Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 maja 2019 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie z powództwa A. G. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 23.373,00 złote z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 września 2017 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.

W apelację od powyższego wyroku pozwany zarzucając:

- naruszenie przepisów prawa procesowego tj.

art. 233§1 k.p.c. polegająca na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, że M. B. nie mógł podjąć jakichkolwiek czynności w stosunku do przedmiotowego samochodu z uwagi na pobyt w szpitalu oraz brak wszechstronnej oceny tego materiału i nie wskazaniu zeznaniom jakich świadków Sąd dał wiarę podczas gdy zeznania te były ze sobą sprzeczne,

- art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka P. N. podczas gdy pozwany zastrzegł możliwość zgłoszenia tego dowodu już w odpowiedzi na pozew,

naruszenie prawa materialnego tj.

- art. 805 § 1 k.c. w zw. z § 4 ust.19 OWU AC. przez błędną wykładnię;

- naruszenie art. 805 k.c. w zw. z § 27 ust. 1 pkt 2 o.w.u. AC poprzez błędne przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie zachodzi odpowiedzialność ubezpieczeniowa pozwanego podczas gdy pozwany nie ponosi odpowiedzialności za szkody powstałe w skutek przewłaszczenia pojazdu lub polegające na kradzieży w okresie jego przewłaszczenia, a ponadto przyjęcie że w przedmiotowej sprawie nie doszło do realizacji ryzyka przewłaszczenia ( art. 805 § 1k.c w zw. z § 1 ust.10 OWU AC wnosił:

o zmianę zaskarżonego orzeczenie i oddalenie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe.

Wbrew bowiem stanowisku apelacji Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wywiódł trafne wnioski jurydyczne, swoje stanowisko zaś uzasadnił w sposób umożliwiający dokonanie kontroli instancyjnej.

Skarżący natomiast nie zdołał przedstawić jakichkolwiek merytorycznych argumentów, które podważałyby prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I Instancji.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podnoszonych przez skarżących zarzutów naruszenia prawa procesowego, ocenić należy jako bezzasadne zarzuty naruszenia art. 233 k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego słusznie przyjmuje się, że zarzut ten może być uznany za usprawiedliwiony tylko wtedy, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy lub z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność ta występuje, w szczególności w sytuacji, gdy z treści dowodu wynika, co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone mimo, że nie zostały one w ogóle lub dostatecznie potwierdzone lub gdy sąd przyjął pewne fakty za nieudowodnione, mimo, że nie było ku temu podstawy. Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może też polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (tak też SN w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99, publ. LEX nr 53136 i w wyroku z dnia 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00, publ. LEX nr 56906).

W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu Okręgowego należy podzielić zarówno ustalenia faktyczne jak i rozważania prawne dokonane przez Sąd Rejonowy. W ocenie Sądu Okręgowego w okolicznościach wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego, niewątpliwie nie doszło do przewłaszczenia przedmiotowego pojazdu lub do jego kradzieży w okresie takiego przewłaszczenia co musiałoby skutkować zwolnieniem pozwanego z odpowiedzialności za jego kradzież.

Dla Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy prowadzi do przyjęcia, że przedmiotowy pojazd został skradziony z warsztatu w czasie gdy M. B. z uwagi na swój stan zdrowia nie sprawował nad nim nadzoru.

W takiej sytuacji wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji trudno mówić, że pojazd ten został przewłaszczony przez M. B. a później skradziony w czasie tego przewłaszczenia.

Tę okoliczność Sąd Rejonowy w sposób przekonywujący i trafny uzasadnił a Sąd Okręgowy w pełni tę część motywów podziela co powoduje, iż nie widzi potrzeby ich ponownego powielania.

W tym stanie rzeczy, za nieskuteczny uznać również należało zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. choć przepis ten nie został w zarzutach przytoczony jako, że do naruszenia tego przepisu sprowadzał się zarzut braku wszechstronnej oceny materiału dowodowego. W tym miejscu wskazać należy, że Sąd Okręgowy w pełni podziela bowiem w tej kwestii stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 7 stycznia 2010 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II UK 148/09 opubl. w LEX nr 577847, zgodnie z którym zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może znaleźć zastosowanie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia Sądu I Instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia. Taka sytuacja zaś sytuacja w niniejszym postępowaniu nie miała miejsca. Sposób sporządzenia uzasadnienia orzeczenia z natury rzeczy nie ma bowiem wpływu na wynik sprawy, ponieważ uzasadnienie wyraża jedynie motywy wcześniej podjętego rozstrzygnięcia.

W kontekście powyższych rozważań nie zasadny jest ponadto zarzut naruszenia art. 217§1 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie świadka P. N. tym bardziej, iż w skardze apelacyjnej nie ponowiono wniosku o przesłuchanie tegoż świadka co uniemożliwiło Sądowi Okręgowemu ewentualne przeprowadzenie tego dowodu przed Sadem II instancji.

Te wszystkie względu determinują uznanie, że zarzuty podniesione w apelacji a dotyczące naruszenia prawa materialnego nie mogły zostać uznane za zasadne jako, że prawidłowo ustalony stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, że w przedmiotowej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej za przedmiotowe zdarzenie została wykazana.

W tym stanie rzeczy, uznać należało, że apelacja wniesiona przez pozwanego stanowi li tylko polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego.

Dlatego też, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.