oskarżony miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność kierowania swoim postępowaniem, w rozumieniu art. 31 § 2 kk, co w konsekwencji powyższego, w świetle wyjątkowych okoliczności niniejszej sprawy, winno skutkować zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze nie niższym od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ, zarzut V. tj. zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej za czyn objęty pkt 3. części dyspozytywnej wyroku, w swej istocie – przez powołanie się na te same okoliczności mające wpływać na potrzebę nadzwyczajnego złagodzenia kary – zamyka się w treści zarzutu II., a jedynie ogranicza się do jednego z trzech czynów przypisanych oskarżonemu – aktualne w całości w odniesieniu do zarzutu V. pozostają rozważania dotyczące zarzutu II.

Wniosek

- o zastosowanie wobec oskarżonego, na podstawie art. 60 § 6 pkt 2 kk, instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze nie niższym od jednej trzeciej dolnej granicy ustawowego zagrożenia,

- ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I. instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek odpowiada w swej treści wnioskowi odnoszącemu się do wszystkich trzech przestępstw przypisanych oskarżonemu, w związku z czym powody uznania pierwszego z wniosków obrońcy za niezasadny w pełni odnoszą się także do ww. wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięć wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarówno dokonane ustalenia faktyczne, jak i ocena prawna czynów przypisanych oskarżonemu, a także wymierzone za nie kary (jednostkowe i łączna) są prawidłowe i adekwatne do realiów niniejszej sprawy, zaś argumenty przedstawione we wniesionych apelacjach nie przekonują w żadnym stopniu do korekty ani uchylenia zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Wobec uznania zarzutów przedstawionych w apelacji obrońcy za niezasadne konieczne było proporcjonalne obciążenie kosztami postępowania, w tym odpowiednią opłatą, M. H. – jako strony, która wnosiła niezasadny środek zaskarżenia. Wobec uzyskiwania stałych dochodów przez oskarżonego nie było podstaw do zwolnienia od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS

SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Olszewski SSA Janusz Jaromin

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o karze

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana