Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 5 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Wojnowski

Protokolant: apl. sąd. Beata Małyszko

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2018 r., w Szczecinie

na posiedzeniu jawnym – rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...) S.A. w P. Oddział w Polsce

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w P. Oddział w Polsce na rzecz powoda A. S. kwotę 4.134,66 zł (czerech tysięcy stu trzydziestu czterech złotych sześćdziesięciu sześciu groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 134,66 zł od dnia 18 lutego 2016 roku, do dnia zapłaty,

- 4000 zł od dnia następnego po wydaniu wyroku, do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałej części,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.584,46 zł (tysiąca pięciuset osiemdziesięciu czterech złotych czterdziestu sześciu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 153,67zł (stu pięćdziesięciu trzech złotych sześćdziesięciu siedmiu groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych z zasądzonego w punkcie I roszczenia,

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 658,16 zł (sześciuset pięćdziesięciu ośmiu złotych szesnastu groszu) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód A. S. złożył pozew przeciwko (...) S.A. w P. Oddział w Polsce o zasądzenie od pozwanej spółki na rzecz powoda kwoty 5.100 zł z ustawowymi odsetkami naliczanymi od dnia 4 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, w tym zasądzenie od pozwanej spółki na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z kosztami procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 20 września 2015 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, którego sprawca posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Powód doznał uszkodzeń ciała i rozstroju zdrowia w postaci uszkodzenia kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Na wyżej wskazaną kwotę składa się kwota 4.066,59 zł tytułem dopłaty do przyznanego przez pozwanej zadośćuczynienia, kwota 70,48 zł tytułem dopłaty do przyznanego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji, kwota 133,50 zł tytułem dopłaty do przyznanego odszkodowania za poniesione koszty dojazdów do placówek medycznych, kwota 829,43 zł tytułem dopłaty do przyznanego przez pozwanego odszkodowania za utracone dochody przez powoda w związku z doznanym wypadkiem. Powód dokonał zgłoszenia szkody pozwanej, w efekcie czego pozwana uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, wypłacając na rzecz powoda zadośćuczynienie w wysokości 1.000 zł, kwotę 83,50 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów, odszkodowanie z tytułu poniesionych kosztów leczenia w wysokości 83,50 zł oraz 1.460,09 zł tytułem refundacji utraconego w związku z wypadkiem dochodu.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o jego oddalenie i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, że wypłacone zadośćuczynienie w kwocie 1.000 zł odpowiada krzywdzie powoda. Roszczenie ponad wypłaconą kwotę pozwana uznaje za nieuzasadnione i nieadekwatne do poniesionej krzywdy. Podobnie, oddalone winno zostać powództwo w zakresie roszczenia o zapłatę kwoty 70,48 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji, ponieważ podejmowane przez powoda leczenie i rehabilitacja w obszarze odcinka lędźwiowego kręgosłupa nie pozostaje w adekwatnym związku z urazami doznanymi w wypadku. Powód nie wykazał celowości i konieczności korzystania z prywatnej praktyki medycznej, a którą mógł uzyskać w ramach bezpłatnych świadczeń z Narodowego Funduszu Zdrowia. Odnośnie żądania zwrotu kosztów dojazdu powoda do placówek medycznych, pozwana zarzuciła, że powód przedłożył na tę okoliczność nieczytelne kopie biletów i rachunków, co nakazuje uznać to roszczenie za nieudowodnione. Odnosząc się do żądania odszkodowania z tytułu utraconych dochodów, pozwana wywodziła, że premia nie stanowi stałego czynnika wynagrodzenia, zaś powód nie wykazał, że nie uzyskał premii jedynie z tego tytułu, że pozostawał nieobecny w pracy w związku z doznanymi w wypadku obrażeniami i posiadałby uprawnienie do premii, gdyby stawiał się w pracy w tym okresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 września 2015 r. A. S. będąc pasażerem pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), uczestniczył w kolizji drogowej, której sprawcą był kierujący pojazdem marki A. o nr rej. (...). W dacie szkody sprawca kolizji legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwaną (...) S.A. w P. Oddział w Polsce. Szkoda została pozwanej zgłoszona. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (...) S.A. w P. Oddział w Polsce przyjęła co do zasady odpowiedzialność za szkodę.

