Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w G. - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : sędzia Bogumiła Dzięciołowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Magdalena Bajerska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G. J. Ł.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 1.10.2019. r. i 15.10.2019 r. sprawy:

M. G. - ur. (...) w H. s. A. i K. z d. S. zamieszkałego w miejscowości M. (...), (...)-(...) G., niekaranego,

oskarżonego o to, że:

w dniu 26 lipca 2018 roku w G. w biurze pośrednictwa finansowego mieszczącego się przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z G. C., co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzania mieniem (...) Bank SA w kwocie 35.000 zł w ten sposób, że podczas procedury wnioskowania o kredyt posłużył się nieprawdziwym zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach wystawionym przez G. C., której zapłacił za przedmiotowe nieprawdziwe zaświadczenie i nieprawdziwą umowę o pracę 500 złotych, wprowadzając w błąd pracownika biura pośrednictwa finansowego, co do tego że uzyskał w miesiącach maj, czerwiec, lipiec 2018 roku dochód w kwocie 3876,25 zł jako kierowca z umowy o pracę w firmie Handel (...) z siedzibą w J. czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank SA w kwocie 35000 zł lecz czynu swojego nie osiągnął z uwagi na procedurę weryfikacyjną zastosowaną przez bank, tj. o czyn z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

ORZEKA:

1.  oskarżonego M. G. uznaje za winnego tego, że w dniu 26 lipca 2018 r. w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w trakcie procedury wnioskowania o udzielenie kredytu przez (...) Bank S.A. we W. w kwocie 32.000 zł przedłożył osobie zajmującej się działalnością polegającą na pośrednictwie kredytowym poświadczające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach jako kierowca u G. C. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Handel (...), wprowadzając w błąd pośrednika kredytowego co do swojego zatrudnienia i uzyskiwanych dochodów, a swym zachowaniem bezpośrednio zmierzał do doprowadzenia (...) Bank S.A. we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 32.000 zł, lecz swojego zamiaru nie osiągnął z uwagi na procedurę weryfikacyjną zastosowaną przez bank, tj. występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i z art. 297 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk i art. 14 § 1 kk po zastosowaniu art. 37a kk na podstawie art. 286 § 1 kk wymierza mu karę 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując iż 1 (jedna) stawka dzienna jest równoważna kwocie 15 (piętnaście) złotych;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 105 zł (sto pięć złotych) tytułem opłaty i obciąża go wydatkami postępowania w kwocie 70 zł (siedemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt II K 264/19

UZASADNIENIE

W dniu (...) urodziło się dziecko M. G., który był wówczas w trudnej sytuacji finansowej. M. G. potrzebował pieniędzy na zakupy dla dziecka oraz na rozwój założonej przez siebie działalności gospodarczej. M. G. nie był wówczas zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Miał zarejestrowaną działalność gospodarczą, jednakże kontrahent oskarżonego spóźniał się z płatnościami.

/dowody: wyjaśnienia oskarżonego – k.33, k.38-39, k. 142v, informacja z ZUS – k. 14./

M. G. wpadł na pomysł, by wziąć kredyt na zaspokojenie wskazanych potrzeb. By uwiarygodnić swoją zdolność kredytową w lipcu 2018 r. w Internecie szukał ogłoszeń oferujących wystawienie zaświadczeń o zatrudnieniu. Wówczas znalazł ogłoszenie o wystawianiu zaświadczeń zamieszczone przez osobę posługującą się numerem (...) zarejestrowanym na G. C.. M. G. nawiązał kontakt telefoniczny z tą osobą, która w kontaktach z nim posługiwała się danymi: G. C..

/dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 33, 39, 142v, dane uzyskane od operatora P4 sp. z o.o. k.70, 88./

W wiadomościach sms wysłanych do wskazanej osoby M. G. podał, iż potrzebuje kompletu dokumentów do zaciągnięcia kredytu. Ponadto ustalił z wskazaną osobą cenę 500 złotych za przygotowanie umowy o pracę oraz zaświadczenia o zatrudnieniu oraz wysokość wynagrodzenia, jaka miała zostać wskazana w zaświadczeniu. Dokumenty zostały przesłane M. G. pocztą za pobraniem. M. G. zapłacił za dokumenty 500 zł.

/dowody: wyjaśnienia oskarżonego – k. 33, 39, 79, wydruki wiadomości sms k. 40-50./

W otrzymanym przez M. G. zaświadczeniu o zatrudnieniu opatrzonym datą 23 lipca 2018 r. wskazano, iż jest on zatrudniony w przedsiębiorstwie Handel (...) od 24 lutego 2018 roku na podstawie umowy o prace zawartej na czas nieokreślony na stanowisku kierowcy i z tego tytułu w okresie trzech ostatnich miesięcy osiągał średni dochód w wysokości 3876,25 złotych.

/dowody: wyjaśnienia oskarżonego – k. 39, zeznania W. M. – k. 16v, 140v – 141, zeznania G. B. – k. 27 – 28, zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach k. 5, 84, umowa o prace k.67

G. C. miała zarejestrowaną działalność gospodarczą pod wskazaną firmą w zakresie sprzedaży detalicznej żywności, napojów i wyrobów tytoniowych prowadzonych na straganach i targowiskach.

/dowody: wydruk z (...) k.9./

Z zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach w dniu 26 lipca 2018 r. M. G. udał się do W. M. zajmującej się pośrednictwem kredytowym. Na miejscu okazał dowód osobisty. W. M. informacje z zaświadczenia naniosła na wniosek o udzielenie przez (...) Bank S.A. pożyczki gotówkowej w wysokości 32000 zł. M. G. podpisał wówczas wniosek. Następnie W. M. drogą elektroniczną przesłała wniosek do banku, załączając skany oryginalnej dokumentacji, w tym zaświadczenia o zatrudnieniu.

/dowody: wyjaśnienia oskarżonego – k. 33, 79, 142v, zeznania W. M. – k. 16v, 140v – 141, zeznania G. B. – k. 27v – 28, wniosek kredytowy k.2 – 3, k.80 – 81, korespondencja elektroniczna - k.19-25./

W dniu 2 sierpnia 2018 roku (...) Bank S.A. rozpatrzył wniosek oraz zgodził się udzielić pożyczki w kwocie 10.000 zł. W. M. przedstawiła tę ofertę telefonicznie M. G., jednakże taka oferta nie zadowalała wnioskodawcy, który chciał uzyskać pożyczkę w kwocie wyższej. Taką informacje W. M. przesłała elektronicznie do banku

/dowody: zeznania W. M. – k. 16v, 140v, korespondencja elektroniczna – k. 19 – 25./

W dniu 2 sierpnia 2018 roku terenowy inspektor kredytowy (...) Bank S.A. G. B. podjął działania zmierzające do weryfikacji informacji zawartych w zaświadczeniu o zatrudnieniu. Pod adresem siedziby Handel (...) na ogrodzonej zamkniętej posesji znajdował się dom mieszkalny w złym stanie. G. C. w rozmowie telefonicznej z pracownikiem banku odmówiła wglądu do dokumentacji źródłowej celem weryfikacji informacji zawartych w zaświadczeniu. Sąsiedzi rozpytani przez terenowego inspektora nie wiedzieli, aby pod wyżej wspomnianym adresem miała być prowadzona działalność gospodarcza. W tej sytuacji bank odmówił udzielenia pożyczki M. G. we wnioskowanej przez niego kwocie.

Wówczas W. M. przekazała tę informację M. G., zaś oryginał wniosku o udzielenie pożyczki oraz zaświadczenia o zatrudnieniu zniszczyła.

/dowody: wyjaśnienia oskarżonego – k. 33, zeznania świadka G. B. - k.27-28, zeznania W. M. – k. 16v./

M. G. (lat (...)) jest kawalerem, ojcem jednego dziecka, na którego utrzymanie łoży 300 zł miesięcznie. Legitymuje się wykształceniem średnim. Na rozprawie deklarował rozpoczęcie pracy od 21 października 2019 roku na podstawie umowy o prace z dochodem w wysokości 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) netto. M. G. nie był karany sądownie.

/dowody: dane osobopoznawcze 142, informacja z Krajowego Rejestru Karnego – k. 137./

Po raz pierwszy M. G. składał wyjaśnienia w dniu 19 listopada 2018 roku w K. w G. (k. 32 – 33). Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w sierpniu 2018 roku miał kłopoty finansowe, ponieważ otwarta działalność gospodarcza nie przynosiła dochodów, w związku z tym brakowało mu pieniędzy na zaspokojenie potrzeb nowonarodzonego dziecka. Na zaspokojenie bieżących potrzeb oskarżony postanowił wziąć kredyt, jednak przewidując, że może go nie otrzymać, w Internecie znalazł ogłoszenie o sprzedaży umów i zaświadczeń. Skontaktował się on z osobą, która zamieściła ogłoszenie, poprzez wiadomość sms wysłał swoje dane osobowe, a następnie na poczcie odebrał przesyłkę za pobraniem zawierającą zaświadczenie i umowę o pracę. Z tym dokumentami udał się do pośredniczki kredytowej W. M. w celu złożenia wniosku kredytowego. Jednak pożyczki nie uzyskał, ponieważ bank negatywnie rozpatrzył jego wniosek kredytowy.

Następne wyjaśnienia M. G. złożył w dniu 27 listopada 2018 roku w K. w G. (k. 38 – 39). Ponownie oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił on, że w lipcu 2018 roku szukał w Internecie ogłoszenia, ponieważ chciał kupić dokumenty- umowę o pracę i zaświadczenie o zatrudnieniu. Fikcyjne zaświadczenie o zatrudnieniu i umowę o pracę za 500 złotych zakupił od G. C., która to widnieje na zaświadczeniu i umowie o pracę. Do swoich wyjaśnień oskarżony załączył wydruki wiadomości wymienionych z G. C.. Dodatkowo oskarżony wskazał, że nigdy nie był w J. oraz nigdy nie pracował w Handel (...).

W postępowaniu przygotowawczym po raz ostatni M. G. składał wyjaśnienia w związku z zmianą zarzutu w K. w G. w dniu 9 grudnia 2018 roku (k. 77 – 78). Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia.

Na rozprawie głównej w dniu 15 października 2019 roku oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 140v – 141). Oskarżony wyjaśnił, że znajdował się w trudnej sytuacji finansowej, ponieważ 5 czerwca 2018 roku urodziło mu się dziecko. Zmuszony był on do proszenia o pomoc rodziców. Aby zapewnić byt swojej rodzinie na portalu (...) znalazł osobę, która wystawia zaświadczenia i skontaktował się z nią. Zaświadczenie otrzymał pocztą. Z otrzymanymi dokumentami udał się do pośrednika kredytowego w celu uzyskania kredytu. Oskarżony wskazał, że kredyt chciał przeznaczyć na zakup mebli dla dziecka, mały remont mieszkania. Ponadto, miał pomysł na działalność gospodarczą, chciał kupić lawetę i w ten sposób zarabiać na rodzinę. Oskarżony po okazaniu wniosku kredytowego przez przewodniczącą zmienił swe wyjaśnienia co do kwoty pożyczki, którą chciał uzyskać, wskazując że wnioskował o kredyt w kwocie 32000 złotych zamiast 35000 złotych.

Przystępując do oceny wyjaśnień oskarżonego M. G. wskazać należało, iż sąd co do zasady uznał je za wiarygodne. Oskarżony od pierwszego przesłuchania konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a w swych wyjaśnieniach opisał sposób popełnienia czynu zabronionego oraz wskazał motywy swego zachowania, a nadto dostarczył również wydruki wiadomości, które wymieniał z osobą, z którą nawiązał kontakt celem pozyskania zaświadczenia. W tej sytuacji sąd ocenił wyjaśnienia oskarżonego jako jasne, wewnętrznie niesprzeczne, a nadto co do zasady korespondujące ze zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków, w szczególności świadka W. M., która brała udział w procedurze udzielanie kredytu. Wyjaśnienia oskarżonego pozostawały również spójne ze zgormadzonymi w toku procesu dokumentami, w tym wydrukami wiadomości sms wymienionymi z osobą, od której pozyskał zaświadczenie, wnioskiem kredytowym oraz treścią korespondencji pomiędzy pośrednikiem, a (...) Bank S.A. Jedyna rozbieżność dotyczyła kwoty pożyczki, którą chciał uzyskać oskarżony. W tym miejscu wskazać bowiem należało, iż oskarżony przyznając się do zarzuconego mu czynu potwierdzał, iż wnioskował o kwotę 35.000 zł, co korespondowało z zeznaniami D. B. oraz informacją, która pojawiła się w korespondencji (...) (k. 21 – 22). Dowody te w tymże zakresie pozostawały z kolei w opozycji do treści wniosku kredytowego, w którym wyraźnie wskazano iż dotyczy on pożyczki w kwocie 32.000 zł. Sam oskarżony po okazaniu wniosku kredytowego wyjaśnił również, iż wnioskował o kwotę niższą tj. 32.000 złotych, co z kolei pozostawało w zgodzie z depozycjami W. M.. W ocenie sądu tego rodzaju rozbieżność w wyjaśnieniach nie ma istotnego znaczenia dla oceny jego wiarygodności, a może wynikać z zwykłej niepamięci oraz tego, że organy postępowania przygotowawczego wszczynając postepowanie konsekwentnie posługiwały się kwotą 35000 złotych, co z kolei znajduje odzwierciedlenie w postanowieniu o wszczęcie dochodzenia oraz przedstawienia zarzutów. W konsekwencji sąd przyjął, iż na prawdzie polegały te wyjaśnienia oskarżonego, które pozostawały w zgodzie z treścią wniosku kredytowego, bo to jego treść w istocie odzwierciedlała intencje wnioskodawcy. W istocie kwota 35.000 zł pojawiła się w korespondencji bankowej, jednakże zauważyć należało, iż nie była ona prowadzona bezpośrednio z oskarżonym.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka W. M. , oceniając je jako konsekwentne, jasne i w pełni przekonujące. Świadek brała aktywny udział w procedurze kredytowej, zapoznawała się z dokumentami przedłożonymi przez oskarżonego. Zeznania świadka znalazły również potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w sprawie, w szczególności korespondencji pomiędzy pośrednikiem a (...) Bank S.A. oraz dokumentacji przesłanej przez (...) Bank S.A. związanej z udzieleniem oskarżonemu kredytu. Zatem w ocenie sądu zeznania świadka zasługiwały na walor wiarygodności. Sąd co do zasady dał wiarę zeznaniom świadka G. B. . Świadek ten składając zeznania opierał się na dokumentacji kredytowej oraz poczynionych przez siebie ustaleniach w trakcie procedury weryfikacyjnej, a ich treść w tym zakresie nie budziła wątpliwości sądu. Rozbieżności w zeznaniach świadków dotyczyły kwoty pożyczki wnioskowanej przez oskarżonego, bowiem świadek G. B. wskazywał na kwotę 35.000 zł, jednak w ocenie sądu nie wpływało to na ocenę jego wiarygodności w pozostałym zakresie, bowiem kwota ta pojawiła się w korespondencji osób działających z ramienia (...) Banku (vide treść korespondencji – k. 19 – 24).

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów (oczywiście poza zaświadczeniem o zatrudnieniu oskarżonego) oraz protokołów zebranych w toku postępowania, uznając je za w pełni wiarygodne, w tym także dowodom wskazanym w akcie oskarżenia w wykazie innych dowodów podlegających ujawnieniu na rozprawie oraz dokumentom pozyskanym w ramach toczącego się postępowania sądowego, ujawnionym na rozprawie, ponieważ zostały pozyskane w sposób rzetelny, zgodnie z obowiązującą procedurą, zaś strony ich nie kwestionowały, wyrażając zgodę na ich ujawnienie. Odnośnie zaś zaświadczenia o zatrudnieniu oskarżonego stanowiącego przedmiot zarzutu sformułowanego w akcie oskarżenia (k. 84) sąd dał mu wiarę jedynie w zakresie jego autentyczności, a nie prawdziwości zawartych w nim w twierdzeń, bowiem jak wynikało z już przeprowadzonej analizy zawarta w nim treść w zakresie dotyczącym zatrudnienia oskarżonego nie polegała na prawdzie.

Oskarżyciel publiczny oskarżył M. G. o to, że w dniu 26 lipca 2018 roku w G. w biurze pośrednictwa finansowego mieszczącego się przy ul. (...) działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z G. C., co do której materiały wyłączono do odrębnego postepowania, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank S.A. w kwocie 35.000 zł w ten sposób, że podczas procedury wnioskowania o kredyt posłużył się nieprawdziwym zaświadczeniem o zatrudnieniu i zarobkach wystawionym przez G. C., której zapłacił 500 zł, wprowadzając w błąd pracownika biura pośrednictwa finansowego, co do tego że uzyskał w miesiącach maj, czerwiec, lipiec 2018 roku dochód w kwocie 3876,25 zł jako kierowca z umowy o pracę w firmie Handel (...), z siedzibą w J. czym usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank S.A. w kwocie 35.000 zł lecz czynu swojego nie osiągnął z uwagi na procedurę weryfikacyjną zastosowaną przez bank tj. o czyn z art. 297 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Zgodnie z art. 286 § 1 kk karze podlega osoba, która w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Z kolei stosownie do art. 297 § 1 kk karze podlega osoba, która w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. W myśl art. 13 § 1 kk usiłowanie polega na tym, że sprawca w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

Sąd zważył, iż przestępstwo oszustwa polega na motywowanym celem korzyści majątkowej doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia swoim lub cudzym mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Wprowadzenie w błąd polega na wywołaniu za pomocą podstępnych zabiegów mylnego wyobrażenia o rzeczywistości w świadomości pokrzywdzonego (rozbieżności między rzeczywistością a jej odzwierciedleniem w świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem). Ów błąd może dotyczyć osoby, rzeczy lub zjawiska albo zdarzenia, mającego znaczenie dla podjęcia decyzji o rozporządzeniu mieniem. Innymi słowy wprowadzenie w błąd dotyczyć musi tzw. istotnych okoliczności danej sprawy, które mogłyby mieć wpływ na decyzję pokrzywdzonego o rozporządzeniu mieniem /por. A Wąsek, Kodeks karny Część szczególna Tom II Komentarz, Warszawa 2006, str. 1005./ Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, zamiar bezpośredni musi obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu /por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2011 r., sygn. akt III KK 181/10, publ. OSNKW 2011/3/27./ Celem działania sprawcy jest uzyskanie szeroko pojętej korzyści majątkowej, która może polegać zarówno na uzyskaniu zysku (zwiększeniu aktywów), jak i na zmniejszeniu pasywów. Dla oceny, czy rozporządzenie mieniem było niekorzystne, istotne jest jedynie to, czy w jego wyniku doszłoby do ogólnego pogorszenia sytuacji majątkowej pokrzywdzonego (por. wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00, OSP 2001, z. 3, poz. 51; wyrok SN z 28 czerwca 2000 r., III KKN 86/98, OSP 2001, z. 1, poz. 10).

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, iż oskarżony wprowadził w błąd pośrednika kredytowego przedkładając fałszywe zaświadczenie o zatrudnieniu. M. G. działał z premedytacją, zaplanował sposób w jaki uzyska dokumenty, które pozwolą na osiągniecie korzyści majątkowej, a następnie załączył poświadczający nieprawdę dokument do wniosku kredytowego. Zauważyć należało, iż wielokrotnie kontaktował się z G. C., z którą ustalał jakie informacje maja znaleźć się na dokumentach. Ponadto, z wydruków wiadomości sms wynika, że oskarżony niejako dążył do zwiększenia szans powodzenia swego przedsięwzięcia - oskarżony wskazał kwotę zarobków jaka ma się znajdować na zaświadczeniu (4.000 zł), a kwotę tę odniósł do przedmiotu działalności gospodarczej ujawnionej w (...), mając przy tym pełną świadomość, iż sporządzony w ten sposób dokument poświadczać będzie nieprawdę i służyć będzie wprowadzeniu w błąd przedstawicieli banku. Jednocześnie z punktu widzenia banku okoliczność dotycząca zatrudnienia i uzyskiwanych dochodów miała charakter istotny.

Samo złożenie wniosku o udzielenie pożyczki w kwocie 32.000 zł, wskazuje, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ponieważ z chwilą udzielenia pożyczki otrzymałby określoną ilość środków pieniężnych. Cel na który zamierzał przeznaczyć uzyskaną korzyść majątkową oraz motywacja oskarżonego pozostawały bez znaczenia dla wypełnienia znamion występku z art. 286 § 1 kk, wpływając jedynie na dyrektywy wymiaru kary i stopień społecznej szkodliwości. Niewątpliwie oskarżony działał w celu doprowadzenia banku do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, bowiem udzielenie pożyczki we wnioskowanej kwocie z punktu widzenia banku – a zatem w sytuacji, gdy oskarżony nie posiadał zdolności kredytowej – byłoby działaniem niekorzystnym.

Przeprowadzone wyżej rozważania wskazują, iż oskarżony działał z zamiarem kierunkowym premedytowanym, którego nie zrealizował z uwagi na procedurę weryfikacyjną przeprowadzoną przez (...) Bank S.A. Zatem nie mamy do czynienia z dokonaniem, ale popełnieniem przestępstwa z 286 § 1 kk w formie stadialnej jaką jest usiłowanie. W doktrynie i judykaturze spornym pozostaje kiedy spełniony jest wymóg bezpośredniości w zmierzaniu do dokonania wymagany do odpowiedzialności za usiłowanie, W ocenie sądu na aprobatę zasługuje pogląd, zgodnie z którym zachowanie bezpośrednio zmierza do dokonania, gdy zagrożenie dla dobra prawnego, będącego znamieniem czynu zabronionego objętego zamiarem sprawcy, przekształca się z zagrożenia abstrakcyjnego w realne (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2007 r. II KK 322/06 LEX 450569, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 września 2014 r. II AKa 88/14). W niniejszej sprawie oskarżony podjął szereg czynności mających doprowadzić (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, między innymi pozyskał dokumenty zawierające nieprawdziwe informacje. Jednak dopiero z chwilą złożenia wniosku kredytowego pojawiło się zagrożenie dla dobra prawnego jakim jest mienie (...) Bank S.A, ponieważ wniosek ten inicjował procedurę kredytową.

W konsekwencji nie budziło wątpliwości sądu, iż oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk. Ponadto sąd stanął na stanowisku, iż swoim zachowaniem M. G. wypełnił również znamiona czynu z
art. 297 § 1 kk. W doktrynie wskazuje się bowiem, że kumulatywny zbieg wyżej wymienionych przepisów będzie zachodził, gdy sprawca przedkładając dokumenty, o których mowa w art. 297 § 1 kk, dążył do uzyskania kredytu lub pożyczki albo innej formy wsparcia finansowego wymienionej w art. 297 § 1 kk i jednocześnie podejmował inne sposoby oddziaływania, mające doprowadzić do uzyskania przez niego korzyści majątkowej przez niekorzystne rozporządzenie mieniem, polegające na uzyskaniu jednej z form wsparcia finansowego wymienionych w art. 297 § 1 kk (por. Zoll Andrzej (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. IV, teza 79). W przedmiotowej sprawie M. G. działał w celu uzyskania dla siebie pożyczki pieniężnej od (...) Bank S.A przedkładając pisemne zaświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania pożyczki gotówkowej w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu w przedsiębiorstwie Handel (...), które nie polegały na prawdzie, czego oskarżony miał świadomość. W związku z powyższym, dla oddania pełni kryminalnej bezprawności należało w kwalifikacji prawnej zamieścić art. 297 § 1 kk.

W ocenie sądu błędne byłoby przyjęcie, że czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi określony w art. 286 § 3 kk. Wypadek mniejszej wagi stanowi typ uprzywilejowany przestępstwa oszustwa charakteryzujący się niższą społeczną szkodliwością. O przyjęciu czynu za wypadek mniejszej wagi decydują kryteria przedmiotowe i podmiotowe.
(por. Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. II, komentarz do art. 283, teza 2). Odnosząc się do kryteriów przedmiotowych, wskazać należało, iż w ocenie sądu nie pozwalały one przyjęcie, że czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi. Oskarżony dążył do osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 32.000 zł, a więc wysokość grożącej szkody jest znaczna. W ocenie sądu również kryteria podmiotowe nie przemawiały za przyjęciem, że czyn oskarżonego stanowił wypadek mniejszej wagi. Okoliczności popełnienia czynu zabronionego wskazywały, że M. G. działał z premedytacją. Mając świadomość, iż nie posiadał zdolności kredytowej, podjął on aktywne działania, które miały pozwolić mu na osiągnięcie korzyści majątkowej poprzez wprowadzenie w błąd przedstawicieli banku. W tym celu nawiązał kontakt z inną osobą, oferującą usługi o charakterze przestępczym, wydatkował stosowną kwotę na przygotowanie przez nią dokumentów, które miały służyć do realizacji oszukańczego zamiaru. Skala podjętych przez oskarżonego działań nie pozwalała na przyjęcie, iż stopień jego winy można byłoby ocenić jako nieznaczny. Motywacja oskarżonego w postaci pozyskania środków finansowych na meble dla dziecka i remont w ocenie sądu nie usprawiedliwiały jego zachowania.

W konsekwencji sąd uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 26 lipca 2018 roku w G., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w trakcie procedury wnioskowania o udzielenie kredytu przez (...) Bank S.A. z/s we W. w kwocie 32.000 zł przedłożył osobie zajmującej się działalnością polegającą na pośrednictwie kredytowym poświadczające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach jako kierowca u G. C. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą Handel (...), wprowadzając w błąd pośrednika kredytowego co do swojego zatrudnienia i uzyskiwania dochodów, a swym zachowaniem bezpośrednio zmierzał do doprowadzenia (...) Bank S.A. we W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 32.000 zł, lecz swojego zamiaru nie osiągnął z uwagi na procedurę weryfikacyjną zastosowaną przez Bank tj. występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 297 § 1 kk w zw.
art. 11 § 2 kk.

W stosunku do zarzuconego czynu sąd dokonał dwóch istotnych zmian polegających na zmianie kwoty wnioskowanego kredytu (co zostało omówione już w trakcie analizy dowodów), a nadto wyeliminował działanie przez oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z osobą, od której otrzymał zaświadczenie o zatrudnieniu. Sąd stanął na stanowisku, iż wprawdzie osoba ta wiedziała, w jakim celu zostanie wykorzystane zaświadczenie, jednakże nie oznacza to, iż łączyło ją z oskarżonym porozumienie co do popełnienia tego czynu. W ocenie sądu zachowanie wskazanej osoby mogłoby zostać ocenione w kontekście znamion pomocnictwa do dokonania oszustwa przez oskarżonego.

Za przypisany oskarżonemu czyn sąd w myśl art. 11 § 3 kk i art. 14 § 1 kk po zastosowaniu art. 37a kk na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 70 stawek dziennych grzywny, przyjmując iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 15 zł.

Sąd uwzględnił następujące okoliczności obciążające:

-

znaczny rozmiar grożącej szkody;

-

wypełnienie jednym czynem znamion dwóch czynów zabronionych;

-

działanie oskarżonego z zamiarem premedytowanym.

Z kolei jako okoliczności łagodzące sąd potraktował:

-

przyznanie się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów;

-

młody wiek oskarżonego;

-

wyrażony żal z powodu popełnionego przestępstwa;

-

popełnienie czynu zabronionego w fazie stadialnej usiłowania.

Wymierzona kara w ocenie sądu nie jest zbyt surowa, a zarazem jest wystarczająca dla zabezpieczenia funkcji zapobiegawczej, represyjnej, jak i wychowawczej. Oskarżonemu została wymierzona najłagodniejsza rodzajowo kara. Z uwagi na młody wiek oraz uprzednią niekaralność oskarżonego wymierzenie mu surowszej rodzajowo byłoby nieadekwatne.
Ponadto, w ocenie sądu wymierzona kara odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dając tym samym wyraźny sygnał, iż popełnianie przestępstw spotyka się ze zdecydowaną reakcją karną. Z pewnością wymierzonej karze nie można zarzucić, iż jest rażąco wygórowana. Sąd wziął pod uwagę, że kara grzywny ulega zatarciu po upływie jednego roku od jej wykonania, dlatego też oskarżony stosunkowo szybko będzie mógł cieszyć się przymiotem niekaralności, co nie będzie ograniczać możliwości podejmowania pewnych form zatrudnienia w przyszłości. Wysokość stawki dziennej jest adekwatna do możliwości finansowych oskarżonego, który zadeklarował podjęcie pracy z wynagrodzeniem w kwocie 1.800 zł. Ponadto oskarżony jest osobą młodą, zdrową, a zatem jego możliwości zarobkowe nie są w żaden sposób ograniczone.

Jednocześnie w tym miejscu wskazać należało, iż odrzucenie przez sąd możliwości zakwalifikowania czynu oskarżonego jako wypadku mniejszej wagi skutkowało brakiem możliwości zastosowania wobec niego instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Niemniej jednak nawet hipotetycznie zakładając, iż taka możliwość istniałaby, to zdaniem sądu wskazane już okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu wykluczały uznanie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są nieznaczne. Zatem – niezależnie od zagrożenia ustawowego przypisanego oskarżonemu czynu – nie zostałyby spełnione przesłanki warunkowego umorzenia postępowania, o co wnosił oskarżony i jego obrońca.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 3 ust. 1 ustawa z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 105 zł tytułem opłaty. Na podstawie art. 627 kpk sąd obciążył oskarżonego wydatkami postępowania w kwocie 70 zł.