Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 czerwca 2019 roku strona powodowa (...) spółka z o.o. w W. domagała się od strony pozwanej (...) spółki z o.o. we W. zasądzenia kwoty 3660 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazała, że na podstawie zawartych umów dostarczała paliwo gazowe do lokali strony pozwanej, położonych we W. przy ul. (...) oraz ul. (...). Strona pozwana została także zakwalifikowana i przystąpiła do udziału w promocji STALE NISKA CENA. W związku z udziałem w promocji strona pozwana zobowiązała się do kontynuowania umowy przez okres obowiązywania promocji na warunkach określonych w regulaminie. Strona pozwana nie dotrzymała jednak warunków promocji i w związku z tym strona powodowa obciążyła ją opłatami dodatkowymi, których strona pozwana nie zapłaciła, mimo wezwań do zapłaty.

W dniu 29 sierpnia 2019 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądzono kwotę dochodzoną pozwem oraz 647 zł kosztów procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Przyznała, że zawarła umowy wskazane w pozwie oraz że uczestniczyła w promocji STALE NISKA CENA. Zarzuciła jednak, że nie doszło do jednostronnego rozwiązania umów. Zaprzeczyła także, aby nie dotrzymała warunków zawartych umów oraz aby nie wywiązała się z regulaminu oferty promocyjnej. Strona pozwana zarzuciła także, że objęta promocją umowa na dostawę paliwa gazowego do lokalu przy ul. (...) we W. została rozwiązana za porozumieniem stron, natomiast umowa dotycząca nieruchomości przy ul. (...) we W. nigdy nie została przez nią wypowiedziana. Tym samym nie było żadnych podstaw do obciążenia strony pozwanej opłatami dodatkowymi.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty strona powodowa w całości podtrzymała żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 marca 2017 roku (...) spółka z o.o. we W. (odbiorca) zawarła z (...) spółką z o.o. w W. (sprzedawcą) kompleksową umowę dostarczania paliwa gazowego (gazu ziemnego wysokometanowego) do instalacji znajdującej się w obiekcie odbiorcy, położonym we W. przy ul. (...).

Powyższa umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Odbiorca został zakwalifikowany do grupy taryfowej sprzedawcy W–3.6 i do grupy taryfowej (...) W–3.6.

Wszelkie zmiany umowy, jej wypowiedzenie lub rozwiązanie, wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności, z wyjątkiem zmiany grupy taryfowej oraz podwyżki cen lub stawek opłat zawartych w taryfie, zatwierdzonej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Zmiana danych strony umowy obejmujących adres, adres do korespondencji, adres poczty elektronicznej, numer telefonu, numer faksu nie wymagała zmiany umowy.

(dowód: bezsporne;

umowa z dnia 22.03.2017 roku z załącznikami – k. 21-23 i 29-31;

wyciąg z taryfy – k. 32-41)

W dniu 4 września 2017 roku odbiorca zawarł ze sprzedawcą kolejną kompleksową umowę dostarczania paliwa gazowego (gazu ziemnego wysokometanowego) do instalacji znajdującej się w obiekcie odbiorcy, położonym we W. przy ul. (...).

Także ta umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Odbiorca został zakwalifikowany do grupy taryfowej sprzedawcy W–4 i do grupy taryfowej (...) W–4.

Wszelkie zmiany umowy, jej wypowiedzenie lub rozwiązanie, wymagały formy pisemnej pod rygorem nieważności, z wyjątkiem zmiany grupy taryfowej oraz podwyżki cen lub stawek opłat zawartych w taryfie, zatwierdzonej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Zmiana danych strony umowy obejmujących adres, adres do korespondencji, adres poczty elektronicznej, numer telefonu, numer faksu nie wymagała zmiany umowy.

(dowód: bezsporne;

umowa z dnia 4.09.2017 roku z załącznikami – k. 42-49 i 29-31;

wyciąg z taryfy – k. 32-41)

Sposób rozwiązania i zmiany powyższych umów oraz warunki dostarczania paliwa gazowego zostały szczegółowo określone w ogólnych warunkach umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego, wprowadzonych od dnia 1 styczna 2017 roku (OWU).

Zgodnie z punktem X ust. 1 i 2 OWU rozwiązanie umowy kompleksowej mogło nastąpić w każdym czasie za porozumieniem stron, dokonanym w formie, w jakiej została zawarta umowa kompleksowa. Rozwiązanie umowy kompleksowej zawartej na czas nieoznaczony mogło nastąpić także za wypowiedzeniem przez pisemne oświadczenie złożone przez stronę, ze skutkiem na koniec miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło doręczenie wypowiedzenia umowy.

(dowód: bezsporne;

ogólne warunki umowy kompleksowej – k. 29-31)

W związku z zawarciem powyższych umów odbiorca złożył także sprzedawcy oświadczenie o wyrażeniu chęci przystąpienia do promocji STALE NISKA CENA i zawarcia umowy dotyczącej promocji.

Zgodnie z regulaminem promocji (oferty specjalnej polegającej na udzieleniu odbiorcy rabatu i skutkującej zmianą ceny paliwa gazowego w umowach kompleksowych) mógł z niej skorzystać odbiorca niebędący konsumentem (na dzień wyrażenia chęci skorzystania z promocji) oraz potencjalny odbiorca (nowy klient), którzy zostaną zakwalifikowani lub kwalifikowali się do grupy taryfowej oznaczonej symbolem W–3.6, W–3.9, W–3.12T albo W–4, lub grup taryfowych, które je zastąpią.

Skorzystanie przez odbiorcę z promocji skutkowało zastosowaniem ceny specjalnej paliwa gazowego, będącej skutkiem udzielonego rabatu, niższej niż cena określona dla grupy taryfowej, do której zakwalifikowany był odbiorca, wynikająca z obowiązującej taryfy.

Promocja obowiązywała w okresie od dnia 1 sierpnia 2017 roku do dnia 31 grudnia 2017 roku, z zastrzeżeniem możliwości skrócenia albo wydłużenia okresu obowiązywania przez sprzedawcę, o czym sprzedawca miał poinformować na swojej stronie internetowej przynajmniej z dwutygodniowym wyprzedzeniem.

Promocyjne warunki rozliczeń i umowa dotycząca promocji miały obowiązywać pod warunkiem pozytywnej weryfikacji przez sprzedawcę spełnienia przez odbiorcę warunków przystąpienia do promocji, a w przypadku nowych odbiorców również wcześniejszego zawarcia umowy kompleksowej.

W ramach promocji odbiorca miał możliwość wyboru jednego z dwóch wariantów okresu obowiązywania ceny specjalnej:

-

wariantu nr 1 – z okresem obowiązywania ceny specjalnej przez dwanaście miesięcy od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawarto umowę dotyczącą promocji, nie wcześniej niż od dnia 1 października 2017 roku (wówczas cena specjalna obowiązywała przez dwanaście miesięcy od dnia 1 października 2017 roku);

-

wariantu nr 2 – z okresem obowiązywania ceny specjalnej przez dwadzieścia cztery miesiące od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawarto umowę dotyczącą promocji, nie wcześniej niż od dnia 1 października 2017 roku (wówczas cena specjalna obowiązywała przez dwadzieścia cztery miesiące od dnia 1 października 2017 roku).

Oferowana przez sprzedawcę wysokość ceny specjalnej miała być niezmienna w okresie obowiązywania umowy dotyczącej promocji.

Do rozliczeń z odbiorcą miała być przyjęta cena specjalna obowiązująca w chwili złożenia przez odbiorcę oświadczenia (pod warunkiem, że oświadczenie zostanie przyjęte przez sprzedawcę), z uwzględnieniem wybranego przez odbiorcę okresu obowiązywania ceny specjalnej. W sytuacji zawarcia przez odbiorcę umów kompleksowych dla kilku punktów poboru spełniających kryteria dla ustalenia ceny specjalnej, wysokość tej ceny miała być obliczona odrębnie dla każdego z tych punktów poboru.

Cena promocyjna przestawała obowiązywać, a umowa dotycząca promocji wygasała:

-

z upływem okresu, na jaki została zawarta,

-

z chwilą rozwiązania umowy kompleksowej, której dotyczyło złożone oświadczenie,

-

z chwilą zmiany grupy taryfowej, do której zakwalifikowany został odbiorca, w trakcie obowiązywania umowy dotyczącej promocji na grupę taryfową nieobjętą promocją.

W przypadku zakończenia obowiązywania ceny promocyjnej i umowy dotyczącej promocji miały mieć zastosowanie postanowienia umowy kompleksowej zawartej z odbiorcą, a w szczególności ceny określone w taryfie.

W przypadku wygaśnięcia umowy dotyczącej promocji z powodu rozwiązania umowy kompleksowej, sprzedawca był uprawniony do obciążenia odbiorcy opłatą dodatkową, zależnie od grupy taryfowej, do której zakwalifikowany był odbiorca w dniu wygaśnięcia umowy dotyczącej promocji, w wysokości:

-

30 zł dla grupy taryfowej oznaczonej symbolem W–3.6, W–3.9 lub W–3.12T (lub grup taryfowych, które je zastąpią),

-

180 zł dla grupy taryfowej oznaczonej symbolem W–4 (lub grupy taryfowej, która ją zastąpi)

za każdy miesiąc, o jaki został skrócony okres obowiązywania umowy dotyczącej promocji.

Przy obliczaniu opłaty dodatkowej miał być uwzględniony każdy rozpoczęty miesięczny okres, o jakim mowa powyżej.

(dowód: bezsporne;

oświadczenie – k. 24-25;

zestawienie – k. 26;

regulamin promocji – k. 27-28)

Sprzedawca pozytywnie rozpatrzył wniosek odbiorcy i objął zawarte umowy promocją STALE NISKA CENA.

(dowód: bezsporne)

W dniu 12 stycznia 2018 roku odbiorca ( (...) spółka z o.o. we W.) przeniósł na rzecz A. S. własność nieruchomości, położonej we W. przy ul. (...).

W związku z powyższym w dniu 18 stycznia 2018 roku odbiorca złożył sprzedawcy oświadczenie o zmianie danych klienta zawartych w umowie dotyczącej punktu odbioru paliwa gazowego we W. przy ul. (...), a następnie w dniu 28 stycznia 2018 roku przekazał nowemu właścicielowi (A. S.) gazomierze znajdujące się na terenie tej nieruchomości.

(dowód: bezsporne;

wydruki – k. 83-84 i 108-109;

oświadczenie – k. 52;

protokół zdawczo-odbiorczy – k. 55)

W dniu 26 marca 2018 roku odbiorca złożył sprzedawcy oświadczenie o rozwiązaniu umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego, zawartej w dniu 22 marca 2017 roku, za porozumieniem stron z dniem 12 stycznia 2018 roku, z uwagi na sprzedaż nieruchomości, w której znajdował się punkt odbioru.

(dowód: bezsporne;

oświadczenie – k. 53-54)

W dniu 19 kwietnia 2018 roku odbiorca ( (...) spółka z o.o. we W.) przekazał zarząd nieruchomością wspólną, położoną we W. przy ul. (...) Wspólnocie Mieszkaniowej PARK (...) we W..

(dowód: bezsporne;

protokół z dnia 19.04.2018 roku – k. 50-51)

W dniu 29 listopada 2018 roku sprzedawca wystawił notę obciążeniową nr 51/18/11/2304, w której obciążył odbiorcę kwotą 600 zł z tytułu opłaty dodatkowej za rozwiązanie umowy dotyczącej promocji (zgodnie z punktem 6 regulaminu promocji w zakresie punktu poboru nr (...)) z terminem płatności w dniu 13 grudnia 2018 roku.

W tym samym dniu (29 listopada 2018 roku) sprzedawca wystawił także notę obciążeniową nr 51/18/11/2303, w której obciążył odbiorcę kwotą 3060 zł z tytułu opłaty dodatkowej za rozwiązanie umowy dotyczącej promocji (zgodnie z punktem 6 regulaminu promocji w zakresie punktu poboru nr (...)) z terminem płatności w dniu 13 grudnia 2018 roku.

(dowód: noty obciążeniowe – k. 56-57)

W odpowiedzi na powyższe noty odbiorca ( (...) spółka z o.o. we W.) złożył reklamację i odmówił zapłaty kwot wynikających z not obciążeniowych. Wskazał, że nie było podstaw do ich wystawienia, ponieważ wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów objętych promocją zostały przeniesione na inne podmioty.

W piśmie z dnia 8 lutego 2019 roku sprzedawca ( (...) spółka z o.o. w W.) poinformował odbiorcę, że noty obciążeniowe zostały wystawione prawidłowo (zgodnie z regulaminem promocji).

(dowód: bezsporne;

reklamacja z dowodem nadania i załącznikami – k. 78-85;

pismo z dnia 8.02.2019 roku – k. 86)

W piśmie z dnia 27 lutego 2019 roku sprzedawca wezwał odbiorcę do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem.

(dowód: bezsporne;

wezwanie do zapłaty z dowodem doręczenia – k. 58-61 i 87)

W dalszych pismach strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

(dowód: bezsporne;

korespondencja – k. 88-107)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Bezsporne w niniejszej sprawie było zawarcie przez strony kompleksowych umów na dostarczanie paliwa gazowego do nieruchomości położonych we W. przy ul. (...) oraz ul. (...), a także złożenie przez stronę pozwaną oświadczenia o wyrażeniu chęci przystąpienia do zorganizowanej przez stronę powodową promocji STALE NISKA CENA. Bezsporne było także to, że strona powodowa pozytywnie rozpatrzyła wniosek strony pozwanej i objęła zawarte umowy wskazaną promocją. Poza sporem było wreszcie to, że umowa na dostarczanie paliwa gazowego do nieruchomości położonej we W. przy ul. (...) została rozwiązana za porozumieniem stron z dniem 12 stycznia 2018 roku, natomiast zarząd nieruchomością wspólną, położoną we W. przy ul. (...), został powierzony Wspólnocie Mieszkaniowej PARK (...) we W.. Istota niniejszego sporu sprowadzała się natomiast do tego, czy strona powodowa była uprawniona do naliczenia stronie pozwanej wynikających z umowy opłat dodatkowych.

Na wstępie trzeba przypomnieć, że postępowanie cywilne ma charakter kontradyktoryjny, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły zawartej w art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić przy tym należy, że zasady art. 6 k.c. i 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów przez strony, ale rozumiane muszą być przede wszystkim i w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Zaznaczyć także należy, że nie jest rzeczą Sądu poszukiwanie za stronę dowodów przez nią nie wskazanych, mających na celu udowodnienie jej twierdzeń (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76). Dopuszczenie dowodów z urzędu jest bowiem prawem, a nie obowiązkiem Sądu, z którego to prawa powinien szczególnie ostrożnie korzystać, tak by swym działaniem nie wspierać żadnej ze stron procesu. Faktycznie działanie Sądu z urzędu powinno ograniczać się tylko do sytuacji, gdy strona działa bez fachowego pełnomocnika i dodatkowo jest nieporadna. Z zasady nie dotyczy to więc przedsiębiorcy, którego profesjonalizm powinien obejmować także sferę funkcjonowania w obrocie prawnym.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być jednak pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie. W zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii faktycznych i prawnych ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei – na pozwanym.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że w niniejszej sprawie co do zasady to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia istnienia dochodzonego roszczenia, bowiem to ona domagała się od strony pozwanej zapłaty kwoty wskazanej w pozwie.

Swoje roszczenie (z tytułu naliczonych opłat dodatkowych) strona powodowa wywodziła z regulaminu oferty promocyjnej STALE NISKA CENA. Zgodnie z punktem 6 tego regulaminu w przypadku wygaśnięcia umowy dotyczącej promocji z powodu rozwiązania umowy kompleksowej strona powodowa była uprawniona do obciążenia strony pozwanej opłatą dodatkową (zależnie od grupy taryfowej, do której zakwalifikowana była strona pozwana w dniu wygaśnięcia umowy dotyczącej promocji) w wysokości 30 zł (dla grupy taryfowej oznaczonej symbolem W–3.6, W–3.9 lub W–3.12T lub grup taryfowych, które je zastąpią) oraz 180 zł (dla grupy taryfowej oznaczonej symbolem W–4 lub grupy taryfowej, która ją zastąpi) za każdy miesiąc, o jaki został skrócony okres obowiązywania umowy dotyczącej promocji. Przy obliczaniu opłaty dodatkowej miał być uwzględniony każdy rozpoczęty miesiąc.

W ocenie Sądu nie ulega przy tym wątpliwości, że zastrzeżona w regulaminie promocji opłata dodatkowa była w istocie karą umowną (art. 483 k.c.).

Zgodnie z art. 483 §1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Zgodnie natomiast z art. 484 §1 k.c. w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Jeżeli jednak zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej. To samo dotyczy przypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana (art. 484 §2 k.c.).

Kara umowna jest zatem dodatkowym zastrzeżeniem umownym, wprowadzanym do umowy w ramach swobody kontraktowania, mającym na celu wzmocnienie skuteczności więzi powstałej między stronami w wyniku zawartej przez nie umowy i służy realnemu wykonaniu zobowiązania (skłania stronę zobowiązaną do ścisłego wypełnienia zobowiązania). Dłużnik, godząc się na karę umowną, bierze tym samym na siebie gwarancję jego wykonania. Treścią zastrzeżenia kary umownej jest zobowiązanie się dłużnika do zapłaty wierzycielowi określonej kwoty pieniężnej w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego.

Kategorię „zobowiązania niepieniężnego” należy rozumieć szeroko. Obejmuje ona zobowiązania niepieniężne, przewidujące świadczenia o charakterze majątkowym (na przykład zawarcie umowy przyrzeczonej czy przeniesienie własności rzeczy lub praw) oraz niemajątkowym (na przykład powstrzymanie się od podejmowania określonej działalności czy zachowanie informacji w poufności). Wchodzi też w grę zastrzeganie kar umownych w przypadku skorzystania przez jednego z kontrahentów z uprawnienia kształtującego, na przykład wypowiedzenia umowy lub odstąpienia od niej (tak również Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 21 sierpnia 2008 roku, IV CSK 202/08, LEX nr 466003, z dnia 20 października 2006 roku, IV CSK 154/06, OSNC 2007, nr 7-8, poz. 117 czy z dnia 7 lutego 2007 roku, III CSK 288/06, LEX nr 274191).

Trzeba przy tym pamiętać, że kara umowna stanowi odszkodowanie umowne i przysługuje na zasadzie winy, ale od odszkodowania sensu stricto kara umowna różni się tylko tym, że należy się bez względu na wysokość szkody. W ten sposób kara umowna spełnia funkcję prewencyjną i ma powstrzymywać dłużnika od określonych zachowań. Powszechnie przyjmuje się jednak, że z drugiej strony dysproporcja pomiędzy szkodą a wysokością kary umownej nie może być zbyt wysoka, ponieważ powoduje to zbytnie uprzywilejowanie jednej ze stron stosunku zobowiązaniowego, który rządzi się przede wszystkim zasadami równorzędności i ekwiwalentności świadczeń. Stąd też rażąco wygórowana kara umowna powinna ulec zmniejszeniu w stopniu dostosowanym do tej dysproporcji, w innym przypadku prowadziłaby bowiem do nieuzasadnionego wzbogacenia wierzyciela. Stanowisko takie zajął także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 marca 1988 roku, IV CR 58/88, LEX nr 8867. Trzeba jednak zaznaczyć, że zmniejszenie kary umownej nie może polegać na jej ścisłym dostosowaniu do wysokości poniesionej szkody, ponieważ wtedy utraciłaby ona swój charakter środka prewencyjnego.

Trzeba w tym miejscu jeszcze zaznaczyć, że zgodnie z regulacją kodeksową obowiązek zapłaty kary umownej za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (w tym przypadku rozwiązanie umów kompleksowych) mógł obciążać stronę pozwaną jedynie w sytuacji, kiedy ponosiła ona winę za taki stan rzeczy.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że zakres odpowiedzialności z tytułu kary umownej pokrywa się w pełni z zakresem ogólnej odpowiedzialności dłużnika za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (art. 471 k.c.). Oznacza to, że zobowiązany do zapłaty kary umownej może bronić się zarzutem – podobnie jak każdy dłużnik zobowiązany do naprawienia szkody stosownie do art. 471 k.c. – że niewykonanie lub nienależyte wykonanie było następstwem okoliczności, za które nie ponosi on odpowiedzialności.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie rozwiązanie umów kompleksowych (o ile w ogóle nastąpiło) nie było zawinione przez stronę pozwaną.

Należy w tym miejscu przede wszystkim wskazać, że z przedstawionych przez strony dokumentów (w szczególności z protokołu przekazania z dnia 19 kwietnia 2018 roku) w żaden sposób nie wynikało, aby umowa kompleksowa na dostarczanie paliwa gazowego do nieruchomości położonej we W. przy ul. (...) we W. została wypowiedziana przez stronę pozwaną (lub została w jakikolwiek inny sposób rozwiązana). Tymczasem zgodnie z regulaminem promocji strona powodowa była uprawniona do naliczenia kary umownej jedynie w przypadku rozwiązania umowy kompleksowej (i to z przyczyn zawinionych przez stronę pozwaną). Trzeba w tym miejscu także wskazać, że w ocenie Sądu (wbrew twierdzeniom strony powodowej) protokół przekazania zarządu nieruchomością wspólną z dnia 19 kwietnia 2018 roku nie świadczył o dorozumianym wypowiedzeniu umowy przez stronę pozwaną. Nie ulega przy tym wątpliwości, że treść tego protokołu w żaden sposób nie pozwalała na przyjęcie, że zamiarem stron go sporządzających było wypowiedzenie stronie powodowej umowy kompleksowej na dostarczanie paliwa gazowego, zwłaszcza że zgodnie z zawartą umową kompleksową jej wypowiedzenie lub rozwiązanie wymagało formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Jeśli chodzi natomiast o umowę kompleksową z dnia 22 marca 2017 roku (dotyczącą nieruchomości położonej we W. przy ul. (...)), to wobec jej rozwiązania za porozumieniem stron z dniem 12 stycznia 2018 roku (czemu strona powodowa nie zaprzeczyła) brak było jakichkolwiek podstaw do naliczenia stronie pozwanej kary umownej. Jak już bowiem wyżej wskazano obowiązek zapłaty kary umownej za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (w tym przypadku rozwiązanie umowy kompleksowej) mógł obciążać stronę pozwaną jedynie w sytuacji, kiedy ponosiła ona winę za taki stan rzeczy. Nie ulega przy tym wątpliwości, że w przypadku bezspornego rozwiązania umowy za porozumieniem stron nie mogło być mowy o jakimkolwiek zawinieniu strony pozwanej.

Niezależnie od wszystkich powyższych okoliczności w ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała także wysokości naliczonych kar umownych. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wysokość kary umownej (z uwagi na jej charakter) musi być określona (oraz wyliczona) bardzo precyzyjnie. Jednocześnie zgodnie z regulaminem promocji strona pozwana miała możliwość wyboru jednego z dwóch wariantów okresu obowiązywania ceny specjalnej (dwunastomiesięcznego i dwudziestoczteromiesięcznego). Tymczasem z dołączonych przez stronę powodową dokumentów w żaden sposób nie wynikało, który wariant został wybrany przez stronę pozwaną. W oświadczeniu strony pozwanej o wyrażeniu chęci przystąpienia do promocji nie została bowiem w ogóle zakreślona rubryka dotycząca wariantu promocji. Skoro zatem wysokość kary umownej była uzależniona od ilości miesięcy, o które został skrócony okres obowiązywania umów dotyczących promocji, to roszczenie strony powodowej nie zostało także wykazane co do wysokości.

Na marginesie jedynie można w tym miejscu jeszcze wskazać, że w świetle bezspornych okoliczności faktycznych będących podstawą żądania pozwu obciążenie strony pozwanej karami umownymi w niniejszej sprawie można by uznać także za sprzeczne z zasadami uczciwości kupieckiej. Nie ulega bowiem wątpliwości, że do ewentualnego rozwiązania umów kompleksowych doszło na skutek przeniesienia własności nieruchomości, w których znajdowały się punkty poboru paliwa gazowego, a nie w wyniku arbitralnej decyzji strony pozwanej o rezygnacji z usług strony powodowej. Tym samym naliczenie kar umownych bez względu na przyczynę ewentualnego rozwiązania umowy mogłoby także stanowić (w ocenie Sądu) nadużycie prawa przez stronę powodową.

Ustalając stan faktyczny i wydając rozstrzygnięcie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony. Sąd na podstawie art. 227 k.p.c. oddalił jedynie wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z jej przesłuchania. Nie ulega bowiem wątpliwości, że strona pozwana nie wskazała żadnych konkretnych (spornych) okoliczności faktycznych (w szczególności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy), które mogłyby być udowodnione za pomocą jej przesłuchania, a nie zostały wykazane innymi środkami dowodowymi (dokumentami). Tym samym dowód z przesłuchania strony pozwanej zasługiwał także na oddalenie z uwagi na treść art. 299 k.p.c.

Biorąc zatem wszystkie powyższe okoliczności pod uwagę, skoro strona powodowa nie miała żadnych podstaw, aby obciążyć stronę pozwaną karami umownymi w postaci opłat dodatkowych, to na podstawie art. 483 k.c. w zw. z art. 484 k.c. i art. 471 k.c. oraz łączących strony umów powództwo, jako nieuzasadnione, podlegało oddaleniu, jak w punkcie I wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Mając na względzie wynik sprawy stronie pozwanej należał się zatem zwrot kosztów procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 900 zł, ustalone zgodnie z §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w niniejszej sprawie.