Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 217/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 19 grudnia 2020 r., sygn. akt VIII K 302/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i z naruszeniem zasady obiektywizmu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie zgodził się z apelującym aby przy wydawaniu zaskarżonego wyroku doszło do naruszenia reguł procesowych w zakresie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Przeciwnie, przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena zebranego w sprawie w sposób pełny materiału dowodowego była rzetelna, szczegółowa i uwzględniała w odpowiednim stopniu zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Jak wynika z analizy akt sprawy, Sąd I instancji poddał ocenie wszystkie zgromadzone dowody, wyraźnie zaznaczył, którym dowodom bądź ich częściom przyznał przymiot wiarygodności a którym cechy tej odmówił oraz podał racjonalne powody takiego ich wartościowania. Przeprowadzona w opisany wyżej sposób weryfikacja dowodów czyniła zatem zadość przepisowi art. 7 kpk.

Odnosząc się do argumentacji odwołującego się obrońcy należało zgodzić się ze spostrzeżeniem, iż poza uczestnikami: oskarżonym D. W. i pokrzywdzoną K. W.nie było świadków trzech zdarzeń z czerwca 2017 r. (z 23, 26 i 28 czerwca) objętych prokuratorskim aktem oskarżenia. Niewątpliwie utrudniało to ustalenie faktycznego przebiegu wydarzeń, w sytuacji gdy każde z nich, pozostając we wzajemnym konflikcie, odmiennie przedstawiało okoliczności faktyczne, a oskarżony zasadniczo negując wydarzenia zgłoszone przez oskarżycielkę posiłkową. Sąd Rejonowy był w takiej sytuacji zobowiązany do zachowania szczególnej ostrożności przy ocenie tych dowodów osobowych i starannego weryfikowania ich treści z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji zadośćuczynił nałożonemu na niego obowiązkowi i prawidłowo ocenił wartość relacji procesowych uczestników przedmiotowych zdarzenia.

Przede wszystkim Sąd II instancji stwierdził, że nie zasługiwało na uwzględnienie stanowisko apelującego obrońcy podważające prawidłowość oceny wartości dowodowej zeznań pokrzywdzonej K. W.. Na podkreślenie zasługuje konsekwencja i logika w opisywaniu przez nią zdarzeń z udziałem oskarżonego, w wyniku których doszło u niej do określonych obrażeń ciała i narażenia na bezpośrednie niebezpieczeństwo uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 kk.

Obrona nie przedstawiła w apelacji żadnych takich niedoskonałości w zeznaniach pokrzywdzonej, które poddawały w wątpliwość wiarygodność przekazywanych przez nią relacji. Zeznania te zasługiwały na miano szczerych i spójnych. Za zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego uznać przy tym należało ustalone zachowania pokrzywdzonej w tym traumatycznym dla niej okresie czasu. Jest też racjonalne i uzasadnione z psychologicznego punktu widzenia to, że K. W. nie od razu po pierwszym incydencie z uderzeniem jej z tzw. główki przez małżonka zdecydowała się na ujawnienie tej niewątpliwie dla niej przykrej sytuacji. Nie było to jednak wydarzenie drastyczne, które uniemożliwiałoby jej codzienne funkcjonowanie oraz nie było przeszkodą do wzięcia udziału w lokalnym festynie dnia następnego, tj. 24 czerwca 2017 r. Nie może dziwić, że imprezę plenerową pokrzywdzona traktowała jako odskocznię od domowych problemów małżeńskich i mimo opuchlizny nosa udała się tam w gronie znajomych. Dopiero powtarzające się jeszcze dwa razy zachowania oskarżonego wobec niej spowodowało, że przysłowiowa czara goryczy przelała się i o wszystkim w dzień ostatniego zajścia zostały zawiadomione organy ścigania oraz kolejnego dnia wykonana obdukcja lekarska. Na podkreślenie zasługuje przy tym niezmienność podawanych przez pokrzywdzoną okoliczności, w jakich doszło do spowodowania obrażeń ciała przez D. W., co widoczne jest wyraźnie także poprzez analizę sprawozdania z badania sądowo-lekarskiego, gdzie w wywiadzie lekarskim K. W. informowała medyków sądowych jaki był sposób działania sprawcy - męża D. W.. Według zaś opinii ZMS w P., biorąc pod uwagę lokalizację i charakter obrażeń, mogły one powstać w mechanizmie czynnym, jak opisywała pokrzywdzona. Za wybiórcze, wyrwane z kontekstu i w związku z tym też niezasadne należało uznać wskazanie obrońcy w apelacji, że odnośnie sińców i otarć naskórka na stopie lewej, przedramionach i rękach badana oświadczyła, że pochodzą one od ugryzienia komarów. Szczegółowa lektura opinii z dnia 30 czerwca 2017 r. (k. 73-74) pozwala bowiem na wniosek, że spośród ujętych w 16 punktach obrażeń zewnętrznych u K. W., pod nr 12 osobno, zostały opisane przeczosy na przedramionach, rękach i podudziach, co do których badana podała faktycznie, że są to zadrapania po ugryzieniach komarów. Apelujący przemilcza już jednak opis licznych sińców na kończonych górnych i dolnych z punktów od 2 do 11 oraz od 13 do 16 opinii z dnia 30 czerwca 2017 r. Opinia ta, wbrew wskazaniom apelującego, także korelowała z zeznaniami pokrzywdzonej. Podkreślić trzeba, że obrońca nie wykazał by ta specjalistyczna analiza co do mechanizmu powstania obrażeń wg wersji oskarżenia była niepełna, niejasna lub zawierała wewnętrzne sprzeczności. W takiej sytuacji brak było podstaw do podważania słuszności omawianych tu wniosków opinii. Co do części opinii poddającej analizie wersję wydarzeń wynikającą z zeznań świadka obrony – K. W. (1), Sąd odniesie się nieco dalej w tym opracowaniu, przy okazji oceny zeznań syna małżonków W. - K..

