Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Dawid Nosewicz

Protokolant: sekr. sąd. Sylwia Gruszczyńska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Chojnicach J. G. (1)

po rozpoznaniu w dniach 25 października, 7, 21 grudnia 2016 r., 22 lutego, 20 kwietnia, 12 lipca 27 września, 31 października, 19 grudnia 2017 r., 27 lutego, 17 kwietnia, 29 maja, 10 lipca, 17 października, 18 grudnia 2018 r., 5 lutego, 20 marca, 9 maja i 4 czerwca 2019 r.

sprawy

M. P. (1) (P.)

syna F. i D. z domu S., urodzonego (...) w C.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 24 listopada 2015 r. w C. i C., wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci 328,10 gram amfetaminy w C. i 2,33 gram amfetaminy w C. oraz środków odurzających- 130,27 gram marihuany w C. i 21,82 gram marihuany w C.,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 w zw. z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. 2005, nr 179, poz. 1485 ze zmianami)

S. R. (R.)

syna Z. i K. z domu S., urodzonego (...) w C.

oskarżonego o to, że:

2.  w dniu 24 listopada 2015 r. w C., wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci 0,94 gram marihuany, który to czyn stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. o czyn z art. 62 ust. 3 w zw. z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. 2005, nr 179, poz. 1485 ze zmianami)

I.  uznaje oskarżonego M. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego, opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 62 ust. 2 w zw. z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852) i za to, na podstawie art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852), skazuje go na karę roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852) orzeka od oskarżonego M. P. (1) na rzecz (...) Oddział w S. nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 5000,00 (pięć tysięcy 00/100) złotych,

III.  uznaje oskarżonego S. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego, opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 62 ust. 3 w zw. z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852) i za to, na podstawie art. 62 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852) w zw. z art. 34 § 1 i §1a pkt 1 kk, skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując, na podstawie art. 35 § 1 kk, do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

IV.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. P. (1) kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci tymczasowego aresztowania od dnia 24 listopada 2015 r. (godz. 7.00) do dnia 19 maja 2016 r. (godz. 15.50), przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

V.  zasądza od oskarżonego M. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa częściowo koszty sądowe w kwocie 2000,00 (dwa tysiące 00/100) złotych tytułem części wydatków, zwalniając go od obowiązku ich uiszczenia w pozostałym zakresie,

VI.  zasądza od oskarżonego S. R. na rzecz Skarbu Państwa częściowo koszty sądowe w kwocie 500,00 (pięćset 00/100) złotych tytułem części wydatków, zwalniając go od obowiązku ich uiszczenia w pozostałym zakresie.

Sygn. akt II K 293/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. (1) zamieszkiwał wraz z rodzicami w C. przy ul. (...).

W dniu 1 kwietnia 2015 r. M. P. (1) zawarł z M. B. (1) umowę najmu mieszkania, położonego w C., przy ul. (...). Otrzymał klucze od tego lokalu i z niego korzystał. Przechowywał tam różne należące do niego przedmioty, które przeznaczone były na sprzedaż. Również znajomi M. S. (1) R. i M. K. (1) przechowywali swoje rzeczy w lokalu przy ul. (...).

M. P. (1) nigdy jednak faktycznie nie zamieszkał w mieszkaniu przy ul. (...). Często natomiast w nim przebywał, również w godzinach nocnych. Odwiedzały go również inne osoby. Także pod jego nieobecność przychodziły do mieszkania. W związku ze skargami innych lokatorów budynku M. B. (1) wypowiedziała M. P. (1) umowę najmu.

W nieustalonym okresie M. P. (1) nabył środki odurzające w postaci marihuany oraz substancje psychotropowe w postaci amfetaminy. Część z tych środków przechowywał w mieszkaniu przy ul. (...) w C., a część w swoim domu przy ul. (...) w C..

(dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. k. 685v.- 686, zeznania świadków: S. B. k. 690v.- 691v., 21v. zbiór C, W. N. k. 691v.- 692, 89v.- 90, 90v. zbiór C, M. B. k. 693- 693v., 349- 350 zbiór C, M. K. k. 717- 717v., 360v.- 361 zbiór C, M. M. k. 732v.- 733, T. B. k. 733- 733v., B. N. k. 751- 751v., N. S. k. 783- 783v., M. R. k. 783v.- 784, M. S. k. 795- 795v., Ł. S. k. 854- 854v., P. L. k. 128- 129 akt II Ko 52/18 Sądu Rejonowego Gdańsk- Północ w Gdańsku, M. R. k. 33v. akt II Ko 989/17 Sądu Rejonowego w Lidzbarku Warmińskim, umowa najmu lokalu mieszkalnego k. 24, wypowiedzenie umowy najmu k. 25, pismo M. P. k. 689)

W dniu 24 listopada 2015 r., o godz. 7.00, M. P. (1) został zatrzymany w miejscu zamieszkania przy ul. (...) w C..

