Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 157/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 3 marca 2020 r., sygn. akt II K 72/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez:

a) przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodu z zeznań W. C. poprzez uznanie, że wskazują one na przebieg zdarzenia w części mającej wskazywać na udział R. S., podczas gdy zeznania W. C. wskazują na sprawstwo jednej osoby tj. Z. O. (1);

b) uznanie za wiarygodne zeznań R. M. podczas gdy zeznania te są niespójne, a rozbieżności dotyczą kluczowych kwestii dotyczących przebiegu inkryminowanego zdarzenia;

c) pominięcie treści zeznań E. D. (1)
w części, w której wskazywała ona na to,
że R. S. boi się Z. O. (1), że Z. O. (1) jemu groził, za co w konsekwencji został zatrzymany na noc na komisariacie Policji, co w konsekwencji doprowadziło do uznania wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne i do błędu
w ustaleniach faktycznych, że Z. O. (1) nie wpływał groźbą lub przemocą na oskarżonego R. S. w celu nie ujawniania faktycznego przebiegu zdarzenia, który zastał R. S.;

d) przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodu z ustnej uzupełniającej opinii biegłego S. M. poprzez wysnucie błędnych wniosków z opinii biegłego, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia o nie zaistnieniu błędu medycznego
i istnieniu związku adekwatno - przyczynowego pomiędzy pobiciem, a śmiercią S. G.;

e) poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na odmowie daniu wiary wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego R. S., w sytuacji, gdy oskarżony jeszcze bez obrońcy składał obszerne wyjaśnienia wskazujące na jego interwencję w trakcie zdarzenia oraz przebieg zdarzenia, który jawi się jako prawdopodobny w świetle jego stanu upośledzenia umysłowego oraz opinii biegłych, którzy wskazywali na brak skłonności do agresji i chęć unikania sytuacji konfliktowych przez oskarżonego; portret osobowościowy oskarżonego nie wpisuje się
w zdarzenie jakie nastąpiło.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku, już na wstępie stwierdzić należy, że zarzuty sformułowane w apelacji oraz argumenty przytoczone w jej uzasadnieniu posiadają nad wyraz polemiczny charakter a w ramach tych zarzutów i argumentów, autor apelacji zbywa milczeniem wiele istotnych okoliczności i w konsekwencji, tym okolicznościom, które zostały, dodać trzeba, prawidłowo ustalone przez Sąd Okręgowy, nadaje zupełnie inną wymowę aniżeli ta, wynikająca z realiów niniejszej sprawy. Natomiast chcąc przekonać o słuszności tej tezy i tym samym ustosunkowując się w sposób szczegółowy do podniesionych w apelacji zarzutów, w pierwszej kolejności należy to uczynić w odniesieniu do zarzutu wyspecyfikowanego w punkcie Ia. Na jego poparcie, autor apelacji przytacza fragment zeznań W. C., które ten zwerbalizował w śledztwie,
a które to sprowadzają się do takiej to oto wypowiedzi wymienionego: „pamiętam,
że pewnego dnia nie przypominam sobie dokładnie kiedy ale G. został pobity przez chłopaka bez nóg, który obecnie ze mną mieszka. Nie pamiętam jego nazwiska. Chłopak ten bił G. chyba pięściami” (k.98-99, odpis k.101-102). Nawiązując zaś do cytowanego fragmentu zeznań W. C., skarżący wskazuje, że osobą, która jeździła na wózku inwalidzkim i zamieszkiwała z W. C. był Z. O. (2). Zdaniem apelującego, taka a nie inna treść zeznań W. C. oznacza więc, że „w swoich zeznaniach, składanych w niedługi czas po zdarzeniu W. C. wskazywał tylko na jedną osobę, która uderzała S. G.”. (strona 2 apelacji). W konsekwencji tej uwagi, apelujący formułuje wniosek, „(…) że zeznania tej osoby (W. C. - uwaga Sądu Apelacyjnego) nie potwierdzają udziału w zdarzeniu drugiej osoby, a tym bardziej R. S..” Tego rodzaju konstatacja jest jednak chybiona a to dlatego,
że jej autor w ogóle nie uwzględnia uwarunkowań, które to prowadzą do takiej właśnie jej oceny. Trzeba bowiem przypomnieć, że zeznania, o których mowa powyżej, W. C. złożył w dniu 26 marca 2019 r. Wskazać również należy, że jeżdżący na wózku inwalidzkim i wcześniej zamieszkujący z W. C., Z. O. (2) zmarł w dniu 25 stycznia 2019 r. (odpis skrócony aktu zgonu k.170). A zatem, w obliczu tych okoliczności oczywistym jest to, że W. C., zeznając w dniu 26 marca 2019 r.
o „chłopaku bez nóg, który obecnie z nim mieszka” nie wskazywał na Z. O. (2), lecz na R. S., bo tylko oni dwaj, jak wynika to z zeznań R. M. (k.273), spośród wszystkich mieszkańców Domu Pomocy Społecznej, poruszali się na wózkach inwalidzkich. Natomiast rację ma skarżący, że zeznania W. C. wskazują na udział w zdarzeniu tylko jednej osoby, a konkretnie oskarżonego. Jednakże takie a nie inne ukształtowanie przez świadka treści owych zeznań absolutnie nie dziwi, jeśli się zważy na to, że wymieniony złożył je po upływie 3 miesięcy od zaistnienia czynu, a więc nie tak jak stwierdza skarżący „w niedługi czas po zdarzeniu”, a ponadto, jeśli uwzględni się to,
że na skutek stale postępującego u W. C. procesu otępiennego, jego funkcje poznawcze są znacznie obniżone (opinia psychologiczna k. 271-272).

Ustosunkowując się do zarzutu wskazanego w punkcie Ib apelacji, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że sugestia apelującego, iż w zeznaniach złożonych na rozprawie (k.272-274) R. M. „(…) mówił o Z. O. (2) a nie
o siedzącym na sali rozpraw R. S. (…)” (strona 2 apelacji), jest ewidentnym nadużyciem interpretacyjnym tych zeznań. Co prawda w trakcie przesłuchania na rozprawie w dniu 21 stycznia 2020 r., R. M. faktycznie stwierdził, że „ten tutaj siedzący
na wózku to R. G.. Nie znam nazwiska S.” (k.273), niemniej jednak, zwracając uwagę na ten fragment wypowiedzi świadka, skarżący pomija kolejne wypowiedzi R. M. i to wypowiedzi, które ten zwerbalizował bezpośrednio po tej cytowanej powyżej. Aby nie być gołosłownym, wypada zaakcentować, że z protokołu wspomnianej rozprawy jednoznacznie wynika, iż po uwadze Przewodniczącego, by R. M. odniósł się do osoby oskarżonego, ten, to jest R. M., oznajmił „znam osobę siedzącą na wózku z domu pomocy. On brał udział w pobiciu G.. To jest ta osoba,
o której mówiłem, że używała alkoholu i brała udział w pobiciu.” A zatem, w kontekście takiego a nie innego stwierdzenia R. M. nie ulega wątpliwości, że informacje
i okoliczności przedstawione przez niego w zeznaniach złożonych w postępowaniu jurysdykcyjnym dotyczą R. S. a nie Z. O. (1). Dodać też trzeba,
że zeznania te wskazują również na to, że w pobiciu S. G. brał także udział Z. O. (1), i że to tylko on i oskarżony, byli osobami, które w domu pomocy społecznej jeździły na wózkach inwalidzkich. W tym miejscu wypada również podkreślić to, o czym zresztą była już mowa wcześniej, a co wynika, nie tylko z zeznań R. M.,
ale i z zeznań W. C., a mianowicie, że po śmierci Z. O. (1), osobą zamieszkującą z W. C. był R. S.. W związku z tym, uwaga apelującego, że okoliczność ta nie przystaje do faktycznych i dowodowych realiów analizowanej sprawy, jest oczywiście bezzasadna. Natomiast nawiązując do akcentowanych przez autora apelacji rozbieżności ujawniających się na tle zeznań R. M., rzecz jasna nie sposób ich nie zauważyć, tyle tylko, że, jak trafnie spuentował to Sąd Okręgowy, dotyczą one okoliczności o drugo, jeśli nie trzeciorzędnym znaczeniu. W związku z tym należy je traktować jako indyferentne dla oceny zeznań R. M.. Odnosząc się zaś do predyspozycji świadka w zakresie postrzegania i odtwarzania konkretnych zdarzeń, należy zwrócić uwagę na wnioski sformułowane w opinii psychologicznej (k.275-276), które obrońca oskarżonego całkowicie pomija. Te bowiem wskazują, że osoby o takim poziomie intelektualnym jakim dysponuje R. M. mają „(…) trudności z określeniem czasu, czy takim bardzo dokładnym określeniem zdarzenia. Natomiast trzeba podkreślić, że osoby niepełnosprawne (to jest, z taką niepełnosprawnością jaka dotyka R. M. - uwaga Sądu Apelacyjnego), co do zasady mówią prawdę, w takim znaczeniu, że nie mają zdolności wymyślania, tworzenia intrygi i odtwarzania jej później w niezmienionej formie. Wydaje się, że to zdarzenie pobicia wywarło na nim (R. M. - uwaga Sądu Apelacyjnego) duże wrażenie, prawdopodobnie też się przestraszył, więc zapadło mu to w pamięć.” Tego rodzaju wnioski zawarte w opinii psychologicznej jednocześnie korespondują z zeznaniami M. D. (k.274-275), a ściślej rzecz ujmując, z zawartymi w tych zeznaniach informacjami na temat predyspozycji intelektualnych R. M.. Dostrzega to również apelujący,
tyle tylko, że akcentuje jedynie część tych informacji, natomiast zbywa milczeniem te, które przekonują o wiarygodnym charakterze zeznań R. M.. Z zeznań M. D. wynika przecież, że w kwestiach mało znaczących, wiarygodność relacji R. M. w istocie może budzić wątpliwości. Jednakże w kwestiach o istotnym znaczeniu, wypowiedzi R. M. są wiarygodne. Wymieniony, jak stwierdziła to M. D., „z poważnych rzeczy nie żartuje.” W tej sytuacji, wypada zatem jedynie powtórzyć,
to co zostało odzwierciedlone w przywołanej wyżej opinii, a mianowicie, że „(…) to zdarzenie pobicia wywarło na nim duże wrażenie, prawdopodobnie też się przestraszył, więc zapadło mu to w pamięć.” W konkluzji tych uwag stwierdzić zatem należy, że treść opinii psychologicznej traktującej na temat predyspozycji intelektualnych R. M.,
a także treść zeznań jego kuratora M. D., jedynie utwierdza w przekonaniu,
że zeznania R. M., wskazujące na to, że oskarżony brał aktywny udział
w pobiciu S. G., są wiarygodne.

Jeśli zaś chodzi o zarzut wyspecyfikowany w punkcie Ic apelacji, to wypada zauważyć, że z zeznań E. D. (2) (k.241-243), w istocie wynika to, na co zwraca uwagę skarżący, a mianowicie, że kilka dni po zdarzeniu R. S. pokłócił się z Z. O. (1) i informował świadka, że boi się Z. O. (1), gdyż ten miał mu grozić. Rzecz jednak w tym, że z wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego (k.146-150) i to abstrahując od ich charakteru i oceny, nie wynika,
by wspomniana okoliczność determinowała treść tych wyjaśnień. Zaakcentować również należy, że Z. O. (1) zmarł 8 dni po zdarzeniu, to jest 25 stycznia 2019 r., zaś R. S. złożył wspomniane wyjaśnienia dopiero w dniu 25 kwietnia 2019 r., co oznacza,
że wówczas, nie mógł odczuwać żadnej presji, czy obaw ze strony Z. O. (1). Nawiązując zaś do dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny wyjaśnień oskarżonego
i tym samym do zarzutu przedstawionego w punkcie Ie apelacji, wypada zauważyć, że w jej uzasadnieniu, na poparcie owego zarzutu, skarżący przytacza właściwie tylko jedno, dodać trzeba, arbitralne i gołosłowne, twierdzenie. Otóż autor analizowanego środka odwoławczego sugeruje, że oskarżony raczej by wskazywał „(…) na swój całkowity brak obecności w obrębie zdarzenia”, a ponadto stwierdza, że wersja wydarzeń zaprezentowana w wyjaśnieniach R. S. jest spójna i logiczna, a także bardzo prawdopodobna. (strona 3 apelacji). Rzecz jednak w tym, że uwarunkowania dowodowe występujące na gruncie przedmiotowej sprawy stoją na przeszkodzie do sformułowania tezy, że wspomniana wersja może uchodzić za prawdopodobną. Trzeba bowiem zauważyć, że tej, lansowanej przez oskarżonego wersji przebiegu zdarzenia, przeczą nie tylko zeznania R. M. oraz pochodzące
ze śledztwa zeznania W. C., ale i również zeznania pracownic Domu Pomocy Społecznej w B., E. D. (2) (k.9-10, k.93-94, k.241-243), K. S. (k.19-20, k.78-79, k. 276-279), I. K. (k.83-84, k.243), A. M. (k.88-89, k.244) i A. W. (k.103-104, k.245). Te bowiem dowodzą,
że relacjonując pozaprocesowo przebieg zdarzenia, R. S. w ogóle nie wspominał o tym, by próbował rozdzielać bijących się S. G. i Z. O. (1), natomiast wskazywał, że dwukrotnie uderzył pokrzywdzonego, a także twierdził, jak wynika to z zeznań E. D. (2) (k.242), że wpadł w jakiś amok i nie wie co się z nim stało.
W tej sytuacji, należy więc przyznać rację Sądowi pierwszej instancji, że wyjaśnienia R. S. (k.146-150, k.240 i k.278) nie polegają na prawdzie. Przekonania, że taka właśnie a nie inna ocena wyjaśnień oskarżonego jest bezbłędna, nie zmieniają zaś wnioski przedstawione w pisemnej (k.165-167), a przede wszystkim, w ustnej uzupełniającej
(k.268-270) opinii biegłych lekarzy psychiatrów traktującej na temat stanu zdrowia psychicznego oraz poczytalności R. S. w chwili czynu. Z opinii tych, po pierwsze wynika, że oskarżony jest osobą o umiarkowanym stopniu upośledzenia intelektualnego,
a w czasie zdarzenia miał zachowane obie dyspozycje poczytalności. Po wtóre, opinie
te dowodzą, że w przeszłości R. S. nie przejawiał zachowań agresywnych, natomiast wpływ na jego zachowanie w chwili czynu miał stan nietrzeźwości oraz, w ogóle, fakt uzależnienia oskarżonego od alkoholu. W związku z tym, okoliczność, że oskarżony wcześniej nie prezentował wspomnianych zachowań, sama przez się, nie wyklucza,
bo z oczywistych względów wykluczać nie może, sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Ustosunkowując się do zarzutu określonego w punkcie Id apelacji, już w tym miejscu stwierdzić należy, że jest on kolejnym przejawem nadużycia interpretacyjnego ze strony skarżącego, w tym przypadku, nadużycia dotyczącego ustnej uzupełniającej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej (k.248-251). Wyrażając ten pogląd trzeba bowiem zauważyć, że z opinii tej wcale nie wynika to, co akcentuje apelujący, a mianowicie, że jedynie interes fiskalny szpitala w B. zadecydował o tym, iż w dniu 17 stycznia 2019 r., S. G. nie został poddany badaniu tomograficznemu głowy. Co więcej, treść wskazanej opinii dowodzi, że jej autor, o owym interesie fiskalnym, czy też inaczej, czynniku ekonomicznym związanym z kosztami badania tomograficznego, wspomniał jedynie
na marginesie swoich uwag, z których to wyłania się oczywisty i jednoznaczny wniosek,
że w dniu 17 stycznia 2019 r. nie materializowały się wskazania medyczne do przeprowadzenia badania tomograficznego głowy S. G.. Natomiast chcąc przekonać o słuszności tej tezy, wystarczy zacytować fragment wspomnianej opinii, w którym to jej autor sformułował takie to oto spostrzeżenia i konkluzje: „pokrzywdzonemu w trakcie pierwszego pobytu w szpitalu przeprowadzono wstępną ocenę neurologiczną nie stwierdzając objawów ogniskowych ani cech wzmożonego ciśnienie wewnątrzczaszkowego. Biorąc powyższe pod uwagę, a także uwzględniając negację utraty przytomności przez pokrzywdzonego i ujemny wynik diagnostyki obrazowej (RTG czaszki), trudno było się spodziewać, że u pokrzywdzonego wystąpią jakieś objawy w okresie późniejszym. Takie objawy u pokrzywdzonego wystąpiły, ale biorąc pod uwagę wskazane przeze mnie szczególne stosunki anatomiczne w jamie czaszkowej, wystąpienie objawów w późniejszym okresie było zrozumiałe. Ja w postępowaniu lekarzy udzielających pomocy pokrzywdzonemu w dniu 17 stycznia 2019 roku nie widzę nieprawidłowości, a to z uwagi na przeprowadzenie oceny neurologicznej, przeprowadzenie podstawowych badań obrazowych, a także zalecenia dalszej kontroli lekarskiej.” (k.249). W tym miejscu, oczywiście nie sposób
nie zauważyć, że w dalszej części opinii, biegły stwierdził również, że „gdyby przeprowadzono w dniu 17 stycznia 2019 roku badanie metodą tomografii komputerowej głowy pokrzywdzonego prawdopodobnie uwidoczniłoby ono rozwijający się krwiak podtwardówkowy”, tyle tylko, że w następnej swojej wypowiedzi, opiniujący stwierdził także, że użył określenia „prawdopodobnie”, ponieważ krwiaki „(…) o charakterze podostrym, rozwijają się wolno i nie ma całkowitej pewności, że potwierdzono by wówczas taką anomalię wewnątrzczaszkową, a jedynie mam duże podejrzenie co do tego.” (k.249). Dla wyczerpania omawianej tematyki, należy jeszcze przytoczyć inny fragment analizowanej opinii, w którym to biegły stwierdził, że „biorąc pod uwagę stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia zewnętrzne należy podkreślić liczne, można przyjąć, gwałtowne przemieszczenia mózgowia w jamie czaszkowej były spowodowane zadawanymi pokrzywdzonemu ciosami w głowę, tymi samymi ciosami, które doprowadziły do powstania obrażeń zewnętrznych. Można więc przyjąć, że krwiak wewnątrzczaszkowy powstał równoczasowo do obrażeń zewnętrznych, aczkolwiek z uwagi na panujące w jamie czaszkowej pokrzywdzonego szczególne stosunki anatomiczne, czyli obecność zaników tkanki mózgowej, ze zwiększoną rezerwą płynową, obrażenia te ujawniły się dopiero po kilku dniach.” (k.248). A zatem, w obliczu takiej treści opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, twierdzenia skarżącego o braku związku przyczynowego pomiędzy pobiciem a śmiercią S. G., o rzekomo istniejącym błędzie w diagnostyce pokrzywdzonego, o tym, że ów błąd został wywołany „interesem fiskalnym” szpitala, a także o tym, że z opinii biegłego wynika, iż była to jedyna okoliczność, z powodu której nie poddano pokrzywdzonego badaniu tomograficznemu głowy,
są bezzasadne i to w takim stopniu, że rzec nawet można, iż twierdzenia te
są nieporozumieniem.

