Pełny tekst orzeczenia

PROTOKÓŁ

posiedzenia niejawnego

Dnia 30 listopada 2020 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Grażyna Poręba

na posiedzeniu niejawnym rozpoznał sprawę z powództwa (...) Sp. z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

Posiedzenie rozpoczęto o godz. 12.30 zakończono o godz. 12.40

Strony na posiedzenie nie stawiły się – niezawiadomione.

Sad postanowił:

1)  uznać sprawę za wyjaśnioną do rozstrzygnięcia,

2)  na podstawie art. 15 zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID -19 zamknąć rozprawę i wydać wyrok na posiedzenie niejawnym.

Przewodniczący:

Sygn. akt I C 385/20

Dnia 30 listopada 2020r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Grażyna Poręba

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lipca 2020r.

w N.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w W. kwotę 2.878,69 zł. ( dwa tysiące osiemset siedemdziesiąt osiem 69/100 ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 lutego 2020r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w W. kwotę 1.439,62 zł. ( jeden tysiąc czterysta trzydzieści dziewięć 62/200 ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

IV.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nowym Sączu: od powoda (...) Sp. z o.o. spółka komandytowa z siedzibą w W. kwotę 20 zł. ( dwadzieścia ) i od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 257 zł. ( dwieście pięćdziesiąt siedem ) tytułem pozostałych wydatków wyłożonych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować wyrok,

2.  odpis wyroku doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  kal. 7 dni,

4.  wykonać pkt IV.

N. 30.11.2020r. Sędzia Grażyna Poręba

Sygn. akt I C 385/20 upr.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30.11.2020 r.

Strona powodowa (...) Sp. z o.o. Sp. Komandytowa z siedzibą w W., działając przez profesjonalnego pełnomocnika, w pozwie wniesionym do tut. Sądu w dniu 17.02.2020 r. domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 3.424,90 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu oraz kwoty 414,19 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (tytułem skapitalizowanych odsetek). Domagała się również zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych (k. 1-3).

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 30.05.2019 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki V., własności P. K.. Samochód sprawcy zdarzenia posiadał ubezpieczenie w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwany, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, ustalił wartość szkody na kwotę 1.466,65 zł. Poszkodowany nie znalazł warsztatu, który podjąłby się naprawy pojazdu za cenę wynikającą z kosztorysu pozwanego. W związku z powyższym, strona powodowa nie zgodziła się z wyceną szkody dokonaną przez stronę pozwaną i zleciła wykonanie opinii prywatnej (koszt opinii wyniósł 400 zł), z której wynikało, że rzeczywisty koszt naprawy pojazdu wynosi 4.747,46 zł. Poszkodowany, na podstawie umowy cesji, przekazał swoją wierzytelność wobec pozwanego na rzecz strony powodowej, wobec czego jest ona legitymowana do uzyskania brakującej kwoty odszkodowania.

W dniu 26.02.2020 r. Referendarz tut. Sądu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w uwzględnieniu żądania pozwu (k. 22).

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., w piśmie z dnia 18.03.2020 r., stanowiącym sprzeciw od nakazu zapłaty, domagał się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu, według norm przepisanych (k. 26-31).

W uzasadnieniu wskazano, że umowa przelewu wierzytelności jest nieskuteczna, bowiem nie zawiera elementów przedmiotowo istotnych (brak określenia kwoty). Pozwany zakwestionował przedłożony przez powoda kosztorys naprawy pojazdu, wskazując że jest to dokument prywatny i nie stanowi dowodu w rozumieniu przepisów k.p.c., a ponadto koszty naprawy pojazdu marki V. zostały w niej znacznie zawyżone. Poszkodowany nie przedłożył do (...) S.A. przed dokonaniem naprawy pojazdu w wybranym przez siebie warsztacie naprawczym kosztorysu sporządzonego przez ten warsztat, celem uzgodnienia kosztów naprawy, ani faktur czy rachunków za naprawę, nie przedstawił też pojazdu po naprawie do oględzin po naprawczych. Ubezpieczyciel nie jest zobowiązany do porycia kosztów naprawy najwyższych, a jedynie realnych kosztów naprawy. Pozwany zarzucił, że powód prowadzi działalność gospodarczą w zakresie dochodzenia wierzytelności z tytułu szkód komunikacyjnych więc usługa wyceny kosztów naprawy powinna stanowić koszty prowadzenia działalności powoda.

W dniu 23.10.2020 r. strona pozwana dokonała dopłaty na rzecz powoda kwoty 730,67 zł, na którą złożyły się: 701,72 zł, tytułem dalszego odszkodowania za uszkodzenie pojazdu i 28,95 zł, tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od 08.02.2020 r. (k. 104).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 30.05.2019 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd V. o nr rej. (...), będący własnością P. K..

Dowód : niesporne

Pojazd sprawcy zdarzenia był ubezpieczony w zakresie OC w (...) S.A. w W..

W związku z powyższym, P. K. zgłosił stronie pozwanej szkodę do likwidacji z umowy OC sprawcy zdarzenia. Pozwany zakład ubezpieczeń, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, wypłacił na rzecz właściciela pojazdu bezsporną kwotę odszkodowania, zgodnie z wstępnym kosztorysem naprawy, w kwocie 1.466,65 zł netto.

W związku z tym, że P. K. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu krajowego i międzynarodowego, zależało mu na jak najszybszej naprawie uszkodzonego pojazdu ciężarowego, który służył mu do pracy. Wykonał więc we własnym zakresie naprawę, systemem gospodarczym, przy użyciu oryginalnych części. Z uwagi na to, że P. K. prowadzi działalność gospodarczą, ma możliwość odliczenia podatku VAT.

P. K., na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 05.08.2019 r. dokonał cesji wierzytelności przysługującej mu wobec (...) S.A., wynikającej z dochodzenia należności z tytułu szkody w pojeździe marki V. o nr rej. (...), powstałej na skutek zdarzenia z dnia 30.05.2019 r. – na rzecz (...) Sp. z o.o. Sp. K. z siedzibą w W..

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 05.08.2019 r. – k. 13, ustalenie wysokości szkody – k. 18-20, zeznania świadka P. K. – nagranie z rozprawy z dnia 22.07.2020 r. – 00:00:30 i k. 60

Strona powodowa nie zgodziła się z kalkulacją naprawy wykonaną przez pozwanego i w celu ustalenia rzeczywistego kosztu naprawy pojazdu, zleciła wykonanie stosownej kalkulacji rzeczoznawcy. Koszt opinii prywatnej wyniósł 400 zł. Wynikało z niej, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki V. o nr rej. (...) wynosi łącznie 4.747,46 zł netto.

Pismem z dnia 10.08.2019 r. strona powodowa zwróciła się do pozwanego z ostatecznym wezwaniem do zapłaty kwoty 3.280,81 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia zapłaty i kwoty 400 zł tytułem rachunku za kosztorys oraz kwoty 900 zł tytułem kosztów adwokackich. Jednocześnie poinformowała pozwanego o przelewie wierzytelności z dnia 05.08.2019 r.

Dowód: pismo z dnia 10.08.2019 r. – k. 11-12, kalkulacja naprawy – k. 14-15, rachunek nr (...) – k. 16

Koszt naprawy pojazdu marki V. o nr rej. (...), przy uwzględnieniu stawki za prace mechaniczne i lakiernicze w wysokości netto 90 zł/rbh jako średnie stawki w tamtym okresie w regionie południowym i pracochłonności producenta:

a)  wyliczony za pomocą programu w systemie A. z uwzględnieniem cen części zamiennych oryginalnych wynosi 4.647,06 zł netto,

b)  wyliczony za pomocą programu w systemie A. z uwzględnieniem cen części zamiennych od producentów alternatywnych dobrej jakości o ile występują na rynku wtórnym wynosi 2.168,37 zł netto,

c)  wyliczony z uwzględnieniem części nowych będących w sprzedaży hurtowej w (...) N. wynosi ok. 1.870,08 zł brutto.

Dowód: opinia biegłego – k. 69-87

Pozwany - w toku procesu, tj. w dniu 23.10.2020 r. dokonał dopłaty na rzecz powoda kwoty 730,67 zł, na którą złożyły się: 701,72 zł, tytułem dalszego odszkodowania za uszkodzenie pojazdu i 28,95 zł, tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od 08.02.2020 r.

Dowód: pismo z dnia 23.10.2020 r. – k. 104, pismo – k. 105

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których treść i forma nie budziły żadnych wątpliwości Sądu.

Niesporny między stronami był fakt odpowiedzialności strony pozwanej za skutki zdarzenia z dnia 30.05.2019 r. i zakres uszkodzeń pojazdu marki V. o nr rej. (...).

Podnieść należy, że pozwany kwestionował początkowo legitymację czynną powoda, wskazując że umowa cesji jest nieważna, gdyż nie zawiera elementów przedmiotowo istotnych, ostatecznie jednak wypłacił na rzecz powoda dalszą kwotę odszkodowania, przez co Sąd przyjął, że pozwany legitymacji powoda nie kwestionuje, skoro częściowo uznał jego roszczenie.

Strony różniły się, co do wysokości należnego powodowi odszkodowania. W tym zakresie Sąd oparł się na opinii biegłego S. K., który dokonał wyceny przywrócenia pojazdu marki V. o nr rej. (...) do stanu sprzed szkody z dnia 30.05.2019 r. w wariantach. Opinia biegłego była przejrzysta, rzeczowa i jasna, dlatego Sąd dał jej wiarę w całości. Zauważyć też trzeba, że strony nie wnosiły do jej treści żadnych zarzutów, powołując się jedynie na dogodny dla siebie wariant wyceny. Biegły wskazał, że pozwany w kosztorysie sporządzonym w trakcie postępowania likwidacyjnego zastosował zaniżoną stawkę robocizny mechanicznej i lakierniczej, tj. 50 zł/rbh, podczas gdy stawki na rynku lokalnym wynosiły wówczas średnio 90 zł/rbh. Ponadto pozwany zastosował do wyceny części zamienne od dostawców alternatywnych.

Na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadka P. K., gdyż były szczere i logiczne. Korespondowały również z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Z zeznań świadka wynikało, że prowadzi działalność gospodarczą i ma możliwość odliczania podatku VAT.

W ocenie Sądu brak jest podstaw, by kwestionować tak ustalony stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822 § 4 k.c. przyznaje uprawnionemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na gruncie orzecznictwa i doktryny prawa cywilnego przeważa stanowisko, iż pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby gdyby nie wystąpiło to zdarzenie. W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku.

Zgodnie z normą art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeśli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia cen istniejących w innej chwili.

Przepis art. 824 ¹ § 1 k.c. stanowi, iż suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, o ile nie umówiono się inaczej.

Uwzględniając przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, iż szkoda powstaje w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu na podstawie art. 436 k.c. oraz według przesłanek określonych w art. 363 § 2 k.c . Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, czy też w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem.

Sąd orzekając w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie, według którego roszczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń należy określić na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.06.1998 r., sygn. I CR 151/88, Lex nr 8894).

Uwzględniając powyższe rozważania, w tym stanowisko Sądu Najwyższego, które Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela i akceptuje, wskazać należy, że nie miało znaczenia czy i za jaką kwotę poszkodowany dokonał naprawy uszkodzonego pojazdu. Wysokość odszkodowania ustalonego zgodnie z treścią art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c. ma bowiem odpowiadać kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. Wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy, tj. na podstawie metody kosztorysowej i objąć niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2011, sygn. III CZP 68/2001, OSNC 2002, nr 6 poz. 74, z dnia 13.06.2003 r., sygn. III CZP 32/2003, OSNC 2004, Nr 4, poz. 51).

Stosownie do treści art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c. odpowiedzialny za szkodę powstałą w wyniku kolizji, obowiązany jest do naprawienia wszelkiej szkody majątkowej poniesionej przez poszkodowanego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.01.1981 r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV CR 555/80 wskazał, iż w myśl ogólnych przepisów prawa cywilnego obowiązkiem sprawcy jest pełne naprawienie szkody doznanej przez poszkodowanego.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym należne odszkodowanie stanowi różnica pomiędzy stanem majątku powoda jaki istniałby, gdyby przedmiotowa kolizja nie nastąpiła, a stanem tego majątku jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę. W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku. Przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu do takiego stanu (używalności i jakości), jaki istniał przed wypadkiem. Jeżeli wymaga to użycia nowych części i materiałów, wydatki poniesione z tego tytułu powinny być uznane jako koszty naprawienia szkody. Uszkodzona część pojazdu powinna być zastąpiona nową, jeśli ewentualna naprawa tej części nie przywróci jej pełni wartości jaką przestawiała przed szkodą. Odszkodowanie obejmuje koszty zakupu niezbędnych nowych części i innych materiałów. W swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy dopuszcza stosowanie nowych części przy naprawie używanych samochodów, zastrzegając jednak warunek konieczności lub niezbędności tego sposobu. (np. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12.04.2012 r. (III CZP 80/11). O przywróceniu do stanu poprzedniego można mówić, gdy stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem odpowiada stanowi samochodu sprzed wypadku. Przy ocenie bierze się pod uwagę zarówno stan techniczny, jak i trwałość czy wygląd estetyczny.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, zasadne jest zasądzenie kwoty 2.878,69 zł, w tym 2.478,69 zł - jako różnica pomiędzy wariantem I z opinii biegłego (4.647,06 zł netto) - a wypłaconym w toku likwidacji szkody odszkodowaniem w kwocie 1.466,65 zł netto i dopłaconą w toku procesu na rzecz powoda kwotą 701,72 zł.

Odnośnie wyboru wariantu opinii biegłego, Sąd uwzględnił wariant I opinii (naprawa z uwzględnieniem cen części zamiennych oryginalnych). Uszkodzony samochód jest bowiem stosunkowo młody (r.prod. 2013), nie nosił też wcześniej śladów uszkodzenia w miejscu które zostało uszkodzone na skutek kolizji z dnia 30.05.2019 r. Służy też poszkodowanemu do prowadzenia działalności w zakresie transportu międzynarodowego i krajowego, przez co musi być w pełni sprawny.

W ocenie Sądu wycena zawarta w wariancie I opinii pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia z dnia 30.05.2019 r.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że Sąd uznał, że skoro właściciel uszkodzonego pojazdu jest płatnikiem podatku VAT i miał możliwość w ramach prowadzonej działalności gospodarczej odliczenia od podatku należnego podatku naliczonego w związku z rozliczeniem naprawy pojazdu, to w niniejszej sprawie należy stosować stawki netto, a nie brutto (czego strony nie kwestionowały).

Sąd uwzględnił też żądanie zasądzenia kwoty 400 zł, tytułem kosztów opinii prywatnej sporządzonej przez rzeczoznawcę na zlecenie powoda. Uznać bowiem należało, że koszt ten spowodowany był działaniem samego pozwanego, który odmówił zapłaty odszkodowania w pełnej wysokości. Powód chcąc wykazać swoje racje poniósł koszt sporządzenia opinii prywatnej, której koszt wyniósł 400 zł. Poniesienie tych kosztów pozostaje zatem w związku przyczynowym ze szkodą. Takie stanowisko wyraził również Sąd Najwyższy w uchwale 7 Sędziów z dnia 03.09.2019 r., sygn. III CZP 99/18, w której wskazano, że poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Jak już wskazano powyżej, z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, dlatego kwotę 400 zł należało zasądzić na rzecz powoda z tego tytułu.

Odnośnie określenia daty wymagalności świadczenia a tym samym ustalenia daty, od której powód może się domagać odsetek, sąd orzekł na zasadzie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Odsetki ustawowe przysługują uprawnionemu za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, niezależnie od tego czy wierzyciel poniósł szkodę i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Termin do spełnienia świadczenia z tytułu ubezpieczenia to 30 dni od daty poinformowania ubezpieczyciela o zdarzeniu, mogący ulec przedłużeniu o dalsze 14 dni. W związku z powyższym, powód miał prawo domagać się odsetek od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do Sądu.

W związku z powyższym, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu (punkt II), jako nienależne, czego motywy wskazano powyżej, podobnie jak żądanie w zakresie w jakim pozwany w toku procesu dopłacił na rzecz powoda kwotę 701,72 zł wraz ze skapitalizowanymi odsetkami od tej kwoty, a w której części powód nie cofnął powództwa.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. i zasady odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty w niniejszej sprawie złożyły się: po stronie powoda: opłata od pozwu – 200 zł, opłata od pełnomocnictwa - 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika - 900 zł, wykorzystana zaliczka na opinię biegłego – 500 zł, czyli razem 1.617 zł; natomiast po stronie pozwanego: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 900 zł, opłata od pełnomocnictwa - 17 zł, czyli razem 917 zł. Łącznie koszty powoda i pozwanego wyniosły więc 2.534 zł. Powód wygrał proces w 93%, natomiast pozwany w 7%. Powód powinien więc ponieść 7% kosztów, tj. kwotę 228,06 zł, (a poniósł w wysokości 1.617 zł), natomiast pozwany powinien ponieść koszty w wysokości 93%, tj. w kwocie 2 356,62 zł, (a poniósł koszty w kwocie 917 zł).

W konsekwencji powyższego, Sąd w punkcie III wyroku zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.439,62 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu.

W toku procesu kwota 277 zł została tymczasowo wypłacona ze środków Skarbu Państwa na poczet opinii biegłego. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów w punkcie IV nakazano ściągnąć od powoda kwotę 20 zł, a od pozwanego kwotę 257 zł na rzecz Skarbu Państwa.

Sędzia Grażyna Poręba

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować uzasadnienie, projekt sporządzony przez P. A. J. M.

2.  odpis doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  kal. 14 dni.

N., dnia 21 grudnia 2020 r.

Sędzia Grażyna Poręba