Dowód: druk zgłoszenia szkody k. 13-14, akta szkody na płycie CD k. 114 (koperta)

Pozwana, na mocy decyzji z dnia 4 grudnia 2015 r. przyznała na rzecz powoda kwotę 1.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jak również kwotę 50 zł z tytułu zryczałtowanych kosztów dojazdu do placówek medycznych. Z uwagi na okoliczność, iż ubezpieczyciel odmówił zaspokojenia dalszych kosztów ubezpieczenia, pełnomocnik powoda wywiódł odwołanie od decyzji przedstawiając odmienny pogląd w w/w zakresie.

Decyzją z dnia 14 marca 2016 r. pozwana odmówiła dopłaty dalszej kwoty zadośćuczynienia, przyznając jednak dopłatę w kwocie 83,30 zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia oraz dokonując dopłaty kwoty 33,50 zł z tytułu kosztów dojazd do placówek medycznych i rehabilitacyjnych powoda. Pozwana uznała także częściowo roszczenie z tytułu utraconego dochodu powoda w kwocie 1.460,09 zł.

Pismem z dnia 2 czerwca 2016 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do zapłaty dalszej kwoty zadośćuczynienia oraz kosztów leczenia, dojazdów i odszkodowania z tytułu utraconego dochodu.

Pozwana decyzją z dnia 5 lipca 2016 r. podtrzymała swoje poprzednie stanowisko w sprawie.

Dowód: decyzja pozwanej z dnia 04.12.2015 r. k. 17-17v, odwołanie z dnia 22.01.2016 r. k. 18-19v, decyzja pozwanej z dnia 14.03.2016 r. k. 21-21v, wezwanie do zapłaty k. 23-23v , decyzja pozwanej z dnia 05.07.2016 r. k. 25-25v

W dniu 20 września 2015 r. powód zgłosił się do Oddziału Ratunkowego (...) (...) w S. ze skargami na dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego. Rozpoznano u niego uraz kręgosłupa lędźwiowego po wypadku komunikacyjnym. Z uwagi na okoliczność, że dolegliwości bólowe kręgosłupa nie ustępowały, powód kilkakrotnie zgłaszał się do ortopedy, neurologa, neurochirurga, uczęszczał również na zabiegi rehabilitacyjne.

A. S. na skutek wypadku w dniu 20 września 2015 r. doznał urazu skrętnego odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, co skutkowało wystąpieniem zespołu bólowego.

Obrażenia doznane przez powoda w dniu 20 września 2015 r. nie pozostały bez wpływu na jego stan zdrowia. Dolegliwości bólowe o znacznym nasileniu mogły utrzymywać się przez okres około 4 tygodni, o mniejszym nasileniu do 6 miesięcy. W pierwszym okresie po wypadku powód wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu pewnych czynności dnia codziennego, np. podnoszenie cięższych przedmiotów. Następstwa przebytego urazu są obecnie wygojone. Rozpoznane zmiany dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego nie są związane z urazem.

Wskutek wypadku powód doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2 % (pkt. 94 a tabeli stanowiącej załącznik rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. Dz.U. Nr 234, poz. 1974). Powód uczęszczał na wizyty lekarskie oraz przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres około 6 miesięcy.

Przed zdarzeniem A. S. nie zgłaszał dolegliwości bólowych kręgosłupa. Badania radiologiczne wykonane po wypadku wykazały dyskopatię na poziomie L5/S1. Dyskopatia ta nie jest bezpośrednio związana z urazem, natomiast tego typu zmiany zasilają skutki przebytego urazu, tj. nasilają dolegliwości bólowe odczuwane przez powoda. Zmiana dyskopatyczna kręgosłupa (schorzenie samoistne) na poziomie L5/S1 istniała już wcześniej, jednak nie dawała objawów klinicznych. Zespół bólowy mógł wystąpić w czasie kolizji. Czynnikiem wyzwalającym dolegliwości bólowe były istniejące zmiany dyskopatyczne kręgosłupa.

Obecnie powód może wykonywać wszystkie czynności dnia codziennego, pełnić funkcje rodzinne, społeczne, pracować zawodowo, poza dźwiganiem ciężarów, co może wywołać dolegliwości bólowe. Aktualnie w związku z wypadkiem z dnia 20 września 2015 r. powód nie wymaga leczenia.

Dowód: dokumenty w aktach szkody na płycie CD k. 114 (koperta), opinia biegłych ortopedy i neurochirurga k. 139-144, opinia uzupełniająca biegłych k. 169-170, karta informacyjna z Izby Przyjęć (...) (...) w S. z dnia 20.09.2015 r. k. 73, konsultacja ortopedy z dnia 29.10.2015 r. k. 33-33v, konsultacja ortopedy z dnia 15.10.2015 r. k. 34-34v, konsultacja neurologa z dnia 30.09.2015 r. 35, konsultacja internisty dnia 19.10.2015 r. k. 35v, konsultacja internisty z dnia 05.10.2015 r. k . 36, konsultacja internisty z dnia 28.09.2015 r. k . 36v-37, konsultacja internisty z dnia 21.09.2015 r. k . 37v-38, wyniki badania tomografii komputerowej k. 38v, zwolnienia lekarskie k. 39-43, skierowanie do poradni specjalistycznej ortopedycznej z dnia 05.01.2016 r. k. 45, skierowanie do poradni specjalistycznej neurochirurgicznej z dnia 05.01.2016 r. k. 45, orzeczenie lekarskie z dnia 12.05.2016 r. k. 74-76, wyniki badania RTG z dnia 20.09.2015 r. k. 73, historia zdrowia i choroby k. 69, konsultacja internisty z dnia 28.12.2015 r. k. 62, konsultacja ortopedy z dnia 19.11.2015 r. k. 63, konsultacja internisty z dnia 16.11.2015 r. k. 64, konsultacja ortopedy z dnia 29.10.2015 r. k. 66-67, konsultacja neurochirurga z dnia 18.11.2015 r. k. 68, skierowanie do poradni specjalistycznej neurochirurgicznej z dnia 29.01.2015 r. k. 70

Powód korzystał z zabiegów fizjoterapeutycznych oraz prywatnych konsultacji lekarskich poza publiczną służbą zdrowia. W związku z tym, iż w procesie leczenia kręgosłupa powód odczuwał nieustający ból lekarz prowadzący zalecił zabiegi krioterapii miejscowej kręgosłupa lędźwiowego.

Dowód: karta fizykoterapii z dnia 19.10.2015 r. k. 8-8v, karta fizykoterapii z dnia 16.10.2015 r. k. 9-9v, karta fizykoterapii z dnia 15.10.2015 r. k. 10-10v, karta fizykoterapii z dnia 14.10.2015 r. k. 11-11v, karta fizykoterapii z dnia 13.10.2015 r. k. 12-12v, karta fizykoterapii z dnia 12.10.2015 r. k. 28-28v, karta fizykoterapii z dnia 09.10.2015 r. k. 29-29v, karta fizykoterapii z dnia 08.10.2015 r. k. 30-30v, karta fizykoterapii z dnia 07.10.2015 r. k. 31-31v, karta fizykoterapii z dnia 06.10.2015 r. k. 32-32v, karta fizykoterapii z dnia 03.12.2015 r. k. 56, karta fizykoterapii z dnia 02.12.2015 r. k. 57, karta fizykoterapii z dnia 01.12.2015 r. k. 58, karta fizykoterapii z dnia 30.11.2015 r. k. 59, karta fizykoterapii z dnia 19.10.2015 r. 60, karta fizykoterapii z dnia 04.12.2015 r. k. 61, karta badania i przebiegu kinezyterapii z dnia 19.11.2015 r. k. 48-49, karta badania i przebiegu kinezyterapii z dnia 18.11.2015 r. k. 50-51, karta badania i przebiegu kinezyterapii z dnia 04.11.2015 r. k. 52-53, karta badania i przebiegu kinezyterapii z dnia 03.11.2015 r. k. 54-55, skierowanie na rehabilitację z dnia 19.11.2015 r. k. 65, kierowanie na rehabilitację z dnia 30.09.2015 r. k. 71

A. S. od dnia 7 lutego 2011 r. był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony jako (...). Umowa o pracę została rozwiązana z dniem 30 listopada 2015 r. W związku ze zwolnieniem lekarskim, na którym powód przebywał od dnia 21 września 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r., utracił on wynagrodzenie w wysokości 1.513,51 zł brutto oraz prawo do premii za miesiące październik i listopad w kwocie 775,92 zł brutto.

Dowód: zaświadczenie z dnia 13.01.2016 r. k. 84

Towarzyszące powodowi dolegliwości po wypadku ograniczały jego aktywność fizyczną przekładając się na komfort codziennego funkcjonowania. Dolegliwości w postaci bólów kręgosłupa wykluczały aktywne spędzanie czasu. Przed wypadkiem powód był bardzo aktywny fizycznie, biegał, grał w koszykówkę i siatkówkę. Stan zdrowia powoda po wypadku zaburzył jego funkcjonowanie społeczne i zawodowe, wymusił ograniczenie planów życiowych, powodując pogorszenie jego sytuacji życiowej i komfortu życia, w tym sprawności seksualnej na okres 2 miesięcy. Do tej pory powód odczuwa dyskomfort podczas jazdy samochodem, nie czuje się pewnie prowadząc samochód. Gdy siedzi na fotelu pasażera ma odruch wciskania nóg w podłogę.

Dowód: przesłuchanie powoda k. 124v-125v

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w części w jakiej był on sporny Sąd oparł się na zgromadzonej dokumentacji, opinii biegłych oraz dowodzie z przesłuchania powoda.

Sąd w pełni podzielił wnioski zawarte w opinii biegłych dr hab. med. T. P. oraz dr n. med. H. M., gdyż została ona sporządzona w sposób rzetelny, jest wiarygodna i oparta na szczegółowej analizie zgromadzonej dokumentacji medycznej oraz przeprowadzonych badaniach powoda.

Tym samym Sąd oddalił wniosek pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych. W ocenie Sądu, opinia pisemna jak i uzupełniająca sporządzona przez biegłych dr hab. med. T. P. i dr n. med. H. M. w sposób jasny i precyzyjny wyjaśniła kwestie dotyczące ustalenia związku, rozmiaru i zakresu obrażeń ciała doznanych przez powoda w następstwie wypadku z dnia 20 września 2015 r. Sama subiektywna ocena strony pozwanej co do wadliwości opinii, nie mogła być podstawą do uwzględnienia wniosku o powołanie innego zespołu biegłych. Zdaniem Sądu biegli z zakresu neurologii i ortopedii w sposób bezstronny, jasny odpowiedzieli na pytania Sądu. Opinii tej, popartej dokumentacją medyczną, należało dać w pełni wiarę jako sporządzonej z zachowaniem właściwej metodologii przez doświadczonych specjalistów z zakresu neurologii i ortopedii. W ocenie Sądu dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu prowadziłoby do zbędnego przedłużania niniejszego postępowania. Przedstawiona przez biegłych opinia jest na tyle kategoryczna i przekonująca, że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Zdaniem Sądu okoliczności sprawy wskazują, że nie ma potrzeby powoływania innego biegłego, a samo niezadowolenie strony z dotychczasowej opinii, nie może stanowić powinności powołania innych biegłych z zakresu neurologii i ortopedii.

Bezsporne w sprawie było przyjęcie odpowiedzialności przez pozwaną za sprawcę zdarzenia, a także to, że wypłaciła powodowi kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 83,30 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, kwotę 83,50 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz kwotę 1.460,09 zł tytułem utraconego dochodu, odmawiając wypłaty dalszej kwoty zadośćuczynienia oraz kosztów leczenia, dojazdów i odszkodowania z tytułu utraconego dochodu.

Podstawę prawną żądania stanowi przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 k.c. powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W rozpoznawanej sprawie niespornym był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwaną i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona.

Podstawą prawną dochodzonego zadośćuczynienia stanowi art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c. Zgodnie z dyspozycją powyższych przepisów – w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może także przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Podstawową przesłanką warunkującą, w myśl art. 445 § 1 k.c., możliwość domagania się zadośćuczynienia za doznaną krzywdą jest spowodowanie czynem niedozwolonym uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Uszkodzenie ciała polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka, natomiast rozstrój zdrowia wyraża się w zakłóceniu funkcjonowania poszczególnych organów, bez ich widocznego uszkodzenia. Uprawnioną do dochodzenia odszkodowania jest osoba, która doznała uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi inna osoba. Odszkodowanie przewidziane w tym przepisie obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, pod warunkiem ich konieczności, celowości i rzeczywistego poniesienia. Celem regulacji zawartej w treści art. 444 k.c. jest określenie sposobu naprawienia szkody, nie zaś przesłanek odpowiedzialności. Te ostatnie zależą od podstawy odpowiedzialności uregulowanej w przepisach odrębnych. Zatem roszczenie odszkodowawcze może być dochodzone tylko wtedy, kiedy zaistniało zdarzenie, z którym ustawa łączy odpowiedzialność i jedynie w granicach następstw określonych przez konstrukcje normalnego związku przyczynowego.

Stosownie do treści art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Odnosząc się do kwestii zadośćuczynienie to zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem orzecznictwa i doktryny [vide G. Bieniek (w:) Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, t. I, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1996, s. 369 – 370] zadośćuczynienie ma służyć złagodzeniu doznanych przez poszkodowanego cierpień fizycznych i psychicznych. Sąd powinien wziąć w tym zakresie wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutku niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego oraz wpływ czynu niedozwolonego na jego życie rodzinne, zawodowe i towarzyskie; ale także uwzględnić aktualne stosunki majątkowe społeczeństwa, tak aby wysokość zadośćuczynienia była utrzymana w rozsądnych granicach.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia, Sąd wziął pod uwagę nie tylko wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu, rozmiar i zakres cierpień jakich doznał powód, konsekwencje uszczerbku odniesionego przez powoda w jego życiu osobistym, ale również okoliczności w jakich doszło do zdarzenia.

A. S. na skutek wypadku w dniu 20 września 2015 r. doznał urazu skrętnego odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, co skutkowało wystąpieniem zespołu bólowego. Powód wykazał, że wskutek wypadku doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2 % (wg skali pomocniczo stosowanej z prawa pracy i ubezpieczeń społecznych). Przed zdarzeniem A. S. nie zgłaszał dolegliwości bólowych kręgosłupa. Po wypadku powód uczęszczał na wizyty lekarskie oraz przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres około 6 miesięcy. Obrażenia doznane przez powoda nie pozostały bez wpływu na jego stan zdrowia. Dolegliwości bólowe o znacznym nasileniu mogły utrzymywać się przez okres około 4 tygodni, o mniejszym nasileniu do 6 miesięcy. Nie można także z pola widzenia tracić tego, że u powoda współwystępowały schorzenia kręgosłupa w postaci zmian dyskopatycznych kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, które nie były związane z urazem. Dlatego też zadośćuczynienie w kwocie 5.000 zł należy uznać za adekwatne do czasu trwania skutków i dolegliwości, a także przy uwzględnieniu tego, że następstwa urazu są już wygojone. Stan psychiczny powoda nie był zasadniczo nadwyrężony. Powód nie leczył się psychiatrycznie. Uwzględniając jednak wcześniej wypłacone świadczenie (1.000 zł), Sąd na mocy art. 445 § 1 k.c. przyznał powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 4.000 zł. Na zakres krzywdy rzutowało także, to, że powód będąc niedługo po zawarciu związku małżeńskiego przez okres 2 miesięcy był niesprawny seksualnie, co w wieku powoda było dla niego istotną przykrością.

O odsetkach orzeczono zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 481 § 1 k.c., zasądzając je od następnego dnia po wydaniu wyroku do dnia zapłaty, gdyż żądanie zapłaty zadośćuczynienia jest zobowiązaniem bezterminowym, w związku z czym przekształcenie go w zobowiązanie terminowe następuje zgodnie z treścią art. 455 k.c., w wyniku wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. Skoro roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia co do zasady nie podlega odrębnym regułom w zakresie terminu spełnienia świadczenia przez dłużnika, to nie ulega także wątpliwości, że również odsetki ustawowe należne są co do zasady od daty wymagalności roszczenia. Sąd wskazuje przy tym, że w świetle utrwalonych w orzecznictwie poglądów, wysokość zadośćuczynienia pieniężnego zależna jest m.in. od tego, jaki miernik przyjmuje się dla określenia tej wysokości oraz jaką chwilę uważa się za odpowiednią do przeprowadzenia wyliczenia. Zdaniem Sądu odsetki ustawowe od sumy przyznanego zadośćuczynienia należy liczyć przedmiotowym stanie faktycznym dopiero od ustalenia należnej sumy z tego tytułu, gdyż oceniając rozmiar krzywdy Sąd i tak uwzględnia całokształt okoliczności sprawy, występujących od daty wypadku do daty wyrokowania, a przyznanie zadośćuczynienia oraz jego wysokość zależy od uznania Sądu, który może przyznać odpowiednią sumę. Aż do czasu tego ustalenia, nie można stwierdzić, aby pozwana opóźniała się ze świadczeniem, skoro nie zostało jeszcze ustalone wyrokiem. Fakt upływu czasu od zdarzenia do wyrokowania jest natomiast jednym z elementów ważących na wysokości zadośćuczynienia w chwili orzekania i nie ma potrzeby dodatkowego uwzględniania tej zaszłości przez swoiste wsteczne waloryzowanie zadośćuczynienia przy pomocy instytucji odsetek ustawowych. Ponadto pozwana spełniła częściowo świadczenie, więc nie wykazywała złej woli w tym zakresie i w części spornej wysokość zadośćuczynienia określił Sąd w wyroku.

W pozostałej części roszczenie w zakresie zadośćuczynienia i odsetek Sąd oddalił.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Naprawienie szkody obejmuje więc w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją (lekarstwa, konsultacje medyczne), jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia oraz inne dodatkowe koszty związane z doznanym uszczerbkiem (koszty przejazdów, wyżywienia). Koszty objęte kompensacją muszą być uzasadnione ze względu na rodzaj i rozmiary poniesionego uszczerbku.

Odnośnie do żądania powoda dotyczącego utraconego zarobku, Sąd uznał, że również ono było uzasadnione lecz jedynie w części. Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 k.c. odszkodowanie za szkodę poniesioną w związku z deliktem obejmować winno cały uszczerbek w majątku związku ze skutkami zdarzenia. Z pewnością taką szkodą wynagrodzenie, jakie mógł wówczas otrzymać powód, gdyby do zdarzenia nie doszło. Powód przed zdarzeniem uzyskiwał wynagrodzenie w kwocie 1.513,51 zł brutto. Dodatkowo powód niemalże w każdym miesiącu otrzymywał premię. W związku ze zwolnieniem lekarskim, na którym przebywał od dnia 21 września 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r., utracił on prawo do premii za miesiące październik i listopad w kwocie 775,92 zł brutto. Zatem wynagrodzenie, jakie mógł wówczas otrzymać z tytułu świadczenia pracy, wynosiłoby 2.289,43 zł brutto (k. 84 akt). Pozwana wypłaciła na rzecz powoda kwotę 1.460,09 zł z tytułu utraconego zarobku. Powód dochodził z tego tytułu kwoty 829,43 zł. Zdaniem Sądu, wysokość odszkodowania w zakresie utraconych zarobków nie może uwzględniać wartości wynagrodzenia brutto, bowiem od potencjalnego dochodu brutto, należy odliczyć stosowne daniny publiczne, jako że powód uzyskałby do wypłat należności netto. Powód utracił za okres po wypadku w 2015 roku z umowy o pracę dochód w kwocie netto 1.594,75 zł (2289,42 zł brutto – w tym premia). Uwzględniając zatem wypłacone przez pozwaną świadczenie w kwocie 1.460,09 zł, Sąd zasądził tytułem odszkodowania na rzecz powoda kwotę 134,66 zł (1.594,75 zł – 1.460,09 zł). W pozostałej części Sąd oddalił żądanie.

O odsetkach za opóźnienie w części dotyczącej uzupełniającego odszkodowania za utracony dochód, Sąd orzekł w oparciu o art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c. mając na uwadze granice żądania pozwu, a nadto datę, kiedy powód zgłaszał stronie pozwanej wskazane roszczenie. Uwzględniając fakt, że decyzją z 14 marca 2016 r. pozwana wypłaciła powodowi jedynie 1.460,09 zł, Sąd przyjął, że co do kwoty 134,66 zł, co do której nastąpiła odmowa wypłaty, pozwany pozostaje w opóźnieniu co najmniej od 18 lutego 2016 r. tj. od dnia następującego po otrzymaniu reklamacji z dnia 22 stycznia 2016 r. W ocenie tego Sądu, pozwany dysponował już wówczas odpowiednią dokumentacją, zaś pozwana wystarczającym okresem czasu dla prawidłowej oceny roszczenia powoda.

Przechodząc z kolei do dochodzonego w pozwie odszkodowania związanego z kosztami dojazdów powoda do placówek medycznych, Sąd nie dał wiary dowodom w postaci biletów komunikacji miejskiej. Nie tylko brak jest wskazania kto ponosił koszt zakupu tych biletów, ale również bilety są na tyle nieczytelne, że uniemożliwiają ustalenie na jakiej trasie przewóz osób miał miejsce, nie sposób również ustalić powiązania pomiędzy datami przejazdów a terminami wizyt lekarskich lub odbytych rehabilitacji.

Odnosząc się do żądania powoda dotyczącego zwrotu kosztów leczenia, Sąd oddalił żądanie powoda w tym zakresie. Przede wszystkim wydatki te udokumentowano tylko i wyłącznie paragonami, które nie stanowią dowodu imiennego zakupu. Powód nie sprostał w tym zakresie ciężarowi dowodu.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015, poz. 1800) zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone i zniósł wzajemnie koszty procesu między stronami. Powód wygrał proces w 81,0717647058823 %, a pozwana w 18,9282352941176 %. W rezultacie Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.584,46 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (powód poniósł koszty w kwocie 2.472 zł – opłata sądowa od pozwu 255 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 1.800 zł, opłata skarbowa 17 zł, 400 zł zaliczki na opinię biegłych; pozwana poniosła koszty w kwocie 2.217 zł - wynagrodzenie pełnomocnika 1.800 zł, opłata skarbowa 17 zł, 400 zł zaliczki na opinię biegłych). Należne powodowi koszty to 2.472 zł x 81,0717647058823 % tj. 2.004,09 zł; należne pozwanemu koszty to 2.217,00 zł x 18,9282352941176 % tj. 419,64 zł; ostateczne 2.004,09 zł – 419,64 zł daje kwotę 1.584,46 zł kosztów należnych powodowi od pozwanej. Ponadto w punkcie IV i V. sentencji wyroku na mocy art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2018 poz. 300) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (nie pokryta zaliczką część wynagrodzenia biegłego) – zgodnie z proporcją, w jakiej strony przegrały proces, tj. nakazując ściągnąć od powoda z zasądzonego na jego rzecz roszczenia kwotę 153,67 zł oraz od pozwanego – 658,16 zł.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

2018-04-24