(dowód: zeznania świadków: A. T. k. 696v.- 697, 482v. G. F. k. 698, 485v.- 486 zbiór C, protokół zatrzymania osoby k. 2)

Następnie funkcjonariusze KPP C. udali się z nim do mieszkania przy ul. (...) w C.. Przeprowadzili tam przeszukanie. W pokoju, w kartonie ujawnili należące do M. P. (1) substancje psychotropowe w postaci 328,10 gram amfetaminy oraz środki odurzające w postaci 130,27 gram marihuany. Nadto odnaleźli wagę elektroniczną oraz woreczki strunowe.

(dowód: zeznania świadków: A. T. k. 696v.- 697, 482v. zbiór C, J. G. k. 697- 698, 703v.- 704 zbiór C, G. F. k. 698, 485v.- 486 zbiór C, W. O. k. 698, 488v. zbiór C, R. N. k. 699- 699v., 491v. zbiór C, protokół przeszukania k. 4- 10, 10A- 10G, protokół oględzin k. 17- 20, 20A- 20C, protokół użycia testera narkotykowego k. 27, 28, 61- 63, protokół komisyjnego opakowania środków odurzających k. 29- 42, płyta CD k. 49, protokół oględzin k. 50- 52, opinia z zakresu badań fizyko-chemicznych k. 395- 409, 503a- 517, opinia kryminalistyczna w zakresie identyfikacji genetycznej k. 440- 457, 515- 558)

Następnie funkcjonariusze KPP C. wraz z M. P. (1) udali się do miejsca jego zamieszkania przy ul. (...) w C.. W pokoju M. P. (1) odnaleźli substancje psychotropowe w postaci 2,33 gram amfetaminy oraz środki odurzające w postaci 21,82 gram marihuany.

(dowód: zeznania świadków: I. L. k. 695- 695v., 376 zbiór C, G. F. k. 698, 485v.- 486 zbiór C, protokół przeszukania k. 14- 16, 16A- 16E, protokół użycia testera narkotykowego k. 27, 28, 61- 63, protokół komisyjnego opakowania środków odurzających k. 29- 42, płyta CD k. 49, protokół oględzin k. 50- 52, opinia z zakresu badań fizyko-chemicznych k. 395- 409, 503a- 517, opinia kryminalistyczna w zakresie identyfikacji genetycznej k. 440- 457, 515- 558)

S. R. w nieustalonym dniu nabył środki odurzające w postaci marihuany.

W dniu 24 listopada ok. 19.30 funkcjonariusze KPP C. udali się również do miejsca zamieszkania S. R., na ul. (...) w C.. W wyniku przeszukania szafki w garażu odnaleźli należące do S. R. środki odurzające w postaci 0,94 gram marihuany.

(dowód: zeznania świadków: M. U. k. 695v.- 696, 471v.- 472 zbiór C, M. O. k. 696- 696v., 474v. zbiór C, protokół użycia testera narkotykowego k. 64, protokół przeszukania k. 67- 69, 69A- 69C, protokół oględzin k. 70- 72, opinia z zakresu badań fizyko-chemicznych k. 395- 409, 503a- 517)

M. P. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

(dowód: karta karna k. 889)

S. R. był karany sądownie za czyny z art. 280 § 2 kk i art. 289 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 224 § 2 kk, art. 178a § 1 kk, art. 56 ust. 1 i art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk.

(dowód: karta karna k. 857- 858, 710- 711, 762- 763)

Oskarżony M. P. (1) przesłuchiwany po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 96- 98).

Przed Sądem Rejonowym w C. na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odmówił składnia wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania (k. 104v.).

Na rozprawie głównej nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w tym terminie, to jest 24 listopada 2015 r. i prędzej, z tego mieszkania korzystało więcej osób, tzn. miały do niego klucze. W tym mieszkaniu zbierali różne rzeczy np. felgi. Chcieli otworzyć swojego rodzaju działalność, było to traktowane jak magazyn. Osoby, które miały klucze do mieszkania, to S. R. M. K. (1), oni ogólnie mogli korzystać z mieszania pod nieobecność oskarżonego i korzystali z niego.

Miał jeden komplet kluczy- od drzwi wejściowych i od piwnicy. Dorobił jeszcze dwa komplety. Jeszcze jeden posiadał właściciel. To nie był podnajem, chodziło o to, aby osoby te pilnowały mieszkania pod nieobecność oskarżonego. Razem mieli zbierać różne rzeczy. Skoro 24 listopada 2015 r. był to wtorek, to w tym mieszkaniu był w piątek. Osoby, które miały klucze, mogły w tym okresie z tego mieszkania korzystać. Wtedy jeździł V. (...). Czasami dawał ten samochód kolegom, aby sobie jeździli. Wtedy w weekend samochodem tym jeździli S. R. i D. K., bo w O. przeprowadzali remont. Wtedy nie musiał mieć swojego pojazdu, aby z niego korzystać. Był wówczas z M. K. (1). M. miał swój samochód. W tym wynajmowanym mieszkaniu nie sypiał. Czasami tylko bywał do 3- 4 nad ranem, bo wykonywał tam remont. Początkowo myślał, żeby zrobić tam sklepik. Późnej zaczęły się kłopoty z właścicielem. Kolega znalazł większe miejsce. Właściciel nie chciał zwrócić za remont. Pierwszy raz została wypowiedziana umowa, ale od adwokata dowiedział się, że właściciel nieprawidłowo napisał wypowiedzenie. Wtedy już drugiego wypowiedzenia nie było, bo trafił do aresztu. Nie rozmawiał z właścicielem na temat zwrotu kluczy. Nie informował go, że dorabiał klucze, bo on mu tego nie zakazywał. W C. zostało zabezpieczone dosyć dużo rzeczy. Trudno mu określić co to było, bo później rzeczy przewozili do O.. Nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, czy te rzeczy widział.

Tam wszystko było w kartonach, bo rzeczy zostały spakowane np. karton z napisem D. nie był oskarżonego. Ciężko zauważyć dwa kartony, gdy było ich 70. Pakowali te przedmioty w wolnych chwilach i systematycznie przewozili do O.. Nie było to jednego dnia. Nie wie, kto spakował kartony określone w protokole pod pozycją 1 i 2.

Niektóre kartony były opisane np. ubrania, talerze, części mechaniczne, przewody, kable, ceramika W.. Prawdopodobnie miał też w kartonie albo we worku zabawki tj. pluszowe misie, które kupował w lumpeksach. Te rzeczy, które mu okazano zdziwiły go, bo nie były jego. Zdziwiło go to, że policjanci, już po drodze z C. do C. mówili, że długo nie wyjdzie.

W C. nawet nie wie, gdzie środki odurzające zostały znalezione. Nie wie, skąd mogły się tam wziąć. Gdy przyjechała policja, a ja wiedziałby, że je tam ma, to by ich tam nie zostawił. Trochę trwało zanim przyszli do góry. Zanim zszedł do nich na dół, mógł to schować. Nielogiczne było by żeby zostawił je w pokoju.

Przeszukanie na ul. (...) zostało przeprowadzone najprawdopodobniej w jego pokoju. Narkotyki były gdzieś w pokoju, ale dokładnego miejsca nie zna. Do tego pokoju przychodził z kolegami. Nie bywał tam tylko sam. Nie pamiętał, kto był w jakim dniu i jak długo.

Po opuszczeniu aresztu śledczego rozmawiał z wieloma osobami. Nikt się nie przyznał, że to jego narkotyki, ani nie wskazał czyje one były (k. 685v.- 686v.)

Oskarżony S. R. przesłuchiwany po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania (k. 185- 187).

Na rozprawie głównej również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania (k. 699v.).

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy kategorycznie wskazywał, że oskarżeni M. P. (1) i S. R. dopuścili się popełnienia zarzucanych im czynów zabronionych, działając z zamiarem bezpośrednim oraz w sposób zawiniony.

Przede wszystkim w sprawie nie budziło żadnych wątpliwości, że to oskarżony M. P. (1) był najemcą lokalu położonego w C., przy ul (...). Okoliczność ta była w zasadzie bezsporna, jak również to, iż pomimo wypowiedzenia umowy, na dzień przeprowadzenia przeszukania, tj. 24 listopada 2015 r., M. P. (1) cały czas korzystał z lokalu i przechowywał tam swoje rzeczy.

Nie uległo też żadnych wątpliwości, że w wyniku przeszukania wynajmowanego przez M. P. (1) lokalu mieszkalnego, jak również jego pokoju w domu w C., przy ul. (...), ujawniono narkotyki w postaci amfetaminy i marihuany w ilościach wskazanych w akcie oskarżenia. Wynikało to z dokumentów w postaci protokołów przeszukania, sporządzonych przez funkcjonariuszy KPP C., protokołów użycia testerów narkotykowych, jak również z opinii z zakresu badań fizykochemicznych, sporządzonej przez biegłego z (...) w B..

Jednocześnie w ocenie Sądu przeprowadzone postępowanie dowodowe ponad wszelką wątpliwość wykazało, że odnalezione narkotyki należały do M. P. (1). Jeśli chodzi o mieszkanie w C., to nie sposób nie zauważyć, że M. P. (1) był najemcą tego lokalu, a narkotyki odnaleziono w jego rzeczach. Co prawda oskarżony wskazywał, że dostęp do lokalu poza nim miały jeszcze inne osoby, to jednak w sprawie brak jakichkolwiek dowodów na to, aby którakolwiek z tych osób narkotyki te tam pozostawiała. W tym miejscu wskazać trzeba, że w toku postępowania przesłuchano szereg świadków, którzy wskazywali, iż w mieszkaniu poza M. P. (1) bywały też inne osoby. Sąd nie miał przy tym podstaw, aby zeznaniom tych świadków nie dać wiary. Dlatego też Sąd nie kwestionował relacji W. N. (2), M. K. (1), M. M. (3), T. B. (2), B. N. (2), N. S. (2), M. S. (3), Ł. S. (2), P. L., M. R. (1) i M. R. (2), którzy wskazane okoliczności potwierdzili. Żaden ze świadków nie przyznał się jednak, że narkotyki należały do niego, a wskazywali, że nawet do czasu zatrzymania oskarżonego, nie mieli wiedzy o tym, że narkotyki znajdują się w mieszkaniu. Oczywiście każdy ze świadków mógłby mieć interes w tym, aby nie przyznawać się do ewentualnego czynu zabronionego. Tyle tylko, że trudno logicznie wytłumaczyć, dlaczego jakakolwiek inna osoba miałaby przechowywać narkotyki w mieszkaniu wynajmowanym przez inną osobę. Przecież oskarżony mógłby te narkotyki odnaleźć, wyrzucić, zniszczyć. Co więcej- nawet przez przypadek usunąć z mieszkania. Osoba, która ukrywa narkotyki, czyni to właśnie w takim celu, aby mieć nad nimi kontrolę i uniemożliwić innym osobom do nich dostęp. Natomiast w sytuacji przechowywania ich w mieszkaniu innej osoby kontroli takiej nie ma. Trudno więc przyjąć, że narkotyki nie należały do najemcy mieszkania. Oczywiście narkotyki takie mogły być w mieszkaniu pozostawione już wcześniej. Tyle tylko, że M. P. (1) korzystał z lokalu już od 1 kwietnia 2015 r., a przeprowadzając remont musiałby je odnaleźć. Nawet więc w sytuacji, gdyby ich nie wyrzucił, to przecież wszedł w ich posiadanie, a więc w taki sposób również popełnił czyn zabroniony. Nie sposób również nie zauważyć, że narkotyki odnaleziono w kartonach, które znajdowały się wśród innych rzeczy należących do oskarżonego. Okoliczności ten M. P. (1) nie kwestionował w czasie jego zatrzymania. W szczególności nie wskazał, do kogo należały kartony, w których były narkotyki, czy inne przedmioty związane z ich posiadaniem, czy używaniem. a przecież jako oczywiste jawiło się wskazanie, kto jest właścicielem zatrzymanych przedmiotów. Dlatego też nawet jeżeli w mieszkaniu były rzeczy M. K. (1) i S. R., to nie sposób kwestionować poglądu, że narkotyki odnaleziono właśnie w rzeczach oskarżonego.

Jako zupełnie nielogiczne byłoby, że narkotyki w mieszkaniu wynajmowanym przez M. P. (1), przechował mąż właścicielki, który posiadał klucze- S. B. (2), czy też jego syn M. B. (3). Trudno bowiem znaleźć racjonalny powód, dla którego mieliby to robić, skoro każdy z nich posiadał inne pomieszczenia, w których środki takie mogły być przechowywane. W tej sytuacji Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby ich zeznania poddać w wątpliwość.

W ocenie Sądu na wiarę w pełni zasługiwały zeznania świadków A. T., J. G. (3), G. F., W. O. i R. N. (2), którzy przeprowadzali czynności przeszukania lokalu w C.. Każdy z nich opisał okoliczności podejmowanych czynności, przy czym A. T. i G. F. w momencie odnalezienia narkotyków przebywali w innym pomieszczeniu. Dowiedzieli się jedynie od pozostałych funkcjonariuszy o ujawnieniu substancji, których posiadanie jest zabronione. Natomiast z zeznań pozostałych świadków wynikało, w którym miejscu narkotyki zostały odnalezione. Zeznania były logiczne, spójne i konsekwentne, nie zawierały luk, ani wewnętrznych sprzeczności. Trudno też przyjąć, aby którykolwiek ze świadków miał interes w tym, aby składać niekorzystne dla oskarżonego zeznania, czy też tworzyć przeciwko niemu fałszywe dowody.

Natomiast jeśli chodzi o narkotyki ujawnione w C. przy ul. (...), to również nie budziło wątpliwości, że odnaleziono je w pokoju oskarżonego. Okoliczność tę potwierdzał protokół przeszukania, jak też wiarygodne zeznania świadków: I. L. i G. F.. Również ci świadkowie nie mieli żadnego interesu w tym, aby zeznawać na niekorzyść oskarżonego, czy tworzył przeciwko niemu fałszywe dowody.

Wskazać też trzeba, że fakt, iż odnalezione narkotyki należały do oskarżonego w pełni potwierdziła opinia z zakresu badań genetycznych, sporządzona przez biegłego z (...) w B.. Wskazać bowiem należało, że na szeregu przedmiotów zabezpieczonych w toku przeszukania ujawniono ślady genetyczne oskarżonego M. P. (1). Ślady takie znajdowały się na krawędzi kart SIM, na przyciskach wagi elektronicznej ujawnionej w tym samym kartonie, co narkotyki, na łyżce stołowej oraz woreczkach strunowych. Oznaczało to, że M. P. (1) miał kontakt ze wskazanymi przedmiotowymi. Jak natomiast Sąd podkreślił już powyżej- przedmioty te były przechowywane razem z ujawnionymi narkotykami, co wprost wynikało z treści protokołu przeszukania. Nie sposób więc logicznie wytłumaczyć, skąd miałyby wziąć się ślady biologiczne pozostawione przez oskarżonego, jak tylko w ten sposób, że dotykał on tych przedmiotów.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) za wiarygodne jedynie częściowo, tj. w takim zakresie, w jakim były zgodne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. W pozostałej części były one nielogiczne i niespójne, a w istocie stanowiły jedynie element przyjętej przez oskarżonego nieudolnej linii obrony. Sąd wyjaśnił powyżej, że fakt, że do mieszkania miały dostęp inne osoby nie dawał podstaw, aby przyjąć, że narkotyki nie należały do oskarżonego M. P. (1). Nie mogło być również tak, aby narkotyki znalazły się w mieszkaniu w okresie pomiędzy ostatnim pobytem tam oskarżonego, a dniem przeszukania. W takim bowiem przypadku nie sposób wyjaśnić śladów biologicznych, które ujawniono w toku oględzin, a które zostały następnie zidentyfikowane przez biegłego. Tak samo ocenić należało te wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczał, aby dwa kartony, w których ujawniono narkotyki, czy rzeczy związane z ich posiadaniem, należały do niego. Zupełnie nielogiczne były natomiast te wyjaśnienia, w których M. P. (1) zaprzeczał, aby narkotyki odnalezione w jego pokoju przy ul. (...) w C. należały do niego. Tłumaczenie, że przecież mógł je wyrzucić przed przeszukaniem były natomiast co najmniej nieprzekonujące. W konsekwencji Sąd uznał, iż M. P. (1) poprzez składanie wyjaśnień określonej treści zmierzał jedynie do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Natomiast wobec okoliczności wskazanych powyżej nie mogły one prowadzić do uwolnienia go od tej odpowiedzialności.

Sąd nie stwierdził również nieprawidłowości w postępowaniu funkcjonariuszy KPP C., czy też innych ich działań niezgodnych z prawem, które mogły prowadzić do zakwestionowania czynności przeszukania i ich wyników. Oskarżony co prawda podnosił, że został przez nich pobity, jednakże w Szpitalu (...) w C. stwierdzono jedynie powierzchowny uraz głowy, który mógł powstać w warunkach opisywanych przez funkcjonariuszy Policji, w momencie próby oskarżonego oddalenia się z miejsca zatrzymania. W każdym razie brak podstaw, aby uznać, że doszło w tym zakresie do przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy Policji, które mogłoby mieć wpływ na wynik postępowania karnego w sprawie.

W ocenie Sądu również popełnienie czynu zabronionego przez S. R. nie mogło budzić żadnych wątpliwości. Niewątpliwe bowiem narkotyki ujawniono w garażu budynku, w którym oskarżony zamieszkiwał. J. z treści wiarygodnych zeznań świadków M. U. (2) i M. O. (2) wynikało, że obecna na miejscu siostra oskarżonego zaprzeczyła, aby narkotyki należały do niej. Podkreśliła również, że z garażu korzystał jedynie S. R.. Podnieść trzeba, że świadkowie nie mieli żadnych powodów, aby zeznawać na niekorzyść oskarżonego, czy też bezpodstawnie go pomawiać, albowiem brak jakichkolwiek przesłanek dla takich stwierdzeń. Świadkowie są osobami dla oskarżonymi obcymi, wykonywali jedynie czynności służbowe, które prawidłowo udokumentowali. Jednocześnie siostra oskarżonego nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń co do przebiegu przeszukania, czy też jego przebiegu. Stąd też brak podstaw zarówno do kwestionowania relacji świadków, jak też wyników wykonanych przez nich czynności procesowych.

Z treści wiarygodnej opinii biegłego z (...) w B. wynikało natomiast, że zabezpieczony u S. R. susz roślinny stanowił marihuanę, a więc środek odurzający, którego posiadanie jest zabronione.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego S. R., który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu jedynie za element przyjętej przez niego linii obrony, która nie mogła prowadzić do uwolnienia go od odpowiedzialności karnej.

Zeznania świadków J. K. i A. J. nie wniosły do sprawy żadnych istotnych okoliczności. Podobnie zeznania świadka L. B., który opisał jedynie okoliczności wynajęcia pomieszczenia w O..

Również zeznania świadka D. K. były nieistotne dla poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych. Świadek ten zaprzeczył bowiem, aby bywał w mieszkaniu w C., czy też miała wiedzę na temat posiadania przez M. P. (1) narkotyków. Natomiast fakt, że po jego aresztowaniu pomagał przewozić jego rzeczy z tego mieszkania, nie miał żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Okoliczności popełnienia czynów zabronionym nie pozostawiały przy tym żadnych wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się ich popełnienia, działając z zamiarem bezpośrednim.

Sąd nie stwierdził w niniejszej sprawie żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonych.

Mając na uwadze powyższe Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że oskarżeni zachowaniem swoim wypełnili znamiona przestępstw:

- M. P. (1): z art. 62 ust. 2 w zw. z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852) w ten sposób, że w dniu 24 listopada 2015 r. w C. i C., wbrew przepisom ustawy, posiadał znaczną ilość substancji psychotropowych w postaci 328,10 gram amfetaminy w C. i 2,33 gram amfetaminy w C. oraz środków odurzających- 130,27 gram marihuany w C. i 21,82 gram marihuany w C.;

- S. R.: z art. 62 ust. 3 w zw. z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852) w ten sposób, że w dniu 24 listopada 2015 r. w C., wbrew przepisom ustawy, posiadał środki odurzające w postaci 0,94 gram marihuany, który to czyn stanowi wypadek mniejszej wagi.

Kwalifikacja prawna czynów przypisanych oskarżonym nie budziła żadnych wątpliwości.

Przestępstwo z art. 62 ust. 2 Ustawy to stanowi postać kwalifikowaną czynu zabronionego ze względu na znamię „znacznej ilości” środków odurzających czy substancji psychotropowych. Jeżeli przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2006 roku, II KK 47/05). Skoro zatem w toku przeszukania przeprowadzonego u M. P. (1) zabezpieczono substancje psychotropowe w postaci 328,10 gram amfetaminy w C. i 2,33 gram amfetaminy w C. oraz środki odurzające- 130,27 gram marihuany w C. i 21,82 gram marihuany w C., to ich posiadanie stanowiło niewątpliwie znaczną ilość substancji psychotropowych i środków odurzających w myśl powołanego orzecznictwa. Tym samym czyn oskarżonego M. P. (1) wypełnił zatem znamiona przepisu art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W wyniku przeprowadzonych badań fizykochemicznych ustalono, iż susz roślinny będący w posiadaniu oskarżonego stanowił susz roślin konopi innych niż włókniste, zaś proszek koloru białego okazał się być amfetaminą. Zgodnie z art. 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wskazane środki może posiadać wyłącznie przedsiębiorca, jednostka organizacyjna lub osoba fizyczna uprawniona na podstawie odpowiednich przepisów. Oskarżony nie był osobą uprawnioną do posiadania środków psychoaktywnych, zatem posiadał je wbrew przepisom powołanej ustawy oraz w ilości wypełniającej znamiona postaci kwalifikowanej opisanego wyżej przestępstwa. Mając na uwadze wnioski jasnej i należycie umotywowanej opinii biegłego z zakresu badań fizykochemicznych oraz wyżej przytoczone rozważania dotyczące rozumienia znamienia „znaczności” w świetle ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd uznał, iż środki psychoaktywne w ilościach niewątpliwie znacznych, posiadane przez oskarżonego, uzasadniały przypisanie mu popełnienia przestępstwa opisanego w art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Nadto oskarżony S. R. również posiadał marihuanę, wbrew przepisom ustawy, a więc dopuścił się czynu zabronionego polegającego na posiadaniu substancji psychotropowych. Przechowywał bowiem w miejscu zamieszkania narkotyki, ujawnione w czasie przeszukania, a więc spełnienie znamion posiadania substancji psychotropowych nie budziło wątpliwości, przy czym nieznaczna ich ilość przemawiała za uznaniem czynu za wypadek mniejszej wagi.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na uwadze dyrektywy wskazane z art. 53 kk.

Nie ulegało wątpliwości, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym oraz stopień ich zawinienia były znaczne. Wymierzone kary była więc współmierne do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia obu oskarżonych. Wysoki stopień społecznej szkodliwości przejawiał się przede wszystkim w charakterze zaatakowanego dobra, jakim było zdrowie publiczne. Oskarżeni z pełną świadomością dokonali czynów zabronionych, zdając sobie sprawę z wagi podejmowanych czynność.

Wymierzone kary uwzględniały zarówno okoliczności łagodzące jak i obciążające.

Na niekorzyść oskarżonego M. P. (1) przemawiał już sam fakt posiadania tak znacznej ilości narkotyków.

Na korzyść oskarżonego przemawiał fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany sądownie.

Mając na uwadze powyższe Sąd skazał oskarżonego M. P. (1), na mocy art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852), na karę roku pozbawienia wolności.

W przekonaniu Sądu jedynie kara pozbawienia wolności była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego M. P. (1) i stopnia jego zawinienia, a jako taka osiągnie pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego oraz wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo na przyszłość wobec oskarżonego, mimo wymierzenia w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Oskarżony musi zdawać sobie sprawę z konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i nieopłacalności popełniania przestępstw. Wykazał on rażące lekceważenie dla akceptowanych społecznie norm, dlatego też reakcja Sądu musiała być zdecydowana. Sąd uznał więc, że jedynie odpowiednio ukształtowana kara pozbawienia wolności skłoni go do refleksji nad własnym postępowaniem. W przypadku łagodnego potraktowania, w ocenie Sądu nie wyciągnąłby on żadnych wniosków na przyszłość i nie zostałby osiągnięty wychowawczy cel kary. Jednocześnie Sąd uznał, że jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności za przypisany oskarżonemu czyn była adekwatna i sprawiedliwa. Sąd nie znalazł więc żadnych podstaw, aby wykonanie kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego warunkowo zawiesić.

W ocenie Sądu, z uwagi na charakter popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, sposób działania, zupełnie lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych i moralnych, nasilenie złej woli, ale również mając na uwadze postawę oskarżonego, którzy jest zupełnie bezkrytyczny w swoim postępowaniu należało podjąć zdecydowane działania w celu zapobieżenia podobnym sytuacjom.

