Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 21 marca 2019r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Małgorzata Wilkońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2019r

sprawy z powództwa K. Z. i E. Z. (1)

przeciwko (...) Spółka Jawna z siedzibą w S., M. G., T. G., S. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych (...) Spółka Jawna z siedzibą w S. oraz solidarnie od (...) spółki (...), T. G., S. G. na rzecz powodów solidarnie kwotę 71 138,88 zł. (siedemdziesiąt jeden tysięcy sto trzydzieści osiem złotych osiemdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 października 2017r do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem że wierzyciele mogą prowadzić egzekucję z majątku wspólników spółki w wypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 5417 zł. (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nakazuje ściągnięcie solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 3563 zł. (trzy tysiące pięćset sześćdziesiąt trzy złote) tytułem opłaty od pozwu, od uiszczenia której powodowie zostali zwolnieni.

Sygn. akt I C 360/18

UZASADNIENIE

Powodowie K. Z. i E. Z. (1) wystąpili do Sądu Rejonowego w Sieradzu przeciwko (...) Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) sp. j. z siedzibą w S. oraz jej wspólnikom - M. G., T. G. i S. G. z roszczeniem o zapłatę kwoty 71.253,21 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, tj. 4 września 2017 r. do dnia zapłaty. Nadto strona powodowa wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych solidarnie, zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazano, że powodowie w dniu 5 września 2014 r. skutecznie odstąpili od obu zawartych z (...) Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) sp. j. z siedzibą w S. umów deweloperskich i wezwali pozwanego do zwrotu uiszczonej przez nich ceny, tj. odpowiednio 110.000 złotych (pierwsza umowa) i 211.000 (druga umowa). Z uwagi na brak zapłaty, aktom notarialnym nadano klauzulę wykonalności, a po stwierdzeniu bezskuteczności egzekucji, także klauzulę wykonalności przeciwko wspólnikom (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S. - M. G., T. G. i S. G.. Mimo powyższego, powodom nie udało się uzyskać zwrotu uiszczonej ceny. Kwota dochodzona przez E. Z. (1) i K. Z. w niniejszym pozwie stanowi natomiast sumę skapitalizowanych odsetek za opóźnienie od kwoty 110.000 złotych oraz 211.000 złotych, liczonych od dnia 20 października 2014 r. (pierwszy dzień opóźnienia pozwanego) do dnia 4 września 2017 r. (dzień wniesienia pozwu).

(pozew k. 2-12)

W dniu 14 września 2017 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Sieradzu wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał (...) Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) sp. j. z siedzibą w S. oraz jej wspólnikom – M. G., T. G. oraz S. G. solidarną zapłatę na rzecz K. Z. i E. Z. (1) kwoty 71.253,21 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 września 2017 r. do dnia zapłaty, a także zapłatę na rzecz powodów kwoty 3.600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego – w terminie dwóch tygodni, albo wniesienie w tym terminie sprzeciwu. Równocześnie, w nakazie zastrzeżono, że M. G., T. G. i S. G. mają prawo do powoływania się na ograniczenie ich odpowiedzialności w toku postępowania egzekucyjnego, do czasu stwierdzenia bezskuteczności egzekucji przeciwko (...) Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) sp. j. z siedzibą w S.. Nadto w związku ze zwolnieniem E. i K. Z. z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, Referendarz orzekł także o pobraniu od pozwanych należnej kwoty tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu.

(nakaz zapłaty k. 200)

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw wnieśli wszyscy pozwani, zaskarżając go w całości i wnosząc o zarządzenie zwrotu pozwu, z uwagi na fakt nie wskazania w nim, czy doszło do prób mediacji między stronami, oraz z uwagi na brak wcześniejszego wezwania któregokolwiek z pozwanych do zapłaty skapitalizowanych odsetek za opóźnienie. Nadto wnieśli także o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powodów na rzecz każdego z pozwanych zwrotu kosztów procesu. Pozwani podnieśli zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu oraz zarzut przedawnienia. W uzasadnieniu wskazali, że zgodnie z zawartymi przez strony umowami deweloperskimi, sądem właściwym do rozstrzygania sporów powstałych na podstawie umów jest Sąd Rejonowy w Gdyni. Podkreślili także, że z uwagi na niedopełnienie ustawowego obowiązku wskazania w pozwie, czy doszło do prób mediacji, pismo to powinno zostać zwrócone. Nadto powołując się na dyspozycję art. 554 k.c. wskazali, że roszczenie powodów uległo przedawnieniu, a także podnieśli, iż E. i K. Z. błędnie obliczyli początkową datę naliczania odsetek – podając ją jako 20, a nie 21 października 2014r. Nadto pozwani podkreślili także, że niezasadnym jest żądanie odsetek od dochodzonej pozwem kwoty już od dnia wniesienia pozwu. Wskazali bowiem, że powodowie wcześniej nie wzywali ich do zapłaty kwoty 71.253,21 zł, a co za tym idzie nie pozostają oni w opóźnieniu. Dodatkowo pozwani podali także, że w ich ocenie niezasadnym jest żądanie zapłaty w/w kwot także od wspólników pozwanej spółki, skoro mogą oni odpowiadać za jej długi dopiero, gdy prowadzona przeciw niej egzekucja okaże się bezskuteczna.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 296-297, 252-254)

Postanowieniem z dnia 15 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni.

(postanowienie k. 212-212v)

Pismem z dnia 5 listopada 2018 r. K. Z. i E. Z. (1) podkreślili, że w sprawie zastosowanie ma 3-letni termin przedawnienia wynikający z art. 118 k.c., a nie jak wskazują pozwani 2-letni, mający swoje źródło w art. 554 k.c. Nadto powołując się na treść zawartej między stronami umowy, powodowie podnieśli, że zwrot uiszczonej przez nich ceny miał nastąpić w terminie 30 dni od odstąpienia przez nich od umowy. Po upływie tego terminu pozwani pozostawali w opóźnieniu, a co za tym idzie odsetki za opóźnienie mogły być naliczane nawet bez wcześniejszego wezwania do ich zapłaty. Powodowie powołując się na treść przepisów k.s.h. podnieśli także, że brak jest przeszkód do wniesienia powództwa przeciwko wspólnikom spółki, zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna. Odnosząc się do wniosku pozwanych dotyczącego zwrotu pozwu, wskazali także, że brak zawarcia w pozwie informacji o podjętych próbach mediacji, nie stanowi przyczyny jego zwrotu.

(pismo z dnia 5 listopada 2018 r. k. 261-264)

Sąd ustalił, co następuje:

Aktem notarialnym z dnia 31 lipca 2012 r., sporządzonym przez notariusza J. S. (rep. A nr 3986/2012) K. Z., E. Z. (1) oraz (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. z siedzibą w S. zawarli umowę deweloperską na mocy której (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. z siedzibą w S. zobowiązało się wybudować oznaczony w umowie budynek przy ul. (...) we W., a następnie ustanowić odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...) oraz lokalu o przeznaczeniu innym niż mieszkalne (położonego w hali garażowej, w piwnicy budynku) i przenieść ją na rzecz E. Z. (1) i K. Z. w terminie do dnia 11 czerwca 2013 r. Za powyższy lokal oraz udział w lokalu niemieszkalnym, E. Z. (1) i K. Z. zobowiązali się zapłacić cenę w wysokości 120.000 złotych. Połowa w/w kwoty, tj. 60.000 złotych została przez powodów uiszczona już w momencie zawierania umowy, pozostała część miała być natomiast płatna w dwóch ratach – 25.000 złotych (do dnia 3 sierpnia 2012 r.) oraz 35.000 złotych (w terminie 7 dni od dnia podpisania odbioru lokalu).

§3 E.2 przedmiotowej umowy przyznawał E. i K. Z. prawo do odstąpienia od niej do dnia 11 czerwca 2013 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W takim wypadku Deweloper był obowiązany do zwrócenia nabywcom wpłaconej już części ceny w terminie 30 dni od daty odstąpienia (§3 E.5)

(dowód: akt notarialny nr 3986/2012 k. 126-134)

Aktem notarialnym z dnia 16 grudnia 2013 r., sporządzonym przez notariusza J. S. (rep. A 6949/2013), strony zmieniły wyżej opisaną umowę zawartą w dniu 31 lipca 2012 r., w ten sposób, że :

- w miejsce lokalu mieszkalnego (...), wpisały lokal mieszkalny (...),

-termin odbioru lokalu ustalono na dzień do 11 marca 2014 r., a termin przeniesienia własności do 11 kwietnia 2014 r.,

- termin na odstąpienie przez E. Z. (1) i K. Z. od umowy przedłużono do dnia 11 czerwca 2014 r.,

- termin w którym nabywcy mogli wystąpić o nadanie aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności przedłużono do dnia 31 grudnia 2014 r.,

- termin zakończenia przez dewelopera prac budowlanych przedłużono do marca 2014r.

(dowód: akt notarialny nr 6949/2013 k. 148-149v)

Aktem notarialnym z dnia 1 sierpnia 2014 r., sporządzonym przez notariusza J. S. (rep. A 3417/2014), strony ponownie zmieniły wyżej opisaną umowę, w ten sposób, że :

- termin odbioru lokalu został przedłużony do dnia 30 listopada 2014 r., a termin przeniesienia własności do 30 grudnia 2014 r.,

- termin na odstąpienie przez E. Z. (1) i K. Z. od umowy przedłużono do dnia 30 marca 2015 r.,

- termin w którym nabywcy mogli wystąpić o nadanie aktowi notarialnemu klauzuli wykonalności przedłużono do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- termin zakończenia przez dewelopera prac budowlanych przedłużono do października 2014 r.

(dowód:akt notarialny nr 3417/2014 k. 154-155v)

Aktem notarialnym z dnia 1 sierpnia 2014 r., sporządzonym przez notariusza J. S. (rep. A nr 3421/2014) K. Z., E. Z. (1) oraz (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. z siedzibą w S. zawarli umowę deweloperską na mocy której (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. z siedzibą w S. zobowiązało się wybudować oznaczony w umowie budynek przy ul. (...) we W., a następnie ustanowić odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...) oraz lokalu o przeznaczeniu innym niż mieszkalne (położonego w hali garażowej, w piwnicy budynku) i przenieść ją na rzecz E. Z. (2) i K. Z. w terminie do dnia 30 października 2014 r. Za powyższy lokal oraz udział w lokalu niemieszkalnym, E. Z. (1) i K. Z. zobowiązali się zapłacić cenę w wysokości 220.000 złotych. 200.000 złotych zostało przez powodów uiszczone już w momencie zawierania umowy, natomiast pozostałe 20.000 złotych miało zostać wpłacone w dniu przeniesienia własności.

§3 E.2 przedmiotowej umowy przyznawał E. i K. Z. prawo do odstąpienia od niej do dnia 30 października 2014 r. z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W takim wypadku Deweloper był obowiązany do zwrócenia nabywcom wpłaconej już części ceny w terminie 30 dni od daty odstąpienia (§3 E.5)

(dowód: akt notarialny nr 3421/2014 k. 135-143)

Na poczet ceny związanej z przeniesieniem własności lokalu nr (...) (później B/22) wraz z udziałem w lokalu niemieszkalnym, K. Z. i E. Z. (1) uiścili w sumie kwotę 110.000 złotych.

(dowód: akt notarialny nr 3986/2012 k. 126-134, oświadczenie k. 144-146)

Na poczet ceny związanej z przeniesieniem własności lokalu nr (...) wraz z udziałem w lokalu niemieszkalnym, K. Z. i E. Z. (1) uiścili w sumie kwotę 211.000 złotych.

(dowód: akt notarialny nr 3421/2014 k. 135-143, oświadczenie k. 147)

W dniu 5 września 2014 r. E. Z. (1) i K. Z. odstąpili od umowy deweloperskiej zawartej z (...) Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) sp. j. z siedzibą w S. w dniu 1 sierpnia 2014 r. oraz od umowy deweloperskiej z dnia 31 lipca 2012 r., zmienionej następnie w dniu 16 grudnia 2013 r. oraz 1 sierpnia 2014 r. Równocześnie powodowie wezwali pozwaną spółkę do zwrotu wpłaconej przez nich ceny w terminie 30 dni od daty odstąpienia od umowy. Powyższe oświadczenie oraz wezwania zostały odebrane przez (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. z siedzibą w S. w dniu 20 września 2014 r.

(dowód: oświadczenia wraz z zpo k.156-163)

W związku z brakiem zapłaty przez (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. z siedzibą w S. żądanych kwot na rzecz E. Z. (1) i K. Z., postanowieniami Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 22 grudnia 2014 r. (sygn. I Co 1329/14 i I Co 1324/14) nadano sądową klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu :

- sporządzonemu dnia 31 lipca 2012 r. (rep. A nr 3986/2012) w zakresie zobowiązania (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S. do zapłaty na rzecz E. Z. (1) i K. Z. kwoty 110.000 złotych, oraz

- sporządzonemu dnia 1 sierpnia 2014 r. (rep. A 3421/2014) w zakresie zobowiązania (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S. do zapłaty na rzecz E. Z. (1) i K. Z. kwoty 211.000 złotych.

(dowód: postanowienia SR w Sieradzu z dnia 22 grudnia 2014 r. k. 164-165v)

Zważywszy na bezskuteczność egzekucji prowadzonej wobec (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S., postanowieniem z dnia 30 stycznia 2017r. Sąd Rejonowy w Sieradzu nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu nr rep. A 3986/2012, sporządzonemu w dniu 31 lipca 2015 r. przez notariusza J. S. w zakresie zobowiązania (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S. do zapłaty kwoty 110.000 zł, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie I Co 1329/14, przeciwko wspólnikom (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S. – M. G., T. G. oraz S. G..

Z kolei postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu nadał klauzulę wykonalności aktowi notarialnemu nr rep. A 3421/2014, sporządzonemu w dniu 1 sierpnia 2014 r. przez notariusza J. S., zaopatrzonemu w sądową klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 22 grudnia 2014 r. (I Co 1324/14) – przeciwko (...) spółki jawnej (...) z siedzibą w S. – M. G., T. G. oraz S. G..

(dowód: postanowienia SR w Sieradzu z dnia 30 stycznia 2017 r. i 5 kwietnia 2017 r. k.185-193)

Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd uznał roszczenie powodów za uzasadnione w przeważającej części.

Opisany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów dołączonych do pozwu, a w szczególności na podstawie wypisów z aktów notarialnych, oświadczeń osób działających w imieniu (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S. (a dotyczących uiszczenia przez powodów określonych sum tytułem zapłaty ceny), oświadczeń E. Z. (1) i K. Z. o odstąpieniu od zawartych z pozwaną umów oraz zwrotnych potwierdzeń ich odbioru, postanowień Sądu Rejonowego w Sieradzu w przedmiocie nadania poszczególnym aktom notarialnym sądowej klauzuli wykonalności, tak w stosunku do pozwanej spółki, jak i przeciw jej wspólnikom, a także dokumentacji wskazującej na przebieg postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko (...) Przedsiębiorstwu Budowlanemu (...) sp. j. z siedzibą w S..

Równocześnie Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocników stron o przesłuchanie E. Z. (1), K. Z., T. G. i S. G. w charakterze stron. W ocenie Sądu z uwagi na obszerny materiał dowodowy w postaci dokumentów, dołączony do akt sprawy oraz zakres postępowania dowodowego zakreślony w pozwie i sprzeciwie od nakazu zapłaty, z uwagi na podniesione w nim zarzuty, takie przesłuchanie okazało się zbędne, a sprawa dojrzała do rozstrzygnięcia w oparciu o złożone dowody w postaci dokumentów, szczególnie, że wobec wniosku pozwanych o przesłuchanie w drodze pomocy prawnej, złożonego dopiero na rozprawie wyznaczonej przed Sądem celem przesłuchania, z całą pewnością przesłuchanie doprowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Wskazać bowiem należy, że pozwani, zostali prawidłowo i skutecznie wezwani do stawiennictwa na rozprawie w dniu 7 marca 2019 r. celem przesłuchania, z czego jednak, za wyjątkiem M. G., świadomie zrezygnowali. Biorąc zaś pod uwagę fakt, że powyższe wezwania S. G. i T. G. odebrali odpowiednio w dniach 17 stycznia 2019 r. i 19 stycznia 2019 r., złożony przez ich pełnomocnika wniosek o przesłuchanie pozwanych w sądzie właściwym dla miejsca ich zamieszkania, datowany na dzień 7 marca 2019 r. (tj. na dzień rozprawy), Sąd uznał za zmierzający jedynie do przedłużenia niniejszego postępowania. Nadto pełnomocnik pozwanych zakreślił zupełnie nowa tezę dowodowa co do przesłuchania stron, składając na rozprawie nowe, ocenione jako spóźnione, zarzuty.

Nadto Sąd nie przychylił się także do wniosku dowodowego strony pozwanej o przesłuchanie w charakterze świadka P. Z.. Powyższy został bowiem zgłoszony przez pełnomocnika pozwanych dopiero na rozprawie w dniu 7 marca 2019 r. Tymczasem okoliczności, na temat których zeznawać miałby świadek, były stronie znane przynajmniej od lutego 2018 r. Zważywszy na to, przedmiotowy wniosek uznał Sąd nie tylko za spóźniony, ale i za zmierzający do przedłużenia postępowania.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd w całości dał wiarę wymienionym już wyżej, a dołączonym do pozwu dowodom z dokumentów. Przeważająca ich większość stanowi bowiem dokumenty urzędowe, sporządzone przez powołane do tego osoby, w przepisanej prawem formie. Pozostałe, jak np. oświadczenie złożone przez osobę działającą w imieniu pozwanej (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S., a wskazujące na kwotę, którą powodowie wpłacili na rachunek pozwanej, uiszczając umówioną cenę, nie były przez strony postępowania kwestionowane. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia autentyczności samych dokumentów, czy też prawdziwości zawartych w nich twierdzeń, jako że ich treść współgra ze sobą, wzajemnie się uzupełniając. Mając to na uwadze, powyższe uznał Sąd za wiarygodne i włączył je w poczet materiału dowodowego na podstawie którego, czynił ustalenia faktyczne w sprawie.

Art. 503 §1 kpc stanowi, że pismo zawierające sprzeciw wnosi się do Sadu, który wydał nakaz zapłaty, a w przypadku nakazu wydanego przez referendarza sądowego – do sądu, przed którym wytoczono powództwo. W piśmie pozwany powinien wskazać czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią art. 207 § 6 k.p.c. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba, że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew, lub w dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy, lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznawaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

W przedmiotowej sprawie pozwani złożyli sprzeciw od nakazu zapłaty w dniu 9 października 2017 r., w którym podnieśli zarzut niewłaściwości Sądu, zarzut przedawnienia oraz zarzut nieprawidłowego naliczania odsetek za opóźnienie wobec braku wcześniejszego wezwania. Na rozprawie w dniu 7 marca 2019 r. pełnomocnik pozwanych podniósł nowe zarzuty: nieważności zawartych pomiędzy stronami umów z uwagi na ich pozorność, twierdząc że umowy były w istocie umowami pożyczki oraz zarzut spełnienia świadczenia, twierdząc ze pożyczka została spłacona w dniu 1 kwietnia 2015r. Jak wskazał, o powyższym dowiedział się już po złożeniu sprzeciwu od nakazu zapłaty – w dniu 2 lutego 2018 r. Pełnomocnik nadto przyznał, że tytuły wykonawcze w postaci aktów notarialnych, opatrzonych sądowa klauzula wykonalności nie zostały wzruszone, nie toczą się powództwa o pozbawienie ich wykonalności. Strona powodowa zaprzeczyła wszystkim podniesionym zarzutom, nadto zdaniem pełnomocnika powodów upłynął termin na wytoczenie powództw przeciwegzekucyjnych. Dokonując oceny tak podniesionych zarzutów, Sąd uznał, że są one spóźnione. Nie sposób bowiem nie dostrzec, że od chwili dowiedzenia się przez pełnomocnika pozwanych o możliwości podniesienia wskazanych zarzutów, do momentu ich podniesienia na rozprawie przed Sądem upłynął ponad rok. W tym czasie pełnomocnik, zaznajomiony przecież z przepisami procedury cywilnej mógł nawet kilkukrotnie wnieść do Sądu o zezwolenie na złożenie pisma przygotowawczego, w którym takie twierdzenia by podniósł. Wskazanych czynności procesowych pełnomocnik pozwanych nie podjął. Podnosząc opisywane wcześniej zarzuty dopiero na rozprawie w dniu 7 marca 2019 r. pełnomocnik pozwanych nie powoływał się także na wystąpienie wyjątkowych okoliczności, które uniemożliwiłyby mu wcześniejsze podniesienie zarzutów. Pełnomocnik w żaden sposób nie próbował uzasadnić, dlaczego wspomniane zarzuty podnosi dopiero na rozprawie w dniu 7 marca 2019 r. Mając zaś na uwadze, że z w/w czynnością wiązał się także wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka P. Z. oraz przesłuchanie stron w związku z zupełnie nowymi okolicznościami, nie sposób było uznać, że uwzględnienie zarzutów i wniosków pozwanych nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Zważywszy na powyższe, Sąd pominął podniesione przez pełnomocnika pozwanych zarzuty, jako spóźnione, a co za tym idzie nie badał ich w toku postępowania. W ocenie Sądu, wobec fachowej obsługi prawnej obu stron, wykluczającej ich nieporadność, brak było podstaw do podejmowania jakichkolwiek czynności w sprawie z urzędu.

W niniejszej sprawie pozwani, powołując się na dyspozycję art. 554 k.c. podnosili, że w związku z mającym zastosowanie w przypadku roszczenia powodów, 2-letnim terminem przedawnienia, powództwo podlega oddaleniu. Jak wynika bowiem z art. 554 kc roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, przedawniają się z upływem lat dwóch. Tym samym, zdaniem pozwanych, uznać należało, że roszczenie E. Z. (1) i K. Z. uległo przedawnieniu.

Powyższy zarzut należy uznać za bezpodstawny. Orzekający w sprawie Sąd w pełni podziela bowiem ugruntowane zarówno w literaturze, jak i w orzecznictwie stanowisko, wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2017 r. (sygn. II CSK 428/16) wskazujące, że „Szczególny w stosunku do ustanowionego w art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń o świadczenie okresowe może wynikać tylko z takiego przepisu, którego treść - jak np. art. 125 § 1 k.c. lub art. 70 § 2 w związku z art. 48 pkt 2 ustawy z 1936 r. - Prawo wekslowe - wskazuje na to, że przewidziany w nim termin dotyczy takich właśnie roszczeń, w przeciwnym bowiem wypadku niejasny stałby się sens dokonanego w art. 118 k.c. wyodrębnienia roszczeń o świadczenia okresowe i ustanowienia dla nich oddzielnego ogólnego terminu przedawnienia. Artykuł 554 k.c. nie zawiera takiego wskazania, dlatego nie może być uznany za przepis szczególny w stosunku do art. 118 k.c”. Mając to na uwadze, uznać należało, że do roszczenia powodów mają zastosowanie przepisy ogólne wyrażone w art. 118 k.c. i mówiące o 3-letnim okresie przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe. Tym samym zważywszy na to, że pozew w niniejszej sprawie został złożony przed upływem 3 lat od dnia wymagalności roszczenia, podniesiony zarzut przedawnienia nie podlegał uwzględnieniu.

Art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z dyspozycją art. 482 § 1 k.c.
od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. (art. 476 k.c.)

W przedmiotowej sprawie oświadczeniem z dnia 5 września 2014 r. E. Z. (1) i K. Z. odstąpili od zawartych z (...) Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) sp. j. z siedzibą w S. umów deweloperskich oraz wezwali pozwaną do zwrotu uiszczonej przez nich ceny (w kwocie odpowiednio 110.000 złotych i 211.000 złotych) w terminie 30 dni. Przedmiotowe oświadczenia zostały przez pozwaną spółkę odebrane w dniu 20 września 2014 r. Tym samym 30-dniowy termin na zwrot uiszczonej przez powodów ceny upływał z dniem 20 października 2014 r., a nie jak wskazała strona powodowa z dniem 19 października 2014 r. Mając na uwadze powyższe (...) Przedsiębiorstwo Budowlane (...) sp. j. z siedzibą w S. dopiero od dnia 21 października 2014 r. pozostawało w zwłoce zgodnie z art. 476 k.c. i od tego też dnia powodowie byli uprawnieni do żądania wypłacenia im odsetek za opóźnienie.

Zważywszy na powyższe, Sąd po dokonaniu stosownych obliczeń uznał, że należne stronie powodowej odsetki za opóźnienie od dnia 21 października 2014 r. do dnia 4 września 2017 r. wynoszą kwotę 24.377,81 zł (od kwoty 110.000 złotych) oraz 46.761,07 zł (od kwoty 211.000 złotych), co daje łącznie kwotę 71.138,88 złotych.

Orzekając o odsetkach za opóźnienie od w/w kwoty, Sąd wziął pod uwagę powoływaną już wyżej dyspozycję art. 482 § 1 k.c., a także fakt, że w przypadku kapitalizacji odsetek następuje w zasadzie ich przekształcenie w roszczenie główne (por. wyrok SN z dnia 24 września 2015 r., sygn. V CSK 732/14). W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie Sąd postanowił wziąć pod uwagę, nie datę wytoczenia powództwa, ale daty jego doręczenia poszczególnym pozwanym, mając na uwadze, że to właśnie wtedy pozwani dowiedzieli się o skapitalizowaniu przez powodów odsetek, a więc o roszczeniu głównym, a co za tym idzie dopiero od tego momentu mogli pozostawać w zwłoce co do jego zapłaty. Zważywszy zaś na to, że każdy z pozwanych odebrał przedmiotowy pozew (wraz z nakazem zapłaty) w innym terminie, Sąd dla ujednolicenia przyjął, że odsetki za opóźnienie od zasądzonej w punkcie I wyroku kwoty winny być liczone od dnia 10 października 2017 r. Przedmiotowa data została wyznaczona nie tylko po dniu odebrania pozwu przez każdego z pozwanych, ale także z uwzględnieniem średniego czasu niezbędnego na ewentualną realizację dochodzonego przez powodów roszczenia.

Orzekając o odpowiedzialności pozwanych, Sąd za bezzasadny uznał także ich zarzut co do braku podstaw do żądania zapłaty bezpośrednio od (...) spółki (...) sp. j. z siedzibą w S., skoro ponoszą oni odpowiedzialność dopiero w przypadku bezskuteczności postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciw spółce. Jak słusznie podniosła strona powodowa, zgodnie z art. 31 § 2 k.s.h. ograniczenie odpowiedzialności wspólników spółki jawnej nie stanowi przeszkody do wniesienia powództwa przeciw nim, jeszcze zanim egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna. W takim bowiem wypadku Sąd, w wyroku obowiązany jest wskazać na subsydiarną odpowiedzialność wspólników, a wierzyciel, tak długo jak długo egzekucja z majątku spółki nie okaże się bezskuteczna, nie będzie mógł żądać zaspokojenia swego roszczenia z majątku samych wspólników.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie 1 wyroku zasądził od pozwanych (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego (...) sp. j. z siedzibą w S. oraz solidarnie od wspólników kwotę 71.138,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 października 2017 r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że wierzyciele mogą prowadzić egzekucję z majątku wspólników spółki, dopiero w momencie gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna.

W pozostałym zakresie, a więc co do żądania kwoty odpowiadającej sumie odsetek za opóźnienie przed dniem 21 października 2014 r. Sąd na podstawie art. 481 § 1 k.c. a contrario oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł mając na uwadze podstawową zasadę wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. wskazującą, że to strona przegrywająca jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia swych praw i celowej obrony. Nadto zważywszy na to, że E. Z. (1) i K. Z. przegrali proces jedynie w nieznacznym zakresie, Sąd opierając się na dyspozycji art. 100 k.p.c. obciążył pozwanych obowiązkiem zwrotu wszystkich kosztów. Powyższe znalazło odzwierciedlenie w punkcie 3 wyroku, gdzie Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 5.417 zł, na którą złożyły się : 17 złotych tytułem opłaty skarbowej oraz 5.400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r.).

Nadto, w związku z faktem, że E. Z. (1) i K. Z. zostali zwolnieni od obowiązku uiszczenia opłaty od pozwu, Sąd w punkcie 4 wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał jej ściągnięcie solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni.