Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 351/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 16 stycznia 2020 r., sygn. akt II K 398/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, gdyż w sposób niezgodny z zasadą prawdy materialnej /art. 2 § 2 kpk/ bezpodstawnie przyjęto, wbrew dowodom przemawiającym za prawdziwością wersji oskarżonego, że dopuścił się on zarzucanego mu przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności należało wskazać, że powołany w zarzucie przepis art. 2 § 2 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacyjnej, gdyż wyznacza on jedynie ogólną dyrektywę – zasadę, która powinna być realizowana w toku procesu karnego. Złamanie tej zasady nastąpić może tylko poprzez naruszenie przepisu procesowego o bardziej szczegółowym charakterze, przepisu zawierającego konkretny nakaz lub zakaz, który został np. zignorowany, opacznie zrozumiany lub nie doszło do jego zastosowania ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2019 r., IV KK 103/19, Legalis nr 2213421).

W związku z tym, że apelacja obrońcy oskarżonego była mało spójna, a sformułowane zarzuty niestaranne, Sąd Okręgowy odniesie się do nich w innej kolejności aniżeli autor środka odwoławczego, co zapobiegnie przeniesieniu tych nieprawidłowości do niniejszego uzasadnienia. Z tego samego powodu stanowisko Sądu odwoławczego w zakresie twierdzeń obrońcy o bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego przestępstwa zostanie przedstawione przy rozstrzygnięciach dotyczących kolejnych zarzutów, gdyż te właśnie zarzuty, jak powyżej zaznaczono, powinny zostać powiązane przez obrońcę z naruszeniem przepisu o charakterze ogólnym – tj. art. 2 § 2 kpk.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego Z. M. (1) od popełnienia zarzucanego przestępstwa opisanego w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Obrońca oskarżonego w ramach tego zarzutu nie wskazał na żadne okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę do ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść albowiem:

a) w sposób nieuzasadniony odmówiono wiary konsekwentnym wyjaśnieniom oskarżonego Z. M. (1), który stanowczo podawał, że w dniu 17 czerwca 2018 r. przed prowadzeniem pojazdu nie był w stanie nietrzeźwości;

b) nadmierną i nieuzasadnioną uwagę przywiązano do informacji oskarżonego podanej przy użyciu alkomatu, że alkohol spożywał około godz. 19.30;

c) w uzasadnieniu wyroku powołano się na zeznania M. G., mimo że w protokole na k. 6 oskarżony Z. M. (1) najpierw podawał, że nie pił alkoholu przed jazdą samochodem, co było zgodne ze złożonymi później jego wyjaśnieniami;

d) nieuprawnionym było przyjęcie za wiarygodne zeznania M. J. (1) w zakresie jego subiektywnego przekonania, że oskarżony Z. M. (1) znajdował się w czasie jazdy samochodem w stanie nietrzeźwości, mimo braku możliwości zweryfikowania tej okoliczności;

e) wobec ponad godzinnego opóźnienia w badaniu oskarżonego alkomatem, opinia biegłego S. P. (1) nie mogła być podstawą do przyjęcia stanu nietrzeźwości oskarżonego, gdyż na jej podstawie można przyjąć, że ta opinia potwierdzać mogłaby też hipotetycznie jego wersję, że alkohol pił dopiero po godz. 20.00.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedmiotowy zarzut (rozdzielony na kilka podpunktów) choć został przez obrońcę zakwalifikowany jako błąd w ustaleniach faktycznych w rzeczywistości stanowił on zarzut obrazy prawa procesowego, tj. art. 7 kpk i jako taki został zbadany przez Sąd II instancji. Redakcja poszczególnych podpunktów potwierdza, że w ramach tego zarzutu obrońca przede wszystkim zmierzał do wykazania uchybień po stronie Sądu Rejonowego w zakresie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, które to uchybienia miałyby w konsekwencji doprowadzić do błędnego ustalenia stanu faktycznego sprawy i przyjęcia, że oskarżony kierował pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości.

Wbrew stanowisku skarżącego Sąd odwoławczy uznał, iż przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów była prawidłowa i uwzględniała w wymaganym stopniu dyrektywy z art. 7 kpk, a więc zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Znamiennym jest, iż Sąd I instancji w treści uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia wyraźnie wymienił wszystkie dowody, którym przyznał przymiot wiarygodności, a także wyodrębnił te, które na przypisanie takiej cechy nie zasługiwały. Nie zabrakło też w uzasadnieniu wskazania powodów, które wpłynęły na takie a nie inne ukształtowanie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Sąd odwoławczy po wnikliwym i dokładnym zapoznaniu się z aktami sprawy nie dostrzegł powodów, które przemawiałyby za tym by w jakikolwiek sposób podważać słuszność przedstawionej w uzasadnieniu wyroku oceny materiału dowodowego.

Konieczne jest jeszcze zwrócenie uwagi na fakt, że obrońca Z. M. (1) kwestionując dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów nie przywołał jakie konkretnie zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy czy doświadczenia życiowego miałyby zostać naruszone przez Sąd przy wykonywaniu tej czynności. Apelujący uchybienia w tej kwestii łączy de facto jedynie z tym, że okoliczności wynikające z dowodów, którym Sąd Rejonowy przyznał przymiot wiarygodności były sprzeczne z tym co podawał w swoich wyjaśnieniach Z. M. (1). Obrońca zdaje się zatem zapominać, iż podnoszenie zarzutu opartego jedynie na odmiennej ocenie dowodów dokonanej przez skarżącego, bez wskazania błędów natury faktycznej, logicznej, usterek w rozumowaniu, oparcia się na nieujawnionym materiale dowodowym albo oparcia się tylko na części materiału dowodowego, nie może prowadzić do podważenia wyroku Sądu I instancji. We wniesionej w niniejszej sprawie apelacji skarżący natomiast przedstawił jedynie własną, odmienną od dokonanej przez Sąd I instancji, ocenę dowodów i to w sposób wybiórczy, bez respektowania wymogu uwzględnienia całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Ten przewidziany w art. 410 kpk obowiązek dotyczy nie tylko sądu przy rozstrzyganiu konkretnej sprawy, ale także powinien być przestrzegany w środkach odwoławczych przez skarżących. Bez tego zawarte tam rozważania zawsze będą oceniane jako nieuprawnione, a więc i dowolne ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 r., sygn. akt II KK 135/19, opubl. Legalis nr 1922670).

Odnosząc się już do konkretnych wskazań dowodowych z apelacji Sąd Okręgowy stwierdził, że całkowicie słusznie Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne w całości zeznania M. J. (1). Świadek ten nie pozostaje w żadnym konflikcie z oskarżonym, co wynika nie tylko z jego zeznań ale też wskazań świadków M. K. i K. M., a więc nie miał de facto żadnych powodów aby zeznawać nieprawdę i bezpodstawnie obciążać Z. M. (1) w tej sprawie. Brak było przy tym podstaw aby za oskarżonym przyjąć, że M. J. (1) wezwał Policję z czystej złośliwości, skoro z zeznań tejże osoby wynikało, że już wcześniej tego dnia oskarżony wjechał mu w ogrodzenie ale wtedy nie zawiadamiał Policji bo nie było uszkodzeń. Reakcja na kolejne tego typu zachowania oskarżonego była zatem zupełnie zrozumiała. Znamiennym jest także, że wskazanie świadka o wyczuwalnej woni alkoholu z ust od oskarżonego bezpośrednio po wjechaniu przez Z. M. w płot posesji M. J., co spowodowało zabraniem mu kluczyków od auta, znalazło potwierdzenie w wiarygodnym materiale dowodowym. Tymi dowodami były zeznania funkcjonariuszki Policji M. G. wraz z treścią sporządzonej przez nią notatki urzędowej z dnia 17 czerwca 2018 r., (k. 1), protokół badania stanu trzeźwości oskarżonego analizatorem wydechu oraz opinia pisemna i ustna biegłej medyk sądowy - lek. med. S. P. (1). Wymienione dowody analizowane łącznie, a nie w sztucznej izolacji od siebie jak to próbował czynić obrońca, dawały pozbawione wątpliwości podstawy do przyjęcia, że w dniu 17 czerwca 2018 r. około godz. 20:00 w trakcie prowadzenia pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym Z. M. (1) znajdował się w stanie nietrzeźwości (1,0 – 1,1 promila alkoholu).

Dla Sądu Okręgowego brak było podstaw do zaaprobowania całkowicie nieuzasadnionego stanowiska apelującego jakoby Sąd Rejonowy nadmierną i nieuzasadnioną wagę przywiązywał do informacji dobrowolnie podanej przez oskarżonego do protokołu badania jego stanu trzeźwości analizatorem wydechu, zgodnie z którą miał on w dniu zdarzenia około godziny 19:30 spożyć wódkę w ilości 180 gram. W przedmiotowej sprawie o przestępstwo z art. 178a § 1 kk dopuszczalne procesowo i wręcz konieczne było uwzględnienie tego oświadczenia podsądnego, złożonego w obecności dwóch funkcjonariuszy Policji. Istotnym jest, że Sąd Rejonowy nie poczynił ustalenia faktycznego odnośnie tego oświadczenia oskarżonego jedynie w oparciu o protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu tylko dodatkowo oparł się w tej kwestii również na nie budzących wątpliwości zeznaniach policjantki M. G.. Dodać należy, że czynienie ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania świadków (w tym funkcjonariuszy Policji) wspartych dodatkowo treścią protokołów czy też notatek urzędowych nie narusza zakazu dowodowego z art. 174 kpk.

Obrońca oskarżonego w sposób zupełnie bezskuteczny podważał przy tym wartość dowodową zeznań M. G.. Świadek ten jako funkcjonariusz publiczny wykonujący na miejscu zdarzenia swoje obowiązki służbowe, niezwiązany w żaden sposób ani z oskarżonym ani też ze zgłaszającym interwencję M. J. (1), nie miał żadnych powodów by wskazywać w swoich zeznaniach na nieprawdziwe okoliczności. Takie zachowanie mogłoby bowiem rodzić po stronie funkcjonariusza Policji co najmniej odpowiedzialność dyscyplinarną. M. G. będąc kilkakrotnie przesłuchiwaną w toku niniejszej procesu rzetelnie i szczegółowo opisała przebieg całej interwencji z udziałem oskarżonego, w tym również co do jego oświadczenia o ilości oraz czasie spożycia alkoholu w ciągu ostatnich 24 godzin od czasu wykonania badania stanu trzeźwości. Podkreślić trzeba, że spożycie przez oskarżonego alkoholu w ilości i godzinie zadeklarowanych do protokołu badania stanu jego trzeźwości znajduje dodatkowo potwierdzenie w wiarygodnych zeznaniach M. J. (1) oraz w opinii biegłej S. P. (1).

Rację ma obrońca, że z zeznań świadka M. G. wynika, że w trakcie przeprowadzania w dniu 17 czerwca 2018 r. interwencji oskarżony początkowo zaprzeczał by kierował w stanie nietrzeźwości, a po chwili przyznał się do spożycia alkoholu przed godziną 20:00. Zgodnie jednak z zasadami doświadczenia życiowego nie jest to rzadka sytuacja w przypadku spraw o kierowanie pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości. Niejednokrotnie pierwszą reakcją sprawcy podczas czynności policyjnych jest zaprzeczanie popełnieniu takiego czynu zabronionego. Taka reakcja nie oznacza jednak wcale, że rzeczywiście dana osoba przestępstwa nie popełniła. Ustalenia w tym zakresie czyni się bowiem nie tylko w oparciu o deklaracje i wyjaśnienia takiej osoby lecz na podstawie całego zgromadzonego w danej sprawie materiału dowodowego. Nie ulega żadnej wątpliwości, iż w badanej sprawie Z. M. (1) oświadczył do protokołu badania stanu jego trzeźwości, że w dniu 17 czerwca 2018 r. około godziny 19:30 wypił wódkę w ilości 180 gram. Ponadto, wskazanie o prowadzeniu pojazdu już w stanie nietrzeźwości zostało potwierdzone dalszymi, wiarygodnymi dowodami. Sąd Okręgowy nie przyjął tłumaczenia obrońcy jakoby Z. M. (1) pod wpływem zdenerwowania miał przyznać, że pił wcześniej wódkę choć w rzeczywistości tak nie było. Jest to bowiem zupełnie nielogiczne i sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Na podkreślenie zasługuje tu także ta istotna okoliczność, że tak swojego zachowania po zdarzeniu nie tłumaczył sam Z. M. (1) wyjaśniając w sprawie. Apelujący podkreślał jeszcze, że przecież podsądny przyznając się do uprzedniego spożycia alkoholu nie sprecyzował czy miało to miejsce przed prowadzeniem pojazdu, czy też później. Odnosząc się do tego Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że zgodnie z deklaracją Z. M. (1) miał on wypić wódkę około godz. 19:30, a więc bezsprzecznie przed prowadzeniem pojazdu mechanicznego zakończonego wjechaniem w płot sąsiada, co nastąpiło pół godziny później. Skoro oświadczenie w tym zakresie składał on po godzinie, pomyłka była tu wykluczona.

Sąd II instancji nie podzielił też twierdzeń obrońcy co do nieprzydatności dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy opinii sporządzonej przez biegłą S. P.. Obrońca dokonywał jej własnej oceny, bezpodstawnie wchodząc w rolę biegłego z zakresu toksykologii, a ponadto w sposób oderwany od okoliczności wynikających z pozostałych wiarygodnych dowodów. Przede wszystkim pełna i jasna opinia biegłej S. P. wykazywała korelację pomiędzy wynikami z badania analizatorem wydechu Alkometr A.20 a oświadczeniem oskarżonego do protokołu użycia tego urządzenia co do czasu i ilości spożytego trunku. Tu na marginesie należy wspomnieć, że niezrozumiałe są uwagi obrońcy co do późnego czasu badań skoro na miejscu zdarzenia zostały przeprowadzone badania wstępne urządzeniem A., a dopiero w Komisariacie Policji we Wronkach możliwe było wykonanie badań co do stanu trzeźwości urządzeniem stacjonarnym Alkometr A.20, co miało miejsce godzinę później. Odnośnie wywodów apelującego na temat obliczeń stężenia alkoholu w organizmie oskarżonego należało uznać, że były one nieuprawnione i oparte na błędnych założeniach. Nie sposób było czynić takie rozważania przy przyjętym przez obrońcę godzinowym współczynniku spalania 0,3 promolla (chodzi oczywiście o promile), gdy ten średni współczynnik eliminacji waha się od 0,1 do 0,2 promila na godzinę i, jak wskazywała biegła na rozprawie przed Sądem Rejonowym, nie można określić indywidualnie współczynnika eliminacji w momencie zdarzenia. Poza tym przeprowadzone badania stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu w tym konkretnym wypadku nie dawały też podstaw do miarodajnego oznaczenia kiedy rozpoczęła się faza eliminacji alkoholu, co czynił bezpodstawnie obrońca, wskazując na dwa takie same wyniki z godz. 21:03 i 21:05, znów abstrahując od stanowiska opiniującej, z którego wynikało, że na precyzyjne określenie fazy eliminacji pozwalają wyłącznie bezpośrednie badania krwi. Dostrzec przy tym także trzeba było, że wyjaśnienia oskarżonego nie dawały konkretnych danych co do ilości wypitego alkoholu, na których biegły mógłby bazować i dokonać mających moc dowodową wyliczeń co do maksymalnego stężenia alkoholu. Oskarżony wskazał jedynie ogólnie, że były to dwa drinki z białej wódki czystej z colą (k. 11 w zw. z k. 76). Wobec powyższego Sąd II instancji nie zgodził się z apelującym, że możliwa jest inna, korzystna dla oskarżonego analiza wyników badań biegłej z (...).

Wbrew apelującego zgromadzony materiał dowodowy nie dawał wymaganych procesowo podstaw aby uznać, że wersja oskarżonego, wedle której miałby on spożyć alkohol po uderzeniu pojazdem w ogrodzenie sąsiada w dniu 17 czerwca 2018 r. o godz. 20:00. Należało dojść do takich wniosków po przeanalizowaniu całości zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd Rejonowy zadośćuczynił temu obowiązkowi i trafnie stwierdził, że w rzeczywistości oskarżony spożył alkohol przed rozpoczęciem kierowania pojazdem mechanicznym, które to stwierdzenie znajduje oparcie nie tylko w opinii biegłej, ale także zeznaniach M. J. (1), M. G. oraz protokole badania stanu trzeźwości oskarżonego. Zatrzymując się jeszcze na treści wyjaśnień samego Z. M. (1) konieczne jest zwrócenie uwagi na alogiczność jego zachowania, które miałoby nastąpić. Otóż skoro został mu zabrany kluczyk od samochodu w związku z podejrzeniem, że kierował nim pijany, irracjonalnym było udanie się do domu w celu pośpiesznego spożycia alkoholu. Poza tym, kolejne kuriozum polegało na tym, że oskarżony po wypiciu trunku, odpalił swoje auto zapasowym kluczykiem i przestawił je na teren posesji z drogi i w ten sposób sam przyznał, że krótko ale prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości albo prowadzącym do takiego stanu.

Mając na uwadze wszystko powyższe należało zanegować zastrzeżenia obrońcy co do oceny wyjaśnień Z. M. (1) dokonanej przez Sąd Rejonowy. W pełni zasadne było zatem odmówienie tym wyjaśnieniom przymiotu wiarygodności w zasadniczej części. Natomiast to, że Sąd Rejonowy poczynił znaczną część ustaleń na podstawie innych dowodów, a nie wyjaśnień oskarżonego nie oznacza wcale, że doszło do uchybienia regułom procedowania w zakresie oceny materiału dowodowego. Sąd Rejonowy nie był bowiem zobowiązany do ustalania stanu faktycznego w sprawie wyłącznie w oparciu o wskazania podsądnego w sytuacji kiedy okazały się one niewiarygodne.

Reasumując powyższe, kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnego z zarzutów związanych z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wszelkie uwagi przedstawione na ten temat w apelacji okazały się nieuzasadnione i w konsekwencji nie zasługiwały na uwzględnienie.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego Z. M. (1) od popełnienia zarzucanego przestępstwa opisanego w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność omówionego w tym miejscu zarzutu. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie został oceniony przez Sąd Rejonowy w sposób całkowicie obiektywny, pełny i prawidłowy. W efekcie tego również ustalenia faktyczne oparte na tak ocenionych dowodach były trafne. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła słuszności stanowiska obrońcy o konieczności ingerencji w ten wyrok poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, gdyż z naruszeniem zasady interpretacji wątpliwości na korzyść oskarżonego (art. 5 § 2 kpk) przyjęto, że opinia biegłej S. P. (1) jednoznacznie przemawia na niekorzyść oskarżonego mimo braku ku temu podstaw, zważywszy że badanie alkomatem dokonano po godz. 21:00.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut był całkowicie niezasadny. Znamiennym jest, iż w wymienionym przepisie art. 5 § 2 kpk nie chodzi o wątpliwości stron procesu, lecz wątpliwości nasuwające się na tle materiałów danej sprawy organowi procesowemu, który powinien dążyć do ich usunięcia. To sąd winien zmierzać do wyeliminowania zaistniałych wątpliwości w drodze uzupełnienia postępowania dowodowego i dopiero, gdy po wykorzystaniu istniejących możliwości wątpliwość istnieje nadal, winien sięgnąć po regułę z art. 5 § 2 kpk. Tym samym zasada ta ma zastosowanie dopiero wówczas gdy zostały wyczerpane wszystkie możliwości poznawcze w postępowaniu. W sytuacji zaś, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, ewentualne zastrzeżenia skarżącego co do wiarygodności konkretnego dowodu, mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2019 r., V KK 167/19, Legalis nr 1967625). W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dysponował odpowiednio szerokim spectrum dowodów, które były wystarczające (po ich prawidłowym ocenieniu przez Sąd) dla poczynienia trafnych i niewątpliwych ustaleń faktycznych. W ocenie Sądu odwoławczego nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść Z. M. (1). Biegła S. P. (1) nie tylko wydała pisemną opinię, retrospektywnie oznaczając stan nietrzeźwości oskarżonego na chwilę zdarzenia, ale też w ustnej opinii profesjonalnie wyjaśniła wszystkie kwestie dotyczące prawidłowości wykonanych wyliczeń.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego Z. M. (1) od popełnienia zarzucanego przestępstwa opisanego w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność zarzutu. W badanej sprawie, wbrew stanowisku apelującego, nie zaistniały żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść podsądnego zgodnie z zasadą in dubio pro reo. Nie było więc powodów by w jakikolwiek sposób ingerować w treść orzeczenia Sądu Rejonowego.

Lp.

Zarzut

3.4.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, gdyż w sporządzonym pisemnym uzasadnieniu wyroku w sposób niezgodny z art. 424 § 1 pkt 1 kpk nie przeprowadzono szczegółowej analizy dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu odwoławczego zarzut był chybiony. W uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji zostały bowiem przedstawione w odpowiednim rozmiarze powody dokonania takiej a nie innej oceny całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarówno tego przemawiającego na niekorzyść Z. M. (1), jak i na jego korzyść. Sąd Rejonowy przekonująco wyjaśnił z jakich względów odmówił przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Znamiennym jest, że wszystkie te wskazania były zgodne z dyrektywami oceny dowodów uregulowanymi w art. 7 kpk i tak dokonana ocena dowodów została w pełni zaakceptowana przez Sąd odwoławczy.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego Z. M. (1) od popełnienia zarzucanego przestępstwa opisanego w akcie oskarżenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność omówionego w tym miejscu zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy jest całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty procesu. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują: koszty sądowe, na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa w toku postępowania oraz opłaty.

Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł tj. ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.) i na podstawie art. 1, art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę w kwocie 150 zł za II instancję.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak