Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 50/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 5 grudnia 2019 roku w sprawie II K 514/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 kpk, art. 7 kpk oraz art. 410 kpk wyrażająca sie w przekroczeniu przez sąd zasad swobodnej oceny dowodów i wyciągnięcie nieuprawnionych wniosków z przeprowadzonych czynności z pogwałceniem zasad wiedzy i logicznego rozumowania, dokonania ustaleń jednostronnie niekorzystnych dla oskarżonego, z pominięciem dowodów i okoliczności korzystnych, w tym zwłaszcza poprzez pominięcie, iż zgromadzony materiał dowodowy w tym zwłaszcza zeznania R. P. pozwalają na przyjęcie, że oskarżony prowadził pojazd znajdując się w stanie nietrzeźwości podczas, gdy zgromadzony materiał dowodowy w tym również opinia biegłego z zakresu toksykologii pozwalają na uzyskane wnioskowanie, iż w momencie zdarzenia oskarżony pozostawał trzeźwy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutów apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego, wskazać przede wszystkim trzeba, iż analiza akt sprawy, pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia oraz zarzutów i argumentów apelacji nie daje podstaw do stwierdzenia, iż sąd rejonowy dopuścił się jakiegokolwiek błędu przy ustalaniu stanu faktycznego niniejszej sprawy. Sąd I instancji w jasny i przekonywujący sposób przedstawił tok swojego rozumowania. Każdy z ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów poddany został ocenie, która uwzględnia wskazania doświadczenia życiowego i reguły logicznego rozumowania. Wywody apelanta sprowadzają się w istocie rzeczy do subiektywnej i wybiórczej interpretacji zabranego w sprawie materiału dowodowego oraz nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów podważających prawidłowość i słuszność rozumowania sądu I instancji.

Na sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu z art. 178a§ 1 kk wskazuje prawidłowo oceniony, zgodnie z zasadami logiki, wiedzy, doświadczenia zawodowego oraz życiowego materiał dowodowy, w szczególności konsekwentne i spójne zeznania naocznego świadka R. P., który jako najbliższy sąsiad obserwował zarówno odjazd oskarżonego samochodem z posesji, jak również jego powrót po 20 minutach. W obydwu tych przypadkach świadek relacjonował, że oskarżony bardzo chwiejnym krokiem doszedł do samochodu, wsiadł do niego, po czym wysiadł, aby zamknąć bramę (miał więc możliwość obserwacji dłuższego odcinka poruszania się R. G.), a po powrocie świadek zbieżnie relacjonuje, że oskarżony po wyjściu z samochodu zataczał się i miał problemy z utrzymaniem równowagi. Okoliczności te skłoniły świadka do wezwania Policji. W toku postepowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które podważałyby wiarygodność wersji prezentowanej przez świadka, w szczególności takie, które mogłyby wskazywać na chęć dokuczenia sąsiadowi i pomówienia go o rzeczy, jakie nie były udziałem oskarżonego.

W porównaniu z wersją wynikającą z zeznań świadka R. P. oraz wnioskami wynikającymi z opinii biegłych z (...) w Ł., słusznie uznał sąd meriti, że wyjaśnienia oskarżonego negujące jego sprawstwo nie mogą uzyskać waloru wiarygodności. Nie można tracić z pola widzenia, że sam oskarżony przesłuchiwany pierwotnie przyznał się do popełnienia czynu polegającego na kierowaniu pojazdem mechanicznym w bardzo znacznym stanie nietrzeźwości (rzędu 1,52 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co odpowiada ponad 3 promilom alkoholu we krwi). Ponadto R. G. był niekonsekwentny w podawaniu ilości wypitego alkoholu prezentując kilka wariantów dotyczących okoliczności spożywania go, pytany o szczegóły przez policjantów, co wydaje się zrozumiałe w sytuacji tak wysokiego stanu nietrzeźwości.

Z notatki urzędowej z rozpytania oskarżonego wynika , że w dniu 16 marca 2019 roku o godz.16.00 miał spożyć 0,5 l wódki, a w dniu 17 marca 2019 ok. 11.00 po powrocie do domu dodatkowo: 0,5 l piwa i 100 ml wódki. Do protokołu użycia analizatora w/w oświadczył już, że w dniu 16 marca 2019 roku o godz. 19.00 spożył wódkę i piwo w ilości 3 litrów, nie rozgraniczając ile dokładnie mógł wypić piwa, a ile wódki.

W oparciu o te oświadczenia biegli wydali swą opinię, rozpatrując sedno sprawy w sposób dwuwariantowy - żaden "nie pasował" do uzyskanego ostatecznie wyniku badań wydechu oskarżonego.

Oskarżony przed sądem wyjaśnił natomiast, że w dniu 16 marca 2019 roku o godz. 16.00-17.00 miał spożyć tylko 2 piwa, a w dniu 17 marca 2019 ok. 11. 15 - ale już po powrocie samochodem do domu - spożył 200 ml wódki oraz wypił dwa piwa o pojemności 0,5 l.

Obrona upatruje swojej szansy w stwierdzeniu biegłych z Uniwersytetów Medycznego w Ł., iż oskarżony w trakcie badania znajdował się w fazie stabilizacji alkoholu, co pozwala w ocenie apelanta na przyjęcie, iż spożył on alkohol już po tym, kiedy prowadził pojazd, a biegli czynili swe ustalenia jedynie w oparciu o treść oświadczeń złożonych przez R. G. (2) na początkowym etapie postępowania, pomijając prezentowaną przed sądem linię obrony.

Tyle tylko, że apelant w żaden racjonalny sposób, nie starał się nawet wyjaśnić przyczyn, dlaczego oskarżony w toku pierwszego przesłuchania przyznał się do winy i godził się na konsensualne zakończenie postępowania, po czym wycofał się ze swego stanowiska i dopiero potem (a przy tym po pojawieniu się obrońcy) zaczął prezentować wersję, którą słusznie sąd przyjął jako nieudolną próbę obrony. Prawidłowo także oceniono wersję prezentowana przez oskarżonego w toku rozprawy, co do przyczyn zmiany swojego stanowiska. Przecież oskarżony jest osobą dojrzałą, legitymującą się doświadczeniem życiowym, zakotwiczoną jest życiu rodzinnym i w pełni zdolną do rozpoznania czynu i pokierowania swym postępowaniem. Nie ma więc ograniczeń w procesie myślowym i oddawania rzeczywistości, toteż w tym świetle, jak inaczej, jak to uczynił sąd meriti, oceniać zmianę jego depozycji. W sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że skoro oskarżony posiada predyspozycje, o których była mowa powyżej, to przyznałby się do popełniania zarzuconego mu przestępstwa, gdyby w rzeczywistości go nie popełnił. Sąd odwoławczy, w ślad za sądem meriti, zupełnie nie znajduje podstaw do racjonalnego i logicznego wyjaśnienia takiego stanowiska.

Także próby oskarżonego wywarcia wrażenia, że został przez funkcjonariuszy zmuszony do podania im nieprawdziwych okoliczności, czy też podpisania protokołu, w którym funkcjonariusz wpisał, co chciał, bądź też próby wywarcia presji na oskarżonym nie wstrzymują krytyki i słusznie zostały zdyskredytowane w pisemnych motywach uzasadnienia wyroku. O ewentualnych próbach jakiegokolwiek nacisku, ani oskarżony, ani jego obrońca nie informowali także w toku postepowania przygotowawczego, nie mówiąc już o odrębnym w tej sprawie zawiadomieniu przełożonych przesłuchującego funkcjonariusza.

Odnosząc się do zarzutów apelanta, omawiana tu opinia biegłych ma charakter wariantowy, tzn. biegli rozważali dwie z możliwych wersji wynikających z dokumentów zgromadzonych w toku postepowania przygotowawczego, których wybór, uzależniony od poczynionych ustaleń faktycznych, należy do sądu. W tym miejscu podkreślić należy, że opinia biegłych podlega takiej samej ocenie jak każdy inny dowód. Musi być zatem oceniana in concreto w połączeniu z innymi dowodami. Te z kolei, w szczególności zeznania świadka R. P. oraz wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, wskazują w sposób jednoznaczny, że oskarżony spożywał jednak alkohol przez tym, jak kierował pojazdem.

W tym miejscu wskazać należy, że apelant zupełnie pomija wnioski płynące z opinii biegłych, którzy wypowiedzieli się dla wariantu ewentualnego spożycia alkoholu przez oskarżonego po powrocie do domu ( wariant II ) i spożywanego w godzinach popołudniowych dzień wcześniej, stosując metodę wytycznych eliminacji alkoholu z organizmu, porównując modelowy wynik do uzyskanego pomiaru o oskarżonego. Biegli w sposób jednoznaczny przedstawili w oparciu o te kryteria rozumowanie, z którego jasno wynika, że dla przyjęcia wersji prezentowanej przez oskarżonego przy rozpytaniu, w chwili kierowania pojazdem były on w stanie nietrzeźwości, ponieważ już wcześniej w jego organizmie byłby obecny alkohol na poziomie co najmniej 2,1 promila.

Konkluzja ta w pełni koreluje z wersją płynącą z zeznań świadka R. P. (o znacznej nietrzeźwości oglądanego z okna sąsiada) i logicznie wpisuje się w motywację przyznania się do winy przez oskarżonego na wczesnym etapie postępowania.

Należy także przytoczyć dygresję biegłych, którzy wspomnieli o fakcie „chwiejnego kroku oskarżonego”, który relacjonował w/w świadek i wskazać za biegłymi, że taki chwiejny krok występuje o osób, u których w organizmie jest już obecny etanol na poziomie co najmniej (!!!) 1,4 promila.

Nie stanowiło więc uchybienia w rozumieniu art. 438 pkt 2 k.p.k., niepozyskanie przez sąd meriti opinii uzupełniającej w sprawie, na okoliczności zgłoszone przez obrońcę, a zmierzające do wykazania, że oskarżony spożywał alkohol dopiero po przyjeździe do domu. Wariant ten w istocie rozważony został dostatecznie przez biegłych, choć z uwzględnieniem niepewności pomiaru.

Wskazać przy tym należy, że oskarżony prezentując wersję, że alkohol spożył po powrocie do domu podaje ponownie dwa warianty „dobowego” spożycia alkoholu. W jednym, że wieczorem spożył więcej alkoholu, bo wypił 0,5 litra wódki, następnego dnia po powrocie ze sklepu od żony zaś jedno piwo i setkę wódki. W drugiej wersji próbuje wywrzeć już wrażenie, że wieczorem wypił dwa piwa, a po przyjeździe podaje już większe, jak w poprzedniej wersji, ilości spożytego alkoholu, bo dwa piwa oraz 200 ml wódki. W takich depozycjach sąd odwoławczy podziela stanowisko sądu meriti o jedynie nieudolnej próbie „dopasowania” ilości rzekomo spożytego już w domu alkoholu - do wyników uzyskanego pomiaru tak, aby obronić się przed zarzutem. Analizując wartości pomiarów dokonane na przestrzeni dwóch godzin stwierdzić można, że alkohol wykazywał tendencje stabilne, choć w kierunku bardzo powolnej eliminacji. Gdyby rzeczywiście było tak, jak to wyjaśnił oskarżony na rozprawie, to oznaczałoby to, że w przeciągu około godziny ( tyle czasu upłynęło wg twierdzeń oskarżanego od momentu rozpoczęcia spożywania alkoholu do momentu dokonania jego pomiaru ) oskarżony spożyłby 200 ml wódki oraz wypił dwa piwa o pojemności 0,5 l lub cztery, bowiem niekonsekwentnie wyjaśnił, że przy interweniujących policjantach dopijał 4 puszkę piwa, a to oznaczałoby nic innego, jak to że alkohol musiałby się dopiero absorbować, „przyswajać” w orgazmie, a nie się stabilizować, w kierunku stopniowej i bardzo małej eliminacji. Sąd odwoławczy przy tym pozwolił sobie na taką dygresję po analizie treści opinii biegłych i wytycznych tam wskazanych Sądu Najwyższego, kierując się zasadami logicznego rozumowania i wnioskowania.

Jeszcze raz przytoczyć należy wnioski biegłych z (...) w Ł., że nawet gdyby R. G. (2) w dniu 17 marca 2019 roku po przyjeździe do domu wypił 0,5 litra 6 procentowego piwa i 100 ml wódki, to i tak tego dnia kierując autem o 11.20 byłby on w znacznym stanie nietrzeźwości (z powodu alkoholu spożytego dzień wcześniej).

Finalnie obrona nie zgłosiła wniosku o dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej UM w Ł..

Konstatując: słusznie sąd meriti nie znalazł podstaw do potwierdzenia prezentowanej linii obrony w materiale dowodowym sprawy, który okazał się być wiarygodny. Sąd odwoławczy w całej rozciągłości podziela stanowisko Sądu meriti, w zakresie ostatecznej oceny przedmiotowego zdarzenia, albowiem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, oceniony wedle reguł wymienionych w art. 7 k.p.k., nakazywał uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu.

Wymierzona oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kara grzywny i środki karne stanowią trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa, spełniając w sposób właściwy cel zapobiegawczy oraz wychowawczy, jak również cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Ponieważ, co wykazano wyżej, żaden z zarzutów odwoławczych, zawartych w złożonej apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie, wniesioną apelację uznać należało jako oczywiście bezzasadną. Natomiast zaskarżony wyrok, jako słuszny i odpowiadający prawu – także co do wymiaru kary – należało w całości utrzymać w mocy.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego, należy uznać za chybione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wyrok słuszny, apelacja oczywiście bezzasadna.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach postępowania odwoławczego sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 i kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. 1983 r. Nr 49 poz. 223) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku ( Dz. U. 108, 00z. (...) ) z późn. zm.

Sąd zdecydował się obciążyć oskarżonego opłatą za drugą instancję w kwocie 120 zł oraz ryczałtem związanym z wydatkami w postępowaniu odwoławczym w kwocie 20 zł., uznając, że oskarżony jest sprawnym, w sile wieku człowiekiem, posiada zatrudnienie i w tym świetle nie ma żadnych powodów, aby odstępować od obowiązującej w prawie karnym zasady ponoszenia przez oskarżonego kosztów procesu.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 5 grudnia 2019 roku w sprawie II K 514/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana