Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 34/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 30 października 2019 r., sygn. II K 461/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora:

-naruszenie przepisów postępowania art. 167 k.p.k., art. 201 k.p.k. i art. 366 k.p.k.,

-błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść wyroku (niezasadna);

Apelacja obrońcy:

-naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.,

- błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku (niezasadna);

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 177 § 2 k.k. oraz § 47 ust. 4 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych,

-błąd w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść wyroku,

- naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k.,

- rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary (niezasadna).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż Sąd I instancji w toku przewodu sądowego ujawnił wszystkie dowody, dokonał ich wnikliwej oceny z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów. Tak dokonana ocena w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd orzekający dokonał wszechstronnej oceny wszystkich dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, a poczynione ustalenia faktyczne są wynikiem uznania za wiarygodne określonych dowodów, które to stanowisko Sąd szeroko i przekonywująco umotywował.

Nie mają zatem racji skarżący podnosząc, iż Sąd Rejonowy, rozpoznający przedmiotową sprawę, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, który wpłynął na treść zaskarżonego wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień dopuścił się Sąd orzekający w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, nie może się sprowadzać do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle zasad wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Analiza treści wywiedzionych apelacji prowadzi do wniosku, że stanowią one jedynie nieuprawnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu orzekającego.

Niezasadnie obrońca oskarżonego podnosił także zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Do jego naruszenia może zatem dojść w sytuacji gdyby Sąd w swoich ustaleniach pominął dowód / dowody, które zostały ujawnione lub też oparł się na dowodach, które ujawnione na rozprawie nie zostały. Skarżący nie wskazuje, aby którakolwiek z tych okoliczności zaszła w niniejszej sprawie.

Nie można podzielić także zarzutu obrońcy oskarżonego o naruszeniu przez Sąd Rejonowy art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. Zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k. niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Kluczowym jest tutaj zwrot „niedające się usunąć”, który wyraźnie wskazuje, że zastosowanie wynikającej z tego przepisu reguły możliwe jest tylko wtedy, gdy po przeprowadzeniu pełnego postępowania dowodowego oraz prawidłowo dokonanej ocenie dowodów (a więc m.in. w zgodzie z art. 7 k.p.k.), nadal w sprawie pozostają kwestie niewyjaśnione i brak jest środków dowodowych, które mogą owe wątpliwości usunąć. Naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. możliwe jest zatem wyłącznie wtedy gdyby Sąd orzekający dopatrzył się wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, których usunąć się nie da i wątpliwości te rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. Taka sytuacja nie miała miejsca w realiach przedmiotowej sprawy.

W pierwszej kolejności zaznaczenia wymaga, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił opinię biegłego T. D. (1), którą uznał za spójną, logiczną, zupełną, jasną, nie zawierającą sprzeczności, która w istocie stanowiła podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Opinia ta była powiązana z treścią zeznań bezpośredniego świadka zdarzenia B. K. (1), która nie tylko zaobserwowała przedmiotowy wypadek, ale także na skutek uważnej obserwacji przejścia dla pieszych, na którym doszło do zdarzenia podjęła odpowiednią reakcję w postaci hamowania, co stanowiło asumpt do wysnucia wniosków końcowych opinii przez biegłego. Zaznaczenia wymaga, że biegły w swojej opinii pisemnej uzupełniającej wyraźnie zaznaczył, że konkretne wnioski płynące z tej opinii mają ścisły związek z reakcją świadka B. K. w postaci hamowania. Także istotnym dla opracowania tej opinii było nagranie z monitoringu, które pozwoliło ustalić, w jakiej odległości od przejścia dla pieszych znajdował się pojazd oskarżonego w momencie gdy w pojeździe świadka B. K. zapaliły się światła hamowania. Już w tym miejscu zaznaczenia wymaga, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej analizy zeznań B. K., która zyskała pełną aprobatę Sądu odwoławczego. Wskazać trzeba, że analiza treści tych zeznań prowadzi do jednoznacznego wniosku, że świadek nie miała wątpliwości, w którym momencie dostrzegła pieszą, w jaki sposób piesza pokonywała przejście dla pieszych, czy piesza zatrzymał się na wysepce oraz, że świadek rozpoczęła manewr hamowania w momencie gdy piesza zaczęła wchodzić na drugą część jezdni, po której poruszał się oskarżony i świadek. Podnieść trzeba, że świadek bezpośrednio po zdarzeniu, na etapie postępowania przygotowawczego stanowczo podała, że piesza na wysepce się zatrzymała, a potem gdy zaczęła wchodzić na przejście dla pieszych na jezdni, ona sama rozpoczęła manewr hamowania. Tą okoliczność świadek w toku postępowania przygotowawczego potwierdziła dwukrotnie, a także w toku postępowania sądowego. Świadek bowiem była pewna co było impulsem do rozpoczęcia przez nią manewru hamowania, tj. moment wchodzenia pieszej na przejście. Okoliczność, iż świadek B. K. w toku postępowania sądowego podała, że zauważyła pieszą już wówczas, gdy ta przekraczała pierwszą część jezdni, zanim wkroczyła na wysepkę – w istocie nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i niewątpliwie nie świadczy o tym, że zeznania świadka B. K. należy ocenić jako chwiejne, czy zmienne – jak sugeruje to obrońca oskarżonego. Kluczowy był bowiem moment wkroczenia pieszej na jezdnię, po której poruszał się oskarżony i reakcja B. K. na to zachowanie pieszej. W tym stanie rzeczy biegły T. D. w swojej opinii pisemnej uzupełniającej wskazał, że jeżeli decyzja świadka B. K. o hamowania była związana z wejściem pieszej na jezdnię, to oskarżony miał możliwość uniknięcia zdarzenia – znajdując się 25 metrów od przejścia, o ile poruszał się środkiem swojego pasa ruchu, a piesza szła normalnym krokiem. Wskazać w tym miejscu trzeba, że świadek B. K. podała, że według jej oceny oskarżony poruszał się środkiem swojego pasa ruchu, a piesza szła normalnym krokiem. Oczywiście wskazane przez świadka wrażenia są subiektywne, jednak nie sposób uznać, że opinia biegłego pisemna uzupełniająca nie daje jednoznacznych wniosków. Zaznaczenia wymaga, że w opinii pisemnej podstawowej biegły wskazał na istnienie kilku wariantów, kiedy to oskarżony miałby możliwość uniknięcia zdarzenia, jednak przy rozpatrywaniu poszczególnych wariantów nie została wzięta pod uwagę okoliczność, że w momencie gdy świadek B. K. rozpoczęła manewr hamowania, pojazd oskarżonego znajdował się 25 metrów od przejścia dla pieszych. Tą okoliczność biegły wziął pod uwagę dopiero w opinii pisemnej uzupełniającej, po ustaleniu w oparciu o dostępny monitoring, w jakiej odległości od przejścia dla pieszych znajdował się pojazd oskarżonego w momencie gdy świadek B. K. rozpoczęła manewr hamowania. Przy jednoznacznym ustaleniu, że świadek B. K. rozpoczęła manewr hamowania z powodu zaobserwowania, że piesza wchodzi na przejście, to zdaniem biegłego oskarżony nie zachował szczególnej ostrożności przy zbliżaniu się do przejścia dla pieszych i nie rozpoczął na czas uzasadnionego manewru hamowania. Wobec powyższego nie sposób uznać, że opinia pisemna podstawowa biegłego D. w stosunku do opinii uzupełniającej jest sprzeczna, gdyż wnioski płynące z opinii pisemnej uzupełniającej – po uzupełnieniu materiału o ustalenia związane z odległością pojazdu oskarżonego od przejścia dla pieszych w momencie gdy świadek B. K. rozpoczęła manewr hamowania – są jasne i jednoznaczne. Wobec powyższego nie może budzić wątpliwości prawidłowe ustalenie Sądu Rejonowego w tym zakresie. Sąd Okręgowy dokonując w ramach kontroli odwoławczej analizy uzasadnienia Sądu I instancji nie dopatrzył się, by ustalenia te uznać można było za błędne, czy dowolne, dokonane z rażącym naruszeniem art. 7 k.p.k. Wskazać przy tym należy, że Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby Sąd orzekający naruszył zasadę obiektywizmu procesowego. Obowiązkiem Przewodniczącego składu orzekającego, zgodnie z art. 366 §1 k.p.k. jest wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a ewentualne naruszenie wymogu określonego w powołanym przepisie musi być oceniane przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc przez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. W świetle zatem zarzutów wywiedzionej apelacji przez Prokuratora rozważenia więc wymagało, czy niewyjaśnienie danej okoliczności mogło mieć wpływ na ustalenia faktyczne i czy gdyby ją wyjaśniono, to te ustalenia mogłyby być inne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13.09.2007 r., II AKa 105/07, Prok. i Pr.- wkł. 2008/7-8/53). W realiach przedmiotowej spawy, zdaniem Sądu odwoławczego nie doszło po stronie Sądu orzekającego do obrazy tych przepisów postępowania, które regulują zasady oceny materiału dowodowego, co sprawiło, że poczynione w następstwie takiej oceny ustalenia faktyczne są prawidłowe i zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się szczegółowo do argumentacji przedstawionej w wywiedzionej przez Prokuratora apelacji wskazać należy, że Sąd Rejonowy w realiach tej sprawy nie miał obowiązku powoływania kolejnej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Wskazać ponownie trzeba, że opinie biegłego T. D. tak pisemna podstawowa i uzupełniająca, jak też i ustna spełnia warunki określone w art. 201 k.p.k. (jest logiczna, jasna i wewnętrznie niesprzeczna), a jednocześnie przekonująca, a Sąd Rejonowy dokonał oceny opinii zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Nie sposób przy tym uznać – jak już sygnalizowano powyżej, że zeznania świadka B. K. rodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie ustalenia, kiedy świadek podjęła decyzję o rozpoczęciu hamowania – w tym zakresie zeznania świadka są pewne i stabilne, że miało to miejsce w chwili gdy piesza wkraczała na jezdnię. Rzeczywiście przy tym świadek B. K. w toku rozprawy wskazała, że zauważyła pokrzywdzoną już wcześniej, kiedy ta przekraczała pierwszą część jezdni, a potem stanęła na wysepce oddzielającej obie jezdnie. Ta okoliczność, w ocenie Sądu odwoławczego w żadnej mierze nie powoduje wątpliwości, w którym momencie świadek rozpoczęła manewr hamowania, bo B. K. stanowczo na każdym etapie postępowania wskazała, kiedy rozpoczęła hamowanie. Zgodzić się w tym miejscu należy, że nie ustalono jak szybko poruszała się pokrzywdzona, czy normalnym czy szybkim krokiem, jednak z wniosków opinii pisemnej uzupełniającej biegłego wynika wyraźnie, że oskarżony nie zachował szczególnej ostrożności zbliżając się do przejścia dla pieszej, gdyż znajdując się w odległości 25 metrów od przejścia nie podjął manewru hamowania, w momencie gdy piesza wkraczała na jezdnię, w sytuacji gdy taki manewr podjęła B. K., która poruszała się za pojazdem oskarżonego i zaobserwowała wchodzącą na jezdnię pieszą. Wobec powyższego argumentacja zawarta w apelacji obrońcy nie zasługiwała zatem na uwzględnienie. Nie ulegało przy tym wątpliwości, że oskarżony poruszał się z prędkością w przedziale 50,4 km/h a 53,9 km/h, co nie stanowiło przyczyny powstania wypadku, co prawidłowo ustalił Sąd orzekający, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego. Jednoznacznym przy tym pozostaje, iż bezpośrednią przyczyną zdarzenia było wtargnięcie pieszej na jezdnię, zaś zachowanie oskarżonego stanowiło współprzyczynienie do zdarzenia. Zaznaczenia przy tym wymaga, że nie ulegało wątpliwości, że piesza została potrącona prawą przednią częścią samochodu, co zostało wzięte pod uwagę przez biegłego w sporządzonych przez niego opiniach pisemnych, a także potwierdzone w opinii ustnej. Ta okoliczność nie wykluczyła prawidłowości wniosku końcowego opinii biegłego, że podstawową przyczyną zdarzenia było wtargnięcie pieszej na jezdnię przed pojazd oskarżonego. Wobec powyższego także i zarzuty oraz argumentacja zawarta w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego nie zasługiwały na uwzględnienie. Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary. Oceniając trafność zarzutu apelacji kwestionującego słuszność przyjętego wobec oskarżonego wymiaru kary pozbawienia wolności stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k., Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w razie stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność, o której mowa w powołanym przepisie zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Oceniając całokształt okoliczności sprawy nie sposób przyjąć, by sytuacja taka zachodziła w odniesieniu do oskarżonego.

Analiza uzasadnienia rozstrzygnięcia Sądu I instancji wskazuje, iż Sąd ten przy wymiarze kary wobec oskarżonego uwzględnił wszystkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy oraz właściwie je ocenił w kontekście dyrektyw wymiaru kary wskazanych przez ustawodawcę w art. 53 § 1 i § 2 k.k. Oceniając całokształt sprawy, Sąd szeroko omówił okoliczności obciążające oskarżonego, jak również te, które świadczą na jego korzyść. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do stopnia jego winy i stopnia zawinienia, co zostało jasno wskazane w pisemnych motywach wyroku. Wskazać należy, iż funkcją kary orzekanej wobec sprawcy jest jego wychowanie i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, a cele te – w szczególności zapobiegawczy - mogą być zrealizowane wyłącznie poprzez jej dolegliwość mającą uzmysłowić sprawcy swoistą nieopłacalność powrotu na drogę przestępstwa. Kara zawsze zatem musi stanowić dolegliwość, do tego sprowadza się jej istota, nie sposób jednak uznać, by w realiach niniejszej sprawy dolegliwość tę można byłoby uznać za nadmierne łagodną. Wbrew argumentom pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego, brak jest podstaw do wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania. Sąd Rejonowy przy wymiarze kary wziął pod uwagę okoliczność, że na skutek nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa przez oskarżonego doszło do wypadku drogowego, w wyniku którego piesza zmarła, to jednak nie uzasadniało powyższe orzeczenia kary bezwzględnego pozbawienia wolności, zwłaszcza biorąc pod uwagę okoliczność, że to zachowanie pieszej stanowiło bezpośrednią przyczynę zdarzenia. Zaznaczenia wymaga, że kara orzeczona przez Sąd I instancji spełnia funkcję wychowawczą, a także zapobiegawczą. W takim stanie faktycznym orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania należy uznać za sankcję sprawiedliwą, zasłużoną, spełniającą cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. Tak ukształtowana kara nie może z całą pewnością być oceniana jako nadmiernie łagodna, a tym bardziej rażąco niesprawiedliwa. W konsekwencji, za bezzasadny należy uznać zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego zarzut obrazy art. 438 pkt 4 k.p.k. W ocenie Sądu odwoławczego za zasadne należało także uznać nieorzeczenie przez Sąd Rejonowy środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Istotą orzeczenia tego zakazu jest eliminacja kierowców w sposób rażący nieprzestrzegających przepisów ruchu drogowego, czego nie można stwierdzić w odniesieniu do oskarżonego. Sam fakt zgonu pieszej nie uzasadnia automatycznie orzekania wskazanego środka karnego. W realiach tej sprawy nie można bowiem pominąć faktu, że główną przyczyną zdarzenia stanowiło właśnie zachowanie pieszej.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd I instancji w toku przewodu sądowego prawidłowo ujawnił materiał dowodowy sprawy, dokonał jego wszechstronnej oceny uwzględniającej wskazania wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i w następstwie tak dokonanej oceny ustalił stan faktyczny nie zawierający błędów.

Sąd Rejonowy dokonał także prawidłowej karno – prawnej oceny zachowania oskarżonego, czemu dał wyraz w opisie czynu przypisanego oraz przyjętej kwalifikacji prawnej.

Mając na względzie wszystkie wskazane okoliczności Sąd Okręgowy, podzielając w całości argumentację przedstawioną przez Sąd I instancji, nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji i utrzymał wyrok w mocy.

Wniosek

Apelacja Prokuratora:

-wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (niezasadny);

Apelacja obrońcy oskarżonego:

- wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego:

- o zmianę wyroku i orzeczenie kary 5 lat pozbawienia wolności oraz środka karnego w postaci 3 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych (niezasadny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Na skutek nieuwzględnienia żadnego z zarzutów zawartych w apelacjach brak było podstaw tak do zmiany zaskarżonego wyroku, jak i jego uchylenia – w tym wypadku z uwagi także na treść art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I, II, III i IV

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Jak już wskazano powyżej wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania nie budzi żadnych zastrzeżeń Sądu odwoławczego. Kara ta została orzeczona zgodnie z dyrektywami przewidzianymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. W ocenie Sądu odwoławczego nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Sąd Rejonowy zasadnie zobowiązał oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonego, czyniąc zadość dyspozycji art. 72 § 1 k.k.

Orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego należy uznać za właściwe rozstrzygnięcie w związku z brzmieniem art. 46 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy zasadnie zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela subsydiarnego zwrot kosztów postępowania, w oparciu o art. 628 § 1 k.p.k. w zw. z art. 640 §1
k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III, IV

Z uwagi na treść art. 636 § 1, 2 i 3 k.p.k., Sąd odwoławczy kosztami postępowania odwoławczego obciążył tak oskarżonego, jak i oskarżyciela subsydiarnego w częściach równych z uwagi na fakt nieuwzględnienia obydwu apelacji. Na podstawie art. 8 i art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego i oskarżyciela subsydiarnego na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 180 zł tytułem opłaty.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, II, III, IV, V wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 30 października 2019 r., sygn. II K 461/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, II, III, IV, V Wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 30 października 2019 r., sygn. II K 461/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, II, III, IV, V wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 30 października 2019 r., sygn. II K 461/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana