Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 26 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:sędzia Maria Prusinowska

Protokolant:protokolant sądowy Justyna Wojciechowska

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2020 r. w Poznaniu

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. K. (1)

- roszczenia z umów bankowych innych

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 138 038,85 zł (sto trzydzieści osiem tysięcy trzydzieści osiem złotych osiemdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 września 2019 roku do dnia zapłaty.

2.  Kosztami postępowania obciąża w całości pozwanego i z tego tytułu zasądza od niego na rzecz powoda kwotę 10 743 zł.

SSO Maria Prusinowska

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 30 września 2019 r. do Sądu Rejonowego (...) VI Wydział Cywilny powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (KRS (...), REGON (...), NIP (...)) wniósł o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i orzeczenie nim, iż pozwany M. K. (2) (PESEL (...)) mają zapłacić na rzecz powoda kwotę 138 038,85 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania (1 726 zł), w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jako datę wymagalności roszczenia powód wskazał dzień 11 września 2019 r. W treści uzasadnienia powód wskazał, że w dniu 14 grudnia 2016 r. pozwany zaciągnął zobowiązanie względem powoda – pomiędzy stronami zawarta została umowa pożyczki nr (...). Na podstawie wymienionej umowy pozwany zobowiązał się m.in. do terminowej spłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz powoda. W związku z nienależytym wykonywaniem przez pozwanego zaciągniętego zobowiązania umownego (brak terminowego regulowania wpłat), skutkującym naruszeniem warunków w/w umowy, zadłużenie powstałe na tle jej realizacji, z dniem 11 września 2019 r. zostało postawione w stan pełnej wymagalności. W konsekwencji powyższego, pismem z dnia 12 grudnia 2019 r. pozwany został wezwany do spłaty wymagalnego zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Jako, że wezwanie do zapłaty nie odniosło oczekiwanego skutku, gdyż zadłużenie nie zostało przez pozwanego spłacone, powód podjął decyzję o konieczności wystąpienia przeciwko pozwanemu z niniejszym powództwem o zapłatę. Na potrzebę powództwa, powód w dniu 30 września 2019 r. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nr (...). W treści rzeczonego dokumentu wskazana została wysokość oraz struktura zadłużenia ciążącego na pozwanym z tytułu zawarcia oznaczonej umowy, jak również sprecyzowane i podane zostały szczegółowe wyliczenia należności odsetkowych, stanowiących element tego zadłużenia. Na kwotę objętą pozwem, tj. 138 038,85 zł składają się następujące należności:

a)  Niespłacony kapitał w kwocie 133 000,34 zł,

b)  Odsetki umowne w kwocie 4 030,48 zł,

c)  Odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 1 008,03 zł,

d)  Opłaty umowne w kwocie 0 zł.

Odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 1 008,03 zł, wskazane w punkcie c) zostały szczegółowo wyliczone w treści uzasadnienia pozwu. Nadto, strona powodowa podejmowała liczne próby pozasądowego rozwiązania sporu z pozwanym. Jednak jej działania okazały się być bezskuteczne – pozwany nie wyraził woli współpracy w tym zakresie (k. 1-5 akt). Dnia 7 listopada 2019 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym (...), VI Wydział Cywilny G. B. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym nakazał pozwanemu w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacić powodowi kwotę 138 038,85 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 września 2019 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 5 326 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo w tym terminie wnieść sprzeciw do tutejszego sądu (k. 6 akt). Pismem z dnia 9 grudnia 2019 r. pozwany złożył sprzeciw od w/w nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości, przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność, przesłuchanie stron oraz o przeprowadzenie dowodów wskazanych w treści sprzeciwu na fakty tam powołane. Nadto, pozwany wniósł o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W treści uzasadnienia sprzeciwu pozwany wskazał, że zaprzecza twierdzeniom powoda wskazanym w treści pozwu, poza tymi wyraźnie przyznanymi, tj. pozwany zaprzecza, że powodowi przysługuje roszczenie względem niego, że zawarł jakąkolwiek umowę z powodem oraz że otrzymał wezwanie do zapłaty. W związku z tym roszczenie powoda jest bezpodstawne i jako takie zasługuje na oddalenie (k. 8-11 akt). Postanowieniem z dnia 17 grudnia 2019 r. Sąd Rejonowy (...), VI Wydział Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie w/w sprzeciwu pozwanego i utratę mocy nakazu zapłaty i przekazał do rozpoznania niniejszą sprawę do Sądu Okręgowego w P. według właściwości ogólnej pozwanego (k. 19 akt). Następnie zarządzeniem z dnia 5 lutego 2020 r. na podstawie przepisów KPC pozostawił w aktach korespondencję dla pozwanego M. K. (3) ze skutkiem doręczenia na dzień 7 stycznia 2020 r. (k. 23 akt). Z kolei Sąd Okręgowy w P. pismem dnia 6 marca 2020 r. wezwał powoda do uzupełnienia braków formalnych pozwu w terminie 14 dni od doręczenia niniejszego wezwania pod rygorem umorzenia postępowania. Nadto, wezwał do złożenia wszystkich dokumentów, na które strona powołuje się w pozwie również w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia ich w toku dalszego postępowania (k. 25 akt). W odpowiedzi na powyższe wezwanie powód uzupełnił wszystkie braki formalne pismem z dnia 18 marca 2020 r. (k. 28-53 akt). Z kolei pismem z dnia 4 maja 2020 r. Sąd wezwał powoda do wskazania w terminie 14 dni czy wyraża on zgodę na skierowanie stron do mediacji, pod rygorem uznania, że nie wyraża na powyższe zgody (k. 61 akt). W odpowiedzi strona powodowa pismem z dnia 20 maja 2020 r. wskazała, iż na tym etapie postępowania nie wyraża zgody na przystąpienie do mediacji (k. 63 akt). W odpowiedzi na pozew z dnia 5 czerwca 2020 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, przeprowadzenie dowodów wskazanych w treści pisma na fakty tam powołane, rozpoznanie sprawy pod nieobecność pozwanego, w tym posiedzenia przygotowawczego oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwany w treści uzasadnienia podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w w/w sprzeciwie wskazując, iż zaprzecza on temu, aby zawarł jakąkolwiek umowę z powodem, by złożył podpis pod umową załączoną do pozwu oraz temu, że jest dłużnikiem powoda. Ponadto, pozwany podał, że nie otrzymał wezwania do zapłaty, nie otrzymał również żadnego pisma z wypowiedzeniem tej umowy wskazując, iż wyciąg z banku przedstawiony przez powoda jest niewiarygodny (k. 65 akt). W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty dnia 20 lipca 2020 r. powód podtrzymał powództwo w całości, a ponadto wniósł o rozpoznanie sprawy również pod jego nieobecność, zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, doręczenie odpisu orzeczenia kończącego sprawę oraz przeprowadzenie wskazanych w treści pisma dokumentów. W uzasadnieniu powód zaprzeczył wszelkim twierdzeniom pozwanego wyraźnie nieprzyznanym w treści niniejszego pisma. Nadto, wskazał, że pozwany M. K. (1) w dniu 14 grudnia 2016 r. zawarł z (...) Bank S.A. umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...). Na mocy wskazanej umowy i na warunkach w niej określonych powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 148 967,61 zł. W ramach tej umowy pozwany zobowiązał się spłacić otrzymany kredyt wraz z należnymi odsetkami umownymi. Pozwany składając dobrowolnie i świadomie podpis pod umową oświadczył, że uzyskał od Banku wyjaśnienia co do wszystkich zgłoszonych przez niego wątpliwości, wysokości udzielonego kredytu, a także o sposobie naliczenia odsetek oraz opłat, zaakceptował warunki umowy, a także zobowiązał do ich przestrzegania. Powód jednocześnie wskazał, że pozwany dokonując wpłaty na rachunek nr (...) dedykowany do spłaty w/w kredytu konsolidacyjnego potwierdził fakt istnienia umowy i wynikającego z niej zobowiązania, uznając tym samym zadłużenie. Ze względu na brak dokonywania wpłat oraz dokonywanie wpłat w niepełnej wysokości raty przez pozwanego, a tym samym niewywiązywania się z warunków umowy, została ona wypowiedziana. Pozwany został wezwany do spłaty zadłużenia. Z uwagi na brak spłaty w/w zaległości w terminie określonym w wypowiedzeniu, zobowiązanie pozwanego w dniu 11 września 2019 r. zostało postawione w stan wymagalności. Należy zauważyć, iż przed złożeniem przez powoda oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, pozwany został co najmniej dwukrotnie, w odrębnych pismach, poinformowany o istniejącym zadłużeniu. Pomimo wysłania powyższych pism pozwany nie uregulował zaległego zobowiązania. Po bezskutecznych próbach polubownego załatwienia sporu powód wystąpił na drogę postępowania sądowego. W ocenie powoda, pozwany nie zakwestionował skutecznie zasadności wystąpienia przeciwko niemu z przedmiotowym roszczeniem (k. 70-73 akt). Na rozprawie z dnia 26 listopada 2020 r. Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego, zamknął rozprawę i ogłosił wyrok w sprawie (k. 90 akt).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. K. (1) jako osoba fizyczna o numerze PESEL (...) w dniu 14 grudnia 2016 r. zawarł z powodem (...) Bank S.A. jako osobą prawną o numerze KRS (...) umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...). Na mocy wskazanej umowy i na warunkach w niej określonych powód udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 148 967,61 zł, który miał zostać przeznaczony na potrzeby konsumpcyjne pozwanego w wysokości 20 000 zł oraz spłatę innych jego zobowiązań kredytowych oraz zapłatę kosztów niniejszego kredytu (§ 1 ust. 1 umowy). W ramach tej umowy pozwany zobowiązał się spłacić otrzymany kredyt wraz z należnymi odsetkami umownymi w 120 równych ratach kapitałowo-odsetkowych. Oprocentowanie kredytu naliczane było według stopy zmiennej. Natomiast zmiana stopy oprocentowania miała bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. Oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia w/w umowy wynosiło 7 % w stosunku rocznym (§ 1 ust 4 i § 2 ust. 1 i 3 umowy). Na podstawie wymienionej umowy pozwany zobowiązał się m.in. do terminowej spłaty określonej sumy pieniężnej na rzecz powoda. Nadto, pozwany składając dobrowolnie i świadomie podpis pod umową oświadczył, że uzyskał od Banku wyjaśnienia co do wszystkich zgłoszonych przez niego wątpliwości, wysokości udzielonego kredytu, a także o sposobie naliczenia odsetek oraz opłat, zaakceptował warunki umowy, a także zobowiązał do ich przestrzegania. Powód jednocześnie wskazał, że pozwany dokonując wpłaty na rachunek nr (...) dedykowany do spłaty w/w kredytu konsolidacyjnego potwierdził fakt istnienia umowy i wynikającego z niej zobowiązania, uznając tym samym zadłużenie. Ze względu na brak dokonywania wpłat oraz dokonywanie wpłat w niepełnej wysokości rat przez pozwanego, a tym samym niewywiązywania się z warunków umowy, została ona wypowiedziana przez powoda pismem z dnia 30 lipca 2019 r. zgodnie z postanowieniami w/w umowy. Zgodnie z nimi umowa rozwiązuje się z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia bądź w każdym czasie – za porozumieniem stron. Nadto, Bank ma prawo wypowiedzieć umowę przypadku wystąpienia jednej z poniższych sytuacji np. rażące naruszenie postanowień umowy lub regulaminu udzielania pożyczek/kredytów dla osób fizycznych przez kredytobiorcę. Od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu staje się wymagalne i traktowane jest jako zadłużenie przeterminowane. (§ 9 ust. 1, 2 pkt 1, 4 umowy). W związku z nienależytym wykonywaniem przez pozwanego zaciągniętego zobowiązania umownego (brak terminowego regulowania wpłat), skutkującym naruszeniem warunków w/w umowy, zadłużenie powstałe na tle jej realizacji, z dniem 11 września 2019 r. zostało postawione w stan pełnej wymagalności. W konsekwencji powyższego, ostatecznie pismem z dnia 12 grudnia 2019 r. (wcześniej pozwany był wzywany do spłaty zadłużenia dwukrotnie, pismem z dnia 17 maja 2019 r. oraz z dnia 24 czerwca 2019 r.) pozwany został wezwany do spłaty wymagalnego zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Jako, że wezwanie do zapłaty nie odniosło oczekiwanego skutku, gdyż zadłużenie nie zostało przez pozwanego spłacone, powód podjął decyzję o konieczności wystąpienia przeciwko pozwanemu z niniejszym powództwem o zapłatę. Obecnie na w/w zadłużenie powoda, tj. kwotę 138 038,85 zł składają się następujące należności:

a)  Niespłacony kapitał w kwocie 133 000,34 zł,

b)  Odsetki umowne w kwocie 4 030,48 zł,

c)  Odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 1 008,03 zł,

d)  Opłaty umowne w kwocie 0 zł.

Odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 1 008,03 zł, wskazane w punkcie c) zostały szczegółowo wyliczone w treści uzasadnienia pozwu.

Dowód: odpis KRS pozwanego (k. 44-53 akt), wyciąg z ksiąg (...) Bank S.A. z dnia 30.09.2019 (...) (k. 30 akt), umowa o kredyt konsolidacyjny nr (...) (k. 36-39 akt), wezwanie do zapłaty z dnia 17.05.2019 r. (k. 77 akt), przesądowe wezwanie do zapłaty z dnia 12.09.2019 r. (k. 40 akt), potwierdzenie odbioru (k. 41, 75 akt), wypowiedzenie umowy o pożyczkę/o kredyt konsolidacyjny nr (...) z dnia 30.07.2019 r. (k. 74 akt), ostateczne wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy z dnia 24.06.2019 r. (k. 76 akt), wydruk historii uznań (k. 80-81 akt);

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów. Zgodnie z treścią art. 244 § 1 KPC za dokumenty urzędowe należy traktować takie, które sporządzone są w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania i stanowią one dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Na zasadzie art. 245 KPC dokument prywatny stanowi dowód jedynie tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. W niniejszej sprawie zgromadzony materiał dowodowy stanowiły wyłącznie dowody z dokumentów. Strona powodowa oparła swoje roszczenie przede wszystkim o dowód z prawidłowo wystosowanych do pozwanego wezwań do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy, a także wyciągu z ksiąg powoda. Strona powodowa wskazywała także na pełną świadomość pozwanego co do zadłużenia i konieczność jego spłaty poprzez fakt potwierdzenia odbioru wezwania do zapłaty. W ocenie Sądu strona powodowa wykazała skuteczność wypowiedzenia umowy o kredyt konsolidacyjny oraz wezwań pozwanego do zapłaty zaległości. Ponadto jednoznacznie wskazała na zasadność dochodzonego roszczenia z uwagi na brak należytej spłaty rat przedmiotowego kredytu przez pozwanego. Dokumenty przedstawione przez powoda jako dowód były kompletne i tworzyły chronologię czynności podejmowanych przez powoda co do kroków odzyskiwania zaległych należności od pozwanego. Na ich podstawie można było w sposób oczywisty stwierdzić roszczenie z jakim wystąpił powód.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Powód domagał się w niniejszej sprawie zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 138 038,85 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także obciążenia pozwanego kosztami procesu i zasądzenia od niego kosztów sądowych oraz zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1988 ze zm.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Oznacza to, że na powodzie ciążył obowiązek przekazania kredytobiorcy określonej kwoty, na pozwanych zaś spoczywało zobowiązanie zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei art. 75 ust. 1 prawa bankowego precyzuje, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może wypowiedzieć umowę kredytu. Strona pozwana do samego końca kwestionowała fakt zawarcia jakiejkolwiek umowy z powodem oraz fakt, iż złożyła podpis pod przedmiotową umową oraz że otrzymała jakiekolwiek wezwania do zapłaty, a następnie wypowiedzenie w/w umowy. Cała linia obrony pozwanego opierała się jedynie na jego twierdzeniach, w toku postępowania nie przedstawił on żadnych dowodów na ich poparcie. Pozwany nie zdołał skutecznie zakwestionować roszczenia co do zasady, jak i jego wysokości. Wysokość kwot składających się ostatecznie na sumę roszczenia głównego były zgodne z obowiązującymi przepisami, postanowieniami umownymi, a ich jasne odzwierciedlenie znajduje się w dokumentach wystawionych przez Bank. Zatem na powodzie spoczywał ciężar wykazania skuteczności wypowiedzenia umowy i wysokości dochodzonego roszczenia.

Zgodnie bowiem z ogólną regułą, wyrażoną w art. 6 KC i art. 232 KPC, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Wskazana zasada oznacza, że powód składając pozew powinien udowodnić fakty, które w jego ocenie świadczą o zasadności powództwa. Udowodnienie faktów może nastąpić przy pomocy wszelkich środków dowodowych przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego. Nie ulega także wątpliwości, że co do zasady to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń zawartych w pozwie, bowiem to on domaga się zapłaty i powinien udowodnić zasadność swojego roszczenia.

Oceniając zasadność powództwa sąd w pierwszej kolejności zajął się ustaleniem czy wypowiedzenie umowy kredytu dokonane przez powoda było skuteczne, a co za tym idzie czy należność dochodzona pozwem jest wymagalna. Przesądzenie tej okoliczności mogło bowiem czynić zbędnym zajmowanie się pozostałymi podnoszonymi przez powoda zarzutami.

W ocenie Sądu, powód wykazał, iż pozwany nie spłacał rat kredytowych regularnie lub zaprzestał ich płacenia w ogóle, jego twierdzenia zostały poparte zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności wyciągiem z ksiąg powodowego banku (...) S.A. oraz dokumentem wypowiedzenia umowy o kredyt konsolidacyjny, a także pismami wzywającymi do zapłaty zaległych należności wystosowywanych do pozwanego co najmniej dwukrotnie przed wszczęciem postępowania sądowego. Procedurę wypowiedzenia przedmiotowej umowy reguluje § 9 ust. 1-4 umowy, zgodnie z którymi umowa rozwiązuje się z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia bądź w każdym czasie – za porozumieniem stron. Bank ma prawo wypowiedzieć umowę w przypadku wystąpienia jednej z wymienionych w umowie sytuacji, tj. np. rażącego naruszenia postanowień umowy lub regulaminu udzielania pożyczek/kredytów dla osób fizycznych przez kredytobiorcę. W przypadku jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, Bank wzywa kredytobiorcę do dokonania spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania wezwania. Jeżeli należności nie zostaną uregulowane w całości w wyznaczonym terminie, Bank ma prawo wypowiedzieć umowę kredytu. Od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu staje się wymagalne i traktowane jest jako zadłużenie przeterminowane. Redakcja ww. przepisów jest w ocenie Sądu jasna i czytelna. Zgodnie z zacytowanym przepisem procedura wypowiedzenia składa się z dwóch etapów: wezwania kredytobiorcy do dokonania spłaty zaległości w określonym przez bank terminie od otrzymania wezwania, a następnie w przypadku nieuregulowania zaległości wypowiedzenia umowy kredytu.

Wobec powyższego w ocenie Sądu strona powodowa w sposób dostateczny udowodniła fakt doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty przed wniesieniem powództwa w niniejszej sprawie. Wśród zgromadzonego materiału dowodowego znajdowało się potwierdzenie odbioru jednego z wezwań do zapłaty zaległości kredytowych, które zostało przez pozwanego podpisane czytelnie imieniem i nazwiskiem (na drugim potwierdzeniu odbioru znajdowała się parafka). Dlatego też Sąd doszedł do uzasadnionego przekonania, iż powód w sposób prawidłowy poinformował pozwanego o kolejności kroków zmierzających do odzyskania zaległych należności, a następnie skierował sprawę na drogę postępowania sądowego. Zatem umowa została skutecznie wypowiedziana i konsekwencją tego było złożenie pozwu. Ponadto, Sąd dał również wiarę co do wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia. Powód na udowodnienie powyższego przedstawił wyciąg z ksiąg banku, który to dokument odzwierciedla rzeczywisty stan ksiąg rachunkowych powoda. Powyższe pozwalało zapoznać się stronie pozwanej z obecną wysokością zobowiązania, z uwzględnieniem wysokości wymagalnego kapitału, odsetek umownych, odsetek od zobowiązania przeterminowanego oraz opłat. Nadto, Sąd zgadza się z powodem, iż wskazany dowód należy potraktować jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 KPC. Wyciąg z ksiąg banku dowodzi wysokości, strukturze zadłużenia, oznaczeniu stosunku prawnego, na tle którego powstało zadłużenie. Powód wykazał źródło zobowiązania pozwanego, jego istnienie oraz wysokość. Wymieniony wyciąg z ksiąg banku oraz historia rachunku bankowego, jak również treść umowy o kredyt dokumentują sposób, okres i podstawę naliczenia odsetek oraz kapitał. W konsekwencji powyższego dokument ten odzwierciedla stan ksiąg rachunkowych na dzień jego sporządzenia i stanowi wiarygodny dowód na to, że bankowi przysługuje względem pozwanego wierzytelność we wskazanej wysokości i na wskazanych warunkach. Wyciąg przedstawia ponadto w sposób szczegółowy żądane przez powoda kwoty. Sąd wskazał również, iż w odniesieniu do powyższego Sąd Apelacyjny w G. w wyroku z dnia 7 lutego 2018 r., sygn. akt (...) wyraził następujący pogląd: „Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego wyciągu z ksiąg rachunkowych pożyczkodawcy (kredytodawcy) nie może polegać na samej negacji istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przez bank wynika fakt zawarcia umowy pożyczki jej wysokość i ustalone przez strony warunki spłaty”. Zgodnie z powyższym w niniejszej sprawie okoliczność tego typu właśnie miała miejsce, bowiem kluczowym w sprawie był fakt prawidłowego poinformowania pozwanego o zadłużeniu i jego natychmiastowej spłacie, a następnie wypowiedzenie umowy w przepisanym w niej terminie, a w konsekwencji braku reakcji na powyższe pozwanego, skierowanie sprawy na drogę sądową.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, Sąd powództwo jako w pełni uzasadnione, uwzględnił w całości.

O roszczeniu odsetkowym Sąd orzekł w granicach żądania pozwu na podstawie art. 455 KC oraz art. 481 § 1 KC, zgodnie z którymi jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Natomiast, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek zza czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W niniejszej sprawie powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, w związku z tym Sąd zasądził powyższe odsetki od dnia 30 września 2019 r. (punkt 1 sentencji wyroku).

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi w całości pozwanego jako stronę przegrywającą niniejszą sprawę. W związku z tym zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12 319 zł, na którą złożyła się kwota 6 902 zł (opłata od pozwu), kwota 5 400 zł (koszty zastępstwa procesowego) oraz kwota 17 zł (opłata skarbowa od pełnomocnictwa). Prawnym wsparciem rozstrzygnięcia o nich były przepisy art. 98 KPC, ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 755 z późn. zm.), § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.). (punkt 2 sentencji wyroku).

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Maria Prusinowska