Kontynuując kontrolę odwoławczą w zakresie oceny prawidłowości zeznań pokrzywdzonej K. W. należało jeszcze wskazać, że nie przekonały Sądu Okręgowego krytyczne uwagi skarżącego mające podważyć wartość dowodową zeznań pokrzywdzonej, nawiązujące do wcześniejszego incydentu między stronami w dniu 6 kwietnia 2017 r. i uszkodzenia błony bębenkowej ucha oskarżonego przez K. W., za które według apelującego, została ona skazana. Według sugestii obrony, niniejsza sprawa karna przeciwko oskarżonemu miałaby stanowić zemstę za tamtą sprawę i zostać fałszywie wytworzona przez oskarżycielkę posiłkową. Sąd Okręgowy za bezpodstawną uznał taką koncepcję, wedle której pokrzywdzona miałyby kłamliwie oskarżyć D. W., narażając się na poważną odpowiedzialność karną z art. 233 kk, 235 kk czy 238 kk. Zgromadzony w tej sprawie materiał dowodowy nie dawał żadnych powodów aby za żywotnie zainteresowaną wynikiem tej sprawy stroną obrończą przyjmować, iż działania procesowe pokrzywdzonej były wyrachowane, ukartowane i ukierunkowane na skazanie oskarżonego. Oskarżycielka posiłkowa przekonująco objaśniała dlaczego nie zgłosiła sprawy już po pierwszym zdarzeniu z 23 czerwca 2017 r. Nie znajduje przy tym potwierdzenia dowodowego zarzut z apelacji jakoby pokrzywdzona miała rozpowszechniać fałszywą informację o pobiciu przez męża, gdyż zdecydowała się ujawnić te przykre fakty tylko bliskim sobie osobom oraz w dniu 29 czerwca 2017 r. organom ścigania. Sąd Okręgowy podobnie jak i Sąd Rejonowy uwzględnił tą okoliczność, iż pokrzywdzona nie zaprzeczała też, że podniosła rękę na oskarżonego podczas burzliwego incydentu 6 kwietnia 2017 r., za który poniosła ostatecznie odpowiedzialność w postaci warunkowego umorzenia postępowania (wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu zmieniający wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 11 czerwca 2019 r. zapadł dnia 9 lipca 2020 r., sygn. akt IV Ka 270/20 – informacja z systemu SĘDZIA 2). Ponadto, konflikt między stronami w kontrolowanej sprawie był bardzo widoczny i jak wyżej podkreślono wymagał nasilonej ostrożności przy ocenie dowodowej, jednak nie był on przeszkodą w dokonaniu kategorycznych ustaleń faktycznych. Na uwagę zasługuje tu równocześnie to, że oskarżony jest wyraźnie negatywnie nastawiony do swej małżonki, usilnie próbuje osłabić walory poznawcze zeznań pokrzywdzonej, a przecież to właśnie podsądny był najbardziej zainteresowany wynikiem tej sprawy karnej.

Odnośnie podważanych w apelacji zeznań świadków, podbudowujących wersję pokrzywdzonej Sąd Okręgowy ma krytycznie zdanie. Rację ma obrona, że osoby z kręgu rodziny, przyjaciół i znajomych czy sąsiadów K. W. nie były naocznymi świadkami inkryminowanych zdarzeń. Jednak to co usłyszały one od pokrzywdzonej na ten temat w krótkim czasie po zajściach, to jakie ślady obrażeń część z nich zauważyła na ciele pokrzywdzonej, a także opisywane przez nie złe relacje małżeńskie u Państwa W., wszystko to dawało wystarczające pole do właściwej, a przy tym zobiektywizowanej oceny zeznań tych świadków. Warto tu podkreślić, że tak hurtowo wymienieni w apelacji świadkowie: M. B., K. N., A. A., K. W. (2) A. J., J. M. i M. S. to osoby z różnych środowisk, mające z pokrzywdzoną mniej lub bardziej zażyłe stosunki, których zeznania w każdym przypadku zawierały indywidualizujące je cechy. Co istotne, żadna z tych osób nie pozostawała skonfliktowana z oskarżonym. Nie sposób zatem uznać, że osoby te zostały zmanipulowane przez pokrzywdzoną, czy też zeznając w określony sposób chciały jej pomóc w pozytywnym dla oskarżycielki posiłkowej zakończeniu sprawy, nie bacząc na ewentualne konsekwencje karne za składanie fałszywych zeznań. Twierdzenia apelującego w tym zakresie były całkowicie dowolne, skrajnie subiektywne i nie do przyjęcia przez organ orzekający. Nie budziły przy tym wątpliwości co do wiarygodności rozszerzone w swej treści zeznania świadka M. B. z rozprawy przed Sądem I instancji, która dopiero wówczas i ze swej inicjatywy podała, że zaobserwowała u pokrzywdzonej ślady obrażeń na twarzy ukryte pod makijażem w dniu kiedy ich dzieci wyjeżdżały na obóz (tj. 25 czerwca 2017 r. – dop. SO). Brak jest sprzeczności między tymi dodatkowo podanymi faktami a pierwszymi zeznaniami świadka z postępowania przygotowawczego, które, co należy zauważyć, nie były rozbudowane, choć świadek wcale nie stwierdziła wówczas, jak sugerowałaby obrona, że nie zauważyła żadnych obrażeń u pokrzywdzonej. Ponadto, co do braku dokładnego umiejscowienia w czasie, wydarzeń opisywanych przez kwestionowanego świadka K. W. (2) to Sąd odwoławczy nie podziela wątpliwości obrony, o jakie zdarzenia z pokrzywdzeniem cielesnym oskarżycielki posiłkowej chodziło temu świadkowi. K. W. (2) osadzała opisywane sytuacje z dokładnością do miesięcy, a zważywszy na szereg różnych okoliczności z życia małżonków W., o których z racji długoletniej z nimi znajomości wiedziała, nie było to dziwne ani podejrzane.

Nieskuteczna okazała się też próba apelującego przekonania Sądu II instancji co do wysokiej wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego D. W.i przedstawionych przez niego zeznań świadków obrony. Sąd Rejonowy w pełni zasadnie negatywnie zweryfikował podawane przez niego okoliczności, w jakich dojść miało do złamania nosa u małżonki. Wyjaśnienia te nie korelowały z tymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, które w Sądzie Rejonowym przeszły pozytywie kontrolę wiarygodności. Trudno też za obrońcą doceniać walor konsekwencji w wyjaśnieniach podsądnego, skoro dopiero na rozprawie, w dniu 8 października 2018 r. oskarżony poinformował o poznanych przez niego okolicznościach zajścia i osobie, która miała spowodować złamanie nosa u pokrzywdzonej w czerwcu 2017 r. Bezskuteczne okazało się owo przerzucenie uwagi procesowej na syna K. W. (1), którego zeznania słusznie Sąd I instancji ostatecznie zdyskwalifikował.

Nie budzi wątpliwości przeprowadzona przez Sąd Rejonowy krytyczna weryfikacja zeznań świadka K. W. (1) zarówno co do podanej przez niego sytuacji, w jakiej miałby uderzyć głową matkę w twarz, jak też co do okoliczności, w jakich miałby się o tym dowiedzieć oskarżony. Zgadzając się co do występujących też nieścisłości między treścią zeznań K. W. (1) i wyjaśnieniami oskarżonego a nagraniem jego rozmowy z synem K., należy stwierdzić, że poddana Sądowi pod ocenę ze strony oskarżonego wersja była „przepracowana” między tymi osobami zanim doszło do składania oświadczeń procesowych. Co więcej, tak przedstawiony scenariusz zdarzenia między pokrzywdzoną a synem K. nie odpowiada stwierdzonym u K. W., pozostałym obrażeniom, obejmującym kończyny górne i dolne (liczne zasinienia), których oskarżony w przekonujący sposób nie potrafił już wytłumaczyć. Sąd odwoławczy nie zaaprobował też zeznań świadka K. W. (1) w sposób oczekiwany przez apelującego, gdyż nie pozwalały na to fundamentalne zasady procesu karnego, określone w art. 7 kpk, 4 kpk oraz 410 kpk. Przede wszystkim zeznaniom tym przeczyły w całości wiarygodne zeznania pokrzywdzonej K. W.. Patrząc pod kątem medycznym, opinia z ZMS-u w P. nie wykluczyła możliwości zaistnienia obrażenia nosa w sposób wynikający z wersji oskarżonego. Biegli jednak zastrzegali, że taka ewentualność przy występującej różnicy wzrostu między dwiema osobami byłaby możliwa w sytuacji dynamicznej (wymierzanie ciosów, szarpanina, potrząsanie) ale już nie w sytuacji statycznej. Próby dowodowego dopasowania lansowanej przez oskarżonego koncepcji złamania nosa u pokrzywdzonej były wyraźnie zauważalne i jej mankamenty celnie wypunktował pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w pisemnej odpowiedzi na apelację. Ponadto, za nieprzekonującą z życiowego punktu widzenia należało uznać proponowaną przez oskarżonego sytuację, że 11-letni chłopiec po tym jak spowodował uraz nosa u swojej matki, długo nikomu o tym nie opowiada, a poszkodowana z nieracjonalnych powodów (syn miałby za to nie pojechać na uroczystość od rodziny taty) zgadza się na ukrycie całej historii.

Z kolei brak kategoryczności w opinii biegłych C. Ż. i K. P. co do mechanizmu powstania obrażeń, biorąc pod uwagę powyżej poczynione rozważania, nie był przeszkodą aby ten dowód posłużył Sądowi I instancji do kompleksowej oceny dowodów i ostatecznie, zasadnie opinia ta została wykorzystana na niekorzyść oskarżonego. Tak przeprowadzonej oceny dowodu z opinii biegłych nie sposób było uznać za jednostronną, jak niesłusznie uważa skarżący.

Dalej, co do wątpliwej według Sądu Rejonowego wiarygodności zeznań świadka K. W. (1), nie sposób było za apelującym zająć odmienne w tym względzie stanowisko. Trafnie Sąd ten zauważył, że małoletni K. W. (1) jest silnie związany z ojcem, a z opinii biegłego psychologa W. M. (k. 430) także wynika, że chłopiec wspiera ojca w rozwiązywaniu problemów przed sądem i się z nim solidaryzuje. Już tylko analiza tejże opinii biegłego psychologa skłaniała do wniosku, że wiarygodność zeznań K. W. (1)jest wobec tego wątpliwa, gdyż mógł zostać namówiony przez ojca do złożenia korzystnej dla niego treści zeznań. Dlatego też przeciwne stanowisko obrony co do oceny zeznań świadka K. W. (1) uznać trzeba za wadliwe, a chybionym argumentem było odwoływanie się do stanu umysłowego świadka, jego możliwości postrzegania i odtwarzania faktów, które to uwarunkowania nie były w sprawie problematyczne.

Na koniec oceny dowodowej do kontroli Sądu II instancji pozostały wskazane dopiero w uzasadnieniu apelacji zeznania świadków obrony: M. B. (1), K. G. i P. M.. Nie ma racji apelujący, że dowody te miały większą wartość dowodową niż to ustalił Sąd Rejonowy. Wskazane wyżej osoby, zgłoszone do sprawy przez obronę, dzieliły się swoimi ogólnymi w swej treści spostrzeżeniami co do braku widocznych przez nich obrażeń ciała u pokrzywdzonej K. W.. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że okoliczności, w jakich wyżej wskazani mężczyźni mieli kontakt wzrokowy z pokrzywdzoną parę dni po zdarzeniach będących przedmiotem tej sprawy, nie były wiążące co do faktycznie występujących u pokrzywdzonej w tym czasie obrażeń. A były to kontakty kilkuminutowe, przypadkowe, z odległości około kilku metrów. Natomiast, co należy mocno podkreślić, przeprowadzona opinia medyczną dawała podstawy do jednoznacznych ustaleń jakie obrażenia zewnętrzne występowały u K. W.w dniu 30 czerwca 2017 r.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 157 § 2 kk i art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosków z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Zgromadzony, wiarygodny i prawidłowo, wszechstronnie oceniony przez Sąd Rejonowy materiał dowodowy nie pozwalał na ustalenie, że pokrzywdzona doznała obrażenia nosa od syna K. i to w zupełnie innych okolicznościach niż się zarzuca, a cała sprawa karna została przez nią spreparowana w zemście przeciwko oskarżonemu. W konsekwencji brak było podstaw faktycznych i prawnych do uniewinnienia oskarżonego od stawianego jej zarzutu. Podsądny wyczerpał bowiem swoim zachowaniem wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 kk i art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, co wykazał przeprowadzony właściwie proces.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza prawa procesowego – art. 5 § 2 kpk polegająca na rozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w szczególności przyjęcie za prawdziwe zdarzeń przesądzających za winą oskarżonego, pomimo hipotetyczności i braku jednoznacznych dowodów je potwierdzających.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy dysponował odpowiednio szerokim spectrum dowodów, które poddane prawidłowej ocenienie, były wystarczające dla poczynienia trafnych i niewątpliwych ustaleń faktycznych. W ocenie Sądu odwoławczego nie wystąpiły żadne niedające się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść D. W.. Wskazać należy, że do naruszenia art. 5 § 2 kpk dochodzi wówczas gdy to organ procesowy napotyka wątpliwości na tle przeprowadzonych materiałów dowodowych, których mimo wszelkich dostępnych metod nie dało się mu usunąć. Wtedy sąd winien rozstrzygnąć je na korzyść oskarżonego. Nie chodzi tu natomiast o wątpliwości stron procesu, które należy rozpatrywać jako zastrzeżenia co do wiarygodności konkretnego dowodu, rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej, swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2019 r., V KK 167/19, Legalis nr 1967625).

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 157 § 2 kk i art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu.

Lp.

Zarzut

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu przez Sąd I instancji, iż zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie w sposób nie budzący wątpliwości, iż oskarżony swoim zachowaniem dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem nie wypełnił znamion czynu z art. 157 § 2 kk i art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacyjny był całkowicie nietrafny. Sąd Okręgowy stwierdził bowiem, że ten zgłoszony zarzut był konsekwencją podniesionej przez apelującego obrazy przepisów postępowania, z umownie nazwanej sfery gromadzenia i oceny dowodów i de facto ów nowy zarzut zasadzał się właśnie w naruszeniach o charakterze procesowym, co było przedmiotem powyżej zaprezentowanej kontroli odwoławczej. Brak podstaw do wzruszenia oceny dowodów, które były podstawą czynienia przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych czynił zatem bezzasadnym ten wtórny zarzut odwoławczy. Stanowisko obrony co do wątpliwości w ustaleniach Sądu Rejonowego w zakresie okoliczności faktycznych, w jakich pokrzywdzona doznała obrażeń ciała, oparte było na jednostronnej i wybiórczej ocenie materiału dowodowego, przez co nie mogło stać się podstawą miarodajnych rozważań w postępowaniu apelacyjnym.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 157 § 2 kk i art. 160 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Postępowanie odwoławcze nie wykazało żadnych błędów po stronie Sądu Rejonowego w zakresie oceny materiału dowodowego, a w konsekwencji ustalenia stanu faktycznego. Wszystkie podniesione w tej kwestii przez obrońcę oskarżonego zarzuty okazały się chybione. Kontrola instancyjna nie ujawniła również żadnych uchybień odnośnie wymiaru orzeczonej D. W. kary oraz środka kompensacyjnego na rzecz pokrzywdzonej przestępstwem przeciwko życiu i zdrowiu. Brak było także podstaw wskazanych w art. 439, 440 kpk, uzasadniających uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. Wobec tego wyrok został utrzymany w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

W pkt 2, na podstawie art. 627 kpk w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 11 ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800) Sąd Okręgowy, zgodnie z wnioskiem pełnomocnika – adw. A. D. zamieszczonym w pisemnej odpowiedzi na apelację (k. 495) zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowejK. W. kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu odwoławczym. Pełnomocnik faktycznie reprezentował oskarżycielkę posiłkową przed Sądem II instancji, uczestnicząc w rozprawie apelacyjnej.

3.

W pkt 3, zgodnie z zasadą z art. 636 § 1 kpk kosztami postępowania odwoławczego obciążono oskarżonego ponieważ apelacja wniesiona przez jego obrońcę nie została uwzględniona. Na koszty te składa się zryczałtowana opłata (20 zł) za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.). Składnikiem tych kosztów określonym w wyroku kwotowo jest też opłata za II instancję wymierzona oskarżonemu w wysokości 100 złotych, ustalona na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.).

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw z art. 624 § 1 kpk, uzasadniających zwolnienie oskarżonego z obowiązku ponoszenia całości kosztów sądowych wygenerowanych w postępowaniu apelacyjnym.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak