Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Anatol Gul

Sędziowie : SO Alicja Chrzan

SO Jerzy Dydo

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2014 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi dłużniczki I. F. na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świdnicy J. P. w sprawie egzekucyjnej KM 62/13 z wniosku wierzycieli A. F. i H. F.

na skutek zażalenia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Świdnicy z dnia 24 lutego 2014 r., sygn. akt III RCo 1/14

postanawia :

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Świdnicy uwzględnił skargę dłużniczki i uchylił postanowienie Komornika Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 31 grudnia 2013 r. w punkcie 2 .

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że w wyroku kończącym postępowanie w sprawie III RC 498/13 nie orzeczono o kosztach postępowania zabezpieczającego, a zatem oczywiście przedwczesne było wydanie przez Komornika postanowienia o ustaleniu kosztów egzekucji prowadzonej na podstawie tego tytułu.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł Komornik Sądowy domagając się jego uchylenia.

Zażalenie jest nieuzasadnione.

Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2013 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Świdnicy umorzył prowadzone postępowanie egzekucyjne (pkt 1), ustalając przy tym koszty niezbędne do celowego prowadzenia egzekucji na kwotę 746,28 zł, obciążając nimi w całości dłużnika (pkt II).

Jak wynika ze znajdującego się w aktach komorniczych wniosku egzekucyjnego postępowanie prowadzone było na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 06 września 2013 r. zabezpieczającego roszczenia alimentacyjne powodów A. i H. F..

W orzecznictwie i doktrynie jest zaś ugruntowany pogląd, że stosownie do przepisów art. 770 k.p.c. w zw. z art. 743 k.p.c. komornik wyłącznie ustala wysokość kosztów wykonania zabezpieczenia w drodze prowadzonego postępowania, natomiast rozstrzygnięcie o nich wydaje sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, w której udzielono zabezpieczenia (art. 745 k.p.c.). Z tego powodu ograniczone zastosowanie znajduje tutaj powoływany w zażaleniu przepis art. 770 k.p.c.

Równocześnie wyjaśnić należy, że powyższa zasada dotyczy każdego zabezpieczenia – zarówno nowacyjnego, jak i konserwacyjnego, skoro kodeks postępowania cywilnego nie wprowadza w tym zakresie żadnego rozróżnienia. Nie może ulegać wątpliwości, że w odniesieniu do sposobu zabezpieczenia, o jakim mowa w art. 753 k.p.c. nie doznaje ograniczeń zasada ogólna, zgodnie z którą komornik jedynie ustala wysokość kosztów przeprowadzonego postępowania, a o wszystkich kosztach zabezpieczenia rozstrzyga sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (vide : postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2011 r., III CZP 13/11, LEX nr 9605010).

Z uwagi na powyższe orzeczenie pkt. 2 zaskarżonego postanowienia w zakresie w jakim obciążono kosztami postępowania dłużniczkę nie może być uznane za trafne.

Jako błędne należy też uznać rozstrzygnięcie Komornika w części dotyczącej ustalenia wysokości opłaty. Jak wynika z uzasadniania skarżonego postanowienia jako podstawę wymiaru opłaty wskazano przepisy art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji. Nie ulega wątpliwości, że nie ma on zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ nie obejmuje on swoim zakresem postępowań zabezpieczających. Stosownie bowiem do art. 45 ust. 1 w/w ustawy za wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia pieniężnego komornikowi przysługuje opłata w wysokości (...) wartości roszczenia, które podlega zabezpieczeniu, nie mniejsza jednak niż 3% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego i nie wyższa niż pięciokrotność tego wynagrodzenia. Opłatę tę uiszcza wierzyciel, składając wniosek o wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, a jeżeli nie uiści jej wraz z wnioskiem, komornik wzywa wierzyciela do jej uiszczenia w terminie 7 dni. Do czasu uiszczenia opłaty komornik nie wykonuje postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia.

Odwoływanie się zatem w tym wypadku do przepisów regulujących wysokość opłat za przeprowadzenie egzekucji świadczeń pieniężnych (art. 49 ust. 1 i nast. u.k.s.e.) nie jest prawidłowe, gdyż art. 45 u.k.s.e. samodzielnie normuje wysokość opłat za wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia pieniężnego. Ponadto konstrukcja prawna poboru przez komornika opłat za wykonanie tytułu zabezpieczenia roszczenia pieniężnego i za egzekucję świadczeń pieniężnych jest odmienna - w przypadku zabezpieczenia opłatę nalicza się od wartości roszczenia podlegającego zabezpieczeniu i uiszcza ją wierzyciel jeszcze przed podjęciem czynności, natomiast opłata za egzekucję świadczenia pieniężnego jest pobierana od dłużnika w wysokości obliczonej od wartości wyegzekwowanego roszczenia. Jakkolwiek więc wykonanie zabezpieczenia roszczenia pieniężnego nie prowadzi do jego wyegzekwowania, to jednak ustawodawca wyraźnie zróżnicował wysokość opłat za zabezpieczenie roszczenia pieniężnego ((...)) i egzekucję świadczeń pieniężnych ((...) i (...)), zależnie od sposobu egzekucji. Wskazać przy tym trzeba, że odstawą ustalenia opłaty za wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia jest wartość roszczenia pieniężnego określona we wniosku (vide : uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2012r., III CZP 66/12, OSNC 2013/5/58).

Wobec powyższego stwierdzić trzeba, że wysokość opłaty została ustalona nieprawidłowo, natomiast orzeczenie o obciążaniu tymi kosztami przez komornika było niedopuszczalne.

Wobec powyższego skarga dłużniczki okazała się uzasadniona. Komornik uprawniony jest ustalić wysokość kosztów postępowania zgodnie z dyspozycją art. 45 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, natomiast o zasadzie poniesienia tych kosztów może orzec tylko Sąd Rejonowy.

Z uwagi na powyższe zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. i w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.