Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VI K 523/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

M. W. (2)

W dniu 31 stycznia 2019 roku o godz. 13:25 w L. na skrzyżowaniu ulic (...) – (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powodując wypadek drogowy w ten sposób, że kierując samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do wskazań sygnalizacji świetlnej, wjechał za sygnalizator, kiedy dla jego kierunku ruchu nadawany był sygnał czerwony i doprowadził do zderzenia z samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez A. M., samochodem marki N. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez K. G., które wjechały na skrzyżowanie przy świetle zielonym, w wyniku wypadku pasażer samochodu F. H. M. lat 9 doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości udowej prawej oraz stłuczenia szyi, pleców i ściany brzucha, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na czas dłuższy niż 7 dni.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I.

W dniu 31 stycznia 2019 roku, około godziny 13:00, M. W. (2) kierował samochodem marki F. (...)
o numerze rejestracyjnym (...), albowiem jechał ze swojego miejsca zamieszkania w P. do miejsca pracy w P., przy ul. (...). Nie spieszył się, albowiem pracę miał rozpocząć o godzinie 14:00, jechał z prędkością 50 km/h. Tego dnia pogoda była słoneczna,
a warunki drogowe bardzo dobre.

Około godziny 13:25 M. W. (2) wjechał na skrzyżowanie ulic (...) III S. – (...) w L., mimo iż dla jego kierunku jazdy (tj. dla kierowców jadących ul. (...) III S.) paliło się czerwone światło. W momencie wjazdu na skrzyżowanie słońce znajdowało się za plecami M. W. (3) i świeciło na sygnalizator świetlny. Mimo jednak tej okoliczności M. W. (2) nie upewnił się, czy może bezpiecznie wjechać na skrzyżowanie.

W wyniku działania M. W. (2) doszło do zderzenia z samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez A. M. oraz samochodem marki N. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez K. G.. Obie kobiety wjechały na skrzyżowanie od ulicy
(...), kiedy dla ich kierunku jazdy zapalone było zielone światło – kierująca samochodem marki F. wykonywała manewr skrętu w lewo, natomiast kierująca samochodem marki N. w prawo w ulicę(...).

W samochodzie M. W. (2) doszło do uszkodzenia przedniego zderzaka, przednich prawych drzwi, tylnych prawych drzwi, tylnego prawego koła, tylnego prawego błotnika, tylnego zderzaka z prawej strony.
W samochodzie K. G. doszło do uszkodzenia przedniego prawego błotnika, przedniego zderzaka z prawej strony, przedniego lewego błotnika, przednich lewych drzwi oraz tylnych lewych drzwi, natomiast w samochodzie A. M. doszło do uszkodzenia przedniego prawego błotnika, przednich prawych drzwi przy łączeniu z błotnikiem, przedniego zderzaka z prawej strony, przedniego prawego reflektora oraz pokrywy silnika nad prawym reflektorem.

Na miejsce zdarzenia wezwana została karetka pogotowia oraz patrol Policji. M. W. (2) został ukarany mandatem, natomiast ratownicy medyczni udzielili pomocy H. M., synowi A. M., który jechał razem z nią na przednim fotelu pasażera. Chłopiec uskarżał się na ból kolana. Ratownicy medyczni stwierdzili stłuczenie, jednak zaznaczyli, że gdyby ból się nasilał niezwłocznie należy udać się do szpitala. Ból u chłopca jednak narastał, dlatego też w dniu 1 lutego 2019 roku A. M. udała się z synem do szpitala im. K. J. w P., gdzie stwierdzono u niego złamanie kości udowej prawej, stłuczenie szyi i pleców oraz stłuczenie ściany brzucha. H. M. miał założony opatrunek gipsowy od wizyty w szpitalu do 13 marca 2019 roku. W tym okresie nie uczęszczał również do szkoły. W dniu 20 kwietnia 2019 roku zakończono leczenie związane z jego kręgosłupem (miał przestawione kręgi). U małoletniego pojawiały się również bóle brzucha, najprawdopodobniej na tle nerwowym.

1. zeznania świadka A. M.;

2. zeznania świadka K. G.;

3. zeznania świadka S. C.;

4. zeznania świadka E. W.;

5. zeznania świadka P. W.;

6. zeznania świadka A. S.;

7. zeznania świadka P. M. (1);

8. notatka urzędowa z dnia 18 lutego 2019 roku;

9. notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z dnia 31 stycznia 2019 roku;

10. szkic sytuacyjny;

11. protokół oględzin miejsca wypadku drogowego;

12. zaświadczenie lekarskie H. M.;

13. opinia sądowo-lekarska z dnia 25 lutego 2019 roku;

14. karta informacyjna leczenia;

15. dokumentacja fotograficzna;

16. wyjaśnienia oskarżonego.

1. k. 1-4, 118, 119;

2. k. 25-26, 119-119v;

3. k. 34-36, 136v-137v;

4. k. 51-54, 137v-138;

5. k. 55-58, 138-139;

6. 61-63, 137v;

7. k. 65-67, 139;

8. k. 11-12;

9. k. 13;

10. k. 14;

11. k. 15-16;

12. k. 17;

13. k. 19, 30;

14. k. 28;

15. 132-133;

16. k. 42-45, 117-117v.

II.

M. W. (2) ma ukończone 33 lata, posiada wykształcenie średnie, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Obecnie pracuje jako magazynier-sprzedawca w firmie (...) Sp. z o.o., za wynagrodzeniem w wysokości 2100 zł miesięcznie, na podstawie umowy o pracę na czas określony do dnia 31 sierpnia 2020 roku. Miejsce wykonywania pracy to P.. M. W. (2) nie był nigdy wcześniej karany, a prawo jazdy posiada od 11 lat. Po zdarzeniu przeprosił pokrzywdzonych za zaistniałe zdarzenie.

1. karta karna;

2. zeznanie podatkowe oskarżonego za rok 2018;

3. zaświadczenie o ukończeniu kursu;

4. umowa o pracę z dnia 14 stycznia 2019 roku;

5. decyzja z dnia 12 grudnia 2018 roku;

6. decyzja z dnia 7 marca 2019 roku;

7. decyzja z dni 28 sierpnia 2018 roku;

8. umowa o pracę na czas określony z dnia 29 sierpnia 2019 roku.

1. k. 46, 109, 130

2. k. 99-100v;

3. k. 101;

4. k. 102;

5. k. 103;

6. k. 104;

7. k. 105;

8. k. 135.

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

I, II

wyjaśnienia oskarżonego

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się, że doprowadził do kolizji w dniu 31 stycznia 2019 roku. Wskazał jednak, że nie przyznaje się do tego, żeby obrażenia powstałe u H. M. były wynikiem jego działań. W toku jednak postępowania sądowego oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu w całości. Wyjaśnił, że do kolizji doszło, albowiem sygnalizator oświetliło słońce, które było za jego plecami. Zaznaczył także, że po zaistniałym zdarzeniu przepraszał pokrzywdzonych.

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za wiarygodne, albowiem korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a przede wszystkim z zeznaniami pokrzywdzonych A. M., K. G. oraz świadka zdarzenia S. C.. Sąd nie dopatrzył się w wyjaśnieniach oskarżonego celowego zniekształcania rzeczywistości na swoją korzyść.

I

zeznania świadka A. M.

zeznania świadka K. G.,

zeznania świadka S. C.,

zeznania świadka A. S.,

zeznania świadka P. M. (1);

Brak było podstaw do odmowy wiarygodności wskazanym świadkom. Zeznawali oni spójnie, logicznie i konkretnie.

Świadkowie A. M., K. G. oraz S. C. dokładnie opisali przebieg zdarzenia i podali, że oskarżony wjechał na skrzyżowanie ulic (...) i (...)w L., kiedy obowiązywała go czerwona sygnalizacja świetlna. Pokrzywdzone natomiast ruszyły dopiero w momencie zapalenia się zielonego światła. Podkreślić również trzeba, że zeznania świadka S. C. uwiarygadnia dodatkowo fakt, że stał on na światłach na tej samej ulicy, którą jechał oskarżony, tj. (...), z tym, że po przeciwnej stronie. Świadek wyraźnie zaznaczył, że w momencie kolizji drogowej dla samochodów jadących ul. (...) świeciła się czerwona sygnalizacja świetlna.

Również zeznania świadków A. S. i P. M. (2) pozwoliły Sądowi na poczynienie ustaleń faktycznych w sprawie, przede wszystkim dotyczących interwencji medycznej na miejscu zdarzenia.

I

zeznania świadka E. W.;

zeznania świadka P. W.;

Na przymiot wiarygodności zasługiwały także zeznania rodziców oskarżonego, którzy opisali przebieg zdarzeń po kolizji drogowej. Zaznaczyli, że w dniu zdarzenia pogoda była słoneczna, a światło padało na sygnalizator świetlny. Ponadto podali, że syn po kolizji przeprosił pokrzywdzonych.

I, II

notatka urzędowa z dnia 18 lutego 2019 roku;

notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z dnia 31 stycznia 2019 roku;

szkic sytuacyjny;

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego;

zaświadczenie lekarskie H. M.;

opinia sądowo-lekarska z dnia 25 lutego 2019 roku;

karta informacyjna leczenia;

dokumentacja fotograficzna;

karta karna;

zeznanie podatkowe oskarżonego za rok 2018;

zaświadczenie o ukończeniu kursu;

umowa o pracę z dnia 14 stycznia 2019 roku;

decyzja z dnia 12 grudnia 2018 roku;

decyzja z dnia 7 marca 2019 roku;

decyzja z dni 28 sierpnia 2018 roku;

umowa o pracę na czas określony z dnia 29 sierpnia 2019 roku.

Podstawą wyrokowania Sąd uczynił także pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów, ujawnionych na rozprawie, wskazanych w protokole rozprawy. Są to w przeważającej części dokumenty procesowe, urzędowego pochodzenia, sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z zakresem ich kwalifikacji i uprawnień, a w związku z tym wiarygodność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości stron i również Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich podważania.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

M. W. (2)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z art. 177 § 1 k.k. kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym to pojęcie, którego znaczenie można sprowadzić do zespołu reguł określających sposób zachowania się w ruchu. Są to zarówno reguły zawarte w przepisach określających porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla ruchu sytuacjach, jak i reguły nieskodyfikowane w sposób szczegółowy, a wynikające z przepisów oraz istoty bezpieczeństwa w ruchu.

W niniejszej sprawie nie było wątpliwości, że to oskarżony jest sprawcą wypadku komunikacyjnego, do jakiego doszło w dniu 31 stycznia 2019 roku na skrzyżowaniu ulic (...) i (...) w L.. Świadczą o tym wszystkie dowody zgromadzone w sprawie, w tym wyjaśnienia samego oskarżonego. Oskarżony nie zachował ogólnie rozumianej ostrożności i niedostatecznie upewnił się, jakie światło pali się na sygnalizacji świetlnej. Powinien to uczynić, tym bardziej że jak sam wskazywał na sygnalizator świeciło słońce. Powyższe doprowadziło do sytuacji, że wjechał na skrzyżowanie, kiedy obowiązywało go czerwone światło na sygnalizacji świetlnej. Oskarżony naruszył w ten sposób zasady ruchu drogowego określone w art. 5 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym. Kierujący pojazdem F. (...) niewątpliwie nie powinna wjechać na skrzyżowanie, gdy kierujące samochodami F. (...) i N. (...) wjechały na pas ruchu, po którym się poruszał. Następstwem naruszenia przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym było spowodowanie obrażeń ciała na okres powyżej 7 dni u pokrzywdzonego H. M..

W ocenie Sądu nie było również wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem ewentualnym. Jako kierowca z 11-letnim stażem musiał bowiem zdawać sobie sprawę, że niedostateczne sprawdzenie sygnalizacji świetlnej i wjechanie na czerwonym świetle na skrzyżowanie może doprowadzić do wypadku komunikacyjnego i godził się na taką ewentualność. Zdecydował się wjechać na skrzyżowanie, bez uprzedniego upewnienia się jakie ma światło. Podkreślić trzeba, że sam oskarżony wskazywał, że na sygnalizator padały promienia słońca. W ocenie Sądu nie jest to jednak okoliczność łagodząca odpowiedzialność oskarżonego, a wręcz przeciwnie, jest to okoliczność obciążająca. Przy bowiem niesprzyjających warunkach kierowca ma obowiązek zachowania jeszcze większej ostrożności niż zwykle.

Z uwagi na skutek tego wypadku polegający na spowodowaniu obrażeń ciała na okres powyżej 7 dni u H. M., należało zakwalifikować zdarzenie jako występek z art. 177 § 1 k.k.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. W. (2)

I.

I.

Przystępując do wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary opisane w art. 3 k.k. i art. 53 § 1 i 2 k.k., to jest wymierzył oskarżonemu karę według własnego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd kierował się przepisem art. 115 § 2 k.k.

Oceniając stopień winy oskarżonego należało go określić na znaczny. Oskarżony jest bowiem osobą dorosłą, rozumiejącą konsekwencje swoich działań, a ponadto w sprawie nie było żadnych dowodów, które wskazywałyby na to, że w dacie czynu oskarżony był niepoczytalny.

Stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd również ocenił na wysoki. Wskazać bowiem trzeba, że oskarżony w środku dnia, kiedy ruch drogowy jest wzmożony zupełnie zlekceważył podstawową zasadę w ruchu drogowym, jaką jest stosowanie się do znaków i sygnałów świetlnych, czego konsekwencją było spowodowanie u innego uczestnika ruchu naruszenia czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Ponadto oskarżony działał z zamiarem ewentualnym. Zdecydował się nie zachowywać szczególnej ostrożności, mimo iż nie widział dokładnie jakie światło go obowiązuje. Zdecydował się podjąć ryzykowne zachowanie, kosztem zdrowia innych osób. Takie działanie należało ocenić stanowczo negatywnie.

Sąd zauważył jednak, że oskarżony ma prawo jazdy od 11 lat i dotychczas nie był karany. Ponadto po zdarzeniu przeprosił pokrzywdzonych i interesował się stanem zdrowia H. M..

Wszystkie powyższe okoliczności doprowadziły Sąd do przekonania, że kara pozbawienia wolności, o której mowa w art. 177 § 1 k.k. byłaby nadmiernie surowa dla oskarżonego, dlatego też postanowił skorzystać z instytucji wskazanej w art. 37a k.k. i wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie. W ocenie Sądu kara ta jest adekwatna do wagi popełnionego przez oskarżonego czynu, a ponadto przysłuży się społeczeństwu. W ocenie Sądu wykonywanie prac społecznych pozwoli oskarżonemu na przemyślenie swojego zachowania i zrozumienie, że prowadzenie pojazdu wymaga szczególnej uwagi i ostrożności, a to z tego względu, że często decyzje poszczególnej jednostki przedkładają się na życie i zdrowie innych osób.

M. W. (2)

II.

II.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd zdecydował się również zasądzić od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego H. M. kwotę 4000 zł tytułem nawiązki. Wskazać bowiem trzeba, że małoletni od wypadku do połowy marca nie uczęszczał do szkoły i miał założony opatrunek gipsowy. Ponadto dopiero w kwietniu 2019 roku zakończył się proces jego leczenia. W ocenie Sądu zasadne, słuszne i sprawiedliwe było zasądzenie na jego rzecz kwoty 4000 zł. Kwota ta w ocenie Sądu odzwierciedla zarówno szkody poniesione przez małoletniego w wypadku jak i naprawia, chociażby w jakimś stopniu, poczucie krzywdy jakiej doznał w wyniku wypadku. Podkreślić bowiem trzeba, że niewątpliwie wypadek komunikacyjny jest trudnym i dotkliwym przeżyciem. U małoletniego przez jakiś czas z tego powodu utrzymywały się bóle brzucha. Świadczy to o tym, że przeżywał wypadek emocjonalnie.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W tym miejscu należy wskazać, że Sąd nie zastosował wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdu (art. 42 § 1 k.k.), albowiem uznał, że oskarżony nie jest osobą, która zagraża bezpieczeństwu w ruchu drogowym i którą należy z tego ruchu chociaż na jakiś czas wyłączyć. Podkreślić trzeba, że oskarżony jest osobą wcześniej niekaraną, a ponadto samochód służy mu jako środek transportu do pracy. W ocenie Sądu dla oskarżonego wystarczająco dolegliwa będzie kara ograniczenia wolności oraz zapłacenie na rzecz pokrzywdzonego nawiązki.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Z uwagi na to, że oskarżony został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd na podstawie art. 627 k.p.k., art. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym i § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 18 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego obciążył go kosztami sądowymi w wysokości 470 zł, w tym opłatą w wysokości 180 zł.

6.  1Podpis

/-/ Sędzia Izabela Hantz-Nowak