Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VI K 1350/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1. 

R. D.

W dniu 12 listopada 2018r. ok. godz. 12:45 w P. ul.(...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowych, w ten sposób, że kierując samochodem marki V. (...) nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności, zbliżając się do przejazdu dla rowerzystów nie ustąpił pierwszeństwa rowerowi znajdującemu się na przejeździe i doprowadził do zderzenia z rowerzystką M. W., która mając pierwszeństwo przed nadjeżdżającym pojazdem wjechała na przejazd dla rowerów z prawej strony drogi i nieumyślnie spowodował wypadek drogowy wskutek czego rowerzystka doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia prawego płata skroniowego z niewielkim krwawieniem podpajęczynówkowym, uszkodzenia stawu skokowo-goleniowego lewego w postaci złamania kostki przyśrodkowej i zerwania więzadła skokowo-strzałkowego przedniego oraz otarć naskórka i stłuczenia lewej kończyny dolnej co stanowiło naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni, tj. przestępstwo z art. 177 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 12 listopada 2018 roku około godziny 12:45
w P. kierujący samochodem marki V. o numerze rejestracyjnym (...), jadąc prawym pasem ruchu ul. (...) z kierunku miejscowości L. w kierunku ulicy (...) potrącił kierującą rowerem M. W., która przejeżdżała po oznakowanym przejeździe dla rowerów ze strony prawej na lewą. M. W. została potrącona po przejechaniu około 1,5 metra. R. D. rozpoczął awaryjne hamowanie swojego pojazdu w chwili potrącenia rowerzystki.

W miejscu wypadku przejście dla pieszych o szerokości 3 m połączone było z przejazdem dla rowerzystów o szerokości, 2,6 m. Nawierzchnia przejazdu dla rowerzystów była pomalowana czerwoną farbą oraz oznaczona znakami pionowymi D-6b „przejście dla pieszych i przejazd dla rowerzystów”. Dla kierowców pojazdów obowiązywało ograniczenie prędkości do 50 km/h.

Bezpośrednio przed zdarzeniem M. W. jechała ze swoją matką A. W. ścieżką rowerową w kierunku przejazdu na ul. (...). Jechały wolno, z prędkością rekreacyjną. Gdy dojeżdżały do przejazdu dla rowerzystów jako pierwsza jechała matka A. W., a za nią córka M. W.. Matka zatrzymała się na chodniku przed przejazdem dla rowerzystów, a córka kontynuowała jazdę, ominęła matkę i wjechała na przejazd dla rowerzystów, aby przejechać na drugą stronę ulicy (...). Dojeżdżając do jezdni M. W. miała dobrą widoczność na jadące nią samochody.

Bezpośrednio przed zdarzeniem R. D. jechał z prędkością ok. 49 km/h. Mógł zobaczyć jadące ścieżką rowerową rowerzystki z odległości około 55,7 m od przejazdu dla rowerów. Kierowca widział również znak pionowy D-6b oraz znak poziomy P-10 (zebra), a także pomalowany na czerwono przejazd dla rowerzystów. R. D. miał możliwość zatrzymania swego samochodu przed linią warunkowego zatrzymania złożoną z prostokątów (znak poziomy P-14), a znajdującą się bezpośrednio przed przejściem dla pieszych i przejazdem dla rowerów.

1.  notatka urzędowa z dnia 12 listopada 2018 roku;

2.  protokół oględzin miejsca wypadku drogowego z dnia 12 listopada 2018 roku;

3.  dokumentacja fotograficzna;

4.  protokół oględzin pojazdu z dnia 12 listopada 2018 roku;

5.  protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu z dnia 12 listopada 2018 roku;

6.  nagranie z monitoringu;

7.  protokół oględzin rzeczy z dnia 7 grudnia 2018 roku;

8.  opinia biegłego z dziedziny techniczno-kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych z 21 stycznia 2020 roku;

9.  opinia uzupełniająca biegłego z dziedziny techniczno-kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych z 31 maja 2020 roku;

10.  zeznania świadka A. W.;

11.  zeznania świadka M. S.;

12.  zeznania biegłego W. D.;

13.  wyjaśnienia oskarżonego.

1.  k. 1-2;

2.  k. 3-5;

3.  6, 41-49;

4.  13-16;

5.  k. 17;

6.  23;

7.  k. 40;

8.  137-170;

9.  206-215;

10.  k. 25-26, 106v-107v;

11.  k. 60-62, 107v-108;

12.  k. 224v-225;

13.  k. 54-55, 105v-106v.

W wyniku wypadku M. W. doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia prawego płata skroniowego z niewielkim krwawieniem podpajęczynówkowym, uszkodzenia stawu skokowo-goleniowego lewego w postaci złamania kostki przyśrodkowej i zerwania więzadła skokowo-strzałkowego przedniego oraz otarć naskórka i stłuczenia lewej kończyny dolnej co stanowiło naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Była hospitalizowana w okresie od 12 do 22 listopada 2018 roku.

M. W. jest osobą niepełnosprawną, choruje na zespół (...).

1.  dokumentacja medyczna;

2.  opinia sądowo – lekarska z dnia 7 grudnia 2018 roku

1.  k. 29, 35;

2.  k. 37.

III.

R. D. ma ukończone 56 lat, posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe (elektromechanik). Prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób. Nie był nigdy wcześniej karany. Prawo jazdy posiada od 1980 roku.

1.  karta karna;

2.  wydruk z bazy (...).

1.  k. 53, 112, 113;

2.  k. 52.

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

I, II, III

1. notatka urzędowa z dnia 12 listopada 2018 roku;

2. protokół oględzin miejsca wypadku drogowego z dnia 12 listopada 2018 roku;

3. dokumentacja fotograficzna;

4. protokół oględzin pojazdu z dnia 12 listopada 2018 roku;

5. protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu z dnia 12 listopada 2018 roku;

6. nagranie z monitoringu;

7. protokół oględzin rzeczy z dnia 7 grudnia 2018 roku;

8. dokumentacja medyczna;

9. opinia sądowo – lekarska z dnia 7 grudnia 2018 roku

10. karta karna;

11. wydruk z bazy (...).

Podstawą wyrokowania Sąd uczynił materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów, ujawnionych na rozprawie, wskazanych w protokole rozprawy. Są to
w przeważającej części dokumenty procesowe, urzędowego pochodzenia, sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z zakresem ich kwalifikacji i uprawnień, a w związku z tym wiarygodność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości stron i również Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich podważania.

I

1.  opinia biegłego z dziedziny techniczno-kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych z 21 stycznia 2020 roku;

2.  opinia uzupełniająca biegłego z dziedziny techniczno-kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych z 31 maja 2020 roku;

3.  zeznania biegłego W. D.

Za wiarygodne źródłowe dowodowe Sąd uznał opinię biegłego z dziedziny techniczno-kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych z 21 stycznia 2020 roku wraz z pisemną opinią uzupełniającą z dnia 31 maja 2020 roku oraz zeznaniami biegłego na rozprawie. Opinie zostały sformułowane w sposób profesjonalny i rzetelny. Biegły w sposób pełny i rzeczowy odpowiedział na zadane mu pytania dotyczące możliwości uniknięcia potrącenia rowerzystki, obowiązku zatrzymania się rowerzystki przed przejazdem oraz możliwości wcześniejszego zauważenia M. W. przez oskarżonego. W ocenie Sądu w opinii uzupełniającej oraz podczas rozprawy biegły wyjaśnił wszelkie zaistniałe w sprawie wątpliwości. Podkreślić trzeba, że w ocenie Sądu żadna ze stron nie podniosła takich wątpliwości, które podważyłyby sporządzone opinie i zeznania biegłego.

I

1.  zeznania świadka A. W.;

2.  zeznania świadka M. S..

Sąd nie znalazł podstaw by odmówić wiarygodności zeznaniom wskazanych świadków. Były one logiczne i konkretne. Świadkowie w sposób dokładny opisały okoliczności wypadku z 12 listopada 2018 roku.

I

wyjaśnienia oskarżonego

Za wiarygodne należało uznać również wyjaśnienia oskarżonego. Podkreślić bowiem trzeba, że oskarżony nie kwestionował zdarzenia z 12 listopada 2018 roku, wskazywał jednak, że zachował się wystarczająco ostrożnie. Oskarżony miał prawo do takiej subiektywnej oceny swojego zachowania i nie można było z tego powodu odmówić wiarygodności jego wyjaśnieniom. To do Sądu natomiast należała ocena zachowania oskarżonego pod kątem przepisów prawa.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--

zeznania świadka M. W.

Sąd nie wykorzystał zeznań świadka M. W. z uwagi na jej stan zdrowia i brak zapamiętania przebiegu wydarzenia. Strony wyraziły zgodę na odstąpienie od jej przesłuchania na rozprawie.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I.

R. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 177 § 1 k.k. kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym to pojęcie, którego znaczenie można sprowadzić do zespołu reguł określających sposób zachowania się w ruchu. Są to zarówno reguły zawarte
w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla ruchu sytuacjach, jak i reguły nieskodyfikowane w sposób szczegółowy, a wynikające z przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem, zbliżając się do przejazdu dla rowerzystów, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa rowerowi znajdującemu się na przejeździe.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób niebudzący wątpliwości pozwalał na ustalenie, że to oskarżony jest sprawcą wypadku komunikacyjnego z 12 listopada 2018 roku. To bowiem oskarżony miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności dojeżdżając do przejazdu dla rowerów i ustąpienia pierwszeństwa M. W., która przejeżdżała wyznaczonym przejazdem dla rowerów. Rowerzystka nie miała obowiązku zatrzymania się przed wjechaniem na przejazd dla rowerów. Zgodnie z zasadą ograniczonego zaufania wynikającą z art. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym miała prawo oczekiwać, że oskarżony ustąpi jej należnego pierwszeństwa przejazdu. Ponadto zaznaczenia wymaga fakt, że oskarżony mógł zauważyć zbliżające się do przejazdu dla rowerów rowerzystki już z odległości 55 m, hamowanie jednak rozpoczął dopiero w momencie potrącenia M. W.. Czas jakim dysponował oskarżony od chwili, gdy mógł zauważyć pokrzywdzoną i jej matkę jadące po ścieżce rowerowej umożliwiał łagodne i bezpieczne zatrzymanie samochodu przed torem jazdy rowerzystki. Podkreślenia wymaga również fakt, że przejazd dla rowerów był odpowiednio oznaczony oraz pomalowany na czerwono.

Sąd nie miał również wątpliwości, że oskarżony działał nieumyślnie. Ze zgromadzonego materiału dowodowego w żaden sposób nie wynikało, by chciał bądź chociaż godził się na zaistniałe zdarzenie. W ocenie Sądu zaistniałe zdarzenie wynikało raczej z nieostrożności oskarżonego
i niewystarczającej znajomości przepisów przez R. D., aniżeli z chęci doprowadzenia do kolizji drogowej.

Z uwagi na skutek wypadku polegający na spowodowaniu obrażeń ciała na okres powyżej 7 dni
u M. W., należało zakwalifikować zdarzenie jako występek z art. 177 § 1 k.k.

Co do zasady Sąd przypisał oskarżonemu zarzucany mu czyn z tą jednak modyfikacją, że z opisu czynu wyeliminował sfomułowanie dotyczące niezachowania ostrożności przez M. W. oraz wpisując, że miała ona pierwszeństwo przed nadjeżdżającym pojazdem.

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. D.

I, II

I

Przystępując do wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary opisane w art. 3 k.k. i art. 53 § 1 i 2 k.k., to jest wymierzył oskarżonemu karę według własnego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd kierował się przepisem art. 115 § 2 k.k.

Oceniając stopień winy oskarżonego należało go określić na znaczny. Oskarżony jest bowiem osobą dorosłą, rozumiejącą konsekwencje swoich działań, a ponadto w sprawie nie było żadnych dowodów, które wskazywałyby na to, że w dacie czynu oskarżony był niepoczytalny.

Stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd również ocenił jako znaczny. Zaznaczyć bowiem trzeba, że w wyniku lekkomyślnego działania oskarżonego M. W. doznała obrażeń ciała na okres powyżej 7 dni, a dodatkowo była hospitalizowana przez okres 10 dni. Ponadto zaznaczyć trzeba, że oskarżony pozwolił sobie na takie lekkomyślne zachowanie w środku dnia, kiedy ruch na drodze jest wzmożony. Podkreślenia wymaga również fakt, że oskarżony jest zawodowym kierowcą, a więc wydaje się, że można od niego wymagać jeszcze większej staranności i rozwagi przy prowadzeniu pojazdu.

Sąd zauważył jednak, że oskarżony ma prawo jazdy od 1980 roku i dotychczas nie był karany. Ponadto po zdarzeniu interesował się stanem zdrowia M. W..

Wszystkie powyższe okoliczności doprowadziły Sąd do przekonania, że kara pozbawienia wolności, o której mowa w art. 177 § 1 k.k. byłaby nadmiernie surowa dla oskarżonego, dlatego też postanowił skorzystać z instytucji wskazanej w art. 37a k.k. i wymierzył oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda.
W ocenie Sądu kara ta jest najbardziej adekwatna do wagi popełnionego przez oskarżonego czynu. W ocenie Sądu dolegliwość ekonomiczna związana z wykonaniem kary pozwoli oskarżonemu na przemyślenie swojego zachowania i zrozumienie, że prowadzenie pojazdu wymaga szczególnej uwagi
i ostrożności, a to z tego względu, że często decyzje poszczególnej jednostki przedkładają się na życie i zdrowie innych osób.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. w związku z popełnieniem przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. orzeczono na rzecz pokrzywdzonej nawiązkę w kwocie 3000 złotych uznając, że kwota taka stanowi adekwatne zadośćuczynienie dla pokrzywdzonej w realiach sprawy.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III, IV

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych kierując się zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2290 zł, w tym 2000 zł tytułem wynagrodzenia biegłego oraz 200 zł tytułem opłaty.

Jednocześnie w przedmiotowej sprawie oskarżyciela posiłkowa M. W. reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, dlatego też Sąd na podstawie § 17 ust 1 pkt 1, ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 2 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. 2016 poz. 714 ze zm) zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 1536 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

6.  1Podpis

/-/ Sędzia Izabela Hantz-Nowak