Okoliczności popełnienia czynu zabronionego świadczyły o demoralizacji oskarżonego, który jest jednostką niepoprawną, wymagającą resocjalizacji, co osiągnąć można jedynie w warunkach zakładu karnego. Koniecznym jest izolacja oskarżonego, aby miał on czas na przemyślenie swojego postępowania, dokonanie refleksji i wyciągnięcie właściwych wniosków na przyszłość. Jednocześnie łagodne potraktowanie oskarżonego mogłoby zostać przez niego potraktowane jako przejaw pobłażliwości Sądu, a wręcz przyzwolenia na podobne zachowania. Nie można więc potraktować oskarżonego łagodnie i zastosować środka probacyjnego. Jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności była więc karą właściwą wobec oskarżonego. Jednocześnie, w przekonaniu Sądu, wymierzona kara z uwagi na charakter czynu nie była karą rażąco surową. Brak przy tym przesłanek do nadzwyczajnego złagodzenia tej kary, albowiem Sąd nie dopatrzył się żadnych szczególnych okoliczności łagodzących.

Na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852) Sąd orzekł od oskarżonego M. P. (1) na rzecz (...) Oddział w S. nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 5000,00 (pięć tysięcy 00/100) złotych. W ocenie Sądu orzeczenie nawiązki było w niniejszej sprawie uzasadnione, aby wzbudzić u oskarżonego refleksję nad własnym postępowaniem, a także dać wyraz dezaprobacie dla popełnionego przez niego czynu. Koniecznym było więc, aby osiągnąć cele wymierzonej mu kary. Jednocześnie nawiązka nie została orzeczona w nadmiernej wysokości, a oskarżony, który jest zdolny do pracy i stać go na opłacenie obrońcy z wyboru, będzie miał możliwość jej uiszczenia.

Natomiast na niekorzyść oskarżonego S. R. przemawiał dotychczasowy sposób życia i wielokrotna karalność, w tym za przestępstwa podobne.

Z drugiej strony Sąd miał na uwadze fakt, że oskarżony posiadał nieznaczną ilość narkotyków.

Mając na uwadze powyższe Sąd skazała oskarżonego S. R., na podstawie art. 62 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019, poz. 852) w zw. z art. 34 § 1 i §1a pkt 1 kk, na karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując, na podstawie art. 35 § 1 kk, do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

W przekonaniu Sądu orzeczona kara ograniczenia wolności była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego i stopnia jego zawinienia, a jako taka osiągnie pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego oraz wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo na przyszłość wobec oskarżonego, mimo wymierzenia jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Oskarżony musi zdawać sobie sprawę z konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i nieopłacalności popełniania przestępstw. Przede wszystkim kara ta powinna skłonić oskarżonego do refleksji nad własnym postępowaniem oraz koniecznością przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. Wymierzona kara nie mogła być przy tym uznana za rażąco surową, a wręcz przeciwnie- w świetle okoliczności przedmiotowo- podmiotowych czynu zabronionego, mogła wręcz razić łagodnością.

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. P. (1) kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci tymczasowego aresztowania od dnia 24 listopada 2015 r. (godz. 7.00) do dnia 19 maja 2016 r. (godz. 15.50), przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

O kosztach sądowych Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk i art. 624 § 1 kpk, zasądzając:

- od oskarżonego M. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa częściowo koszty sądowe w kwocie 2000,00 (dwa tysiące 00/100) złotych tytułem części wydatków, zwalniając go od obowiązku ich uiszczenia w pozostałym zakresie,

- od oskarżonego S. R. na rzecz Skarbu Państwa częściowo koszty sądowe w kwocie 500,00 (pięćset 00/100) złotych tytułem części wydatków, zwalniając go od obowiązku ich uiszczenia w pozostałym zakresie.

W ocenie Sądu oskarżeni, pomimo orzeczonych kar mają możliwość, aby koszty te uiścić. Wskazać trzeba, że oskarżeni są osobami zdolnymi do pracy, nie mają nikogo na utrzymaniu. M. P. (1) stać było na korzystanie z pomocy obrońcy z wyboru. Zatem oskarżeni będą mogli również ponieść choćby częściowo koszty sądowe. Dlatego też Sąd obciążył ich wydatkami w części, w pozostałej zwalniając ich od obowiązku zapłaty. Jednocześnie różnica w obciążeniu kosztami każdego z oskarżonych wynikała z zakresu, jakie koszty te powstały w związku z popełnionymi przez nich czynami zabronionymi.