Podsumowując zaprezentowane rozważania stwierdzić zatem należy, że Sąd Okręgowy zgromadził wszystkie dostępne mu dowody, bezbłędnie je ocenił a w oparciu
o tę ocenę poczynił jak najbardziej prawidłowe ustalenia faktyczne. Poprawna jest również dokonana przez Sąd pierwszej instancji subsumcja bezprawnego zachowania R. S., zaś wymierzona mu kara 4 lat pozbawienia wolności, absolutnie nie razi niewspółmierną surowością. Przeciwnie, zważywszy na odzwierciedlone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, okoliczności podmiotowe oraz przedmiotowe czynu przypisanego oskarżonemu, kara ta jawi się jako sprawiedliwa i wyważona, a przy tym gwarantująca,
że spełni ona swe cele, tak w zakresie społecznego, jak i indywidualnego oddziaływania.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego R. S. od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów wskazanych w punkcie 3.1.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy z powodów przytoczonych w punkcie 3.1.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej R. S. z urzędu w postępowaniu odwoławczym zapadło na podstawie § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
z urzędu (Dz. U. 2019.68 - j.t.).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Z uwagi na to, że R. S. uzyskuje jedynie rentę w kwocie
800 złotych, która to w całości jest przeznaczana na jego utrzymanie w Domu Pomocy Społecznej, Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), zwolnił oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym

7.  PODPIS

SSA Janusz Jaromin SSA Piotr Brodniak SSA Andrzej Olszewski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 3 marca 2020 r.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana